ช่วยด้วยค่ะฉันหลงรักเจ้าชายเย็นชา

"ซึระ พี่ขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยครับ" เสียงนี่ทำให้ฉันสดุ้งตื่น อ่อใช่ ฉันกำลังแสดงละครอยู่ ฉันกำลังอยู่ในฉากที่นางเอกผู้น่าสงสารนอนโทรมอยู่บนเตียงผู้ป่วย บนหัวก็พันด้วยผ้าพันแผล เห้ออ นางเอกทำไมต้องเกิดมามีชีวิตที่น่าสงสารขนาดนี้ 

"ออกไป...." ฉันพยายามบีบน้ำตาของฉันแสดงออกมา 

"ผู้หญิงเขาไล่ยังไม่ไปอีกหรอ ?" ฉันหันไปตามเสียงที่ดังออกมา ก็เจอไอ้พระเอกขี้โม้ยืนพิงประตู หื้ออ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม พี่อึนเฮถึงไม่ได้เป็นพระเอก -3-

"เรื่องของคนสองคนอย่าเสือก" อุ้ยยย ทำไมตอนพี่อึนเฮดุน่ากลัวชะมัด แต่่าง นี่ล้ะ พ่อของลูก

"พี่นั่นล้ะ ออกไป เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก!" 

"ซึระ ทำไมไม่ฟังพี่บ้าง ซึระชอบมันหรอ ชอบมันแล้วใช่มั้ย" พูดพลางชี้หน้าไปหาคิวมัส

"ใช่ ฉันชอบเขา ชอบมาก เพราะพี่เขาเป็นสุภาพบุรุษไง พี่มันเทียบไม่ติดกับพี่เขาเลย จำไว้ด้วย!!!" 

"โกหก ที่ผ่านมานี่คืออะไร แล้วเธอไปรู้จักมันได้ยังไงห่ะ ซึระ"

"ตอนที่พี่ทิ้งฉันไปหาผู้หญิงคนอื่นไงละค่ะ"

"...ซึระ พี่ขอโทษ"

"อย่ามาให้เห็นหน้าอีก.."

"ซึระ"

"บอกให้ไปไง ไป!"

"พี่ขอโทษ" หลังจากที่พูดจบพี่อึนเฮก็เดินออกไปจากห้อง 

ฮึกก ฮือออออ

ฟึ่บบ ~~

เขา เขากอดฉัน ถ้าคนที่กอดฉันตอนนี้เป็นพี่อึนเฮคงจะดีกว่านี้น่ะ T^T

"ไล่เขาแล้วยังมาร้องไห้อีก ยัยขี้แย เลิกร้องได้แล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง แต่เธอก็น่าจะใจเย็นหน่อยน่ะ" พูดพลางเอามือมาลูบหัวฉัน 

"นายไม่รู้อะไรหุบปากไปเถอะ" 

"คัททททท !! เยี่ยมครับบ โอเค วันนี้พอแค่นี้ล่ะกัน กลับบ้านได้ครับ"

"เห้ออ ปล่อยได้ล่ะ ไอ้ลามก"

"อุ้ยย แหม ทำยังกับฉันอยากแตะต้องตัวเธองั้นล่ะ ยัยเบ๊อะ!"

"เดี๋ยวกลับบ้านไปฉันจะไปนั่งแช่งนอนแช่งขอให้ท้องเสีย มีแฟนก็โดนหลอก เพี้ยงงงงง"

"หึ ไร้สาระ"

"อิโกะ กลับบ้านกับพี่มั้ย เดี๋ยวไปส่ง" เสียงใครน่ะ คุ้นๆ 

"ห่ะ พี่อึนเฮ"

" 555 ไปเดี๋ยวไปส่ง" อร้ายยยยย ตรายล่ะ พี่เขาต้องหลงเสน่ห์ฉันแน่เลย ><

"นี่ ยัยเบ๊อะ ผู้กำกับเรียก ตามมาสิ" 

โอ้ยยยยย มาตามอะไรตอนนี้เนี่ย

" เอ่อ งั้นพี่กลับไปก่อนก็ได้น่ะค่ะ เดี๋ยวฉันนั่งรถกลับเองจ้ะ"

"อ่อ ให้พี่ร้อมั้ย พี่รอได้น้ะ"

"เร็วสิ ยัยเบ๊อะ !!!!!"

"รู้แล้วน่า โอ้ยยย พี่กลับไปก่อนเลยค่ะ ขอบคุณมากน่ะค่ะ"

"อ่ะ โอเคครับ ^0^"

"ไปได้แล้ว ไอ้ขี้โม้"

"ตามมาสิ่"

เอ๊ะ นี่มันลานจอดรถนิ ไหนล่ะ ผู้กำกับ เอ๊ะ หรือฉันจะโดนหลอกมา ไอ้โรคจิตนี่มันต้องพาฉันไปขายแน่เลย ไปน้าาา พระเจ้าโปรดคุ้มครองฉันด้วยเถอะ

"หน่ะ ไหน นี่นายพาฉันมาทำบ้าไรที่นี่เนี่ยห่ะ!!"

"หึ ขึ้นรถ เดี๋ยวฉันมีอะไรจะคุยด้วย"

"ทำไมต้องไปกับนายด้วยฟร่ะ!"

ปึ่กกกก 

"โอ้ยย ไอ้บ้า ฉันเจ็บน่ะ ดันมาทำบ้าไรเนี่ย ไม่ไปไง หูหนวกหรอห่ะ"

"ไม่ขึ้นฉันจะทิ้งไว้นี่คนเดียวน่ะ"

.....................

"ขึ้นรถ!"

"เออ รู้แล้ว" 

โอ้ยยย ยัยบ้าเอ้ยยย ทำไมต้องทำตามคำพูดไอ้หมอนี่ด้วย

"มีอะไรจะพูดก็พูดมา"

บรื้นนนนนน 

"กรี๊ดดดดดด ขับดีๆ ไม่ได้หรือไงห่ะ ฉันยังไม่อยากตายนะเว้ยยย"

"หนวกหูจริง บ้านอยู่ที่ไหน เดี๋ยวไปส่ง"

"มายุ่งเรื่องของฉันทำไม"

"จะกลับเองมั้ยล่ะ ตอนนี้มันกี่ทุ่มแล้ว หัดแหกตาดูบ้างน่ะ !"

23.30 น.

อุ้ยยย ดึกแล้วนิ่ เห้อ ให้ตายเหอะชีวิต

"แล้วทำไมไม่ให้ฉันไปกับพี่อึนเฮล้ะ มายุ่งทำไม"

"เธอไว้ใจมันขนาดนั้นเลยหรอ มันดึกแล้ว ฉันว่ามันไม่ปลอดภัย"

"แล้วกับนายนี่ปลอดภัยหรอ ?" 

"ไม่ต้องถาม บ้านอยู่ไหน"

"ขับตรงไปเหอะ ถึงไหนเดี๋ยวบอกเอง"

...... 15 นาที ผ่านไป

"ถึงแล้ว นี่ล้ะบ้านฉัน ขอบใจที่มาส่ง ทีหลังไม่ต้อง"

หมั่บบ 

"อะไรอีก"

"อย่าไว้ใจใคร นอกจากฉันอีก เข้าใจน่ะ!"

"อะไรของนาย เรารู้จักกันงั้นหรอ เจอแค่ครั้งเดียวอย่าคิดว่าฉันจะต้องเชื่อนายไปซะทุกเรื่อง"

"อืม งั้นฉันไปล่ะ"

บรื้นนนน ~

เห้อออ เหนื่อยงานมามากแล้ว ยังต้องมาเจออะไรบ้าๆ อีก แทนที่จะได้กลับกับรุ่นพี่อึนเฮ โอ้ยยย เบื่อ เซ็ง ชีวิตนี้ฉันไม่น่าเจอะเจอนายเลย ไอ้โรคจิต