รักป่วนๆที่โรงเรียนฮันเตอร์

เน็นของฉัน อยู่สายพิเศษหรอเพราะงี้สินะฉันถึงให้พรกับคนอื่นได้หนะ เเต่จะว่าไปฉันก้อไม่เคยให้พรกับคนอื่นเลยนี้นาา โอ๊ะ!!นึกออกเเล้ว ตอนเด็กฉันเคยให้พรไปนี่นา ให้พรกับเด็กผู้ชายคนนึงที่ทำตามคำขอของฉันทุกอย่างเลย ฉันยังจำได้อยู่เลย คำขอของเขาคือ'ขอให้กับมาเจอฉันอีกครั้ง'ตอนที่เขาขอฉันใจเต้นเเรงมากเลยนะ เเต่ก้อให้พรกับเขาไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร หลังจากนั้นเขาก้อหายตัวไปเลย ฉันลองตามหาทุกที่เเต่ก้อไม่เจอเขาฉันเลยตัดสินใจที่จะลืมเขา เเต่ตอนนี้ฉันจำได้เเต่ใบหน้าที่ยิ้มเเย้มตลอดของเขา อย่างอื่นก้อจำไม่ได้เลยเเม้เเต่น้อย
ขณะที่ฉันกำลังละเมอเพ้อพกอยู่นั้น นายนั้นก้อดันมาจับมือของฉัน
"มากับฉันหน่อยได้ไหม?"
"อื้อ"
ฉันพูดออกไปด้วยสีหน้าเอ่อๆ ก้อตอนนั้นฉันกำลังเพ้ออยู่นี่นา คิรัวพาฉันขึ้นมาบนดาดฟ้า เขาปล่อยมือฉันออกเเล้วก้อถามคำถามอย่างนึงกับฉัน
"เธอยังจำได้ไหม?"
"อะไรเหรอ?"
ฉันยิงคำถามใส่คิรัว เเต่สีหน้าเขามันช่างเศร้าจังเขาเปรอะไรหรอ?ฉันสงสัยอย่างมาก
"พรที่เธอเคยให้กับเด็กผู้ชายคนหนึ่งยังไงล่ะ"
เอ๊ะ!!เขารู้เรื่องได้ยังไงฉันเคยบอกเขาหรอ??
"จ...จำได้สิทำไมเหรอ?เเต่ว่านายรู้เรื่องนี้ได้ยังไงอ่ะ?? ฉัยเคยบอกนายหรอ?"
"ที่ฉันรู้เรื่องนี้เพราะว่า...เด็กผู้ชายที่เธอให้พรไปเมื่อตอนนั้น คือฉันเอง"
เอ๋!!!นายนั้นคือเด็กผู้ชายเมื่อตอนนั้นเหรอ??ทำไมฉันถึงจำไม่ได้ล่ะ ก้อเเหงสิฉันจำได้เเต่รอยยิ้มนั้นเท่านั้นหนิ อ่ะ!!จริงด้วยพิสูจณ์ด้วยสิ่งนี้ดีกว่า
"ถ้านายคือเด็กคนนั้นจริงๆก้อยิ้มให้ฉันดูหน่อยสิ"
คิรัวก้มหน้าลงสักพักใหญ่
ทันใดนั้นเขาก้อเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉัน เหมือนจังเหมืิอนกับเด็กคนนั้น นายคือเด็กคนนั้นจริงๆด้วย ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยฉันเเทบจะร้องไห้ ให้ตายสินายหายไปไหนมาฉันเปรห่วงนายเเทบเเย่
ฉันกระโจนเข้าใส่คิรัวอย่างไม่ลังเล
"ตาบ้า!! นายหายไปไหนมานายรู้ไหม ว่าฉันเปรห่วงนายเเทบเเย่ ตามหานายจนทั่วเเต่กลับไม่เจอนาย รู้ไหมว่าฉันเปรห่วง"
ฉันอดกลั้นน้ำตาไม่ไหวเเล้ว อยากจะด่านายให้มากกว่านี้ อยากจะกอดนายให้นานกว่านี้ ความรู้สึกของฉันมันมีให้นายตั้งเเต่เด็กเเล้ว เเละเมื่อฉันได้รู้ว่านายคือเด็กคนนั้นฉันก้อยิ่งอยากด่านายเปร 2 เท่า กอดนายเปร 2 สองเท่าเลยทีเดียว ตอนนี้ฉันได้รู้เเล้วล่ะ ความรู้สึกที่ฉันมีให้กับนาย มันคือ
'ความรัก'จริงๆสินะ ฉันคงจะรักนายเข้าเเล้วสิ
"ขอโทษนะ ที่ฉันไม่บอกเธอก่อนที่จะไปอังกฤษ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"
คิรัวเริ่มกอดฉันเเน่นขึ้นเขาร้องไห้ด้วยเหรอ อยากจะเช็ดน้ำตาให้เขาจัง
"ไม่เปรไรหรอก เเค่นายทำตามพรที่ขอไว้ฉันก้อดีใจเเล้ว"
ฉันใช้นิ้วโป้งของฉันเช็ดน้ำของเขา เวลาเขาร้องไห้เหมือนเปรเด็กเลย
"ฉันดีใจนะ ที่นายยังจำฉันได้อยู่ เอาเปรว่านั่งกันก่อนเถอะ"
"อืม"
"นายรู้ได้ยังไงเหรอว่าฉันเรียนอยู่ที่นี้??"
"พอดีว่าปู่ฉันเปรเพื่อนเก่าเพื่อนเเก่กับผ.อโรงเรียนนี้ก้อให้สืบประวัตินักเรียนของโรงเรียนนี้
ทันใดนั้นเเหละชื่อเธอมันก้อเด้งขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุเเละฉันก้อได้รู้ว่าเธออยู่โรงเรียนนี้"
ฉันนั่งฟังการบรรยายของคิรัวอยู่ข้างๆเขา
"คิรัว ฉันถามอะไรนายอย่างนึงสิ"
"อืม เชิญถามมาได้เลย"
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ"
คิรัวอึ้งไปชั่วขณะ มันก้อต้องเปรอย่างงั้นอยู่เเล้วนะสิ เล่นให้ฉันเปรฝ่ายรุก ผู้หญิงที่ไหนเขาทำกัน เเต่หน้าตาคิรัวดูเขินจังเลยหรือว่าจะรู้สึกอย่างเดียวกับฉัน
"คิดยังไงกับเธอนะเหรอ เออ...พูดยังไงดีล่ะ
คงจะ ชอบเธอ เเหละ"
"จริงเหรอ? "
"อือ"
"ไม่โกหกนะ"
"ไม่โกหกสิ"
"เเน่นะ"
"เเน่สิ"
ฉันเหมือนเด็กเลย เล่นยิงคำถามรัวๆใส่คนอื่นก้อฉันเปรเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กเเล้วนี่นา
"งั้นจะลองคบกันไหมล่ะ"
คิรัวยิงคำถามที่เเสนจะดีใจมาใส่ฉัน อยากบอกความรู้สึกไปให้ตั้งเเต่วันนี้เลย>∆<
"ก...ก้อได้ เเต่ต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่ทิ้งกันน่ะ"ฉันยื่นนิ้วก้อยเข้าหาคิริวเขามองนิ้วฉันสักพัก
"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอ OK นะ"
เขาเอานิ้วก้อยของเจามาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน
ความรักของหนุ่มสาวมันเปรเเบบนี้เองเหรอ
กริ้ง~~~~
"อ่ะ!! กริ่งดังเเล้วไปเรียนกันเถอะ"
"อือ "
คิริวลุกขึ้น ยื่นมือมาดึงฉันขึ้นไปโอบกอด ฉันอยากมีชีวิตเเบบนี้มานานเเล้ว ฉันเดินคู่ไปกับคิรัวอย่างไม่สนใจใคร เเม้คนที่มองจะเปรรุ่นพี่หรือใครก้อเเล้วเเต่ก้อไม่เเคร์ค่าาา>∆<