ภูมิบุพพ

วัชระค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขานอนที่เตียงนุ่มในห้องไม้ห้องเล็กๆ เขากระพริบตาเพื่อทำให้หายเบลอจากการนอน มีร่าง ร่างหนึ่งนั่งอยู่ปลายเตียงเขา ชายรูปร่างผอมผมสีส้มทอง และที่คอของเขาห้อยกล้องโลโม่
 
"ที่นี่ที่ใหน?" วัชระถาม
"ไม่สำคัญว่าที่ใหน สำคัญที่..ชั้นเป็นใครต่างหาก"
ชายที่นั่งอยู่กล่าวด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะยกขามาไกว่ห้าง
"แล้วนายเป็นใคร?"
ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วหันหลัง
"ชั้นก็แค่ช่างภาพ ที่เดินผ่านทางมาเท่านั้นแหละ"
พูดจบชายหนุ่มนิรนามคนนั้น ก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป..
 
วัชระพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ก็รู้สึกเจ็บสะท้านไปทั้งแผ่นหลังจนต้อง นอนลงไปท่าเดิม เขาเริ่มลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่ตอนที่หนีพวกชายในชุดสูท จนกระทั่งเขาโดนยิงและตกลงมาจากดาดฟ้าตึก
 
ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา.. ชายชราร่างอ้วนเตี้ยหัวล้านสวมแว่นสายตาเดินเข้ามา ภายในมือของเขามีเครื่องฟังเสียงหัวใจถือมาด้วย เขาตรงมาวัชระแล้วใช้เครื่องฟังเสียงหัวใจทาบที่อกของเขา
 
"อร่า เหมือนอาการจะดีขึ้นแล้วนะวัชระ" ชายแก่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย
"ด้อกเตอร์ แฟงค์...เหรอ?" วัชระจำเสียงของด้อกเตอร์แฟงค์ได้ วัชระเพ่งมองหน้าด้อกเตอร์อย่างไม่วางตา เพราะที่ผ่านมา2-3ปี เขาได้แต่พูดคุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อน..
 
"พักผ่อนเถอะ เรามีเรื่องมากมายต้องคุยกันวัชระ มีหลายอย่างที่ท่านจะต้องเรียนรู้อีกมากเรื่องของที่นี่" ด้อกเตอร์พูดก่อนจะหยิบเข็มฉีดยามาฉีดที่แขนของวัชระ
"ที่นี่?....ตอนนี้ผมอยู่ที่ภูมิบุพพแล้วเหรอ?" วัชระกล่าวก่อนจะหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
 
............
 
"ได้ข่าวว่าพวกกบฏได้ผู้กล้าคนใหม่แล้วเหรอ?" เสียงทุ่มกังวาลและทรงพลังดังมาจากบัลลังค์สูง ชายร่างสูงผมยาวสีดำ นามว่า "อนันตรา"ผู้ปกครองภูมิบุพพ
"ค่ะท่าน เหมือนว่าจะเป็นศิวาราตามคำทำนายของวิราฟซ์" หญิงสาวสวมหน้ากากรูปนก กล่าวกับนายเหนือหัว
"เหอะ! กะอีแค่คนมาจากพิภพอื่น แค่คำทำนายไร้สาระของยายแก่นั่น หาทำให้ข้าหมองใจไม่ ส่งทหารไป! ไปที่ค่ายที่งบอัปสรา จับตัวพวกมันที่นั่นใว้เป็นเชลย จะได้รู้ว่าวีระบุรุษศิวาราของพวกมันจะทำยังไง!!"
 
...
..
.
เสียงดนตรีดังมาจากหมู่บ้านเล็กๆ เพราะการมาของวัชระ ในกลุ่มกบฎหลายคนเชื่อว่าวัชระคือ "ศิวารา" วีระบุรุษตามคำทำนาย งานเลี้ยงต้อนรับจึงเกิดขึ้น