ภูมิบุพพ

"สวัสดี คุณวัชระ คุณคงรู้นะว่าผมเป็นใคร"
 
เสียงในโทรศัพท์ ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งในออฟฟิตทำงาน มองซ้ายขวาก่อนจะหลบลงที่โต้ะ เพราะกลัวว่าหัวหน้าจะมาพบเข้า
 
"ด้อกเตอร์ แฟงค์ งั้นเหรอ?" ชายหนุ่มตอบ
"คนของดัสกรอยู่ในออฟฟิตคุณแล้วตอนนี้"
"บ้าน่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ไง"
"มันเกิดขึ้นแล้ว คุณมีเวลา3นาทีในการหลบหนี ฟังผมนะ"
 
ชายหนุ่มก้มลงคุกเข่า แล้วมองลอดโต้ะออฟฟิตดูรอบทิศทาง ก็เห็นขาของคนกลุ่มหนึ่ง ราวๆ3-4 คนใส่กางเกงสแล็คสีดำรองเท้าหนัง เดินเข้ามาทางประตูออฟฟิต ทำให้รู้ว่าด้อกเตอร์แฟงค์ไม่ได้พูดเล่น
 
"เอาหล่ะ ว่ามาจะให้ผมทำยังไง" ชายหนุ่มตอบ
"ซ้ายมือจะมีบันไดหนีไฟ ก้มลงต่ำๆแล้วค่อยๆย่องไปตรงนั้น"
"เดี๋ยวๆ คุณรู้ได้ไง?"
"เราไม่มีเวลาแล้ว เอาหล่ะวิ่งเลย"

วัชระก้มลงแล้วค่อยๆวิ่งไปยังบันไดหนีไฟ เมื่อถึงประตู เขาค่อยๆเปิด หนึ่งในกลุ่มชายในชุดสูทที่กำลังมองหาตัวเขาสังเกตเห็นประตูหนีไฟเปิดออก โดยที่มีมือจับลูกบิดจากด้านล่าง เขาจึงรู้ทันทีว่าวัชระกำลังหลบหนี
 
"เค้ากำลังหลบหนี"  หนึ่งในชายชุดสูทหันไปบอกเพื่อนอีก3คน ก่อนที่ทั้ง3จะล้วงปืนพกสั้นออกมาจากเสื้อ แล้วมุ่งหน้าไปที่ประตูหนีไฟ
 
"แล้วไงต่อด้อกเตอร์" วัชระที่เข้ามาที่บันไดหนีไฟเรียบร้อย กล่าวด้วยน้ำเสียงระแวง
"ขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้า พวกดัสกรรู้ตัวแล้ว ระวังด้วย เอาหล่ะไปเลย"
 
วัชระวิ่งขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันลงมามองบันไดข้างล่าง สิ่งที่เขาพบคือชายชุดสูท4คนเงยหน้าขึ้นมามองเขา และหนึ่งในนั้นก็หันปืนเล็งขึ้นมา ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้น3นัด กระสุนเฉียดตัวเขา ไปปะทะกับผนังจนเป็นรู เมื่อตั้งสติได้วัชระจึงรีบวิ่งไปจนถึงดาดฟ้า
 
"วิ่งไปทางตะวันออก แล้วโดดเลยวัชระ!!"
"ว่ะ ว่าไงนะ" วัชระหยุดที่ขอบดาดฟ้า
"โดดเลย!!!" ด้อกเตอร์แฟงค์ย้ำ
"ตะ...แต่ ว่า" ปังง!
 
เสียงปืนดังขึ้น และกระสุนทะลุแผ่นหลังของวัชระ ร่างของเขาค่อยร่วงลงจากดาดฟ้าตึก..
.
.
"แค่นี้ก็หยุดเค้าได้แล้วใช่มั้ย?" ชายในชุดสูทที่เหนี่ยวไกกล่าว ก่อนที่ชายชุดสูทอีกคนจะเดินไปก้มดูจุดที่วัชระตกลงไป ร่างที่ควรจะนอนสิ้นลมที่พื้น กลับไม่มี
 
"แน่ใจเหรอ?" ชายในชุดสูทหันมาบอกกับเพื่อนที่อยู่ข้างหลัง