รักจนได้คุณหมอจอมเย็นชา

ปริบๆ

ฉันลืมตาขึ้นมาและพบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เพดานสีขาว มีเพียงหลอดไฟนีออนที่ประดับอยู่บนเพดาน กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ อา รู้สึกว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลแหะ ฉันคิดพลางลุกขึ้น แต่ก้ต้องเอามือไปกุมที่หัวเพราะเจ็บจี๊ดที่ศรีษะ จริงสิ ฉันลื่นล้มหัวฟาดกับหินนี่นา แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

"โอ้ย!"ฉันร้องเพราะความเจ้บมันเเล่นเข้ามา

"ที่รัก ลาเต้ฟื้นแล้ว! ลาเต้ฟื้นแล้ว!"เสียงของคุณพ่อดังมา ไม่นานคุณพ่อกับคุณแม่ก้ยืนอยู่ข้างเตียงฉันแล้ว 

"คุณพ่อคะ คุณแม่คะ หนู..."ฉันพูดได้แค่นั้นเพราะแม่จุ๊ปากเป็นสัญญาณเตือนให้ฉันไม่ต้องพูดอะไร ฉันจึงเอนหัวลงหมอนอย่างช้าๆ"หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ"

"ช่วยกรุณาหลีกทางด้วยครับ ผมขอตรวจดูอาการคนไข้ก่อน"เสียงทุ้มเข้มเอ่ยเรียบๆ คุณพ่อกับคุณแม่ยอมหลีกให้แต่โดยดี ฉันคิดว่าน่าจะเป็นหมอ...แต่ว่า...ทำไมคุณหมอหล่อจังเลยอ่ะคะ*0*

"โอเค ปกติดีครับ แต่ผมว่าน่าให้นอนพักอีกสักคืนนึงก่อนนะครับ"คุณหมอรูปหล่อเอ่ย หลังจับๆแตะๆวัดๆร่างกายฉันอยู่นาน (ไม่อยากจะบอกมือหมอนุ่มมากอ้ะ กรี๊ด><)

"งั้นก้ได้ค่ะ ลาเต้แม่ไปก่อนนะลูก นอนคนเดียวได้ใช่มั้ย?" แม่จะโกรธหนูไหมถ้าหนูบอกว่าไม่ได้อ้ะ=_= แต่เพื่อไม่ให้เป้นภาระของคุณพ่อกับคุณแม่ฉันจึงตอบสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ 

"ได้ค่ะ สบายมากอยู่แล้ว"ฉันปั้นยิ้มให้คุณพ่อกับคุณแม่เหมือนว่าไม่มีอะไรต้องห่วง แต่ฉันห่วงอยู่เรื่องนึงคืนนี้ฉันจะนอนกับใครแ่า รพ.ยิ่งน่ากลัวๆอยุ่ด้วย-_-'

"คุณหมอคะดิฉันขอตัวก่อนนะคะ"คุณหมอสุดพยักหล่อพยักหน้าส่งๆ ก่อนจะหันหน้ามาที่ฉัน คุณหมอคือที่พึ่งสุดท้ายของหนูะอย่าให้หนูนอนคนเดียวเลย หนูกลัวผีTOT~~~

ฟึ่บ เสื้อกาวน์ถูกถอดออกไปโดยฝีมือหมอ ...ฮะ เฮ้ยๆเดี๋ยวสิ คุณหมอคิดอะไรกับหนูป่าวคะ?ถอดเสื้อโชว์คนไข้ได้งายยย>_< บัดสีที่สุด!

"เป็นอะไรไป หืม?"เสียงแหบพร่าของคุณหมอดังอยู่ใกล้ใบหูของฉันมาก แอร๊ยส์ ใจสั่นเลยอ้ะ>///<

"อะ เอ่อ..คุณหมอไม่มีคนไข้หรอคะ?"ฉันถามกลบความอาย พลางเบือนหน้าหนีคุณหมอเพื่อไม่ให้หมอเห็นใบหน้าแดงๆของฉัน

"ไม่ และฉันก็ไม่ใช่คุณหมอด้วย ...ฉันชื่อฟัดจ์"

"อ่าว เอ๊ะ-๐- ถะ ถ้าคุณไม่ใช่หมอแล้วคุณเข้ามาได้ยังไง?"

"ก็ตอนนี้ฉันไม่ใช่หมอ"ฟัดจ์กล่าก่อนจะเดินไปปิดไฟ

"ตะ แต่ ..เหวอ!"ฉันร้องอย่างตกใจเมื่อคนที่อ้างตัวว่าไม่ได้เป็นหมอกระโดดเข้ามานอนในเตียงของฉัน! ฉันจะทำอะไรได้ล่ะนอกจากเขยิบตัวออกห่างจากฟัดจ์แต่ร่างสูงก็เอื้อมมือมาโอบเอวแล้วดึงเข้าไปหาตัว>///< และเอืัอมมือไปปิดโคมไฟบนหัวเตียง(รพ.นี้โคตรหรูอ้ะ-*-

"ปละ ปล่อยนะ!"ฉันพยายามดิ้น แต่ฟัดต์ไม่ยอมปล่อยกลับกัน เขากระชับอ้อมกอดมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันเริ่มอุ่นแปลกๆ(?)

"นอนซะ กลัวไม่ใช่รึไง"ตอนนี้ฉันกลัวนายมากกว่าน่ะสิ ไอ้คนผีทะเล ชิ แต่ฉันก็ยอมหลับตาลง และเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด