ตัวผมกับโลกต่างมิติทีไม่ได้อยากจะไปเลยสักนิด

หลังจาก ลิซาร์ดแมนวิ่งพุ่งตรงเข้าหาผมด้วยความเร็ว

ในช่วงอึดใจ เมื่อลิซาร์ดแมน วิ่งเข้ามาไกล้ตัวผมในระยะประชิดตัวมันก็ ส่งเสียง คำราม และ แยกเขี้ยวเข้าใส่อย่างดุร้าย

 

"เหวอ ออ !!"

 

ผมส่งเสียงร้องเปิ่นๆ ออกไป โดยไม่ได้ตั้งใจ 

ถึงแม้ตัวผมจะมี ประสบการณ์ ที่ต้องต่อสู้โดยใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน จนแทบจะนับครั้งไม่ถ้วน แถม ทั้งยังต้องสู้กับคนที่เก่งกว่าตัวเองและก็เอาชีวิตรอดมาในท้ายที่สุด และ ยังเคยเข้าป่า เพิ่อไปสู้กับหมี ด้วยมือเปล่าตาม แผนการฝึกของ เจ๊ใหญ่ มาแล้วก็ตาม

 

แต่การที่มาถูก กิ้งก่ารูปร่างเหมือนมนุษย์ สูง สองเมตร

จ้องตาเขม่งและแยกเขี้ยวใส่นี่ครั้งแรกจริงๆ

 

เพราะ ความตกตะลึง ก็เลย เดินถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อ ลิซาร์แมน เห็นผมก้าวเท้า ถอยหลังออกห่างมาจากมัน มันก็ส่งเสียง ออกมาจากลำคอ

 

"ฮึม "

 

 

มันก้าวเท้าเดินมาข้างหน้าเพื่อลดระยะห่างระหว่างผมกับมันให้สั้นลง เพื่อไม่ให้ผมหนีไปจากมันได้

ลิซาร์ดแมน ย่อตัวลงเล็กน้อยและหยิบ ดาบขนาดใหญ่ ที่มันพกไว้จากด้านหลังออกมาตั้งท่าพร้อมต่อสู้

 

อะไรเนี้ย ?

ขณะที่สมองยังคงไม่ทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า พอรู้สึกตัวอีกทีก็เป็น จังหวะที่ ลิซาร์ดแมนฟันดาบเข้าใส่ซะแล้ว

 

"เอาจริงดิ"

คมดาบแหวกผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็ว แต่เพราะมีประสบการณ์ กับเรื่องพวกนี้ มาเยอะ ผมเลยเบี่ยงตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว คมดาบแหวกอากาศผ่านตัวผมไป เพียงไม่กี่เซน นี่ถ้าหากว่าผมเป็น คนธรรมดาๆ ทั่วไปละก็ สงสัยตอนนี้  คงได้โดนดาบขนาดใหญ่เล่มนั้น ฟันเข้ากลางตัว ขาดครึ่งไป  ตาย อนาถกลับไป หา เทพธิดานั้นอีก ทั้งที่เพิ่งถูกส่งมาแน่

 

"ช่าา"

 

ลิซาร์ดแมน ทึ่ออก ดาบ พลาด รีบยกดาบขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อมอีกครั้ง ปลายของคมดาบนั้น ถูกชี้มาที่ผม พร้อมกับแววตาของ ลิซาร์ดแมน ที่บ่งบอกถึงความเป็นศัตรู จดจ้องมายังผมอย่างไม่ลดละ

 

อะไรกันวะ ? แค่จะถามทางเฉยๆ แต่ดันโดน จู่โจม ใส่ซะอย่างนั้นนี้ฉันทำอะไรผิดไปงั้นรึ

แล้วไหนจะแววตาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยนั้นอีก

ไม่ชอบเลยจริงๆ

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆก็ได้ๆ ถ้าอยากตายขนาดนั้นละก็เอาสิ"

พอตั้งสติได้ และรู้สึกหงุดหงิดกับการกระทำของลิซาร์ดแมนขึ้นมา

ชิบก็ชักดาบสั้นของตัวเองที่ติดตัวมาจากโลกเก่าออกมาบ้าง

 

ชิน

ตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้อย่างรวดเร็ว

สู้กับกิ้งก่ายักษ์สูงถึง 2 เมตรมันจะเหมือนกับการสู้กับหมีบนภูเขาหรือเปล่านะ ?

เพียงแค่เผลอตัว เหมอลอย คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง อย่างการที่เคย สู้กับหมี ด้วยมือเปล่า

ลิซาร์ดแมนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของชินก็ชิงเคลือนไหวก่อนเพื่อหาจังหวะ โจมตีผมอีกครั้ง

 

"ช่า า"

 

มันพุ่งตัวเข้าใส่ มาจากทางด้านหน้า ตรงๆ โดยไม่มีลูกเล่นอะไร แขนที่เต็มไป ด้วยกล้ามเนื้อถูกยกขึ้น และ ออกแรงฟันดาบ ใส่ผม จากทางด้านหน้า

ผมสะบัด ความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายแล่ทิ้งไปในเสี้ยววินาทีและใช้ดาบในมือของตัวเองตั้งท่า รับดาบ ของลิซาร์ดแมนไว้

เคร้ง !!

คมมีดของดาบทั้ง 2 เข้าปะทะและเสียบสีกัน จนเกิดประกายไฟขึ้น

 

"หนักชะมัด"

 

ร่างกายของ ลิซาร์ดแมน สูง เกือบ 2 เมตร แน่นอนว่าแรงแขน ก็ทรงพลังตาม รูปร่างของมัน

 ช่างเป็นแรงแขนที่น่าสะพรึงกลัวจริงๆ

" ฮึก !!!"

 

ความแรงในการฟันดาบของ ลิซาร์ดแมนนั้นมันช่างรุนแรงจริงๆ สมแล้วละ กับ รูปร่างที่ สูงใหญ่และเต็มไปด้วย กล้ามเนื้อ เพราะ ความแรง ของการ ฟันดาบของ ลิซาร์ดแมน หาก ผม ฝืนรับ แรงพลักจาก ลิซาร์ดแมน มากกว่า นี้  ข้อมืออาจจะได้รับ บาดเจ็บ จน สู้ต่อไม่ไหวก็ได้ เพราะ ร่างกายของผมใช้ว่า จะเป็นสาย กล้ามเนื้อสักหน่อย

 

สู้แบบถนอมร่างกายเอาไว้จะดีกว่า เพราะจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ก็ไม่รู้ด้วย

 

พอเห็นช่องว่างที่เกิดขึ้นเสี้ยว วินาที ขณะที่ดาบเสียดสีกัน ผมก็ ชัก ดาบสั้น ออกจากวง ปะทะ ทันที

ลิซาร์ดแมน ที่ใส่ แรงเพิ่ม หวังจะฟาด ดาบบดขยี้ผม ก็เลยฟาดดาบลงไปที่พื้นอย่างจัง

บรึมมมม

พื้นที่ถูกดาบเล่มนั้น ฟาดใส่ แตก กระจุย จน กลายเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ ฝุ่น และเศษดิน ก็ปลิวว่อนไปในอากาศ

 

" อันตรายจริงๆ แหะ"

 

ถ้าโดนเข้าไปละก็ ได้ลาโลกแน่ๆ

เหงื่อค่อยไหล จาก ใบหน้าไหลเข้าสู่ปลายคาง และกลืน น้ำลายฟืดๆ ลงคอไป

ลิซาร์ดแมน เหลี่ยวหลัง หันมามอง ผมอย่างกับว่า กำลังดูถูกผมอยู่ ถ้าจะให้ตี สีหน้าตอนนี้ ของมันเป็น คำพูดละก็ คงจะได้ใจ ความว่า

 

"กูจะฆ่ามึง ไอ้กากนี้ เป็นเศษเนื้อไปซะเถอะมึง" 

เลยมั้ง

คงจะต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง

ถึงแม้อยากจะขอเวลานอก คิดอะไรสักนิด  แต่ใครมันจะไปให้ เพราะลิซาร์ดแมน คงจะไม่ปล่อยให้ผม พักหายใจ หายคอหรอก

พอคิดแบบนั้น มันก็เป็นแบบที่คิดทันที ลิซาร์ด แมน วิ่งแหกปาก ส่งเสียงคำราม เข้าหาผมอีกครั้ง

นี่มัน ต้องการจะฆ่าผมจริงๆ ใช่ไหมเนี้ย ?? ผมไปทำอะไรให้มันวะ อยากจะได้คำตอบจริงๆ

 

การต่อสู้ ระหว่างผมและ ลิซาร์ดแมน ก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

โดยที่ลิซาร์ดแมน เป็นฝ่ายบุก ส่วนตัวผมเป็นฝ่ายรับ ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ แต่ไอ้ที่ผมทำก็ แค่หลบ ไป หลบมาอย่างฉิวเฉียดโดยการโยกไปโยกมา โดยใช้ สเต็ป ขา หลอกล่อให้ลิซาร์ดแมน วิ่งเข้าใส่เท่านั้นแหละ

และบางจังหวะ ที่ ไม่สามารถหลบ คมดาบได้ ก็ใช้ดาบปัดไป แบบไม่ปะทะ ให้เจ็บข้อมือ หรือ ไม่ก็ปะทะให้น้อยที่สุด และบางครั้งเมื่อมีฟโอกาสผมก็โจมตีใส่มันเหมือนกัน

หลังจากที่ หลอกล่อไป มาเรื่อยๆ และ ฟันบัดป้องไปมาโดยไม่ขยับตัวเกินความจำเป็น พอเวลาผ่านไป สัก 1 ชม. เห็นจะได้ สิ่งที่ผม มุ่งหวัง ก็เริ่ม ที่จะเห็น ผล

“shaaaa”

ลิซาร์ดแมน รูป ร่างสูง สองเมตร ส่งเสียงร้องประหลาด ออกมา ความเร็ว ในการเคลือนที่ ลดลง และพลังในการโจมตี ก็ เปลี่ยนไป จนเห็นได้ชัด

ผมใช้สเต็ปขา โยก ไปซ้ายขวา ๆ อยู่อย่างนั้น จนลิซาร์ดแมน ขาอ่อน ล้มลงไป นอนกองกับพื้นเอง โดยที่ผมไม่ต้องออกแรงทำอะไรมากนัก

"หมดแรงแล้วสินะ ไอ้กิ้งก่ายักษ์ ~  "

 

เเม้จะเป็น มอนเตอร์ แต่ ก็มีขีดจำกัดของร่างกาย เหมือนกัน ก็เล่น เคลือนไหว และ ออกแรง แบบสุดแรงเกิด ขนาดนั้น ตั้ง 1 ชม. ไม่หมดแรง ก็บ้าแล้ว

 

ผมแสยะยิ้ม ออกมาอย่างชั่วร้าย หลังจากที่ทุกอย่างเป็นไปตาม ที่ผมคิดเอาไว้

ลิซาร์ดแมน ที่พยายาม ดันตัวลุกขึ้น  เมื่อเห็นรอยยิ้ม สุดแสนกินใจ ของผมเข้า ก็ หน้าถอดสี อย่างเห็นได้ชัด มัน หายใจ ติดๆ ขัดๆ อย่างเหนื่อยอ่อน และ ฝืนกลืน น้ำลายลงคอ ดัง อึก

เหมือนกับ ว่ามันจะเริ่มรู้ตัวบางแล้วละ ว่าหาเรื่องผิด คน

หน้าตานี้ ผิดกับ เมื่อ 1 ชม. ก่อนหน้านีลิบลับ ราวกับว่าเป็น คนละตัวเลยนะ

“ได้เวลาตอบโต้แล้ว”

 

 

 

 

"ฮ่าๆๆๆ ไงละ ?? "

 

ผมตะเบงเสียงหัวเราะออกไป ด้วยความสะใจ ขณะที่ กำลังวิ่งไปมารอบๆ ตัว ของลิซาร์ดแมน และก็ ลงมือฟัน ดาบสั้นใส่ ลิซาร์ดแมนไปเรื่อยๆ

 เมื่อ

ลิซาร์ดแมน หมดแรง มันก็ ไม่สามารถ ที่จะ ต่อกรกับผมได้เลยสักนิด ไม่เลย..

 

จากที่เรียกว่า การต่อสู้ เปลี่ยนมาเรียกว่า ถูกล่า ยังจะถูกซะมากกว่า

แม้มันจะหมดแรงแต่มันก็ยังพยายามที่จะดิ้นรนสู้กับผมต่อ

แต่เพราะความต่างด้านพลังที่ยังเหลืออยู่

ลิซาร์ดแมนจึงทำได้แค่ ยกมือ ทั้ง สองข้างขึ้นบังร่างกายตัวเองจากคมดาบของผม แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี..

หลังจากที่ฟาด ดาบเข้าใส่ กล้ามเนื้อเเน่นๆ ของลิซาร์ดแมน ได้สัก 7-8 ครั้งเต็มๆ จนเลือดสีแดงของ ลิซาร์ดแมน กระเซนออกมา

ผมก็เริ่มเครื่องติดราวกับ ต่อม ความเป็น S ในตัวมันแตกกระจายออกมา

 

 

"ไอ้ใบหน้าตอนที่ ออกแรง ฟัน ฉัน แบบ ตายซะๆ ไอ้เศษ เนื้อ นั้น หาย ไปไหนซะละ !?"

 

ตอนนี้ ผมกำลัง เป็นฝ่ายไล่ ฟัน ลิซาร์ด แมน ที่พยายามหลบคมดาบ แต่ก็ไม่พ้นเพราะความอ่อนแรง มันส่งเสียงร้อง จากความเจ็บปวด จากบาดแผลออกมาผ

มสะบัดข้อมือ ใช้คม ดาบ ค่อยๆ ฟันที่ ผิวหนัง ของ ลิซาร์ด แมน ไปทั่ว ทั้ง ด้านหน้าและหลัง ไปเรื่อยๆ โดย ที่ไม่คิดจะฆ่ามันให้ตายใน ดาบเดียว

 

ตอนนี้สิ่งที่ลิซาร์ดแมน ทำได้ก็เพียงแค่ส่งเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดออกมาเท่านั้น

 

นี่ผมพยายามเป็นอย่างมากเลยนะ ที่พยายาม ฟัน และ แทงไปในจุดที่ไม่ใช่จุด ตายนะ

 

เพราะรู้สึก หงุดหงิด มาได้ พักนึงแล้วก็เลยต้องหาที่ระบาย

แถมไอ้บ้านี้ก็มาหาเรื่อง ผมก่อนซะด้วย เพราะ งั้น คงไม่เป็น ปัญหาหากผมจะ ฆ่ามัน

การที่เราตั้งใจจะฆ่าคนอื่นเราก็ต้องเตรียมใจที่จะถูกฆ่าด้วยเหมือนกัน

แต่จะปล่อยให้มันตายง่ายๆ มันก็น่าเสียดายไป เพราะฉะนั้น ค่อยๆ สร้างบาดแผล ทีละนิดๆ ดีกว่า จบมันทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหวและสิ้นใจไปเองคงจะดีกว่า  

“ กี๊ซ ซ !!”

หลังจากที่ ฟัน ลิซาร์ดแมนไปจนทั่วทั้งตัวจนตัวของมันเต็มไปด้วยบาดแผล ฉกรรณ์  และ พื้น แถวนั้น ก็เต็มไป ด้วย กองเลือดสีแดงฉาน

ก็เพิ่งมารู้ตัวว่า ลิซาร์ดแมน มันได้ ตายไปแล้ว ทั้งๆที่มันยังยืนอยู่

“อ่าว ตายซะแล้ว”

ผมพูดออกมาสั้นๆอย่างไร้อารมณ์ และ ใช้เศษ ใบไม้แถวๆ นั้น เช็ดเลือด ออกจากดาบและเก็บมันเข้าฝัก

เมื่อเก็บดาบเสร็จ ผม พนมมือและท่อง นโม และสวดมนต์ ให้มัน เป็นการไว้อาลัยให้

ไปที่ชอบๆซะนะอย่าถือโทษโกรธกันเลยละ ถ้าจะโทษละก็ โทษตัวเองที่มาหาเรื่องฉันคงจะดีกว่า

 

พอลดมือลง ตอนนั้นแหละรู้สึก จะได้ยินเสียง อะไรบางอย่างดังมาจากในหัว

กริ๊ง !!

[เลเวล อัพ]