ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
9.4
เขียนโดย 
VENUS_DEMON
วันที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.49 น.
12 ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
0 วิจารณ์
15.02K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2558 23.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
12) CHAPTER 11
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
CHAPTER 11
"พี่คิดถึงแพรกับลูกนะ...ขอโทษที่ปกป้องแพรกับลูกไม่ได้...อีกไม่นานเราสามคนก็จะได้เจอกันแล้วนะแพร...พี่รักแพรนะ"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียงสั่น น้ำเสียงนั้นฟังยังไงก็รู้ได้ว่า...คนที่พูดนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน ยามที่ปกป้องคนรักของตัวเองไว้ไม่ได้ทั้งสองคน...
แสงจันทร์กำมือแน่น หลังจากที่ฟังประโยคสุดท้ายของคำพูดทั้งหมดจากผู้ชายที่ฆ่าหญิงที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขา...
ถึงจะไม่เห็นคนพูด แต่เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นคงจะมีสีหน้าที่เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย...
"ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?..."
แสงจันทร์พึมพำถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
มือเรียวบางที่กำแน่นค่อยๆ คลายออก รู้สึกสับสนไปทั้งใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเด็กสาวที่มีรอยยิ้มอ่อนโยน อ่อนหวาน ดูเรียบร้อยอย่างแพรไพรินทร์จะเป็นนักล่า...
และเหตุผลที่ขุนพลฆ่าเธอ เพราะเธอเป็นศัตรู...
ต่อให้รักมากแค่ไหนก็จำต้องทิ้งความรักทิ้งหัวใจตัวเองไป เพราะหน้าที่และความเป็นอยู่ของแก๊ง...
ต่อให้เจ็บเจียนตายก็ตาม...
พอแล้ว...ในเมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องฆ่าผู้ชายคนนั้นแล้ว...
แสงจันทร์เดินก้าวถอยออกห่างจากระเบียงตึกร้างในทันที เมื่อคิดได้ว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องแก้แค้นใคร
กึก!!
"คิดจะถอยตอนนี้คงไม่ได้ทันแล้วล่ะ...แสงจันทร์..."
เสียงทุ้มเข้มเยือกเย็นกระซิบข้างหูบางของคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนในมือทันที
ปัง!!
ตุบ!!
ร่างสูงโปร่งของแสงจันทร์ทรุดลงกับพื้นในทันที พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่อาบไปทั่วทั้งร่าง
เปลือกตาบางปรือมองคนตรงหน้าอย่างยากลำบาก ก่อนจะที่จะปิดลงอีกครั้งพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาและสติที่ดับวูบไป...
"นายผิดเองที่ไม่ฆ่ามัน...แสงจันทร์!!"
--------------------------------------------------
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
CHAPTER 11
"พี่คิดถึงแพรกับลูกนะ...ขอโทษที่ปกป้องแพรกับลูกไม่ได้...อีกไม่นานเราสามคนก็จะได้เจอกันแล้วนะแพร...พี่รักแพรนะ"
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเสียงสั่น น้ำเสียงนั้นฟังยังไงก็รู้ได้ว่า...คนที่พูดนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน ยามที่ปกป้องคนรักของตัวเองไว้ไม่ได้ทั้งสองคน...
แสงจันทร์กำมือแน่น หลังจากที่ฟังประโยคสุดท้ายของคำพูดทั้งหมดจากผู้ชายที่ฆ่าหญิงที่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขา...
ถึงจะไม่เห็นคนพูด แต่เขารู้ว่าผู้ชายคนนั้นคงจะมีสีหน้าที่เจ็บปวดอยู่ไม่น้อย...
"ทำไมเรื่องถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?..."
แสงจันทร์พึมพำถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
มือเรียวบางที่กำแน่นค่อยๆ คลายออก รู้สึกสับสนไปทั้งใจกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเด็กสาวที่มีรอยยิ้มอ่อนโยน อ่อนหวาน ดูเรียบร้อยอย่างแพรไพรินทร์จะเป็นนักล่า...
และเหตุผลที่ขุนพลฆ่าเธอ เพราะเธอเป็นศัตรู...
ต่อให้รักมากแค่ไหนก็จำต้องทิ้งความรักทิ้งหัวใจตัวเองไป เพราะหน้าที่และความเป็นอยู่ของแก๊ง...
ต่อให้เจ็บเจียนตายก็ตาม...
พอแล้ว...ในเมื่อความจริงทั้งหมดถูกเปิดเผย เขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องฆ่าผู้ชายคนนั้นแล้ว...
แสงจันทร์เดินก้าวถอยออกห่างจากระเบียงตึกร้างในทันที เมื่อคิดได้ว่าเขาไม่มีความจำเป็นต้องแก้แค้นใคร
กึก!!
"คิดจะถอยตอนนี้คงไม่ได้ทันแล้วล่ะ...แสงจันทร์..."
เสียงทุ้มเข้มเยือกเย็นกระซิบข้างหูบางของคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนในมือทันที
ปัง!!
ตุบ!!
ร่างสูงโปร่งของแสงจันทร์ทรุดลงกับพื้นในทันที พร้อมกับเลือดสีแดงสดที่อาบไปทั่วทั้งร่าง
เปลือกตาบางปรือมองคนตรงหน้าอย่างยากลำบาก ก่อนจะที่จะปิดลงอีกครั้งพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาและสติที่ดับวูบไป...
"นายผิดเองที่ไม่ฆ่ามัน...แสงจันทร์!!"
--------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
