ชายบำเรอ

"หญิงสา ลงไปรอผมข้างล่างก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวผมขับรถไปส่งผมขออาบน้ำหน่อย" ท่านชายทินกรกล่าวกับหญิงสาวด้วยสีหน้าขรึม    "เพคะ"   เมื่อร่างของหญิงสาวลงบันไดไป ชายหนุ่มปิดประตู ทรุดร่างนอนลงบนเตียงอย่างหมดแรง ทุบหมอนอยู่หลายต่อหลายหนอย่างเจ็บใจตัวเอง

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาไม่ได้โง่ขนาดจะไม่รู้ว่าการที่อยู่ๆ เขาที่ไม่มีอารมณ์พิศวาสอะไร ท่านหญิงมาริสามาก่อน แต่กลับเกิดอาการรุ่มร้อนแปลกๆเกิดขึ้นกับเขาอย่างปัจจุบันทันด่วน ถ้าเขาไม่รู้ก็ปัญญาอ่อนเต็มทนแล้ว เขาโดนมอมยาปลุกเซกส์มันน่าเจ็บใจนัก เขาประมาทผู้หญิงคนนั้นมากไป เขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนั้นจะกล้าทำเรื่องแบบนี้อย่างน่าไม่อาย เสียทีที่เกิดมาเป็นราชนิกูลสูงศักดิ์ แต่กลับจิตใจต่ำ แต่ถึงจะรู้ตอนนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะยังไงเขาก็เป็นฝ่ายหลงกลเอง แล้วอีกฝ่ายก็เป็นผู้หญิง หม่อมเจ้าไพวัณคงไม่ยอมง่ายๆแน่ถ้ารู้เรื่องนี้เข้า ที่เขากลัวที่สุดก็คือ เขาไม่อยากให้เพชรลดารู้เรื่องนี้เข้า นับว่าโชคยังดีที่หญิงสาเป็นฝ่ายขอให้ปิดเรื่องไว้ก่อนเองเขากลัวถูกเร่งรัดให้รับผิดชอบมากกว่า ซึ่งเขาคิดว่าหญิงสาไม่ได้คิดเป็นห่วงเพชรลดาอย่างที่บอกหรอก เขาก็แค่แกล้งพูดประชดว่าหญิงสาจิตใจดีแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวเลย   ก็ไอการกระทำที่เจ้าตัวเป็นฝ่ายทำกับเขานี่มันก็ฟ้องชัดอยู่แล้วว่า อีกฝ่ายหวังทำลายความรักของเขากับเพชรลดา

ตั้งแต่ได้รู้จักกับเพชรลดา จิตใจของเขาก็รักใคร่หญิงสาวอย่างท้วมท้น ราวกับเคยได้รักและผูกพันกันมาก่อน ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งรักในตัวตนของหญิงสาวที่งามทั้งใบหน้าและจิตใจ แม้ว่าจะมีชาติกำเนิดจากการเป็นลูกของข้ารับใช้ก็ไม่ได้ทำตัวต่ำอย่างชาติกำเนิด กลับกัน ท่านหญิงมาริสาที่มีบุญได้เกิดมาเป็นราชนิกูลสูงศักดิ์ แต่ทำตัวต่ำ

แต่ว่าต่อไปนี้เขาคงโดนหญิงสาเอาเรื่องนี้มาขู่เขาทางอ้อมแน่ๆ และถ้าเพชรลดารู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ วาสนาของเขากับเพชรลดาคงต้องจบสิ้นกันแน่ ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย ไม่ว่ายังไงผู้หญิงที่เขารักก็คือเพชรลดาเพียงคนเดียวเท่านั้น ถึงจะกลัวยังไงแต่วันนั้นคงต้องมาถึงแน่ เขาก็ได้แต่ประวิงเวลาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ผมขอโทษนะครับ ลดา วันใดที่คุณรู้เรื่อง คุณคงจะผิดหวังในตัวผมอย่างมาก เรื่องนี้เป็นเพราะผมพลาดเองอย่างน่าเจ็บใจ แต่ไม่ว่ายังไงในหัวใจผมจะมีแต่คุณคนเดียว  ผมรักคุณนะครับลดา