ชายบำเรอ

ท่านหญิงมาริสาเดินออกจากโรงพยาบาลมากับท่านชายทินกร

"หญิงต้องขอบพระทัยท่านชายมากนะเพคะ ที่อุตส่าพาหญิงมาส่งโรงพยาบาลไม่งั้นต้องแย่แน่เลยเพคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง"

"เอ่อ ... ไม่ทราบวันนี้ท่านชายมีธุระที่ไหนมั้ยเพคะ พอดีหญิงรู้สึกหิวท้องโหวงๆยังไงไม่ทราบ แล้วก็อยากถือโอกาสนี้อยากไปเที่ยววังท่านชายสักครั้ง ถ้าไม่รังเกียจหญิงจะขอไปฝากท้องที่นั่นได้หรือเปล่าเพคะ?"

"อืม ได้สิครับ ผมจะรังเกียจหญิงสาได้ยังไงล่ะครับผมไม่มีธุระอะไร ยินดีครับ"

เมื่อมาถึงท่านชายทินกรก็ได้สั่งให้เด็กรับใช้จัดอาหารมาวางบนโต๊ะจำนวนสองที่สำหรับตนเองและหญิงสาวพอจัดอาหารเสร็จเด็กรับใช้ก็ไปทำหน้าที่อื่นของตนต่อปล่อยให้เจ้านายนั่งกับแขกอยู่ตามลำพัง แล้วท่านหญิงมาริสาก็ทำทีเป็นเหลือบมองไปด้านหลังโต๊ะอาหารและทักขึ้นว่า

"อุ๊ย ท่านชายเพคะ ไม่ทราบได้ภาพนั้นมาจากไหนเพคะ สวยจัง?"

เมื่อท่านชายหันไปสนใจภาพด้านหลัง หญิงสาวก็ล้วงห่อยาบางอย่างรีบเทใส่ลงในแก้วน้ำตรงข้ามของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว และทำตัวตามปกติ

"อ๋อ? นั่นน่ะหรือครับ ผมได้มาจากต่างประเทศน่ะครับเป็นของศิลปินชื่อดังตอนผมไปเมืองนอก สนใจก็เลยซื้อมาน่ะครับ"

"เหรอเพคะ? เราทานอาหารกันต่อเถอะนะเพคะ หญิงหิวแล้วล่ะ"

เมื่อมื้ออาหารผ่านไป หญิงสาวก็ได้ขอให้ชายหนุ่มพาขึ้นไปดูห้องต่างๆข้างบนอย่างมาดหมายแผนการบางอย่าง และเมื่อมาถึงบนห้องพาเดินดูห้องต่างๆไม่ทันไร ราชนิกูลหนุ่มก็เกิดความรุ่มร้อน ต้องการบางอย่าง  

"ท่านชายเป็นอะไรไปเพคะ?" หญิงสาวทำทีเป็นถามพร้อมนำมือไปแตะที่ลำตัวอีกฝ่าย ทันใดนั้นชายหนุ่มที่เกิดความต้องการจากฤิทธิ์ยาก็โถมกายเข้ากอดร่างกายหญิงสาวตรงหน้าพร้อมซุกไซร้ซอกคออย่างควบคุมสติไม่อยู่

"อุ๊ย ท่านชายเพคะ อย่าเพคะ" หญิงสาวทำทีเป็นห้ามพร้อมลอบยิ้ม ชายหนุ่มที่คุมสติไม่อยู่ ไม่ฟังเสียงใดนอกจากต้องการปลดปล่อยความทรมาน ก็อุ้มหญิงสาวไปที่ห้องนอนแล้วจัดการทำตามอารมณ์ที่คลุกรุ่นของตน

เวลาผ่านไป หญิงสาวแสร้งร้องไห้สะอึกสะอื้น โดยมีชายหนุ่มกอดปลอบอย่างรู้สึกผิด

"เอ่อ... อย่าร้องเลยนะครับ หญิงสา ผมไม่ทราบว่าทำไมถึงทำเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้ลงไปได้ ผมยินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างเลยครับ"

"ฮึก... อย่าพึ่งเลยเพคะ หญิงยังไม่อยากให้หม่อมพ่อทราบเรื่องนี้ มันน่าละอายแล้วอีกอย่าง หญิงแคร์ความรู้สึกน้องสาวของหญิงด้วย ลดาคงจะเสียใจแน่ๆ อย่าเพิ่งบอกเรื่องของเราตอนนี้เลยเพคะ"หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ก็ได้ครับ ผมตามใจหญิงทุกอย่าง ผมเองก็ไม่ทันคิดถึงเรื่องพวกนี้ หญิงสาช่างจิตใจดีจริงนะครับ เกิดเรื่องแบบนี้ยังมีใจเป็นห่วงลดา ผมจะค่อยๆพูดเรื่องนี้กับลดาเองครับ ยังไงผมจะรับผิดชอบหญิงสาแน่นอนครับ"

"ขอบพระทัยเพคะ"    'หึ นังเพชรลดาจากนี้ฉันจะทำให้แก ได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการที่ถูกคนรักค่อยๆเหินห่างและทิ้งแกไปอย่างช้าๆ