ชายบำเรอ

"กรี๊ด!! อ๊ะๆๆ โอ้ย ..ฮือๆ พวกแกปล่อยฉันนะไอ้บ้า ...ฮ้า!"
"ฮ่าๆๆ น้องสาว จะเอายังไงกันแน่จ๊ะ อยากให้พวกพี่ปล่อยจริงเหรอ? ให้พวกพี่ช่วยดีกว่านะ เร้าใจดีจริงๆ"
ท่านหญิงมาริสารู้สึกเจ็บปวดขยะแขยง  ที่ต้องยอมให้กลุ่มชายฉกรรจ์กระทำกับเธอตามใจชอบโดยที่เธอขัดขืนไม่ได้หลายต่อหลายรอบ เป็นการกระทำที่ดิบเถื่อนรุนแรง หยาบโลน       แต่เพราะฤิทธิ์ยาบังคับให้เธอต้องพ่ายแพ้ต่อการอยากปลดปล่อย  ทั้งที่ในใจบอบช้ำ ชิงชังรังเกียจ แต่ร่างกายกับทำในสิ่งตรงกันข้าม เธอทรมานจนอยากภาวนาให้มันสิ้นสุดลงเสียที แต่แล้วในขณะที่เกมตัณหากำลังดำเนินไป ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ก๊อกๆๆ...   "เฮ้ย เอ็งไปดูซิ ใครมาวะเสียอารมณ์ชิบ"  พอเปิดประตูออกก็พบว่ามีบรรดานักข่าวมาพร้อมกล้องอยู่กันเต็มหน้าห้องคนเปิดตกใจผงะ นักข่าวคนหนึ่งชะโงกหน้าเข้ามาในห้องแล้วเอ่ยขึ้นว่า    "เฮ้ยๆๆ พวกเรา ท่านหญิงมาริสาบ้านเอกบดินทร์จริงๆด้วย รีบถ่ายไว้เร็ว งานนี้ต้องเป็นข่าวดังแน่" หลังจากนั้นแสงแฟลตรัวกดไม่ยั้ง
"อ๊าย!! พวกแกอย่าถ่ายนะ หยุดเดี๋ยวนี้ ฮือๆๆ ไอ้พวกบ้า!"
เช้าวันรุ่งขึ้น หนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งขึ้นรูปพร้อมพาดหัวข่าวดังแทบทุกฉบับ ทุกคนในบ้านเอกบดินทร์ล้วนอับอายกันถ้วนหน้า
"โธ่.. หญิงสาของแม่ โอ๊ย จะเป็นลม" หม่อมหลวงแม้นช็อคจนเป็นลมไป
"ฮึ้ย!! หมดกัน ชื่อเสียงบ้านเอกบดินทร์ป่นปี้หมด! กลับมาต้องถามไถ่ลูกตัวดีให้รู้เรื่องให้ได้" หม่อมเจ้าไพวัณเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ท่านหญิงมาริสากลับมาบ้านในสภาพยับเยิน บอบช้ำทั้งกายและใจ
"หญิงสากลับมาแล้วเหรอ.. มันเกิดอะไรขึ้นบอกพ่อซิ?!" 
และทันใดนั้นก็มีนักข่าวมากมายมาที่บ้านเอกบดินทร์ เพื่อสัมภาษณ์สอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น  ท่านหญิงมาริสาอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใคร รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของตนเองปิดประตูล็อคห้องแล้วทรุดร่างร้องไห้กับเตียงอย่างหนัก เรื่องนี้ถือเป็นความย่อยยับที่สุดในชีวิต ความรักที่เธอวาดฝันอย่างสวยงามต้องกลายเป็นความผิดหวังเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเธอไม่อาจทนอยู่สู้หน้าใครได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดผิดหวังทำให้แววตาของเธอเปลี่ยนเป็นความแค้น เมื่อนึกถึงผู้ชายคนที่เป็นสาเหตุแ่ห่งความย่อยยับในชีวิตของเธอ
"ไอ้ท่านชายทินกร ไอ้เลว...ต่อให้ฉันจะต้องลงนรก ฉันก็จะลากแกลงนรกตามฉันไปด้วย!!."