ชายบำเรอ

ท่านชายทินกรเดินซึมออกมาจากบ้านเอกบดินทร์ด้วยจิตใจเจ็บปวดและสับสนแต่ในขณะที่กำลังจะเดินขึ้นรถเพื่อกลับไปพักจากสถานการณ์สุดช็อคของเขากับคนรัก แต่แล้วสายตาก็ไปพบกับภาพที่สุดแสนบาดตาบาดใจ 
เพชรลดาคนรักของเขากำลังซบอยู่กับอกและอยู่ภายใต้อ้อมกอดชายอื่นและผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่เขา รู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยตั้งแต่เห็นหน้า ท่านชายไม่อาจทนรับกับภาพนั้นได้อีกต่อไป จากที่ตอนแรกคิดว่าจะกลับไปตั้งหลักทำใจแต่ตอนนี้ ความโกรธ และความเจ็บปวดมีอำนาจเหนือกว่า ท่านชายรีบวิ่งปราดเข้าไปหาคนทั้งสองด้วยความเดือดดาล
"ไอ้ยศ! ... ไอ้ชายบำเรอชั้นต่ำ!! แกออกไปให้พ้นจากคนรักของฉันเดี๋ยวนี้!!"
ในขณะที่เพชรลดากับยศผงะออกจากกันด้วยความตกใจ และก็เป็นเพชรลดาที่เอ่ยปากตอบโต้ขึ้นก่อน
"ท่านชายคงลืมสถานะของตัวเองไปแล้วล่ะมั้งเพคะ? อย่าลืมว่าตอนนี้ท่านชายไม่ใช่คนรักของลดาอีกต่อไป เรื่องของเราน่ะมันจบไปแล้วเพคะ"
"ลดา... ผมรู้ว่าผมผิด ผมขอโทษ แต่คุณจะไม่ยอมให้อภัยผมเลยงั้นเหรอ?   เรื่องของเราคุณจะให้มันจบลงแค่นี้จริงๆหรือ? ...."
และท่านชายก็หันไปมองยศที่ยืนอยู่ข้างๆคนรักของตน ด้วยความเป็นอริอย่างชัดเจน พร้อมชี้หน้า "หรือว่าเป็นเพราะมัน เพราะมันไอ้ยศ ไอ้ชายจากซ่องคนนี้ใช่ไหม? ที่ทำให้คุณตัดขาดเรื่องของเราไ้ด้ง่ายดายนัก ไอ้ยศ!.. แก!                 ท่านชายตรงเข้าไปต่อยไปที่ใบหน้าของยศ ในขณะที่ยศสวนหมัดตอบโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้ จนท่านชายเป็นฝ่ายมองด้วยความตกใจระคนโกรธที่อีกฝ่ายตอบโต้ตน
"นี่แก กล้าต่อยฉันเหรอ?"
"หมัดนี้ผมไม่ได้ต่อยท่านชายเพื่อตัวเองหรอกครับ แต่หมัดนี้สำหรับคุณลดา ที่คุณทำให้เธอต้องเสียน้ำตาและเจ็บปวด"
"นี่มันเรื่องของฉันกับลดา คนนอกอย่างแกอย่าแส่!!"
"ตอนนี้ผมไม่ใช่คนนอกแล้วล่ะครับ เป็นท่านชายเองนะครับที่มีเพชรงามล้ำค่าอยู่ในมือ แต่กลับไม่เห็นค่า แล้วตอนนี้ในเมื่อเพชรล้ำค่านั้นมาอยู่ในมือของผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาไว้ ไม่ให้เพชรนั้นต้องมัวหมองเหมือนที่ท่านชายเคยทำ"
"หึ... น้ำหน้าอย่างแกหรือ? แกมันก็แค่ไอ้ชายบำเรอจากซ่องที่ลดาไถ่่ตัวมาเป็นขี้ข้า แกไม่คู่ควรที่จะได้ครอบครองเป็นเจ้าของเพชรเม็ดงามหรอก"
"ผมไม่สามารถเลือกเกิดได้ และก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตของตัวเองได้หรอกครับ แต่ตอนนี้ผมได้ออกมามีชีวิตใหม่แล้ว และคนที่มอบโอกาสนั้นให้แก่ผมก็คือ คุณลดา ผมไม่ทราบหรอกครับว่าสำหรับท่านชายคุณลดาเธอมีค่ากับคุณมากแค่ไหน? แต่สำหรับไอ้ยศคนนี้ คุณลดาคือนางฟ้าผู้ปลดปล่อยผมจากความทุกข์ทรมาน    เป็นความล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผม เป็นความรักครั้งแรกตั้งแต่เห็นหน้า        ผมกล้าพูดได้ว่า ผมรักคุณลดาไม่แพ้ท่านชายแม้แต่น้อย... และผมจะไม่มีวันทำให้คุณลดาต้องเสียใจอย่างที่ท่านชายทำแน่ครับ"
ท่านชายที่ฟังอีกฝ่ายกล่าวจบก็ตรงเข้าไปหายศ กำลังหมายจะทำร้ายอีกฝ่ายซ้ำ แต่ก็เป็นเพชรลดาที่เอาตัวเข้ามาขวางแล้วเอ่ยขึ้น
"หยุดนะเพคะท่านชาย... พอเถอะเพคะ ที่เรื่องของเรามันจบลงไม่ได้เป็นเพราะใครอื่นหรอกเพคะ มันเป็นเพราะตัวท่านชายเองต่างหาก ท่านชายไม่เชื่อใจลดา ทั้งๆที่ลดาก็อธิบายทุกอย่างชัดเจนแล้ว และท่านชายก็พ่ายแพ้ไปกับแรงยั่วยุของคนอื่น เป็นคนรักกันถ้าไม่มีทั้งความเชื่อใจและความซื่อสัตย์ต่อกันมันก็ไปกันไม่รอดหรอกเพคะ ถึงแม้้เรื่องของเราต้องจบลงแต่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้อยู่นะเพคะ ถึงยศเขาเคยมาจากที่ไม่ดีมาก่อนแต่ตอนนี้เขามีชีวิตใหม่ เขาอาจจะไม่ได้เกิดมาสูงศักดิ์เมื่อเทียบกับท่านชาย แต่บางทีท่านชายอาจสูงส่งเกินไปสำหรับลดาก็ได้นะเพคะ บางทีผู้ชายธรรมดาอย่างยศอาจเหมาะกับลดามากกว่า"
"หากท่านชายไม่มองด้วยอคติ บางทีท่านชายอาจเป็นเพื่อนกับยศได้นะเพคะ"                                
"ไม่มีทาง!  ผมไม่มีวันญาติดีกับมันเด็ดขาด"
ในขณะนั้นก็เป็นท่านหญิงมาริสาที่เดินเข้ามาดึงแขนชายหนุ่มพร้อมกระซิบ
"ท่านชายเพคะ ใจเย็นๆก่อนดีกว่า... ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่เป็นใจ ท่านชายกลับไปก่อนดีกว่านะเพคะ"
ในที่สุดท่านชายก็ตัดสินใจขึ้นรถกลับไปด้วยความหงุดหงิด จะให้เขาทำใจยอมรับได้ยังไง เขาเป็นคนที่กำลังจะต้องสูญเสียนะ สูญเสียเธอที่เรารักให้กับไอ้ยศที่เขาสุดแสนชัง แม้ว่าจะจริงที่เขาเป็นฝ่ายผิด แต่เพชรลดาจะไม่ยอมอภัยให้เขาเลยเหรอ เขาไม่อยากจะเสียเธอไปมันเจ็บปวดเกินทน
"ผมจะต้องเสียคุณไปจริงๆเหรอ..ลดา"