ชายบำเรอ

เพชรลดา กำลังประคบแผลให้กับยศที่มีรอยบวมมีเลือดซิบๆบริเวณโหนกแก้มข้างซ้าย

"ฉันต้องขอโทษแทนท่านชายด้วยนะยศ ปกติเขาก็ไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก ไม่รู้เป็นอะไรขึ้นมา ดูซิเธอเลยเจ็บตัวเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเพชรลดา ท่านชายทินกรท่านคงหึงคุณเพชรลดาน่ะครับ คนรักกันก็ต้องหึงกันเป็นธรรมดา" ในขณะที่พูดยศมีน้ำเสียงอ่อนและสีหน้าเศร้าซึมไป เนื่องจากต้องพูดปลอบใจหญิงสาวในสิ่งที่ทำให้ตัวเองปวดใจ

ในขณะนั้น ท่านชายทินกรตรงเข้ามาคว้าแขนเพชรลดาในขณะทำแผลให้ยศ

"อะไรกันเพคะท่านชาย!?" หญิงสาวถามด้วยความตกใจ

"วันนี้ผมต้องคุยกับลดาให้รู้เรื่อง! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมลดาต้องไปให้ความสำคัญกับไอ้ชายบำเรอชั้นต่ำนั่นนัก ปกติเราไม่เคยมีปากเสียงกัน แต่พอมันเข้ามา ลดาถึงกับยอมทะเลาะกับผมเพราะมัน" ท่านชายเอ่ยพร้อมมองหน้าคนที่เป็นต้นเหตุด้วยแววตาโกรธขึงอีกฝ้่ายอย่างชัดเจน

"ต้องคุยอะไรกันเพคะท่านชาย? ท่านชายเป็นฝ่ายผิดที่ไปทำร้ายยศเขาก่อนโดยไม่ถามไถ่อะไรเลยนะเพคะ ลดาต้องรับผิดชอบการกระทำแทนท่านชายนะเพคะ แล้วจะต้องคุยอะไรกันอีก?"

"กับอีแค่ข้ารับใช้ที่เป็นอดีตชายบำเรอเพียงคนเดียว ลดาจะอะไรนักหนา? ผมชักสงสัยแล้วสิว่า เหตุผลที่ลดาซื้อมันมาจากซ่องเพราะอยากใช้บริการมันแบบส่วนตัว เพราะคงติดใจลีลาบนเตียงของมันมากล่ะสิ"

ทันทีที่ท่านชายทินกรกล่าวจบประโยค เพชรลดาก็เงื้อมือตบไปที่ใบหน้าของชายคนรักทันทีพร้อมเอ่ย

"ลดาไม่คิดเลยว่า ท่านชายทินกรที่ลดารู้จักจะมีความคิดต่ำแบบนี้ ท่านชายกำลังพูดจาดูถูกลดาอยู่นะเพคะ การที่ลดาจะให้ความสนิทสนมเป็นกันเองกับข้ารับใช้ในบ้าน ทำไมท่านชายต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วยล่ะเพคะ? ยศเขาไม่ได้โชคดีพอที่จะมีโอกาสเลือกทางเดินชีวิตให้ตนเอง เขาเปลี่ยนอดีตไม่ได้ แต่ปัจจุบัน เขามีชีวิตใหม่แล้ว ทำไมท่านชายต้องไปตั้งแง่กับเขาด้วยล่ะเพคะ?" เพชรลดากล่าวตำหนิด้วยความผิดหวังในตัวคนรักหนุ่ม

ท่านชายตกใจ เพราะกำลังโมโหหึงจนขาดสติจึงเผลอพูดไปตามอารมณ์โกรธและรู้สึกผิดที่พูดจาดูถูกหญิงคนรัก แต่ด้วยอารมณ์ที่กำลังหึง จึงยังกล่าวสั่งห้ามคนรัก

"ไม่รู้ล่ะ! ผมรู้แต่ว่าผมไม่ชอบหน้ามันเอามากๆ และตอนนี้ก็ยิ่งเกลียดเพราะมันทำให้ลดากับผมต้องมีปัญหากัน จากนี้ไปผมไม่อยากเห็นลดายุ่งเกี่ยวกับมันอีก มันมีหน้าที่เป็นคนรับใช้ก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป ลดาไม่จำเป็นต้องไปใส่ใจกับมัน  คนที่เป็นคนรักของลดาคือผมนะ ระหว่างผมกับมันลดาไม่รู้จริงๆหรือ? ว่าควรจะให้ความสำคัญกับใคร!"

"ไม่เพคะ! ถึงท่านชายจะเป็นคนรักของลดา แต่ลดาจะรับฟังเฉพาะสิ่งที่เป็นเหตุผลเท่านั้น แต่ท่านชายในตอนนี้ สั่งห้ามในสิ่งที่ไม่มีเหตุผลพอ ดังนั้นลดาขอบอกให้ท่านชายรับรู้ไว้ตรงนี้เลยนะเพคะ ว่าลดาจะพูดคุยสนิทสนมกับยศตามเดิม เพราะเขาคือผู้ที่เคยช่วยเหลือลดาไว้ แล้วตอนนี้เขาก็เป็นคนรับใช้ในบ้านนี้ ไม่มีเหตุผลที่ลดาจะต้องเลิกทำดีกับเขาด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น"

"ลดา! เดี๋ยวนี้คำพูดของคนรักอย่างผมมันไม่มีความหมายสำหรับคุณเลยใช่ไหม?"

"ท่านชายเพคะ ลดาว่าเราเลิกคุยกันแค่นี้ก่อนดีกว่า เพราะขืนยิ่งพูดกันไปก็ยิ่งทะเลาะกันเปล่าๆ ลดาว่าเราห่างกันซักพักดีกว่านะเพคะ ไว้ท่านชายมีเหตุมีผลมากกว่านี้ เราค่อยคุยกันใหม่"    "....ยศไปกับฉัน เราไปทำแผลกันต่อเถอะ ปล่อยให้คนไร้เหตุผลอยู่ที่นี่ไปคนเดียวเถอะ"

เพชรลดากล่าวจบก็หันไปคว้ามือของยศจากไป ทิ้งให้ท่านชายมองตามด้วยความเจ็บใจ ซึ่งเหตุการณ์นั้นอยู่ในสายตาของท่านหญิงมาริสา ที่ยืนยิ้มมองด้วยความสมใจ ที่ทุกสิ่งเป็นดังคาดเพราะมันจะทำให้เธอได้ดำเนินแผนการหลังจากนี้ให้เป็นไปตามเกมของเธออย่างที่หวังไว้