Normal love ความรักธรรมดาของสาวโลกสวย >_<

                 18.59

                โรงแรมดิเมอร์ ออดิมอร์

                เฮฮา เฮฮา

                คึกครื้น คึกครื้น

                บรรยากาศภายในงานเป็นกันเองมาก ๆ บางคนก็ลุกไปลุกมาถ่ายรูปนู่นนี่นั่น ชะนีแต่ละนางแต่งตัวจัดเต็มเหมือนมาประกวดนางงามยังไงยังงั้น บางคนก็ชุดเกาะอกพร้อมกระโปรงพลิ้ว ๆ มีผ้าคลุมไหล่เล็กน้อยเพื่อไม่ให้โป๊มาก บางคนถึงชุดจะไม่เลิศแต่แอคเซสเซอรี่บนเรือนร่างพวกหล่อนมาเต็มมาก ทั้งต่างหู สร้อยคอ แหวนเก๊ แต่งเล็บ และเครื่องประดับศีรษะ ที่กล่าวมาทั้งหมดมันส่องแสงระยิบระยับวิบวับเล่นกับแสงในงานมาก มันอาจทำให้คนตาบอดได้เลยนะ -_-;; พวกผู้ชายเขาสนแต่อาหารบนโต๊ะตัวเองเท่านั้น และที่แปลกตาคือพวกเขาอยู่ในชุดสูทหรูหราที่โคตรจะไม่เข้ากับหน้าเถื่อน ๆ ของพวกเขาเลย ฉันไม่ชินอ้ะ ปกติพวกนี้มันจะแต่งตัวน่ากลัว ๆ ดิบ ๆ เถื่อน ๆ หนวดยาวรกรุงรังและถุงเท้าขาดกันนี่นา วันนี้พวกเขาแต่งตัวเรียบร้อยผิดกับทุกวัน เห็นแล้วขนแขนสแตนด์อัพเลยอ่ะ =_=;;  

                “เอ้า! ถ้ามากันพร้อมแล้วจะเรียกให้ออกมาสอบแล้วนะ” อาจารย์ ‘ปุ๊กลุ๊ก’ ซึ่งเป็นอาจารย์ทอมประจำวิชาถือไมค์ประกาศอยู่บนเวที ทำไมรีบจัง บางคนยังไม่มาเลยนะ -O-

                “อ้าว จะสอบแล้วเหรอ? ไลฟ์กับลอร์ดยังไม่มาเลย” มอร์นิ่งที่กำลังซดน้ำซุปอยู่ข้าง ๆ รีบวางช้อนแล้วทำหน้าตกใจทันที

                “ไม่รู้ดิ แกโทร.ตามให้หน่อย โทรศัพท์ไม่มีเงิน -_-”

                “ได้ ๆ” ว่าแล้ว นางก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนทอมทั้งสองทันที พวกนั้นมาช้าเพราะมัวแต่ไปแต่งหน้าแต่งตัวกับพวกแก๊ง ‘เซเลบ’ (แก๊งที่ห่วงสวยห่วงงามที่สุด) พวกนั้นออกงานทีแต่งตัวเป็นครึ่งวัน ชาติหน้าคงถึงงานอ่ะ -_-

                “อาจารย์อยากจะเริ่มไว ๆ เพราะจะได้เสร็จไว ๆ เรามีกันหลายคนเพราะฉะนั้นมันกินเวลานานมาก งั้นอาจารย์จะเริ่มเรียกชื่อละนะ”O_O ถ..ถ้าเรียกฉันแล้วคู่เต้นของฉันยังไม่มาล่ะ!! จะไปขอใครเต้นดีเนี่ย!

                “กวีวัธน์ กษิติธร จักรพงศ์ จิรกฤต ชญตว์ ชนายุส ชลธี ฌายิน แปดคนนี้ออกมาข้างหน้าด้วย” โอ๊ะ! ไม่มีคู่เต้นของฉันนี่นา โล่ง!! ฉันไม่ต้องออกไปเต้นเป็นคู่แรก ๆ สินะ ดีใจจัง >_<

                “อ้าวว!! พี่เจต! พี่เจตออกคนแรกเลยนะ ฮ่า ๆ ^O^” เสียงเฮของผู้ชายดังมาจากข้างโต๊ะ และโต๊ะนั้นคือโต๊ะของเพื่อนผู้ชายที่เรียนห้องเดียวกันกับฉันนั่นเอง เรียกง่าย ๆ คือเพื่อนร่วมห้องนั่นแหละ

                “ว้าว! พี่เจตออกก่อนเหรอ? แล้วคู่ใครเนี่ย?” หลินหลิน เพื่อนสนิทหน้าจีนที่นั่งโต๊ะเดียวกับฉันเอ่ยถาม

 

 

หลินหลิน เป็นเพื่อนสนิทคนแรกของบานาน่าในโรงเรียนแห่งนี้

เธอถูกคุณพ่อและแม่เคร่งเรื่องความเป็นคนดีมาก

เพราะฉะนั้นเวลาแก๊งปาร์ตี้น้ำชา(แก๊งของบานาน่า) ออกไปดื่มเหล้า

เธอคนนี้จะไม่ได้ไป

 

                “คู่กับตุ๊กติ๊กอ่ะ แต่ตุ๊กติ๊กยังไม่มาเลย ทำไงดีเนี่ย?” ตุ๊กติ๊กที่ว่าเป็นหนึ่งในแก๊งเซเลบไม่ใช่เหรอ? สงสัยคงอีกนานกว่านางจะมา ป่านนี้ติดขนตาเสร็จหรือยังก็ไม่รู้ =_=;;

                “เมื่อกี้คุยกับพวกเซเลบมา เขาลอกว่าตุ๊กติ๊กกำลังแต่งหน้าอยู่ แต่ใกล้จะเสร็จแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงคงมา มันมาไม่ทันหรอกพี่เจต ไปบอกอาจารย์ก่อนไหม?” มอร์นิ่งที่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับลอร์ดเสร็จรีบเอาข่าวมาแจ้งทันที

                “งั้นพี่ต้องหาคนอื่นไปเต้นก่อนอ่ะ” อา...นั่นสินะ ในวันงานเขาไม่ฟิคสักหน่อยว่าต้องเต้นกับคู่เต้นที่อาจารย์เลือกให้ วันงานเราจะเต้นกับใครก็ได้

                ...

                แล้วทำไมพี่แกต้องมองมาทางฉันด้วยล่ะ =_=;;;

                “บานาน่า เต้นกับพี่หน่อยได้ไหม ^^”

                ไอ้พี่เจตตตตตตตตตตตตตต!!!

                ถ้าไม่ติดที่เขาอายุมากกว่าฉันสามปี ฉันคงเรียก ‘ไอ้เจต’ ไปแล้ว!!

(ที่รูปมันเบลอเพราะเธอสายตาสั้น)

พี่เจต อายุ 21 ปี แต่เรียน ม.6 เพราะดรอปมา

เขาสาตาที่สั้นถึงหนึ่งพันสี่ร้อย

เพื่อนๆ จึงเรียกเขาว่า ‘เจตพันสี่’

 

                “เออ! ออกไปเลยบานาน่า แกเต้นเก่งนี่!!” เพื่อนผู้ชายในห้องคนหนึ่งพูดขึ้น มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลยย่ะ!!

                “ใช่ วันงานกีฬาสีแกก็เต้นซะพลิ้ว แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฮ่า ๆ” ขอใจแลกเบอร์โทร กับ เพลงลีลาศ มันเหมือนกันที่ไหนฟะ!!

                “นะ ช่วยพี่หน่อย ^^” พี่เจตยื่นมือมาทางฉันเป็นสัญลักษณ์ของการขอหญิงสาวเต้นรำ -_-

                “ก็ได้ ๆ ถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมห้อง น่าไม่ยอมเต้นด้วยเด็ดขาด -3-” ฉันยื่นมือไปจับมือของพี่แกก่อนจะลุกขึ้น พี่เจตยิ้มรับก่อนจะพาฉันไปยังฟลอร์เต้นรำที่อยู่ด้านหน้า เฮ้ยเซ็งว่ะแก! กะจะหาอะไรกินเพิ่มพลังแท้ ๆ แบบนี้ก็ไม่มีเเรงเลยสิ T^T

                “ออกมาครบแล้วนะ อืม...คู่เจตกับบานาน่าขึ้นไปเต้นบนเวที”

                “ทำไมต้องเป็นคู่ของหนูล่ะคะอาจารย์? -_-” ฉันถามอาจารย์ปุ๊กลุ๊กทันทีที่มาถึงหน้าฟลอร์ ก็มันข้องใจนี่หว่า คนอื่น ๆ เขายืนอยู่ตรงฟลอร์หน้าเวทีกันหมด แล้วทำไมฉันต้องไปยืนเด่นบนเวทีด้วย

                “เออน่า ไม่ต้องถาม บอกให้ขึ้นก็ขึ้น หรือจะให้จารย์หักคะแนน หืม?”

                “มิกล้าค่ะ =_=” คนโง่อย่างฉันเกรดยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ ถ้าหักคะแนนไปแล้วจะเอาอะไรให้แม่ดูล่ะ T^T

 

                แล้วการเต้นคู่กับพี่เจตก็ผ่านไป...

                พี่แกกล่าวขอบคุณและเดินมาส่งฉันที่โต๊ะก่อนเขาจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง การเต้นเมื่อกี้ฉันไม่มีความตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย บางทีฉันอาจจะกลายเป็นคนหน้าด้านไปแล้วก็ได้ เพราะฉันเคยทำอะไรที่น่าอายกว่านี้ไปแล้วน่ะสิ เช่น...เป็นหลีดสวยงามแต่ดันไปเต้นเพลงขอใจแลกเบอร์โทรของหลีดโจ๊กจนได้รับเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวทั่วราชอาณาจักรในงานกีฬาสีของโรงเรียน ก็นะ...คนสวย ทำอะไรก็ไม่ผิด 

                มั้ง? =_=;;

                และฉันก็ชอบการเต้นทุเรศ ๆ แบบนั้นด้วยสิ อยากเต้นแบบนี้ทุกงานเลย >_<

 

                เวลาผ่านไป

                ไม่นานเพื่อนทอมที่น่ารักทั้งสอง ไลฟ์ และ ลอร์ด ก็เข้างานมาพร้อมกับชุดสูท พวกเซเลบที่แต่งหน้านานเป็นวัน พอเขางานมาก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนทันที พวกนางอลังมาก!! โดยเฉพาะยัยตุ๊กติ๊กที่คู่กับพี่เจต เธอใส่ชุดเจ้าสาวมา!!! กลัวไม่ได้แต่งงานหรือไงยะ!? -O-

                ในระหว่างที่ ไลฟ์ และ ลอร์ด ออกไปสอบเต้นกับเพื่อนสาวตัวเล็ก ๆ ที่หุ่นพอดีกับพวกนาง ฉันก็นั่งยัดเค้ก ยัดข้าวใส่กระเพาะ ก็คนมันหิวนี่นา กินแล้วต้องมาเติมลิปอีก เป็นผู้หญิงนี่ลำบากชะมัด จะทำอะไรก็ต้องระวังเครื่องสำอางหลุด น่ารำคาญชะมัด =_=;;

                หลังจากนั้นไม่นาน ‘อีซี่’ คู่เต้นของฉันก็ถูกเรียกชื่อและมาลากฉันให้ออกไปเต้นด้วย มันผ่านไปได้ด้วยดีจนกระทั่งอีตา ‘เดอะเบส’ มาตามหาฉันบ้าง

                “บานาน่า...อาจารย์เรียกชื่อฉันแล้ว ไปเต้นด้วยกันเถอะ =_=” เดอะเบสเดินมาเรียกฉันถึงโต๊ะพร้อมกับทำตาปรือ ๆ เหมือนคนง่วงนอน บรรยากาศที่นี่มันน่านอนขนาดนั้นเลยเหรอ -_-

                “เดอะเบส นายเป็นอะไร? เหมือนจะไม่ไหวนะ”

                “เมานิดหน่อยน่ะ ดูแลฉันด้วยนะ” พูดจบเขาก็ลากแขนฉันไปหน้าฟลอร์ทันที อ้าว!! นายเป็นผู้ชายนะ ต้องดูแลผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่บนส้นสูงแทบไม่ไหวอย่างฉันเซ่! TOT

                และเมื่อทุกคนพร้อม เพลงก็มา!!

                ‘สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม อย่ามัวอาลัย คิดร้อนใจไปเปล่า’

                ‘เกิดมาเป็นคน อดทนเถอะเรา อย่ามัวซมเซา ทุกคนเราทนมัน’

                ชึบ ชึ้บ!

                ควับ!! หมุนซ้าย หมุนขวา

                อ๊ากก!! ทรมานสุด ๆ !! เพราะเป็นจังหวะชะชะช่าจึงต้องอาศัยการทรงตัวบนส้นสูงเป็นเลิศ! แค่นั้นไม่พอยังต้องตามจังหวะของอีตาเดอะเบสที่เต้นเร็วกว่าเพลงอีก โอ๊ย!! ขาจะพันกันอยู่แล้วนะ TOT

                ชึบ ชึบ!!

                ควับ!! หมุนตัว!!

                “เอ้า เดอะเบส ไอ้น่า เธอสองคนผ่าน ไปได้” อาจารย์ปุ๊กลุ๊กถือกระดาษจดยิก ๆ ให้คะแนนแล้วโบกมือให้พวกฉันกลับไปนั่งที่ โอ๊ย กว่าจะได้พัก ถึงโต๊ะเมื่อไหร่ขอถอดรองเท้าทีเถอะ -O-

                “ให้ไปส่งไหม? =_=” เดอะเบสถาม

                “ไม่อ่ะ นายเอาตัวเองให้รอดเถอะ -_-”

                “ได้” พูดจบ เขาก็เดินกลับโต๊ะทันที คนอะไรเข้าใจง่ายจนน่าถีบ -_-

 

                ต่อมาไม่นานนัก

                ฉันเหลือบไปเห็นเอิร์ธ(ผู้ชายหน้ากระหัง)ย้ายก้นมานั่งโต๊ะใกล้ ๆ แล้วก็มองมาทางฉันตลอดเว อย่าเชียวนะ...ฉันรู้จุดประสงค์ของแกนะ! 

                “เอ้า ใครอยากเต้นก็มาเลย” ทันทีที่อาจารย์ปุ๊กลุ๊กประกาศออกไมค์ เพื่อน ๆ ก็ส่งเสียงเฮแล้วรีบลุกไปขอหญิงสาวในดวงใจเต้น อ๊าย!! ถ้าเป็นคนหล่อแปลกหน้ามาขอ ฉันจะรู้สึกตื่นเต้นมาก จะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงในเทพนิยายที่เจ้าชายเห็นหน้าก็ปิ๊งแล้วรู้สึกอยากได้ อยากครอง ต้องการเป็นเจ้าของ จึงขอเธอแต่งงาน

                แต่นี่...

                “ป่ะ บานาน่า”

                เป็นไอ้หน้าพระจันทร์เสี้ยว -_-

 

 

                “-_-” จะปฏิเสธก็สงสาร เขาอุตส่าห์เดินจากโต๊ะตัวเองที่อยู่ด้านหน้ามาหาฉันที่อยู่ด้านหลังเลยนะ เอาเหอะ เห็นแก่ความเป็นเพื่อน ฉันจะเต้นด้วยก็ได้

                ระหว่างเดินไปหน้าฟลอร์ฉันรู้สึกว่าตัวฉันสูงกว่าหมอนี่นิดหน่อย ส่วนสูงมันเป็นอุปสรรคในการเต้นไหมนะ รู้สึกไม่ค่อยดีเลยแฮะ =_=;;

                เมื่อถึงหน้าฟลอร์ นายเเม็กพระจันทร์เสี้ยวก็สอดแขนมาจับแผ่นหลังและมือฉันไว้อยู่ในท่าพร้อม ขนลุกชะมัด เขาไม่ใช่ชายที่ฉันชอบอ้ะ >_<

                ‘พรหมลิขิตบันดาลชักพา ดลให้มาพบกันทันใด’

                ‘ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ~’

                โอ๊ะ...ดีจังที่รอบนี้เป็นเพลงจังหวะบีกิน ช้า ๆ สบาย ๆ ดีเหมือนกันที่หมอนี่จับมือฉันเบา ๆ ไม่เหมือนกับนายเดอะเบสนั่น จับแรงจนจะบีบมือให้พังอยู่เเล้ว ถ้าเขาเหวี่ยงฉันได้คงทำไปแล้วล่ะ =_=

                ‘ก่อนนี้อยู่กันแสนไกล พรหมลิขิตดลจิตใจ ฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ’

                อ๊ะ ท่าแรกจะจบแล้ว เอ้า หมุนนน

                ฟิ้ววว

                ฟึ่บบบบ!!

                “เฮ้ย!!”

                “อ..อะไรเนี่ย -O-!!” จู่ ๆ ผมฉันก็ไปพันกับกระดุมแขนเสื้อของแม็ก!!

                เฮือกกกกกกกก!! น่าขายหน้าที่สุด!!

                “อยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ เดี๋ยวเอาออกให้” แน่นอนอยู่เเล้วล่ะ นายต้องเป็นคนเอาออก! TOT

                เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผู้ชายตัวเตี้ยอย่าเต้นคู่กับผู้หญิงที่สูงกว่า เพราะมันจะเกิดเหตุการณ์หมุนไม่ลอดแขน! TOT

 

                ต่อมาและต่อมา

                เมื่อไหร่งานจะเลิกเนี่ย ฉันลุกไปเต้นกับเพื่อนมาเป็นล้านรอบแล้วนะ -_-;; คนโสดก็เงี้ยะ มีคนมาจองคิวเพียบ ฮ่า ๆ!! ^O^ (ไม่จริงอ่ะ ที่ชวนมันก็เพื่อนกันทั้งนั้น พวกนั้นอยากให้ฉันเหนื่อยมากกว่า) โอ๊ย!! กล้ามจะขึ้นน่องอยู่แล้วนะ! TOT

                เต้นอีกสามรอบ อาจารย์ก็ปล่อยให้เดิน เล่น กิน นอน ตามอัธยาศัยแล้ว ดีจัง จะได้แอบกลับบ้านก่อน เหมือนตอนนี้จะเป็นไข้นิดหน่อย อาจะเพราะที่นี่แอร์เย็นและฉันก็เป็นหวัดนิดหน่อยด้วย  =.,=

                มองซ้าย มองขวา...

                เจออีกละ เห็นหน้านายเอิร์ธอีกแล้ว เขาจ้องมาทางฉันจริง ๆ นะ ไม่ได้คิดไปเอง เหมือนเขากำลังหาโอกาสขอฉันไปเต้นด้วยแต่โอกาสนั้นก็ไม่มาสักที อะไรเทือกนั้น ถ้าจะขอก็พับแขนเสื้อตัวเองล่ะ กลัวหัวไปพันอีกกระดุม ไปยืนหัวยุ่งหน้าเวที ทุกคนเห้นกันหมด มันน่าอายไหมล่ะ =_=;;

                “เอ้า ใครที่ว่าง ๆ เชิญด้านหน้าเลยจ้า ^O^” อาจารย์แอปเปิ้ลผู้เป็นภรรยาของอาจารย์ปุ๊กลุ๊กรับหน้าที่ประกาศแทน อ้อ ฉันบอกไปก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหมว่าอาจารย์ปุ๊กลุ๊กเป็นทอม ใช่! ทั้งสองเป็นคู่รักทอมดี้ที่แต่งงานกันแล้วยังไงล่ะ! >_<

                ตึก ตึก ตึก ตึก!!

                เหล่าผู้ชายทั้งหลายลุกออกจากที่นั่งเพื่อตามหาหญิงสาวอีกครั้ง รอบนี้ฉันขอบาย ใครขอก็ไม่ลุก บานาน่าเมื่อยเท้าแล้วค่ะ -_-;;

                ฉันมองไปทางซ้ายเจอชายหน้าเหมือนกระหังกำลังเดินตรงมาทางนี้!!

                เฮือก!! นี่ฉันต้องเต้นคู่กับเขาจริง ๆ เหรอ?? O_O ไม่อ่ะ...หันหน้าไปทางอื่นดีกว่า ไม่สบตาหมอนั่นเป็นดีที่สุด!!

                “เธอ เต้นกับเราหน่อยได้ไหม”

                เอ๊ะ...เสียงไม่คุ้นหูเลยแม้เเต่แบบนี้เป็นใครกัน?

                ฉันเงยหน้ามองชายที่ยื่นมือมา...ใครวะ? -_-

 

 

                “ก..ก็ได้” ฉันตอบตกลงทั้งที่ตัวเองเหนื่อยจนยืนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ก็ฉันปฏิเสธชายแปลกหน้าที่มาพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความหวังว่าฉันจะเต้นด้วยไม่ได้นี่นา ถ้าบอก 'ไม่' ก็น่าสงสารเขาออก รักษาน้ำใจเขาบ้างเถอะ และเขาก็ใจกล้ามากที่มาขอคนที่ไม่รู้จักอย่างฉันเต้นด้วย อย่ารู้จริง ๆ ว่าเขาเป็นใคร =_=

                ขณะที่ฉันเดินตามเขาออกไปหน้าฟลอร์ก็แอบมองอีตาเอิร์ธอยู่ว่าเขาจะทำยังไง หมอนั่นพอเห็นชายแปลกหน้าคนนี้มาขอฉันเต้นปุ๊บ เขาก็รีบกลับหลังหันไปนั่งที่เดิมทันที น่าสงสารชะมัด แต่ก็ดีแล้วล่ะ =_=;;

                “เบลซ บานาน่า ยิ้มหน่อย ^^”

                แชะ!!

                “อีซี่!! ฉันยังไม่ได้ยิ้มเลยนะ! -O-” อีซี่เขาอยู่ชมรมถ่ายภาพไม่แปลกที่จะพกกล้องเข้างานมาด้วย แต่ทำไมต้องถ่ายตอนเผลอล่ะ! หมอนี่กำลังหารูปหลุดเอาไว้ใช้งานพรอมอยู่ใช่ไหม??!!

                “ฮ่า ๆ บานาน่าสวยอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอก เอ้า อาจารย์จะเปิดเพลงแล้วนะ ^^” หลังจากนั้นหมอนั่นก็เดินออกจากฟลอร์ไป อย่ามาถ่ายฉันอีกนะ เดี่ยวจะทุบกล้องให้ดูเลย -_-!

                 

                เมื่อเพลงจบ...

                “ขอบคุณมากนะ บานาน่า ให้ฉันไปส่งเธอที่โต๊ะไหม? ^^” ทำไมถึงพูดจาน่ารักดูเป็นสุภาพบุรุษจัง แต่ฉันไม่ชินกับผู้ชายที่วางตัวดีหรอกนะ มันน่าขนลุกอ่ะ =_=

                “ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ ^^” พูดจบฉันก็เดินกลับไปที่โต๊ะทันที

                คิดดูอีกที...เขาคนนั้นสูงมาก!! ขนาดฉันใส่ส้นสูง สูงตั้ง 5 นิ้ว หัวฉันยังอยู่ใต้คางเขาเลย! ตอนเต้นก็มองไม่เห็นหน้าเพราะตาทั้งสองข้างเห็นแต่อกของเขา จะมองทีต้องเงยหน้า เมื่อยคอจะตายชัก เขาสูงเกินไปแล้ว -O-

                แล้วก็หุ่นดีมากด้วย =w=

                “มอร์นิ่ง แกรู้จักผู้ชายคนนั้นไหมวะ” เมื่อถึงโต๊ะฉันก็ถามยัยมอร์นิ่งทันที บอกเลยว่ายัยนี่เปรียบเสมือนนักข่าว เธอรู้เรื่องทุกเรื่อง รู้แม้กระทั่งหมาของแม่บ้านออกลูกมา 4 ตัว ตัวเมีย 1 ตัวผู้ 3 ไม่รู้ว่านางจะเผือกเรื่องหมาไปทำไม

                “รู้สิ เพื่อนแฟนฉันเอง เขาชื่อเบลซ ฉันว่าเขาต้องชอบแกแน่ ๆ เลยว่ะ >_<” มอร์นิ่งทำหน้าเขินยังกับถูกหมอนั่นจีบเองยังงั้นแหละ =_=

                “เฮ้ยบานาน่า ฉันว่าหมอนั่นก็ดีนะ หล่อ แล้วก็สูงด้วย ฮ่า ๆ!” ยัยลอร์ดเน้นคำว่า ‘สูง’ เพราะอดีตแฟนเก่าของฉันเตี้ยสินะ =_=

                “เออ ฉันว่าคนนี้ดีกว่าไอ้ไปป์เยอะเลยว่ะ เขานิสัยดีมาก เรียนเก่ง เล่นบาสด้วย เฮ้ย!! บานาน่าจะมีผัวเป็นนักบาส!! >_<” มอร์นิ่งตะโกนด้วยความตื่นเต้น แต่ดีที่ในงานเสียงดังมาก ไม่งั้นคนอื่น ๆ ได้รู้ความคิดของยัยนี่กันหมดแน่ -_-

                “หุ่นดีโคตร! เวลาเอากันต้องมันส์แน่เลยว่ะ >_<”

                “ไลฟ์ หื่นให้มันถูกที่หน่อย -_-;;” ยัยไลฟ์อยู่กับฉันทีไรชอบพูดเรื่อง 18+ ทุกที เฮ้อ...

                แต่หุ่นเขาดีจริง ๆ นะ >_<