Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

โต๊ะอาหารที่ตอนแรกเต็มไปด้วยความสุขตอนนี้ ได้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนแล้ว ใช้ ฉันทำให้ความสุขนั้นหายไปทันที เพราะความเศร้าของตัวเอง ทำให้ โต๊ะอาการมีแต่แรงกดดัน

"ว่าพวกเราทานข้าว กันเถอะนะ"เบลที่ทนไม่ไหวจึงพูดขึ้นทำให้ ฉันเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะตักข้าว เข้าปาก ได้ไม่กี่คำก็อิ่ม แค่นิดเดียวนะ

10 นาทีผ่านไป

ฉันที่ กินน้ำ แล้วเอาโทรศัพท์ขึ้มาเล่น แบบวางๆ ฉันยังคงแพร่อำนาจมืด ให้โต๊ะอาหาร หมดเสียงหัวเราะแล้วความสุข ฉันยังทำหน้าตายเหมือนเคย ยอมรับนะว่าเป็นคนตายด้าน มาก็ตั้งนานล้ว ถึงจะเย็นชาไปหน่อยแต่จะทำไงได้ล่ะ มันนิสัยฉันนี้ ท้าจะว่าก็ว่าคนต่งเถอะว่า ทำไมถึงทำให้ฉันกลายเป็นตาด้านแบบนี้(อ้าวไงเป็นเค้าอะ :คนแต่ง)
"แอลอิ่มแล้วหรอ จะอาบน้ำรึเปล่า ฉันจะได้เตรียมเสื้อให้"เบลที่ พยายามจะปรับบรรยากาศโต๊ะอาหาร ให้เป็นเหมือนทุกคนวันให้ได้
"อืม เรื่องเสื้อไม่ต้องก็ได้ เพราะไง ขนาดของเราก็ไม่เท่ากัน ฉันมีเสื้อยู่ในรถ"ฉันตอบเสียงเรียบแต่ก็เป็นเหมือนการแทงใจดำอยู่เหมือนเคย
"อืม"เบลที่ตอบ แล้วยังคงนั่งทานข้าวเหมือนเคย ฉันที่ลุกจากโต๊ะ แล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะเอาร่มแล้วเปิดประตูรถ หยิบเสื้อผ้า ออกมา แล้วเดินเข้าบ้านไป

30นาทีผ่านไป

ฉันที่อาบน้ำเสร็จ ผมที่เปียก เล็กน้อย เสื้อสีขาวบาง ตัวใหญ่กว่าตัวก็เปียกเล็กน้อยที่ข้างหลัง ฉันที่เดินลงมา ทำให้เบลที่นอนหลับอยู่ตรงโซฟา ฉันที่เดินไปหาเธก่อนจะค่อยๆ ช้อนตัวยัยเบล ก่อนจะพอยัยนั้นขึ้นนอนข้างบน ถามว่าหนักไหม ก็หนักนะแต่แค่นี้สบายจะตาย แต่ก่อนโดนคุณพ่อแกล้งให้ยก ของที่หนักตั้ง 60-70 กิโลเลยนี้นะ (-.- )( -.-)ฉันที่หันซ้ายหันขวาก่อนจะเดินดูข้างบนแล้วก็เจอห้องยัยนี้ ก่อนจะเรียกคนที่อยู่ในห้อง

ก๊อก ก๊อก

คนที่เปิดประตูเข้ามา คนที่เปิดประตูออกมา เออจะว่าไป ฉันสูงกว่าหรอ ฉันสูงแค่ 178 เองนะ หรือจะสูงกว่าจริงๆ ยัยเบลก็แค่ 165 เอง ฉันที่ยืนยัยเบลให้

"ขอบคุณนะที่เอามาส่งนะ"แฟนยัยเบลที่ยิ้มให้ฉันที่ ไม่ได้ยิ้มตอบแต่ทำหน้านิ่งๆ
"ห้องที่ฉันพักอยู่นอนไหนหรอค่ะ"ฉันที่ถามทำให้อีกฝ่าย รู้สึกกดดันทันที
"ห้องไหนก็ได้"ฉันที่เดินหันหลัง แล้วก็หาห้องที่พัก ฉันที่เดินลงไปข้างล่างอีกครั้ง ก่อนจะหันซ้าย หันขวา เพื่อจะดูว่ามีคนอยู่รึเปล่า ฉันที่เอาผ้าห่ม กับ หนอม กะจะนอนตรงโซฟา แต่กับมีคนนั่งอยู่ ฉันที่เห็นก็ได้แต่ยืนนิ่ง ข้างทัั้งสองข้างไม่สามารถก้าวออกไปจากตรงนี้ได้เลย มือที่ถือของอยู่นั้นหลงลงมาหมด คนที่นั่งอยู่คือ ธีโอ ฉันที่ก้มลงไปเก็บของแต่ก็ไม่ได้สังเกต ว่าคนที่ฉันเห็นนั้นยืนอยู่หน้าฉันแล้ว

"ไงแอล ไม่ได้เจอกันตั้ง 10 ปี"ธีโอที่ยิ้มอย่างกวนประสาท แล้วก็จับมือฉันข้างหนึ่ง
"ปล่อยนะ อย่ามาแตะต้องฉัน!"ฉันที่พูดแต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้เหมือนลูกแมวขนาดนี้ ไม่มีแรงเลย ธีโอที่จับฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ เจ็บจัง
"ทำไมล่ะ ยัยอัปลักษณ์"น้ำตาที่ไหลป็นทางยาว คำนี้มัน

เพี๊ยะ

ฉันที่ตบหน้า ธีโออย่างแรง ก่อนที่จะตะคอกใส่เขา"นายมันก็ไม่เคย เปลี่ยนไปหรอก ทำให้คนอื่นเขาเป็นแบบนี้แล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก ฉันเกลียดนาย ไอบ้า!!!"คำพูดที่มาพร้อมน้ำตา ก่อนที่ฉันจะเช็ดน้ำตา แล้ว เดินไปที่โซฟา แต่แล้วก็เหมือนมีใครกอดจากข้างหลัง

"ขอโทษ ฉันโกหก เธอนะ ยังสวยกว่าตอนนั้นมาก ขอโทษนะที่ตอนนั้นพูดแบบนั้นออกไป เพราะฉันอายเพื่อนไม่คิดว่ามันจะทำให้เธอเป็นแบบนี้"จมูกของธีโอที่กลายที่ไหล่ฉันไปมา เหมือนลูกแมว
"ปล่อยฉัน"ฉันที่พูดเบาๆ ความอบอุ่นแบบนี้มันนานเท่าไรแล้วนะ ที่เคยได้รับ"ฉันยกโทษให้ แต่ช่ว..."

จู่ๆ มือข้างหนึ่งของธีโอ ที่จับข้างฉัน ไว้เพื่อที่จะให้เงยหน้าขึ้นก่อนที่จะประกบปากของเขาลงมา รสจูบยังคงออนโยน และนุ่มนวล เหมือนกับถนอมอยู่ ฉันที่เผลอไปกับเขาก่อนที่อีกฝ่ายจะ หันตาฉันแล้วกอดแน่นๆอีกครั้ง

"เธอยังมีใจให้ฉันอยู่สินะ"ธีโอที่พูดขึ้นทำให้ฉัน รู้สึกตกใจเล็กกน้อย