หยุดนะ ท่านประธาน

ณ โรงเรียน
วันจันทร์ 07:00 am
ผมน่ะนั่งอยู่โต๊ะโรงอาหารอยู่คนเดียว ก็มีเพื่อนสนิทอยู่คนละห้องกับผม ยูดะ
มานั่งด้วยกัน มันมองหน้าผมก่อนจะพูดขึ้น
"ได้ข่าวว่า ไม่มาโรงเรียนตั้งสามวัน เป็นอะไรหรือเปล่า"มันนั่งลงบนโต๊ะเดียวกับผมและถามแล้วมองที่มอง นี่มันจะไม่ละสายตาออกจากผมจริงๆเหรอ
"เปล่านะ แค่ไม่สบาย"ผมโกหกเพื่อนสนิทหรือเนี่ยยย
"เหรอ"มันพูดแต่มันยังไม่เลิกมองผมเลยยยย
"ว่าแต่ นายมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ปกติไม่เห็นมานั่งด้วยกันอย่างนี้เลย"ผมแกล้งถามแบบงอลๆ
ก็พอมันอยู่อีกห้องกับผม มันก็ไม่ยุ่งกับผมเลยแม้แต่จะคุยกันก็ไม่ได้คุยเลย มันทำเป็นไม่สนใจมาตลอดเลย ผมคิดว่ามันลืมผมแล้วจริงๆซะอีก
"เปล่าเหรอ ก็แค่เป็นห่วง"ผมพูด
"เหรอ"ผมตอบมันไป
เอ๊ะเดี๋ยวนะผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม "ห่วง" เหรอ โอ้มายกอด ผมอยากจะบ้าตาย
ไม่สิอาจจะเป็นห่วงแบบเพื่อนก็ได้(ให้กำลังใจตัวเอง แง แง)
"กริ๊ง"เสียงกระดิ่งที่เรียกเข้าแถวตอนเช้าดังขึ้น
"ไปก่อนนะ"ผมพูดและรีบวิ่งออกไป
.
.
.
หลังจากเข้าแถวตอนเช้าเสร็จ
ตอนนี้ผมก็อยู่บนห้องเรียนของผมและก็กำลังเรียนอย่างตั้งใจ
ก็มีเสียงจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้นจากใต้โต๊ะ
ผมหยิบออกมาดูอย่างช้าๆโดยที่ทำให้เพื่อนหรือคุณครูที่กำลังสอนเห็น(แอบเล่นโทรศัพท์ใต้โต๊ะ เด็กเรียนจริงเปล่าวะ)
ไลน์นี่น่า ไอประธานโรคจิตส่งข้อความมา
ซาโต้:มาเจอฉันตอนเลิกเรียนด้วย
มันส่งข้อความมา อะไรอ่ะผมไปทำอะรให้มันนะ
ผม:มีอะไร
สักพักก็ส่งกลับมาอีก
ซาโต้:อยากรู้เหรอดูนี่สิ
มันส่งข้อความมาแปปก็ส่งรูปภาพมา
เห้ย นั้นมันรูปภาพผมที่กำลังคุยกับยูดะนี่น่า
มีดีวีโอด้วย หลักฐานหนาแน่นขนานเนี่ย แกไปเป็นนักสืบดีกว่าที่จะเป็นประธานนะ
ซวยแล้ว ตรู
จะโดนอะไรอีกเนี่ย