หยุดนะ ท่านประธาน

ณ โรงเรียน

วันจันทร์ 07:00 am

ผมน่ะนั่งอยู่โต๊ะโรงอาหารอยู่คนเดียว ก็มีเพื่อนสนิทอยู่คนละห้องกับผม ยูดะ

มานั่งด้วยกัน มันมองหน้าผมก่อนจะพูดขึ้น

"ได้ข่าวว่า ไม่มาโรงเรียนตั้งสามวัน เป็นอะไรหรือเปล่า"มันนั่งลงบนโต๊ะเดียวกับผมและถามแล้วมองที่มอง นี่มันจะไม่ละสายตาออกจากผมจริงๆเหรอ

"เปล่านะ แค่ไม่สบาย"ผมโกหกเพื่อนสนิทหรือเนี่ยยย

"เหรอ"มันพูดแต่มันยังไม่เลิกมองผมเลยยยย

"ว่าแต่ นายมีอะไรหรือเปล่าเนี่ย ปกติไม่เห็นมานั่งด้วยกันอย่างนี้เลย"ผมแกล้งถามแบบงอลๆ

ก็พอมันอยู่อีกห้องกับผม มันก็ไม่ยุ่งกับผมเลยแม้แต่จะคุยกันก็ไม่ได้คุยเลย มันทำเป็นไม่สนใจมาตลอดเลย ผมคิดว่ามันลืมผมแล้วจริงๆซะอีก

"เปล่าเหรอ ก็แค่เป็นห่วง"ผมพูด

"เหรอ"ผมตอบมันไป

เอ๊ะเดี๋ยวนะผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม "ห่วง" เหรอ โอ้มายกอด ผมอยากจะบ้าตาย

ไม่สิอาจจะเป็นห่วงแบบเพื่อนก็ได้(ให้กำลังใจตัวเอง แง แง)

"กริ๊ง"เสียงกระดิ่งที่เรียกเข้าแถวตอนเช้าดังขึ้น

"ไปก่อนนะ"ผมพูดและรีบวิ่งออกไป

.

.

.

หลังจากเข้าแถวตอนเช้าเสร็จ

ตอนนี้ผมก็อยู่บนห้องเรียนของผมและก็กำลังเรียนอย่างตั้งใจ

ก็มีเสียงจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้นจากใต้โต๊ะ

ผมหยิบออกมาดูอย่างช้าๆโดยที่ทำให้เพื่อนหรือคุณครูที่กำลังสอนเห็น(แอบเล่นโทรศัพท์ใต้โต๊ะ เด็กเรียนจริงเปล่าวะ)

ไลน์นี่น่า ไอประธานโรคจิตส่งข้อความมา

ซาโต้:มาเจอฉันตอนเลิกเรียนด้วย

มันส่งข้อความมา อะไรอ่ะผมไปทำอะรให้มันนะ

ผม:มีอะไร

สักพักก็ส่งกลับมาอีก

ซาโต้:อยากรู้เหรอดูนี่สิ

มันส่งข้อความมาแปปก็ส่งรูปภาพมา

เห้ย นั้นมันรูปภาพผมที่กำลังคุยกับยูดะนี่น่า

มีดีวีโอด้วย หลักฐานหนาแน่นขนานเนี่ย แกไปเป็นนักสืบดีกว่าที่จะเป็นประธานนะ

ซวยแล้ว ตรู

จะโดนอะไรอีกเนี่ย