หยุดนะ ท่านประธาน

"อ๊ะ ที่ไหนกันนี่"ผมตื่นขึ้นมาด้วยสภาพโศรม ก็พบว่านี้ไม่ใช่ห้องผมนี้ เอ๊ะแล้วเกิดอะไรขึ้นกับผม

ผมจำอะไรไม่ได้เลย

"เอ๊ ชุดก็เปลี่ยนด้วย ว่าแต่ เจ็บก้นจังเลยแฮะ"ผมพูด

"เอียด"เสียงประตูเปิด

"ไงเป็นไงบ้าง"ท่านประธานเข้ามาพร้อมกับข้าวต้ม

"อ๊ะ"ผมดึงออกแล้วเมื่อคืน...

อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!

ผมจำได้แล้ว

ผมกับประธาน....

"เอ้านี่ ข้าวต้มกินซะ"ประธานพูดและยื่นข้าวต้มให้ผมที่นั่งอยู่บนเตียง

"ขอบใจ"ผมหยิบข้าวต้มมาและกิน

ช่วยไม่ได้นี้ ผมหิวอ่ะ จำเป็นต้องกินก่อน เอ๊ะเดี๋ยวมันใส่อะไรมาด้วยหรือเปล่าฟะ

"นี้ ใส่อะไรแปลกๆลงมาหรือเปล่า"ผมจำใจต้องถามเพื่อความปลอดภัยของผมเอง

"เปล่านิ"เขาตอบพร้อมกับยักไหล่แบบไม่รู้ไม่ชี้

"จริงเหรอ"ผมถามต่ออีก เพราะไม่เชื่อใจเขาเลย

"จริงสิ หรือนายคิดว่าฉันใส่อะไรลงไปละ"เขาพูดและยืนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม

"ก...ก็เปล่านี่"ผมพูดและหันหลังใส่เขา

เขายืนหน้ากลับไปแล้วยืนเหมือนสภาพเดิม

"เอาแหละ ฉันจะพานายกลับบ้าน"เขาพูด

เอ๊ะจริงสิ นี่เราหลับมากี่วันเนี่ย

"ฉันหลับไปนานเท่าไร"

"ก็ไม่มากแค่ 3 วันเอง"เขาพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

3 วัน.....เอ๊ะ 3วัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"นี่นายจะบ้าหรือเปล่า ตั้ง 3 วัน เชียวนะ แล้วที่บ้านฉันละ แล้วโรงเรียน"ผมพูดอย่างสับสนและลุกไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู วันอาทิตย์เหรอ

แย่แล้ว

"ไม่ต้องห่วงเหรอ ฉันบอกที่บ้านนายแล้วว่านายจะมาพักบ้านฉัน แล้วก็เรื่องเรียนไม่ต้องห่วงฉันเช็คลาให้นายหมดแล้วโดยที่ทางบ้านไม่รู้นะ"เขาพูด

นี่สินะความสามารถของประธานนักเรียนนะ

เอ๊ะจริงสิครอบครัวไม่โทรมาเลย

"แล้วนายรู้เบอร์ที่บ้านฉันได้ไงอ่ะ"ผมถามแล้วมองหน้าเขา

"ก็โทรศัพท์นายไง"เขาพูดและชี้มาที่โทรศัพท์ที่ผมกำลังถืออยู่

"นี่ นายมีสิทธิอะไรมาดูโทรศัพท์ฉัน ห๊ะ"ผมพูดแบบโวยวาย

เขายืนหน้าเขามาใกล้ผมอีกแล้ว

"ก็สิทธิของสามีไงจ๊ะ"เขาพูดหน้ายิ้มๆ

อะไรเนี่ย นี่ผมมี... แล้วผมเป็นผู้ชายนะ

ระว่างที่ผมคิดเรื่องวุ่นวายนี่อยู่เขาก็พูดขึ้น

"ไปเถอะกลับบ้านนาย พาฉันไปเปิดตัวหน่อยสิ"เขาพูดหน้ายิ้มๆและเดินออกไป

"หน็อย ไอ้ประธานโรคจิตเอ้ยยยย"ผมตะโกนออกมาจะได้ระบายออกมาให้หมดเลยยยยย