รักนายเหรอ ..!!!?? หรือผมคิดไปเอง..

   ***จากผู้เขียน***

          หลังจากที่ห่างหายเรื่องนี้ไปนาน เเละจำรหัสเขียนไม่ได้ เลยมาต่อที่นี้เอา(ต้องขออภัยอย่างยิ่ง)ต่อจากบทที่ 9 เลยล่ะกันน่ะครับบบบบบ เเล้วก็ขอตอบคอมเ้นของ คุณ kaku <3 ที่เม้นไว้ตั้งเเต่ วันที่ 16 พค 57 เวลา ตี 2 กว่าๆน่ะครับว่า  ผมต้องขอบอกเลย ว่าใช่ครับ ผมเอามาจากอินุยาฉะ เนื่องจาก ขก. หาตัวการ์ตูนที่มันไม่ซ้ำน่ะครับผมม  เรื่องจะเป็นยังไง ติดตามชมกันนนน          

                  บทที่ 10

          โคชิ ...

               ผมดูเเลตั้งเเต่ต้นตระกูลของหมอนี่ จนมาถึงรุ่นนี้ ที่วุ่นวายมากกว่ารุ่นไหนๆ ...

     ... ย้อนไปวันนั้น ...

          "ตามมันไป!!!"

          "หื้ม ??" ผมเห็นผู้คนพลุกพล่านวิ่งไปทางทิศใต้ของชานเมือง เเต่ ... มันจะเกี่ยวอะไร หน้าที่ผมก็ไม่ใช่ ผมเดินเล่นเที่ยวเตร่ไปเรื่อยๆ จนผมลืมเวลาที่จะต้องไปดูเเลนายคุณชายที่เเสนจะเอาเเต่ใจ เดินเอ่อละเหอลอยชายไปเรื่อยๆ จนถึงมุมสุดของตึกที่ผมจะต้องคืนร่าง .. ไม่ซิ .. กลายร่างมากกว่า ถ้าถามว่าผมเป็นใครล่ะก็ ผมถูกสร้างขึ้น โดยตระกูลที่ชื่อว่าซาสึชิ (さすし) เป็นตระกูลขุนนางใหญ่โต เเต่ทว่า การที่ได้เป็นขุนนางนั้น ไม่ได้เป็นที่พอใจในหมู่คณะ เเล้วเรื่องก็เงียบหายไป ...

     ตัวผมก็เเค่ผีเร่ร่อนที่ต้องการที่อยู่อาศัย เเล้วผ่านมาทาบ้านนี้พอดี จึงได้เข้ามาอยู่อาศัย เเลกกับการเฝ้าลูกของตระกูลนี้ทั้งหมด ทั้งผู้หญิงผู้ชาย เเละพวก ... ก็น่ะ อย่างว่า บางทีผมก็ผ่านมาเจอเพื่อนเก่าที่ยังไม่มีที่อาศัย เพื่อนผมก็พูดน่ะ ว่าโชคดี เเต่สำหรับผม ผมว่ามันไม่เลย ....

          "เอามันให้ยับ!!!" เสียงนี้อีกเเล้ว พวกจ่ายหนี้ไม่หมดล่ะซิ .. ตอนนี้ผมเดินสองขา ผมสีขาวยาวสลวย นัยต์ตาสีพระจันทร์ เดินผ่าน เเต่ก็ต้องเอะใจ เมื่อคนที่โดนรูม .. คือ เจ้าวิลโล คนที่ขี้เอาเเต่ใจที่สุดในตระกูล กำลังเลือดทะลัก ผมรีบวิง่เข้าไปอัดพวกนั้นจนกลับไป ส่วนอีกคนเหรอครับ ตอนนี้ ... สภาพดูเเทบไม่ได้ มอมเเมม เลอะเทอะ ผมค่อยๆช้อนตัวขึ้นมาเเล้วเดินทางลัดไปที่บ้านของตระกูล ใจผมภาวะนาว่า อย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลย ..

          .. ณ บ้านตระกูลซาสึชิ ...

          ".. เป็นไป .. ไม่ได้ ... "ผมคุกเข่าเเทบเท้าหน้าบ้านที่พังยับเยิน เลือดที่เปรอะเปื้อนพื้นดินยังไม่ได้หายไปไหน .. เเต่ถึงจะร้องไห้ยังไง น้ำตาไม่ไหลหรอกครับ เพราะไม่ใช่เรื่องที่สะเทือนใจมากสักเท่าไหร่ ... สำหรับ ภูติผีอย่างผม ...

          "วิล .. โล ... "เสียง ... นั่นเสียง.. เจ้าคุณพ่อนี่ ... ผมวางเจ้าคุณหนูลงเเล้วรีบวิ่งเข้าไปหาในบ้าน ...

          "เจ้าคุณพ่อครับ !!!!" ท่านเจ้าคุณพ่อ นอนจมกองเลือดที่ดาบซามูไรยังปักอกไม่ห่างไปไหน .. ร้องเรียก ให้วิลโลหนีไปให้ไกล.. 

          "..."ผมเดินไปนั่งคุกเข่าข้างๆพร้อมคำนับขอโทษอย่างรู้สึกผิด เเต่ท่านเจ้าคุณ กลับลูบหัวผมเเล้วเรียกเข้าไปคุยใกล้ๆ

          "ฝาก .. วิลโล.. ด้วย... " ผมผงักหัวรับทราบก่อนที่ท่าานจะยิ้มเเล้วจากไปอย่างสงบเสงี่ยม คนในบ้าน มีสภาพที่ไม่ต่างกันนัก ... ผมลากศพเเล้วรวบรวมมากองไว้เเล้วทำในสิ่งที่ควรจะทำ .... สาเหตุที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น .. เจ้าตระกลู หรือท่านยายทวดได้ถูกเจ้าชายของเมืองถูกล่วงเกิน หรือจะเรียกว่าสมยอมก็ได้ เหตุเพราะว่า เจ้าคุณชายของเจ้าเมือง ก็เป็นคนที่ชอบหญิงบ้านนอก มีลูกด้วยกัน เป็นเจ้าคุณตาเเล้วก็เป็นเจ้าคุณเเม่ สุดท้ายก็เจ้าคุณหนู เเละท่านยายทวด ไม่เคยเป็นที่ยอมรับ ถูกนินทาลับหลัง มีอะไร ก็มักจะถูกค้าน เเละถูกลอบทำร้ายบ่อยครั้ง จนถึงรุ่นของวิลโล่ ท่าเจ้าคุณพ่อก็ได้เรียกดวงวิณญาณมาคุ้มครอง ซึ่ง คือผมเอง ....

          ผมเผาบ้านทั้งหลังทิ้ง พร้อมทั้งเอกสารของตระกูลนี้ หากมันหายไป เด็กคนนี้ก็จะไร้ซึ่งตัวตน ผมพาเด็กคนนี้ออกมาทางทิศเหนือของหมู่บ้าน ที่ที่เเสนห่างไกลผู้คน เต็มไปด้วยธรรมชาติ ป่าไม้กว้างใหญ่ไพศาล 

               หลังจากนั้นไม่นาน คุณนางตัวเเสบก็ฟื้นขึ้น

          "โอ๊ย!!!!" เเสบเเทบยังเฟอะฟะอีกน่ะครับ เชื่อมั๊ย 

          "นี่ .. อย่าพึ่งลุกซิ.. เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก .." ผมมองอีกคนด้วยสายตาซื่อๆของผม เเต่เหมือนนังคุณชายจะไม่รู้จักผม ...

          "ขะ...ขอโทษครับ .. คุณเป็นคนช่วยผมเหรอ" ผมไม่อยากพูดอะไร เลยถอดเสื้อออกเเละสิง่ที่ผมได้เห็นคือ สีหน้าที่ตกใจของเจ้าคุณชายที่อำอึ้ง จนน่าขำ

**** ไว้ต่อน่ะค้าบบบบบบบบบบ****