นายตี๋ตัวร้ายกับยัยจอมแสบ

 กริ๊ดดด กริ๊ดดด >.< ตรงนั้นก็หล่อ ตรงนี้ก็หล่ออออ
 
“แก งานนี้มีแต่คนหล่อทั้งนั้นเลยว้ายๆๆๆ >.< ”
 
สวัสดีทู้กคนนนนนวันนี้ฉัน พิมิน มางานรับปริญญาเพื่อนคะที่มานี่ไม่ใช่อะไรเลยน่ะคนหล่อเพียบ! ^.^ อิอิ ก็ฉันมันเป็นพวกคลั่งใคล้คนหล่อ ขาว อาตี๋ มีซิ๊กแพคหน่อยถ้ายิ่งเรียนหมอน่ะพ่อคู๊ณณณณณณเจ๊ช๊อบชอบบบบบบ
 
“นี่ยายพิมินค่ะ สรุปแกมางานฉันเพราะแบบนี้สิน่ะ” ยายเมรินเพื่อนสุดเลิฟของฉันได้กล่าวมาแบบนี้แล้วฉันจะตอบว่าไงได้ล่ะ ฮิ ฮิ
 
“แกก็เมรินเพื่อนรักกกของฉันเรียนจบทั้งทีฉันก็ต้องตั้งใจมาแสดงความยินดีกับเพื่อนสินี่แหละเหตุผลหลักของฉันน่ะแก ^____^”
 
ฉันตอบพร้อมยิ้มให้กับยายเมรินเพื่อนรัก
 
“ค่ะ เชื่อตายแหละยิ้มหน้าบานซ่ะขนาดนี้ฉันหวังว่าแกคงเจอเป้าหมายน่ะย่ะ ชิ! ฉันจะไปเข้าหอประชุมล่ะพรุ่งนี้ค่อยเจอกันน่ะแกอย่าลืมนัดฉันล่ะ ขอบใจน่ะที่มาวันนี้” เมรินยิ้มให้ฉันกับยายส้มโอแล้วเดินจากไปตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับยายส้มโอสองคน
 
“ป่ะยายโอกลับกันเถอะ ยายเมมันเข้าไปแล้ว” ฉันหันไปชวนยายส้มโอกลับ
 
“เดี๋ยวสิแกรีบกลับไปไหนฉันยังไม่อิ่มตาเรยย อิอิ” เอิ่มเพื่อนฉันพูดกลับฉันน่ะแต่สายตานี่สอส่องหาอาหารไปทั่วเรยค่ะขนาดนี้ยังไม่อิ่มน่ะถ้าอิ่มจะขนาดไหน -_-
 
“แกจะอยู่จนอิ่มก็ตามใจแต่ฉันจะกลับแล้ว ฉันร้อนนนน” ฉันบอกยายส้มโอพร้อมหันไปชนเข้ากับอะไรซักอย่างแข็งๆดังปิ๊ก! ใครเอาต้นไม้มาวางไว้ข้างหลังฉันนนนนน
 
“โอ้ย! คุณเดินดูคนมั่งสิครับ!” เฮ้ยต้นไม่พูดได้ไม่ใช่ล่ะๆฉันชนคนต่างหากตายๆๆๆฉันเงยหน้าขึ้นดู โอ้ววววววแกค่ะนี่คนหรือเทพบุตร กริ๊ดดดดคนอะไรหล่อลากก ขาวโฮกกกก ตี๋ซ่ะสเป๊กพี่เลยน้องเอ้ย555+ อ่ะฉันต้องขอโทษเขาสิ
 
“ ขอโทษน่ะคค่ะคุณ เจ็บตรงไหนรึเปล่าค่ะ?"ฉันเอ่ยพร้อมรอยยิ้มพิมใจที่คิดว่าน่ารักสุดส่งไปให้เขาเรยน่ะอิอิแต่ทำไมเขาทำหน้าเซ็งอีกอ่ะพร้อมชี้ไปตรงอกเสื้อที่มีรอยลิปสติกหรอว่ามันเป็นลายเสื้อกันน่ะเขาให้ฉันดูว่าสวยไหมหรอรสนิยมดีน่ะนายตี๋นี่อิอิ เมื่อฉันทำหน้ายิ้มเขาจึงพูดขึ้นมา
 
“จะยิ้มอะไรของคุณห๊า! ก็รอยลิปสติกสีคุณป้าของคุณมันติดเสื้อผมไงครับ คุณคงไม่โง่คิดว่ามันเป็นลายเสื้อหรอกน่ะ?”
เขาพูดกลับมาฉันนี่อึ้งไปสิค่ะฉันโง่ตรงไหนเดี๋ยวนี่ลายเสื้อแปลกๆมีเยอะนี่ ชิ!
 
“เอ่อ.... คุณงั้นฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้น่ะค่ะ” ฉันบอกพร้อมควักกระเป๋าเงินออกมาเพื่อจะหยิบเงินให้เขาเสื้อนี่คงจะไม่แพงหรอกสักพันหนึ่งนี้จะพอ
 
“โอเครงั้นก็จ่ายค่าซักมาก็พอ” โอ๊ะนายตี๋นี่ก็ใจดีแฮะคิดแค่ค่าซักคงไม่ถึงห้าร้อยหรอกงั้นอิอิ ดีหน่อยช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีเงินด้วยนึกว่าจะซวยแล้วสิอิอิฉันเงยหน้าไปถามเขาอีกครั้ง
 
“เท่าไหร่ค่ะ?” เตรียมพร้อมจะยิ้มแบงค์ห้าร้อยให้เขา
 
“10,000” เขาตอบกลับมา มันทำให้ฉันตกใจตาค้างไปเลยค่ะไม่ใช่แต่ฉันน่ะเพราะยายส้มโอ้เพื่อนฉันที่ตอนแรกจ้องนายตี๋นี่ซ่ะจนจะกลืนกินก็ตกใจไม่แพ้กันกับค่าซักเสื้อบ้าบอนี่ ค่าหอฉันทั้งเดือนยังไม่ถึงหมื่นเรยน่ะย่ะ อีกสามพันก็จะเท่าเงินเดือนฉันทั้งเดือนเรยน้าม่ายยยย o_o
 
“นี่คุณ…นี่คุณมันไม่แพงไปหน่อยหรอ” ฉันถามเขากับแต่เขาส่ายหน้าและพูดออกมาว่า
 
“แค่นี่ไม่แพงหรอกคุณ คุณรู้ไหมเสื้อตัวนี้ limitedition มีเพียง100ตัวในโลกนี้เลยน่ะคุณ นี่ผมคิดแค่ค่าส่งซักน่ะเนี่ยคุณ”เขากล่าวสรรพคุณคุณสมบัติพิเศษของเสื้อตัวนี้จนฉันเกือบจะคิดว่าถ้าใส่แล้วมันคงจะบินได้อ่ะค่ะนี่แค่ค่าซักน่ะถ้าฉันทำขาดไม่ต้องขายบ้านใช้เขาเลยหรอ! เสื้อนี่ทำจากทองหรือไงกันเนี่ยฉันจะบ้าตายยย ฉันเปิดกระเป๋าดูเงินไม่พอฉันมีแค่สองพันฉันจึงหันไปหายายส้มโอเพื่อขอยืม
 
“แกมีเงินให้ฉันยืม 8,000ไหมเดี๋ยวฉันคืนให้”ยัยโอส่ายหน้า
 
“พิมินใครมันจะไปพกเงินเยอะขนาดนั้นล่ะ อีกอย่างในบัญชีฉันไม่รู้มีถึงไหมโทดน่ะแก” ยัยส้มโอบอกฉันจึงหันไปหานายตี๋นี่
 
“งั้นฉันเอาไปซักให้แทนได้ไหมตอนนี้ฉันมีเงินติดตัวไม่พอ” เมื่อได้ยินเขาก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า
 
“ไม่ได้หรอกคุณเสื้อตัวนี้มันต้องใช้น้ำยาซักเฉพาะและมีร้านซักเฉพาะของแบรนด์นี้ด้วย” โอ้ยฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ยเงินตั้งหมื่นฉันไม่ยอมเสียหรอกชิ กว่าจะหามาได้น่ะ ชิ่งดีกว่าเมือ่คิดได้ฉันจึงหันไปคุยกับนายตี๋
 
“งั้นเอางี้เดี๋ยวฉันจะไปกดเงินมาให้คุณรอฉันอยู่ตรงนี้ล่ะกัน” ฉันบอกและชวนยายส้มโอเตรียมพร้อมจะชิ่งเอ้ยจะเดินไปแต่นายตี๋นั้นจับมือฉันไว้
 
“เดี๋ยวดิคุณ เอาเบอร์คุณมาก่อนผมจะรู้ได้ไงว่าคุณจะไม่หนีไป อ้อแล้วเอาบัตรประชาชนมาเป็นตัวประกันด้วย”
เฮ้ยอิตานี่อ่านความคิดนได้ด้วยหรอT^T ฉันหยิบบัตรประชาชนให้เขาไปแล้วก็กดเบอร์โทรให้เขาไป หึ หึ คิดว่าแค่นี่จะทำอะไรฉันได้จากนั้นฉันกับยายส้มโอก็เดินออกมา เมื่อเดินมาถึงข้างถนนยัยส้มโอก็สงสัยแล้วก็ถามฉัน
 
“พิมินแกไม่ไปกดเงินให้เขาหรอ” พร้อมทำหน้ากังวลแล้วพูดต่อ
 
“บัตรประชาชนแกอยู่ที่เขา เขามีเบอร์แกด้วย ถ้าเขาไปแจ้งตำรวจแกจะทำยังไง” แหมยัยส้มโอพูดพร้อมทำหน้าห่วงฉันและกลัวตานั่น
 
“นิยายโอฉันไม่ยอมเสียเงินเยอะขนาดนั้นหรอกน่ะ อีกอย่างบัตรประชาชนอ่ะไปแจ้งหายทำใหม่ก็ได้ส่วนเบอร์ก็บล็อคเบอร์อิตานั่นเสียก็ติดต่อฉันไม่ได้แล้ว และฉันว่าเขาคงไม่แจ้งตำรวจหรอกเพราะเขาคงมีปัญญาจ่ายค่าซักขนาดซื้อเขายังซื้อมาใส่ได้เลยเขาคงไม่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่หรอก” ฉันบอกพร้อมโบกรถแท๊กซ่แล้วแท็กซี่ก็มาจอดฉันกับยายส้มโอจึงขึ้นรถแท็กซี่ออกไป อิอิบ้ายบายน่ะนายตี๋นายไม่ได้แอ้มเงินฉันหรอกอิอิ