War Lover สงครามขยุ้มหัวใจนายเย็นชา

  ตื้ดดดด
เสียงโทรศัพท์ของฉันกำลังสั้นอย่างรุ่นแรง ฉันเลยเลื่อนจากเปียโนที่ตนกำลังบรรเลงเล่นลง
มาสนใจกับไอโฟนหกพลัสของฉัน ชื่อที่ขึ้นคือ "เรน่าเน่า" เพื่อนสนิทสุดสวยของฉันและรับสาย
'เฮ้..ทำไมรับสายช้าจังรู้ไมเค้าเหงานะT^T' ปลายสายพูดและฉันก็ขำออกไปนิดๆ
"กำลังบรรจงบรรเลงเปียโนอยู่คะ...ว่าแต่มีไรรึป่าวถึงโทรมา"
'โทรมาเฉยๆไม่ได้รึไงกันจ้ะ เข้าเรื่องเลยละกันก็อาทิตหน้าที่จะถึงนี้ไงโรงเรียนเรากำลังจะจัดงาน
รื่นเริงที่อาคารชุมนุมเห็นว่ามีอะไรใครมาเยี่ยมเนี่ยละหรือจัดงานเพื่ออะไรสักอย่างแถมชวนโรงเรียน
อื่นมาด้วยนะ เธอนะเตรียมตัวรึยังละ' -....- เอ....ทำไมฉันไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลยนะหรือฉันลืม
หรือเขาประกาศอะไรกันตอนไหนกันเนี่ย
'เธอคงลืมไปแล้วใช่ไมเนี่ยว่าตัวเองต้องโชว์เล่นเปียโนเปิดงาน!!' เรน่าพูดทำให้ฉันสะดุ้งไปเลย
จริงด้วยทำไมฉันขี้ลืมอย่างนี้นะ
"ลืมไปเลยนะสิ0,0"
'นั้นไงตื่นเต้นเกินไปสินะ ไม่มีไรแล้วละก็แค่มาบอกนี้ดีนะที่บอกก่อนงานอีกตั้งอาทิตไม่งั้นตายแน่ๆ'
 เออ....ฉันยังไม่ตายนะยังมีชีวิตอยู่นี้ไงT^T
"OK ขอบใจมากเลยฉันรักเธอที่สุดเลย"
'จ้ะเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นคัพเค้กได้ไม'นั้นไงยัยนี้อยากกินอีกแล้ว
"เธออ้วนตายแน่ๆเลยฉันว่า" จากนั้นฉันก็ได้ว่างสายจากเธอไป
  เอ๊ะ...จริงสิยังไม่ได้แนะนำตัว สวัสดีคะฉันชื่อ พิชญ์สินี จารุลักษณ์ ชื่อเล่น บิสกิต(น่ากิน)
อายุ 18 ปี เป็นลูกสาวคนเดี่ยวของบ้านจารุลักษณ์ฉันเล่นเปียโน กีต้าร์ และกีฬาพอได้คะ
เพื่อนสนิทชื่อ เรน่า เธอนั้นแตกต่างจากฉันมากๆเลยมั้งคะเธอทั้งสวยเริ่ดได้ใจจริงๆและฉลาดมาก
กล้าแสดงออก ฉันอิจฉาเธอนะเพราะเธอเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก เลยอยากมั่นใจบางและตอนนี้
ฉันก็ได้ความกล้ามาจากเธอบ้างไม่มากไม่น้อยเลยละเราสองคนสนิทกันมากๆเพราะเรียนอนุบาล
มาด้วยกันละเรียนโรงเรียนเดี่ยวกันมาตลอดพ่อแม่เรารู้จักกันแถมพ่อฉันและพ่อเธอเป็นเพื่อนใน
สมัยเรียนด้วยล่ะ เราเลยโตมาด้วยกันไม่ว่าใครจะทำอะไรแทบรู้ใจกันไปซะทุกเรื่องใครมีอะไร
โดยไม่บอกกันยังไงก็รู้ทันอยู่แล้วละคะตอนนี้เราทั้งคู่โสดและเราสองคนก็เป็นตัวเด่นของโรงเรียน
ด้วยนะคะไม่อยากจะโม้ เรน่าโด่งดังในเรื่อง สวยฉลาดส่วนฉัน เรียบร้อยน่ารักซะมากกว่า
งั้นวนกลับมาเรื่องเดิมกันเถอะคะT^T ฉันก็ไม่อยากวนกลับมาหรอกนะ
อย่างที่รู้กันฉันต้องเล่นเปียโนเปิดงาน ซึ่งฉันก็จำไม่ได้ว่าเปิดงานอะไรสนใจอย่างเดี่ยวคะ
ฉันจะเล่นโชว์ยังไงดี ความหวังทั้งโรงเรียนมาหยุดที่ฉันซึ่งเป็นคนเปิดงานงานก็ยิ่งใหญ่ซะด้วย
นะสิหึ....บิสกิตคนนี้เซ็ง -^- ส่วนเรน่าก็เป็นพิธีกรเปิดงานเฉยๆดีนะ ไม่ใช่พิธีกรหลักไม่งั้น
งานทั้งานฉันเหงาเศร้าตายแน่เลยแถมยังมีโรงเรียนอื่นมาอีกตั้งหากให้ตายเถอะ
  เช้าวันที่น่าเบื่ออออ
"ไงคะสาวสวยของเรน่า" เรน่าพูดพอฉันมานั่งที่ประจำที่โรงเรียนกัน
"ยังไงละ...T^Tฉันยังไม่รู้จะเล่นเพลงอะไรดีอ่ะทำไงดีละตายแน่งานนี้"ฉันอวดอวย
"ก็เล่นเพลงที่เธอถนัดก็ได้นิของกิน" อ่าของกินที่เรน่าพูดคือ ชื่อฉันละคะอย่าตกใจไป
"มันก็ได้นะแต่ก็แค่เพลงฟื้นๆอ่ะ"
"เพลงฟื้นๆแล้วยังไง เธอนะเล่นเพราะอยู่แล้ว"
"ก็ฉันกลัวนิทำไงได้ละ-^-"
"ถ้าเพลงนี้เล่นยากแต่เพราะมากๆ แต่งานใกล้เปิดละเธอคงไม่อยากเล่นเพลงนั้นล่มกลางงาน"
เอ๊ะ...นั้นก็แย่ไปใหญ่สิจริงด้วยสินะ
"ก็จริงงั้นฉันจะส่งชื่อเพลงที่เล่นให้ครูแล้วกัน ถ้าเวิร์กก็ok" จบการสนทนาเพียงเท่านี้คะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ