พันดาว

ก่อนฟ้าจะสางไก่ขันรับอรุณรุ่งของวันใหม่ แจ้หนุ่มน้อยเดินย่องตอดออกไปยังแปลงนาหรือเถียงนาที่ดำกล้าไว้ในมือถือไม้สำหรับวัดระดับน้ำในนาข้าว....

"ทำไมฉันจะต้องอายพี่แจ้ไม่ทราบในเมื่อฉันก็มีอาชีพที่ดีมีเกียรติมีคนรู้จักรอฉันอยู่เพียบนี่พรุ่งนี้ฉันก็ต้องขึ้นเวทีแสดงงานของนูโว ไอ้โจฉันไม่แคร์มันหรอกแค่หัวหน้าวงสับขาหลอก...แต่ว่าฉันก็แค่มาลาและมาบอกพี่แค่นี้ฉันไปล่ะรถฉันจอดอยู่ไกลโขเดี๋ยวจะโดนมือดีมันลักไปขี้คร้านจะเป็นความขี้เกียจตามพูดง่าย ๆ ระดับผมไม่มีวันอับจนหรือจนมุมไม่ต้องห่วงขอบคุณมากคร้าบอ้ายแจ้"

อ้ายสมยศ ดอยกาหลงหรือที่ใคร ๆ พากันหลงใหลคลั่งไคล้ในนาม ก้อง นูโวเดินสะบัดหน้าพรืดอย่างไม่แยแส "นี่ถ้าไม่ติดว่าเรารู้ว่ามันห่วงเราด้วยความจริงใจเราไม่จำเป็นต้องตื่นมาแต่ไก่โห่แล้วมาแวะดักรอขอบคุณมัน ช่างแม่ง พอถึงกรุงเทพก็วุ่นวายอีกตามเคย แม่อ้อยอบนี่ก็ไม่รู้จะตามทำไมนัก เฮ้อ โวจะแต่งงานแล้วไม่รู้มีอะไรกับกู"

บนเวทีแสดงดนตรีแบบสด ๆ ของนูโวหลังจาก สมยศร้องเพลงสุดฮิตของวัยรุ่นในเวลานั้นจบเสียงกรี๊ดดังก้องไปทั่วบริเวณ พิธีกรเริ่มโชว์ลีลาเอ่ยแซวเล่นเปิดเกม "โอ้โห สมกับฉายาก้อง นูโวจริง ๆ เลยครับ เอ้อ ก้องครับไม่ทราบว่าดื่มน้ำอ้อยวันละกี่ขวดเสียงถึงได้ใสแจ๋วแหววอย่างนี้" 

เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกอย่างไม่มีวันหยุดไม่มีวันซาเสียงลงได้ง่าย ๆ ทั้ังอัลบั๊มดังมากจนขอแยกจากค่ายเดิมที่ทำงานเพลงให้สิบเพลงดังด้วยความไม่สบอารมณ์ และคิดเหมาเอาเองว่ากูแน่แล้วแต่หารู้ไม่ความรักความเอ็นดูอยู่ที่คนแต่งเพลงและทีมจัดทำทำนองเพลงหาใช่ตัวสมยศเองไม่ และแล้วได้เกิดตึกใหม่สองตึกทีเดียวในเวลาไล่เลี่ยกัน เพื่อวัดใจเพื่อวัดความสามารถแถมเชื้อเชิญให้ทีมเดิมไม่ถึงสิบชีวิตดีไปนั่งใช้ห้องทำงานในชั้นสิบเอ็ด มีห้องน้ำแยก มีลิฟต์แยกต่างหากและตกลงกันว่าให้เอาเพลงมาเป็นค่าเช่าเหมือนเดิมซึ่งทีมเก่าตกลงใจเพราะรู้สึกแล้วว่า สมยศเองใช่โง่ไม่รู้ทิศทางตลาดคนฟังเพลงว่าชอบผลงานของคนเขียนเพลงคนเดิมอยู่มิใช่น้อย แต่สิ่งที่สมยศคาดผิดคืออ้ายแจ้ตามติดมาอยู่ในใจของคนฟังเพลงได้อย่างไม่คาดคิด "ผ๊มว่าจะแค่ร้องแบบเสี่ยว ๆ คือไม่เอาจริงจังแต่ก็คนฟังเค้าชอบก็ได้ตังค์ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรนอนหายใจรดทิ้ง..." ก็แม่นั่นคนเขียนเพลงคนเดิมแถมบรรจงจัดตราทัพเพลงเก่ามาให้กับอ้ายเบิร์ดโจทย์เดิมแต่ครั้งอยู่โคราดมาคู่เคียงกับอ้ายแจ้เรียกได้ว่าได้รับความนิยมท่วมท้นแต่คนเขียนให้เอาตังค์ไว้ในบัญชีหมุนใช้เหตุผลคือ "เราขายเพลงอย่างเดียวนะเจ้แพทไม่จัดอีเวนงานแสดงให้เค้าไปทำบอกว่าตามตกลงนี่คือค่าเช่าพื้นที่แล้วไอ้เรื่องที่เค้าว่ามันมีบัญชีเงาอะไรที่ธนาคารกรุงเทพฯที่พวกอาสุรวัฒน์กับอาโชคแกมีคดีความอยู่ก่อนให้เค้าเคลียร์ให้จบไม่งั้นจำใจต้องพึ่งกฎหมายบอกเค้าแบบนี้แล้วกันเจ้"

นูโววงแตก โจเกาเหลากับก้อง "คือผมหล่อกว่าหัวหน้าวงก็เลยแตกวงกันไปดีกว่า เฮียโจเค้าอิจฉาความหล่อของผ๊ม แล้วพักนี้งานละครของทีมผ๊มกับพี่อ้อยก็ได้รับความนิยมดีเรียกว่ามีมากกว่างานร้องเพลงได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันดูมีเนื้อมีหนังมากกว่างานเพลงที่มีแต่กระดูกแขวนคอผ๊มครับนอกนั้นไม่มีอะไร"

สมยศแอบลอบถอนหายใจกับคำว่าไม่มีอะไร "เฮียสุรวัฒน์นี่มันจอมหักหลังชิค..อีกแล้ว"

"ฮัลโหล แม่ใหญ่ สั่งความน่อย เอาน้ำกรดกลิ่นสตอเบอรี่อ่ะครับหลอดล่ะสามสิบแพคโหลดร้อยซาว เดี๋ยวให้น้องแมสเอาตังค์มาให้หน่ำเน้าะ...ฮัลโหล แม่ใหญ่ ขอหลอดฉีดยาเน้าะเอาใหญ่โพ้ดสามหลอดห้าสิบ น้องแมสมาหน่ำเงินสองร้อยรบกวนทอนเด้"

พอยื่นมือไปรับสินค้าที่สั่งและตังค์ทอนเท่านั้นอ่ะทำเอาเฮียสมยศนั่งมึนตึบอะไรอ่ะตังค์ปลอมนี่หว่าโรงแก้วช่างพูดช่างคุยทอนแต่ตังค์ปลอมใช้ตังค์ปลอมเบ่งกินฟรี

"อี้ย แม่ใหญ่เอ๋ย อดยากจั้งได๋ แดก บ่ ได๋ ติดคอ อ้วกแดก บ่ เป็นหยังขับรถไปค่าน้ำมัน บ่ คุ้ม บ่ สมค่าเหนื่อยโรงพักแสมดำเด้แน่นอนกว่าเดินจ๊อกเดียว"

ความหล่อของสมยศ หรือก้อง นูโวมาจากมีดหมอศัลยกรรมฝรั่ง "หล่อและงามด้วยสวัสดิการบ้านรถอยู่ใช้ฟรีด้วยสวัสดิการ สุรวัฒเจ้าพ่อสวัสดิการ จีเอ็มเอ็ม โคตรหล่อ ลูกใครหนอพ่อช่างปั้นยังใช้สิทธิ์กับเค้ามั่งอีทีนี้ล่ะมึ้งเล่นไอ้เจ้าพ่อต้นแบบความคิดก่อน หน๊อย ฮอลลีวูด เร้อ กูซังหน้าลาวเดิมมาแต่โดนได้ดั้งแต่นี่แดกจุกบี้เค้ามองกูเขินทุกหนแหล่ะ หล่อซ้าลากดินเจี๊ยะจุกบี้กับส้มตำ ลาบ ก้อย ซุป ต้มแซบ โอ้ย..น่าเอ็นดูจริงเล้ยอ่ะพี่ก้อง ที่ไหนได้นังผู้สาวอีนางเอ๋ย อาหารประจำซาติข้อยแดกมาจนใหญ่ร้องเพลงเพราะได้เพราะไอ้จุกบี้นี่ล่ะ ข้อยเก็บความลับนี่ไว้แต่แล่ววันหนึ่งไอ้เจ้าพ่อนี่เองมันจอมแฉ จอมบงการ ตายหน่ำ ตายก่อนข้อย เอาน้ำกรดนี่ล่ะจัดหนักมึ้งแฉดีด่ากูไอ้ปักลาว อาหารประจำซาติมึ้งไปตั้วอีนางมัน มันลาวอ่ะพี่อาหารประจำซาติมันแดกมาจนใหญ่ ฮ่ะ ๆ กูแดกอีหยังก็ บ่ แซบมันชินแล้วไง ตายหน่ำกู"

อ้ายสมยศลากยางล้อรถเก่าที่ไปตระเวณหามา "ข้อย เอ้อ กะไว้เผานั่งยางไอ้พวกผู้บริหารเดิมของจีเอ็มเอ็มเอาน้ำกรดรดหน้ามัน หน๊อยคนภาคกลาง คนกรุงเทพส้นตีนแบ หยามอยู่ได้ ลาว ๆ ซังลาวจักนัก ตายหน่ำกู"

โรงแก้วช่างพูดช่างคุยตายแล้ว "วอดวายอ่ะ แม่ใหญ่อีไปไหว้เจ้าอธิษฐานให้ท่านพ่อท่านแม่ง..อะไรไม่รู้หลาย ๆ วันแกมาทีชอบจุดธูป กระถางมันโคลงมันวางไม่ค่อยจะอยู่มันคว่ำคะมำลงมาแล้วไอ้น้ำมันเครื่องมันอยู่ใกล้ ๆ กองธนบัตรปลอม หนังสือปลอม สื่อลามก รูปเจ้แซมหลุบหลู่เต็ม ๆ เลยยังไม่ได้วางแผงขายอ่ะคัก ซี้เลี้ยวหมาต๊าอ่ะจั้งได๋ว่ะ ต๊ายแม่ม่ายแมงมุมพาลูกมาเผาเร้อฟ่ะ เอาตายเว้ยเฮ้ย ทน บ่ ได๋ เด้ กลั่นแกล้งอยู่ได๋ข้อยพาอีซ้อนมอร์ไซด์หั่งมาเด้ ข้อยว่าทุกหน แต่อี บ่ ฟัง เผาวอดเด้" 

ตี๋แซม โวยลั่น อาเจ้หลุบหลู่โมโหเหงื่อผุดพราย เสียดายหนังสือที่แกบรรจงตัดแต่งโฟโต้ทำปกทำภาพเก๋ ๆ เอาไว้ล่อสาวให้หวีดว้ายไหวหวั่นเล่น "เสียดายเด้ ทำเองกับมือทั้งคืนแถมตั้งพิมพ์เองสองร้อยเล่มเงินทั้งน้านเป็นอะไรฟ่ะยายผีแม่ม่ายไปหายาทาเล็บมาทาให้มันแดงแปร๋ดดีกว่าไม่ไหวแล้ว เอ้ย ไมค์มียาทาเล็บสีแดงแปรด ๆ มั้ยว่ะมายืมน้าแซมใช้จักหน่อย หยั่นไหลตายอ่ะโว้ย"

เสียงหัวเราะเฮลั่นยิ่งกว่าถลกหนังหน้าประจานกัน "ตายเสียดีกว่าตากหน้าอายกันอยู่อย่างนี้ไปไหนก็บรรลัยวอดวายเผาวอดหมดสักวันได้คุกกันบ้างหรอก" เสียงสองแม่ลูกนั่งรำพันน้ำตาตกด้วยความอายเสียยิ่งกว่าถูกถลกหนังหน้าเลือดโซก