ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

และแล้วเวลา7วันที่ได้รับปากฮ่องเต้หนุ่มไว้ก็มาถึง ฮ่องเต้ได้รับสั่งให้อี้หนานมาที่บ้านของคหบดีก่อนล่วงหน้าเพื่อให้อี้หนานมาแจ้งว่า ฮ่องเต้จะเสด็จมาพร้อมกับขันทีที่ทำหน้าที่ประกาศราชองค์การ เพื่อจัดขบวนมารับฮองเฮาของพระองค์ด้วยพระองค์เอง      อี้หนานมาเยือนที่บ้านของคหบดีด้วยชุดทหารองค์รักษ์เต็มยศ ท่ามกลางการต้อนรับอย่างยินดีของคหบดี แต่ผู้ที่ยินดีออกนอกหน้า คงไม่พ้นฮูหยินใหญ่และเหม่ยเซียนที่กระดี้กระด้าอย่างเห็นได้ชัด แต่งหน้าเข้มจัด และเสื้อผ้าที่คิดว่าตนดูดีที่สุด 
"ท่านองค์รักษ์ถึงแม้ว่าท่านจะเคยเกี้ยวพาราสีข้า แต่ขอโทษด้วยนะ ที่ข้าคงรับไมตรีท่านไม่ได้อีก เพราะจากนี้ข้ากำลังจะได้เข้าวัง ข้าคงจะเห็นท่านที่เป็นแค่ทหารองค์รักษ์เป็นเป้าหมายไม่ได้หรอก ระดับข้าต้องได้เป็นพระชายาโน้น"  เหม่ยเซียนกล่าวตัดสัมพันธ์กับอี้หนานเพราะมีเป้าหมายที่สูงกว่า  ทางด้านอี้หนาน รู้สึกยินดียิ่งเพราะเขานั้นไม่ได้มีใจให้หญิงสาวแต่อย่างใด เขาแค่ต้องการข้อมูลตามพระประสงค์ของฝ่าบาทเท่านั้น  และได้กล่าวว่า
"ข้าคงไร้วาสนาแล้ว ข้าตกลงตามนั้น"  "ว่าแต่ไม่ทราบว่าฮองเฮาทรงอยู่ที่ใด ตั้งแต่มาข้ายังไม่เห็นเลย
"รายนั้นน่ะเหรอ? ไม่รู้เหมือนกัน ให้ตายสิก็น่าจะรู้อยู่แล้วนิน่าว่า ตัวเองจะเข้าวังวันนี้ ไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เฮอะ!" เหม่ยเซียนเอ่ยตอบ
หลังจากนั้นฮ่องเต้และขันทีผู้ประกาศราชองค์การก็มาถึงแต่ก็ยังไร้วี่แววของหญิงสาว ว่าที่ฮองเฮา
"นางฟ้า เฟิงเซียนของข้าล่ะ? ข้ามารับแล้วน๊ะ นางอยู่ไหนๆ?" ฮ่องเต้เอ่ยถาม  ในขณะที่หลิวจงไห่รีบถามอันหนิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง 
"เฟิงเซียนหายไปไหนล่ะ? ได้เวลาแล้วนะ" ยังไม่ทันที่สาวใช้จะเอ่ยตอบก็มีเสียงของหญิงสาวแทรกขึ้นก่อน
"ข้าอยู่นี่แล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ" ทุกคนหันไปตามเสียง และก็ต้องตกตะลึง เมื่อเจ้าของเสียง ปรากฏตัวด้วยรูปโฉมอันงดงามเปี่ยมเสน่ห์ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงสะกดทุกสายตาให้ตะลึงงัน  ร่างบางสวมชุดสีแดงเพลิงอันร้อนแรง เนื้อผ้าชั้นดีรายปักดิ้นทองที่โปร่งบาง ชุดรัดรูปครึ่งอกได้เผยลำคอระหงและเน้นทรวงอกอวบอิ่มให้ชูชัน คลุม ทับด้วยผ้าคลุมผืนบางคลุมแค่ไหล่ ดวงหน้างดงามเย้ายวน แววตาคมเข้มกรีดกราย ทรงผมที่รวบสูงปักปิ่นรูปหงส์และเครื่องประดับสีเงินวาวระยิบระยับท่าทางการเดินงามสง่าราวนางพยา ที่ดูสูงส่งและเย่อหยิ่ง เป็นความงามที่รู้สึกได้ถึงรังสีแห่งความร้าย ที่ซ่อนอยู่ในความงามนั้น  ฮ่องเต้หนุ่มเหม่อมองหญิงสาวผู้ที่หมายมั่นให้เป็นฮองเฮาของตน  ด้วยแววตาลุ่มหลงเพ้อฝัน
"นี่เจ้า!  ใยมาช้านัก รู้หรือไม่ว่าฝ่าบาทมาทรงรออยู่นานแล้ว ช่างไม่รู้จักกาละเทศะเอาซะเลย  คงเพราะเป็นหญิงสามัญเลยไม่รู้ธรรมเนียมล่ะสิ"  ขันทีผู้ทำหน้าที่ประกาศราชองค์การกล่าวตำหนิพร้อมสีหน้าดูหมิ่น   ทันใดนั้นเองหญิงสาวผู้เป็นว่าที่ฮองเฮาก็ทำให้ทุกคนอึ้ง  หญิงสาวเดินไปตบหน้าขันทีผู้ประกาศราชองค์การทันทีที่สิ้นประโยค พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เจ้าถือดีอะไรมาตำหนิข้า! ข้าคือคนที่กำลังจะรับตำแหน่งฮองเฮา ผู้ที่สามารถตำหนิข้าได้ มีเพียงฝ่าบาทเท่านั้น เจ้ามันก็แค่ขันที ฮ่องเต้ยังไม่ทรงตำหนิข้า แล้วเจ้ากล้าดียังไง?  หน้าที่ของเจ้ามีแค่รีบประกาศราชองค์การให้จบๆไปเท่านั้น และอย่าให้ข้าเห็นสายตาที่มองข้าเช่นนี้อีก ไม่งั้นข้าจะสั่งควักตาเจ้าซะ!"      กล่าวจบก็เดินเชิดหน้าไม่เหลือบแลมาที่ขันทีผู้นั้นอีก  
ขันทีผู้ประกาศราชองค์การมีสีหน้าตื่นกลัว รีบลนลานรับคำ  "พ..พะยะค่ะ"
เธอเดินไปนั่งบนตักของฮ่องเต้หนุ่มที่ประทับอยู่บนเก้าอี้ ยกแขนเรียวขึ้นโอบลำคอของฮ่องเต้หนุ่มแล้วประกบรีบฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย ต่อหน้าคนอื่นในที่นั้น โดยไม่แคร์สายตาใคร แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนว่า
"ฝ่าบาท เจ้าขันทีนั่นมันกล้าว่าหม่อมฉัน ถ้าฝ่าบาททรงอยากให้หม่อมฉันไปเล่นกับฝ่าบาทในวัง ถ้ามันกล้าว่าหม่อมฉันอีก ฝ่าบาทต้องลงพระอาญามันให้หม่อมฉันนะเพคะ?" 
'หึ เริ่มแล้วสินะ ฮองเฮาผู้แสนร้ายกาจของข้า  ถ้าเจ้าเป็นฮองเฮาที่ชั่วร้าย เรา  ก็คงกลายเป็นฮ้องเต้ผู้โง่เขลา ที่ดันหลงใหลฮองเฮาที่ร้ายกาจเช่นเจ้าสินะ  แต่เจ้าคงไม่รู้หรอกว่า เราจะทำทุกอย่างเพื่อกักขังฮองเฮาที่แสนร้ายกาจเช่นเจ้าให้อยู่ในวังกับเราตลอดไป ชาตินี้เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีเราไปไหนได้เลย เราลองมาดูกันไหม? ว่าความร้ายกาจของเจ้ากับเราใครจะร้ายกาจกว่ากัน'