ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

"นี่ๆ เฟิงเซียนเจ้าเป็นนางฟ้าจริงๆ ใช่ไหมล่ะ? เราเห็นนะว่าเจ้าเสกของได้น่ะ" 

"เอ่อ.. คือ หม่อมฉันไม่ใช่นางฟ้าจริงๆเพคะ แต่หม่อมฉันได้รับพลังวิเศษจากเทพมาน่ะ เพคะ เสกได้แต่สิ่งของที่จับต้องได้เท่านั้นแหละเพคะ"  "ว่าแต่หม่อมฉันอยากให้ฝ่าบาททรงช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมเพคะ? หม่อมฉันไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากขึ้นภายหลัง หม่อมฉันจะใช้ก็เมื่อมีความจำเป็น วันนี้เพราะมีเหตุสุดวิสัยเกิดขึ้นจึงเลี่ยงไม่ได้น่ะเพคะ"

"อ้อ ได้สิ! เจ้าเนี่ยสุดยอดเลยน๊า เสกของได้ด้วย เก่งจังเราชอบเจ้าที่สุดเลย" ว่าแล้วพลางกระโดดเข้ากอดหญิงสาวแน่น

"ว่าแต่พวกเรารีบไปกันได้แล้วล่ะมั้งเพคะ หม่อมฉันว่าสองคนนั้นคงกำลังเป็นห่วงและตามหาพวกเราอยู่แน่"

แล้วสองหนุ่มสาวก็พากันเดินออกมาจากกระท่อม แต่ในระหว่างที่กำลังออกจากกระท่อมมานั้น พวกมือสังหารที่เหลือย้อนกลับมาเจอ จึงเข้ามารุมหมายเอาชีวิต พราวนภาใช้ดาบที่เคยใช้รับมือกับพวกมันมาแล้วเข้าต่อสู้ และในระหว่างนั้น อี้หนานที่ตามมาพบ  ก็ตรงเข้ามาช่วยจัดการกับมือสังหารจนหมด         

"คุณหนู! คุณหนูไม่เป็นไรใช่ไหมเจ้าคะ?" อันหนิงรีบเอ่ยถาม    "ข้าไม่เป็นไร

"นี่ๆ อี้หนาน นางฟ้าจะไปเป็นฮองเฮาในวังของเราด้วยล่ะ!" ชายหนุ่มปัญญาอ่อนเอ่ยบอก       "เอ๋? ฮองเฮาในวังอะไรกันเจ้าค่ะ พูดเรื่องอะไรน่ะ" เป็นอันหนิงที่เอ่ยถาม

"พูดถึงเรื่องนี้ ข้ามีเรื่องจะต้องบอกกล่าวเพื่อปรึกษาแผนการจากนี้กับพวกเจ้าหน่อยนะ"  "อันหนิง เทียนฟงที่เจ้าเห็นคือฝ่าบาท เป็นฮ่องเต้ของพวกเราเองพระองค์ถูกคนประสงค์ร้ายอยู่น่ะ"  พราวนภาบอกกล่าวแก่สาวใช้ของตน

"หา! ฝ่าบาทงั้นหรือเจ้าคะ?"สาวใช้เอ่ยถามด้วยความตกใจ            

"ใช่แล้วล่ะ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าวังไปเพื่อช่วยฝ่าบาทให้พ้นจากการถูกลอบปลงพระชนม์ ข้ารู้สึกว่าต้องมีผู้คิดหวังที่จะขึ้นชิงอำนาจจากฝ่าบาท ข้าตกลงกับฝ่าบาทแล้วว่าจะยอมรับตำแหน่งการเป็นฮองเฮาเพื่อเข้าไปในวัง หลังจากเรื่องคลี่คลายข้าจะขอลงจากตำแหน่งฮองเฮา กลับมาเป็นสามัญชนตามเดิมน่ะ"     พราวนภากล่าวพลางเดินไปที่หนุ่มปัญญาอ่อนแล้วใช้มือลูบไล้ไปตามลำตัวของชายหนุ่มด้วยท่าทีเย้ายวน พาให้ชายหนุ่มใจสั่นหวั่นไหว พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงยั่วยวนขึ้นว่า  

"และนับจากนี้ข้า... กำลังจะกลายเป็นหญิงแพศยาที่ ชั่วร้าย สารเลวฝักใฝ่อำนาจ ล่อลวงฮ่องเต้ปัญญาอ่อนเพื่่อสนองความทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูงของตน เพื่อตำแหน่งฮองเฮา" เธอพูดพร้อมเป่าลมหายใจไปที่ใบหูของฮ่องเต้หนุ่ม แตะปลายลิ้นตวัดไปที่ใบหูของอีกฝ่าย

"อะ..อะไรนะเจ้าคะ!? คุณหนูทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะเจ้าคะ บ่าวไม่เข้าใจ?"

"ก็... ถ้าหากอยากจะจับโจร ก็ต้องทำให้ตัวเองกลายเป็นโจรไปด้วยสิ เจ้าไม่รู้หรือ? การที่หญิงสามัญเข้าวังไปเป็นฮองเฮาของฮ่องเต้ปัญญาอ่อน ถ้าไม่ชั่วร้ายมักใหญ่ใฝ่สูง จะเข้าไปเพื่ออะไรล่ะ?  แล้วมันก็เป็นการง่ายที่จะถูกชักชวน โดยผู้ที่หลงในอำนาจคิดชิงบัลลังก์ให้ร่วมทำชั่วด้วยกัน ในฐานะที่เป็นคนจำพวกเดียวกันไงล่ะ"

"แต่แบบนั้น คุณหนูอาจถูกผู้คน กร่นดา ประนามหยามหมิ่นนะเจ้าคะ" สาวใช้เอ่ยทักท้วง

"เฮอะ!! เจ้าคิดว่าข้าจะสนใจเรื่องพรรค์นั้นหรือไง? ลมปากของคนมันไม่มีอำนาจ มาบั่นทอนอะไรเราได้หรอกหากเราไม่เอาใจไปให้ความสำคัญกับมัน เราเป็นยังไงเราย่อมรู้ตัวเราดีอยู่ ข้าสนใจแค่สิ่งที่ตัวเองอยากทำเท่านั้น ไม่คิดเอาชีวิตไปผูกติดกับลมปากของใครหรอก"    "ยิ่งคนกร่นด่าประณามข้าสิยิ่งดี เพราะมันหมายความว่า ข้าำทำให้คนเชื่อในบทบาทที่แสดงได้ และถ้าผู้คนส่วนใหญ่เชื่่อว่าข้าเป็นเช่นนั้น ผู้ที่กำลังอยากได้บัลลังก์จนตัวสั่นผู้นั้น ก็ต้องเชื่อด้วย"

พราวนภากล่าวอย่างมาดมั่น เธอน่ะเหรอจะกลัวการกร่นด่าของใคร? ตอนสมัยที่เธอแสดงบทบาทนางร้าย ผู้คนอินจนแม่ค้าแทบจะปาเปลือกทุเรียนใส่หน้าด้วยซ้ำ  และนี่เธอก็แค่แสดงเป็นนางร้ายอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้เธอเป็นคนเขียนบทเอง แสดงเอง