ถึงคราวนางร้าย ทะลุมิติ

 "เฮ่ย! อุตส่าห์จะมาเที่ยวทั้งที ยังอุตส่าห์มีมารมาผจญถึงที่  ข้าว่าเราคงต้องหาสถานที่พักผ่อนหย่อนใจกันใหม่แล้วละมั้ง อันหนิง?  เพราะขืนมาที่นี่  แทนที่จะได้ผ่อนคลายถ้าพี่สาวข้าตามมาหาเรื่อง  เดี๋ยวจะพาให้หงุดหงิดใจแทน"  พราวนภาเปรยกับสาวใช้ของตน ขณะเดินออกมาจากที่แห่งนั้น       

"เรื่องสถานที่น่ะ ช่างมันก่อนเถอะเจ้าค่ะคุณหนู เรื่องที่น่าห่วงตอนนี้ ก็คือเรื่องที่คุณหนูทำกับคุณหนูใหญ่ไว้น่ะสิเจ้าคะ ถ้าคุณหนูใหญ่ไปฟ้องเรื่องนี้กับฮูหยินใหญ่ คุณหนูจะแย่เอานะเจ้าคะ" 

"อ๋อ เรื่องนั้นหรือ? ไม่เป็นไรหรอก" พราวนภาเดินยักไหล่ไม่สนใจ  เดินมาได้ซักพักอันหนิงก็เหลือบไปเห็นหญิงวัยกลางคน คนหนึ่งจำได้ดีว่าเป็นใคร  ก็รีบหันไปบอกกับเจ้านายสาวของตนทันที              

"คุณหนูเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่มานู้นแล้วเจ้าค่ะ ทำไงดี?"  อันหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน เพราะนึกเป็นห่วงคุณหนูของตน  พราวนภามองตามไปยังคนที่สาวใช้ของตนเอ่ยบอก  ก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นร้อนรนอะไร  เอ่ยถามด้วยความใจเย็น   "อ้อ นั่นน่ะเหรอ? ฮูหยินใหญ่"      ชายหนุ่มปัญญาอ่อนที่ลอบสังเกตุเงียบๆ ตั้งแต่ต้นนึกสงสัยในใจ  'น่าแปลก นางน่าจะรู้จักกับฮูหยินใหญ่ของบ้านมานานแล้วไม่ใ่ช่หรือ? ทำไมถึงเอ่ยถามราวกับไม่รู้จักมาก่อน?       หญิงวัยกลางคน พอเห็นก็เดินเข้ามาหาแล้วเอ่ยถาม

"เฟิงเซียน นี่เจ้าทำไมถึงออกมาไกลถึงนี่ได้  ร้อยวันพันปีไม่ค่อยเคยเห็นออกจากบ้าน? แล้วก็นะ   เห็นลูกข้าบอกว่าเดี๋ยวนี่  เจ้ากำเริบเสิบสานใหญ่แล้ว  เจ้าทำให้ลูกข้าต้องถูกท่านพี่ตำหนิแล้วยังทำให้ท่านพี่สั่งให้นาง ทำงานแทนเจ้างั้นรึ?"

ทางด้านพราวนภาพอได้ยินหญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม  ก็ทำสีหน้าเศร้าสร้อยพลางตอบด้วยน้ำเสียงบางเบา   "เรียนฮูหยินใหญ่ ข้าไม่ทราบว่าอะไรทำให้ท่านเชื่อเช่นนั้นได้  ที่แล้วมาอะไรเป็นอะไรท่านก็น่าจะทราบดีอยู่แก่ใจ  ข้าน่ะหรือ? จะกล้าทำอะไรได้    ท่านพ่อเห็นว่าอยากจะให้ท่านพี่ทำงานบ้านเพราะท่านพี่อีกหน่อยต้องออกเรือน  เลยอยากที่จะให้ท่านพี่ได้ทำงานบ้านเพื่อเป็นแม่บ้านที่ดีในอนาคตน่ะเจ้าค่ะ"  

หลังจากนั้นก็ปรับสีหน้าและน้ำเสียงใหม่เป็นสดใสร่าเริง ที่แสร้งทำเป็นให้ดูเหมือนพยายาม ฝืนกลบเกลื่อนความเศร้าหมองของตน  แล้วเอ่ยว่า  

"เอาเป็นว่าฮูหยินใหญ่ อย่าได้ใส่ใจเรื่องของเด็กๆเลยนะเจ้าคะ  ข้าชินแล้วล่ะเจ้าค่ะกับเรื่องของท่านพี่  ข้าว่าท่านไม่น่าจะต้องมาเป็นกังวลอะไรกับตัวข้านักหรอกเจ้าค่ะ  เพราะในเวลานี้ท่านแม่ของข้าที่เป็นอนุ  ก็ตายไปแล้ว และท่านพ่อก็ไม่ได้มีผู้หญิงอื่นอีกในเวลานี้  แต่ถ้าหากท่านพ่อเกิดรู้สึกรำคาญเรื่องวุ่นๆภายในบ้านของพวกเรามาก  จนรู้สึกอยากมี ผู้หญิงคนใหม่ขึ้นมา  ท่านจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้หรือเจ้าคะ?  ตอนนี้ข้าว่าแทนที่ท่านจะมัวมา  ใส่ใจกับเรื่องของข้า  ท่านน่าจะหาโอกาสที่ท่านพ่อยังไม่มีใครใหม่  เอาใจท่านพ่อไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ?  ตอนนี้เห็นว่าท่านพ่อยุ่งอยู่กับบัญชีรายรับรายจ่าย จนรู้สึกเคร่งเครียด  ถ้าในตอนนี้ท่านใช้โอกาสนี้เอาใจท่านพ่อ ท่านพ่อต้องรู้สึกดีกับท่านแน่เจ้าค่ะ"

"เออ... มันก็จริงของเจ้านะ แหมเดี๋ยวนี้เจ้าเปลี่ยนไปจริงด้วย  รู้จักเตือนข้าเรื่องดีๆ ขอบใจเจ้ามาก  เอาเป็นว่านับแต่นี้ข้าว่าจะไม่หาเรื่องเจ้าแล้วล่ะ ลูกสาวคนนี้ของข้าความจริงก็ไม่เอาไหน วันๆไม่เคยสนใจที่จะฝึกปรือ งานบ้านงานเรือนกับใครเขาบ้างเลย จะออกเรือนอยู่แล้ว ว่าจะต้องอบรมกันเสียที

"ว่าแต่เจ้า เดี๋ยวนี้ดูงามผิดหูผิดตาไปนะ "    ฮูหยินใหญ่เอ่ยทัก

"ข้าแค่อยากลองเปลี่ยนแปลงตัวเองดูบ้างน่ะเจ้าค่ะ ข้าว่าฮูหยินใหญ่เอง  แม้ว่าอายุจะวัยกลางคนแล้วแต่ก็ยังดูงามอยู่นะเจ้าคะ ท่านน่าจะลองเปลี่ยนแปลงตัวเองดูบ้าง ท่านพ่อจะได้ไม่หันไปสนใจ    ใครใหม่อีก"            "จริงด้วยสินะ ได้การล่ะ! ขอบใจเจ้ามาก ข้าคงต้องทำอย่างเจ้าว่า"

"จริงด้วยสิ!  ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ เมื่อครู่ข้าเจอกับท่านพี่ ที่ธารน้ำตกแห่งหนึ่ง ท่านพี่ทำชิ้นหยกตกน้ำน่ะเจ้าค่ะ ท่าทางดูจะหวงมากถึงขนาดที่ว่าทำตก แล้วเสียดายมากลงไปงมด้วยตัวเองเลยล่ะเจ้าค่ะ  ตัวเปียกปอนไปหมด น่าเป็นห่วงว่าจะเป็นหวัดเอานะเจ้าคะ"      

หลังจากนั้นเหม่ยเซียนที่กำลังตัวเปียกปอน เมื่อเห็นน้องสาวต่างมารดากับแม่ของตน ก็รีบเดินตรงไปฟ้องทันที  "ท่านแม่เจ้าคะ ดีเลยเจ้าค่ะ นังเฟิงเซียนมันกล้าถีบลูกตกน้ำ ท่านแม่ต้องเล่นงานมันให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ"     แต่แทนที่ฮูหยินใหญ่จะเล่นงานหญิงสาวตามที่ลูกตนบอก  กลับตำหนิบุตรสาวของตนแทน    

"เหม่ยเซียน ลูกเอาอะไรมาพูด เฟิงเซียนเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วนะ กับอีแค่หยกเพียงชิ้นเดียวจะเสียดายอะไรนักหนา  ดูสิตัวเปียกหมด เฟิงเซียนยังเป็นห่วงลูกอยู่เลยว่าจะเป็นหวัดไปน่ะ เจ้ายังจะให้ร้ายเขาได้ลงคออีกรึ เจ้านี่เกินเยียวยาจริงๆ   ไป! กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ แม่คงต้องอบรมเจ้าอย่างหนักเลย"   ฮูหยินใหญ่กล่าวพร้อมลากบุตรสาวของตนจากไป พร้อมอาการโวยวายของเหม่ยเซียน

"เฮ่ย! เท่านี้ก็หมดเรื่องแล้วล่ะ จะได้ไปเที่ยวกันอย่างสบายใจสักที" พราวนภาเอ่ยกับสาวใช้ของตน   ทางด้านหนุ่มปัญญาอ่อนที่ลอบสังเกตุหญิงสาวมาตลอด ก็ยิ้มชอบใจ เพราะรู้สึกว่าตนจะได้รู้จักกับตัวตนของหญิงสาวมากยิ่งขึ้นแล้ว   

"นี่ๆ นางฟ้าๆ ไปเที่ยวกันนะ ข้ารู้จักที่นึงล่ะ สวยกว่าที่เมื่อกี้อีก ไปนะ"     "เหรอ? ไปสิ ข้าเองเพิ่งจะออกมาเที่ยวนอกบ้านครู่เดียวเอง ยังมีเวลาอยู่เยอะ เจ้าพาข้าไปทีนะเทียนฟง"

แล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวเดินมาบริเวณป่าแห่งหนึ่ง ไกลจากตัวเมืองอย่างมาก เมื่อมาถึงที่หมาย ก็พบว่าเป็นสถานที่สวยงามอย่างทีชายหนุ่มบอกไว้ เพราะเป็นป่าแห่งหนึ่งที่มีดอกไม้สีสันสวยงามตระการตา ราวกับภาพวาด  แต่ยังไม่ทันจะได้ดื่มด่ำกับทิวทัศน์นั้น  ก็มีกลุ่มคนชุดดำปิดบังใบหน้า  ออกมาล้อมพวกตนไว้