เเด่สายลมที่พัดผ่านมา

"สุขสันต์วันเกิด ยูกิ"เค้กก้อนเล็กๆ ที่ชั้นซื้อจากร้านเเถวๆนี้ เเต่ก็ซื้อด้วยใจนะเออ 

"ไม่คิดว่าจะจำได้นะเนี่ย" 

"เป่าๆ" เขาอธิษฐานอยู่แป๊ปนึง ก่อนจะเป่าเทียนเล็กๆ 3 เล่มดับจนหมด 

"ขอว่าอะไรเหรอ?" ชั้นถามขณะที่ตักเค้กยัดปากเขา เขาเอามือปาดครีมออกบางส่วน

"อยากรู้ไปทำไม?" เขาหยิบตุ้กตาที่ทำจากน้ำตาลมาป้อนชั้น ถึงเเม้เค้กก้อนนี้ชั้นจะซื้อมาเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดเขา เเต่เขาไม่ลืมว่าชั้นชอบ ของที่ใช้เเต่งหน้าเค้กมากเเค่ไหน

"ก็อยากรู้เฉยๆ" ชั้นส่งกระดาษทิชชูให้เขา เพื่อเอาไว้เช็ดปาก

"เเหมๆๆๆ 2 คนนี้ สวีทกันเเต่เช้าเลยนะ" เพื่อนสาวกลุ่มเดิม ทักทายเราขณะที่เขาเดินเข้ามาในห้องเรียน

"อรุณสวัสดิ์ คุณอากิโฮะ"

"อรุณสวัสดิ์ ว่าเเต่วันนี้เเกงค์ สาวๆ เข้าเรียนไวนะ" ชั้นพูดเเซวๆ

"วันนี้ร้อนน่ะ ไม่อยากอยู่ข้างนอกนานๆ เเต่การเข้าเรียนเร็วๆ เเล้วมาเห็นฉากเร่าร้อนของทั้ง 2 คนรู้งี้น่าจะ นั่งยืดข้างล่างต่ออีกสักหน่อยนะ" เหมือนชั้นจะโดนเเซวกลับ

"ฉากเร้าร้อนที่ไหน กินขนมเนี่ยนะ"

"จ้าๆ ยัยปากเเข็ง ต่อให้เธอพยายามหลอกคนรอบข้างยังไง ก็อย่าลืมเเล้วกันว่าพวกเธอ หลอกตัวเองไม่ได้หรอกนะ" อึ่ก .... พอสิ้นประโยคนี้ชั้นดูเหมือนถูกจี้ใจดำยังไงไม่รู้ 

"เเล้วยังไง? วันนี้ถึงได้สวีทป้อนเค้กกันเเต่เช้า หืม หืม?"

"วันเกิดของยูกิน่ะ" 

"ว้าว จริงเหรอ?! ยูกิโตะคุง วันนี้เลยมี Service พิเศษเเต่เช้าเลยสินะ" 

"เเหม เลิกเเซวกันสักทีสิ" ให้ตายสิ เราถูกเเซวอย่างนี้ทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ บางทีเเซวเอาชั้นอายเเทบจะมุดเเผ่นดินญี่ปุ่นเเล้วไปโผล่ที่อเมริกาให้รู้เเล้วรู้รอดไป เเต่ยูกิกลับทำหน้านิ่ง หน้าตายมาก

หลังเลิกเรียน

"อากิโฮะจัง วันนี้ทำไมมาคนเดียว เเล้วหวานใจหายไปซะล่ะ"

"คุณมิอุระ อย่าเเซวสิคะ เรื่องเเบบนี้เเค่ในห้องเรียนก็พอเเล้ว"

"โอเคๆ เเล้วเขาไปไหนล่ะวันนี้ หายากนะ ที่จะให้อากิโฮะจังมาร้านคนเดียวเเบบนี้" ตั้งเเต่วันที่ชั้นพายูกิมาให้รู้จักร้านเกมของคุณมิอุระ ยูกิก็มักจะมาด้วยกันบ่อยๆ

"วันนีเขาขอกลับไปก่อนน่ะค่ะ เห็นว่าที่บ้านมีธุระ"

"งั้นวันนี้น้ำเมล่อนปั่นก็มีของอากิโฮะจังคนเดียวสินะ" เมนูโปรดของเราทั้งคู่ คือ เมล่อนปั่นที่คุณมิอุระลงมือปั่นด้วยตัวเอง (ปกติจะสั่งให้ลูกน้องปั่น)

"เอ่อ ....คุณมิอุระคะ" ชั้นเรียกเสียงเเผ่วเบา ในขณะที่เขากำลังเดินบิดซ้ายบิดขวา จะไปปั่นน้ำให้

"ว่าไงคะ?อากิโฮะจัง"

"ความรักเนี่ย เป็นยังไงเหรอคะ?" คุณมิอุระ ยื่นเครื่องปั่นให้ลูกน้อง พร้อมสั่งเสียงเข้มว่า ให้ปั่นออกมาให้อร่อยที่สุด

"ว่ายังไงนะคะ คุณน้อง" เขานั่งลงที่เครื่องข้างๆ บอกไปหรือยังนะ ว่าคุณมิอุระเนี่ยเป็น สาวสอง ร่างกายเป็นเเมน เเต่จิตใจอ่อนโยนมาก

"คือ คือ หนูสงสัยค่ะ ทั้งเพื่อนๆก็เเซวเรื่อง หนูกับยูกิ ทั้งๆที่เราก็ออกปากยืนยันไปเเล้วว่า เราเป็นเพื่อนกัน เเต่เหมือนเพื่อนๆอาจจะเห็นอะไรสักอย่างที่หนู หรือ ยูกิมองไม่เห็น พวกเขาถึงได้เเซวออกมาเเบบนั้น" คุณมิอุระ ยิ้มให้อ่อนๆ ไม่รู้ว่าเมตตา หรือ สมเพชเวทนา

"อากิโฮะจัง ... คงไม่มีเพื่อนมาก่อนสินะ" อิเจ๊ !!!!

"เอ่อ  เอ่อ เดี๋ยวสิคะ"

"อากิโฮะจัง ทำไมคนอื่นๆถึงมองว่า อากิโฮะจัง กับ ยูกิจัง เป็นเเฟนกันรู้มั้ย? เพราะความดูเเลเอาใจใส่ รักใคร่เอ็นดูกัน ของอากิโฮะจัง เเละ ยูกิจัง มีให้กันมากจนเกินเส้นของคำว่าเพื่อนไป ถามว่าดีมั้ย? ต้องตอบว่าดีเเน่นอน เพราะความรักของทั้งคู่เป็นสิ่งสวยงามเสมอ อากิโฮะจัง ถ้าวันหนึ่งอากิโฮะจังต้องห่างไกลยูกิจังจะรู้สึกเเบบไหน? ถ้าอากิโฮะจัง ร้องไห้ ฟูมฟาย หรือกินไม่ได้นอนไม่หลับ การที่ไม่มียูกิจัง มีผลกระทบต่อชีวิตประจำวัน นั่นมัน 99% เลยนะ ที่อากิโฮะจัง จะรู้สึกว่ารักยูกิจัง ในทางกลับกันถ้าวันหนึ่ง ยูกิจังทำบางอย่างจนอากิโฮะจังหัวใจเต้นตึกตักราวกับจะทะลุออกมา นั่นก็หมายความว่า อากิโฮะจังคาดหวังให้คนที่ตนรักทำให้ เลยทำให้ใจระทึกมากกว่าปกติ"

"เป็นเเบบนั้นเองเหรอคะ... เเต่ตอนนี้หนูยังมียูกิ หนูเลยไม่รู้สินะคะ ว่าหนูรักหรือเปล่า?" ลูกน้องของคุณมิอุระเอาเมล่อนปั่นมาเสริฟ

"เเต่ก็อย่าลืม ว่ายูกิจัง ไม่ได้อยู่กับอากิโฮะจังตลอดไปหรอกนะ" ชั้นพยักหน้าราวกับเข้าใจ พร้อมคิดในใจว่า ถึงเเม้จะไม่ได้อยู่ตลอดไป เเต่ก็คงจะไม่จากกันไป ในเร็วๆนี้หรอก พอชั้นเปิดคอมฯเเละ เปิดไลน์ ข้อความของยูกิก็เด้งขึ้นมาเกือบจะทันที

"อากิ พรุ่งนี้โดดเรียนทั้งวันได้มั้ย? เเล้วเจอกันที่สวนสาธารณะที่เธออยากไปนะ" หือ?

"ทำไมล่ะ? ได้สิ" หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมเรา ไปเกือบชั่วโมง

"ชั้นขอ ให้เธอกับชั้นอยู่ด้วยกันตลอดไป " เขาพิมพ์กลับมาลอยๆ ชั้นคิดออกทันทีว่ามันเป็นคำอธิษฐานในวันเกิดของเขาต่อหน้าเค้กของชั้น ทำไมชั้นหัวใจพองโต ราวกับจะทะลุออกมาหรือนี่จะหมายถึงเรื่องที่คุณมิอุระพูดถึง สรุปก็คือ ชั้นชอบยูกิสินะ .... กว่าชั้นจะรู้หัวใจตัวเองคิดอย่างไร

"เเต่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ซะเเล้วล่ะ" ... สิ้นประโยคของ ยูกิ เหมือนมันจะสายไปเเล้ว