คุณเเวมไพร์ครับโปรดรับรักผมที

                              "ในโลกใบนี้อาจจะมีบ้างอย่างที่พวกคุณยังไม่รู้ก็ได้.

อึ้ย!!!นั้นอาหารอะไรน่ะนั้นก็กระเทียมนี่ก็มีกระเทียมเเหวะของฉันนะก็ต้องเลือดสิเลือดล่ะเลือด ใช่ฟังไม่ผิดหรอกฉันน่ะต้องกินเลือดเป็นอาหารทุกมื้อเเหละ อย่าถามน่ะว่าฉํนน่ะเป็นใคร ฉันว่านะทุกคนรู้เเหละว่าฉันเป็น "เเวมไพร์" บ้างคนคงคิดว่าฉันน่ากลัวสินะ เเต่เปล่าฉันออกจะเป็นสาวน้อยน่ารักที่ผิดคนเเละผิดมากกกก...เเละเเน่นอนฉันกระหายเลือดเเละตอนนี้บนโต๊ะอาหารเช้ามีเเต่ของกินมนุษย์ทั้งนั้น

          "อันจ๋าาาา....ขอเลือดหน่อยสิ"ฉันหันไปหาสาวใช้ที่เป็นเพื่อนฉันที่เเสนน่ารักเพื่อขอเลือดมาเติมท้องที่ว่างเปล่าของฉันด้วยน้ำเสียงที่น่ารักเเละไม่นานเกินรอก็มีเลือถุงโตมาว่างที่หน้าฉันพร้อมร้อยยิ้มจากเพื่อนสาวเพียงคนเดียวของฉัน

           "อ่ะนี่!เลือดค่ะคุณหนูช่วงนี้กินเยอะไปเเล้วนะ"อันพูดเเค่นั้นเเล้วเดินจากไปที่โต๊ะรับเเขกเเล้วทำงานของเฉธอต่อเเละไม่นานนักเสียงเท้าปริศนาลอยมาจากทางเดินที่หน้าบ้านอย่างเชื่องช้าไม่นานนักเสียงเท้านั้นก็ปรากฎตัวเจ้าของออกมาซึ่งก็คือคุณยายนั้นเองเเต่ เอ๊ะ!!ยายมากะใครน่ะ?เธอคนนั้นมีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน หน้าตาสวยตัวสูงยังกะนางสาวไทยเเนะเเน่นอนฉันอิจฉาเธอ ชิ!งอล เเละเล้วเสียงฝีเท้าก็ชะงักอยู่ตรงหน้าฉันพรอมร้อยยิ้มที่มุมปากของยาย

          "อลิชจ๊ะ ทักทายน้าเค้าสิ"ยายยังคงยิ้มอยู่แบบนั้นเเต่สักพักยสยก็เดินหายไปที่หน้าบ้านอีกรอบทิ้งไว้เพียงสาวสวยที่อยู่ข้างหลังยายเมื่อกี้กำลังเดินมาข้างหน้าเเละมาใกล้ฉันเเล้วส่งยิ้มให้ฉันอย่างสดใสใช่เเล้วฉันล่ะจะตะลึ่งอีกนานไมทักเค้าสิยัยโง่     

          "อ่อ..เอ่อ ส..สวัสดี่ค่ะ หนูชื่อ อลิชค่ะ"ง่ะอะไนเนี่ยยัยบ้าเเค่นี้เหงื่อออกบอกอ่ะเเค่เเนะนำตัวเองเเต่บรรยากาศตอนนี้มันน่าอึดอัดจริงๆนะเหมือนฉันอยู่ต่อหน้านักล่าเเวมไพร์เลย

          "อ่อ สวัสดีจ๊ะน้าชื่อเมย์ย่านะน้าพอจะรู้เรื่องของเธอจากคุณย่าอยู่บ้างเเล้วล่ะ"เธอบอกพร้อมส่งยิ้มให้เเละเเลไปยังถุงเลือดใบโตของฉัน

          "อ่อค่ะ"ฉันยิ้มเเบบฝื้นๆส่งให้เค้า

          "เเล้วนี่ยังกินเลือดอยู่อีกเหรอ?"เธอถามเเบบคตกอกตกใจอย่างสุดๆอือไม่ผิดหรอกเธอดูตกใจมากนะนั้น 

          "ค่ะ เอ่อคุณรู้">>>ฉัน

          "จ๊ะก็ต้องรู้สิเพราะฉันมาเพื่อช่วยเธอไง"น้าส่วยิ้มเเบบมีความคิดอะไรบ้างอย่างที่ฉันก็ไม่รู้

          "ช่วย?"ฉันทำน่างงเเบบต้องการคำตอบมาก

          "ใช่ฉันมาช่วยเธอ ฉันน่ะเป็นนักปรุงยาที่จะช่วยเธอให้เหมือนคนปกติที่ดูยังไงก็ไม่มีคราบของเเวมไพร์มาก่ิอนเลย"น้าสาวพูดอย่างนั้นเธอทำหน้าจริงจังมากคงเพราะอยากให้ฉันเชื่อเธอสินะใช่เธอทำหน้าเเบบนั้นไม่ผิดเเน่

          "จะทำได้จิงเหรอค่ะ"ฉันยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดไม่มีหรอกยาพันนั้นที่จะทำให้ฉันเหมือนคนภายนอกรั้วบ้านหลังเเบบนี้บยาพันนั้นไม่มีทางหรอกทีจะมี!

          "มีสินี่ไงยานี่จะช่วยเธอได้ลองกินสิ"เธอยื้นอะไรบ้างอย่างที่เป็นเม็ดสีเขียวเงามาให้ตรงหน้าเเละฉันก็กำลังเกินความคิดที่จะกินมันลงไปเเละใช่การกระทำเร็วกว่าฉัยยื่นมือออกไปและเอามันเข้าปากอย่างไม่ลังเลเเละเเล้วฉันก็กลืนลงไปอย่างง่ายได้เวลาผ่านไปสักพักน้าสาวก็เอ่ยว่า           "ลองกินอาหารข้างหน้าเธอสิ">>>น้าสาว.

พอสิ้นเสียงเเล้วฉันก็เลือบมองอาหารบนโต๊ะอย่างลังเเลฉันลังเเลอยู่นานน่ะเเละถ้าเป็นพวกเธอฉัีนเชื่อนะว่าเธอก็คงลังเเลเหมือนกันเเต่...ตอนนี้ฉันกลับเงื้อมมือไปหยิบอาหารบนโต๊ะเข้าปากซะเเล้วฉันบบรจงเขี้ยวอย่างล่ะเอียดจนกลืนลงกระเพาะของตังเอง เเละ ผลลัพธ์ที่ได้คือ>>>ฉันไท่เป็นไรซึ่งปกติฉันกินของพวกนี้ลงไปเเล้วจะหายใจไม่ออกเจือนตายเลยล่ะ เเต่...นี้มันอัศจรรย์เกินไปล่ะ

          "ฉัน ฉัน...ไม่เป็นไรเย้ๆๆๆฉันกินได้"ฉันดีใจจริงๆนะ"เอ่อเเบบนี้คุณก็รักษาฉันตลอดเลยสิค่ะ นะๆๆๆ"ฉันอ้อนวอนอย่างสุดกำลัง

          "ได้สิ  เเต่มีข้อเเลกเปลี่ยน 1 ข้อนะ"น้าสาว

          "ข้อเเลกเปลี่ยน คือ...อะไรหรอค่ะ"ฉัน

          "เธอต้องไปโรงเรียน"

          "ห๊ะ o.O โรงเรียนเนี้ยนะง่ะไม่อ่ะไม่คนข้างนอกน่ากลัวจะตายพวกเค้าเเตกต่างจากหนูน่ะพวกเค้าเกลียดเเละกลัวพวกเเวมไพร์อย่างหนู หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ"ก็จริงเเหละฉันไม่เคยคิดที่จะออกจากบ้านหลังนี้เลยฉันไม่กล้าเเม้เเต่มีมิตรสัมพันธ์กับคนอื่นเพราะมันคงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเค้าจะมาคบกับฉันสัตว์ที่น่ากลัว

          "อลิ๙ เธอยังไม่ลองเลยนะฉันว่ามันต้องเป็นไปด้วยดีเเน่ๆ แต่ถ้าเธอไม่ไปเธอจะไม่ได้ยานี้ด้วยนะคิดดูสิ"

ฉันว่าสิ่งท่น้าคนนี้พูดก็จริงนะยังไม่ลองเลฃยนะยัยอลิชดูอย่างอันสิยัยนั้นก็ไปโรงเรียน บางทีฉันน่าจะลองดูนะ อ่ะอลิช เอาก็เอาเป็นไงเป็นกัน!

          "โอเคค่ะ หนูจะลองดูค่ะ"

          "ดีจ๊ะเธอคิดถูกเเล้วงั้นเริ่มอาทิตย์หน้ากันเลยนะ อลิช!สู้จ๊ะ"

          "ค่ะ!"เอาล่ะอลิช! ไม่รู้หรอกนะว่าโรเรียนจะเป็นยังไงเเต่มันต้องสนุกเเน่ฉันคิดไว้เเบบนั้น

....................................................................................................................

>>>>>>ฝากด้วยนะค่ะเรื่องเเรกเลย ช่วยอ่านของเค้ากันเยอะๆนะเเละฝากอ่านตอนต่อไปด้วย และฝากวิจารณ์การเขียด้วยนะว่าดีหรือไม่ดียังไง ขอบคุณค่ะ<<<<<<<<