Bird & Butterfly

.
ผ่านไป 1 ปี อาการของซอลฮยอนเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ซอลฮยอนมีกำลังขามากขึ้นจนสามารถเกาะยืนที่ราวได้
 
.
“ค่อยๆนะซอลฮยอน” ชายหนุ่มกล่าวขณะคอยระวังเธออย่างใกล้ชิด
 
สาวน้อยเกาะราวไว้แน่นและค่อยๆก้าวขาอย่างช้าๆ เธอเริ่มเดินได้ดีขึ้น แต่ยังทำได้ไม่มั่นคงนัก เธอเดินได้ 4-5 ก้าวก็กำลังจะล้ม ซอกจินจึงประคองเธอไว้
 
“เก่งมากซอลฮยอน เธอเดินได้ดีขึ้นเยอะเลย”
“ที่ฉันทำได้ก็เพราะพี่เลย”
“เพราะความพยายามของเธอต่างหาก” ชายหนุ่มยิ้มและลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู
 
“วันนี้พักแค่นี้ก่อนดีกว่านะ...” ชายกล่าว “...เราไปเที่ยวกันดีกว่า”
 
......
 
ซอกจินพาซอลฮยอนเข้าไปเที่ยวในเมือง วันนี้เป็นวันหยุด พวกเขาจึงมีเวลาเที่ยวได้ทั้งวัน
 
“อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่า ไปได้ทุกที่เลยนะ”
“อืม...” ซอลฮยอนนึกอยู่ครู่หนึ่ง “...ฉันอยากไปสวนสาธารณะค่ะ”
“ได้สิ เดี๋ยวฉันพาไปนะ”
 
ซอกจินเข็นรถเธอไปยังสวนสาธารณะในเมือง เขาพาเธอไปนั่งใต้ต้นไม้ และเธอก็นำสมุดคู่ใจขึ้นมาวาดภาพ
 
“เธอไม่อยากไปห้างเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่นบ้างเลยเหรอ” ชายหนุ่มถาม
“ไม่ล่ะค่ะพี่ซอกจิน ฉันไม่ชอบความวุ่นวาย...” เธอกล่าว “...นั่งวาดรูปสบายๆในที่สงบแบบนี้ดีกว่า”
“อืม ก็จริงเนอะ”
 
.
“ไอศกรีมมาแล้วครับ ไอศกรีมเย็นๆ... ไอศกรีมมาแล้วครับ...”
 
เสียงรถขายไอศกรีมดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ซอกจินได้ยินจึงมองหาต้นตอของเสียง แล้วเขาก็เห็นคุณลุงขายไอศกรีมอยู่ไกลๆ
 
“รถไอติมมาล่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะ...” ซอกจินกล่าวแล้ววิ่งตามรถไอศกรีมที่กำลังเคลื่อนออกไป “...คุณลุงครับ! รอก่อนครับ!”
“เดี๋ยวค่ะพี่ซอกจ....”
 
ซอลฮยอนกำลังจะห้ามชายหนุ่มด้วยความเกรงใจ เพราะรถขายไอศกรีมอยู่ไกลมาก เธอไม่อยากให้เขาต้องลำบากวิ่งไป แต่ก็ห้ามไม่ทันเมื่อเขาวิ่งไปแล้วอย่างรวดเร็ว สาวน้อยจึงได้แต่มองตามและแอบยิ้ม
 
“เอาวนิลลาถ้วยนึงครับ” ชายหนุ่มกล่าวขณะหายใจหอบเร็วด้วยความเหนื่อย
 
เขาซื้อไอศกรีมรสโปรดของเธอเสร็จจึงเดินกลับมา โดยเขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาวิ่งตามรถไอศกรีมมาไกลมาก เขารีบเดินโดยเร็วเพราะไม่อยากให้ไอศกรีมละลาย
 
.
“ไอศกรีมได้แล้วซอลฮยอน” เขากล่าวพร้อมส่งให้เธอ
“ขอบคุณนะคะ พี่ไม่น่าลำบากเลย”
“เรื่องเล็กน่า”
 
“อืม...” ซอลฮยอนกล่าวพลางมองใบหน้าชายหนุ่ม “...เหงื่อพี่ออกเต็มเลย ให้ฉันเช็ดให้นะคะ”
 
ซอลฮยอนวางถ้วยไอศกรีมลง เธอขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มและใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อให้เขา ซอกจินมองสาวน้อยและแอบยิ้ม เขารู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งทันที
 
......
 
“เย็นแล้ว เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่โชอาจะเป็นห่วง” ซอกจินกล่าว ตอนนี้เวลาเย็นแล้ว เขาจึงจะพาเธอไปส่งที่บ้าน
“ค่ะ”
 
สาวน้อยตอบรับแล้วจึงเก็บของใส่กระเป๋า หลังจากนั้นชายหนุ่มจึงเข็นรถเธอออกจากสวนสาธารณะไปตามทางเรื่อยๆ
 
...
 
“อืม พี่ซอกจินคะ...” ซอลฮยอนเรียกชื่อชายหนุ่ม “...เราแวะร้านหนังสือก่อนได้ไหม”
“ได้สิ”
 
สาวน้อยกล่าวขณะที่พวกเขาผ่านร้านหนังสือ ซอกจินได้ยินดังนั้นจึงพาเธอเข้าไปในร้าน
 
…
 
ซอลฮยอนเคลื่อนรถเข็นไปที่มุมหนึ่งของร้าน ในขณะที่เขาตามเธอไปอย่างห่างๆเพื่อให้เธอได้เลือกหนังสืออย่างอิสระ
 
สาวน้อยหยิบหนังสือขึ้นมาและเปิดดูทีละหน้าก่อนจะเก็บกลับเข้าที่เดิมและหยิบเล่มใหม่ เธอมองขึ้นไปบนชั้นหนังสือและพยายามเอื้อมมือหยิบหนังสือเล่มหนึ่งแต่เธอก็เอื้อมไม่ถึง ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งเอื้อมขึ้นมาหยิบให้
 
“อะ นี่นะ” ซอกจินกล่าวขณะยื่นหนังสือให้เธอ
“ขอบคุณนะคะ” เธอรับหนังสือมา
 
“เธอชอบดูหนังสือภาพเหรอ”
“ใช่ค่ะ ภาพสวยดี ดูแล้วเพลินดี”
 
สาวน้อยเปิดหนังสือดูทีละหน้าอย่างสนใจ แต่แล้วเธอก็วางมันลง
 
“อ้าว ไม่เอาเล่มนี้แล้วเหรอ” ชายหนุ่มถาม เขาดูออกว่าเธอน่าจะชอบเล่มนี้มาก
“ไม่ล่ะค่ะ ราคามันแพง ฉันเสียดายเงิน”
“งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้นะ” ชายหนุ่มกล่าวและหยิบหนังสือขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ซอกจิน ไม่ต้องซื้อให้ฉันนะ” ซอลฮยอนรีบห้ามซอกจินทันที เพราะซอกจินเองก็ไม่ได้มีฐานะดีเท่าไรนัก
“เอาน่า ฉันซื้อให้”
“ไม่ได้นะคะ ราคามันแพง...” สาวน้อยกล่าวและดึงหนังสือออกมาจากมือเขา “...ฉันไม่ยอมให้พี่ซื้อให้ฉันเด็ดขาด”
 
ซอลฮยอนรีบเก็บหนังสือเข้าไปในชั้นทันที และรีบเคลื่อนรถไป
 
“เรากลับกันเถอะพี่ซอกจิน” สาวน้อยรีบตัดบทชายหนุ่ม เพราะเธอรู้ว่าเขาใจดีกับเธอและอาจจะซื้อให้เธอในที่สุด เธอจึงต้องรีบพาเขาออกจากร้าน
“แต่...”
“น่า พี่ซอกจิน เรารีบกลับกันเร็ว” ซอนฮยอนเคลื่อนรถออกไปโดยเร็ว ส่วนซอกจินยังหันไปมองหนังสือเล่มดังกล่าว
 
“พี่ซอกจิน ไปกัน” สาวน้อยเคลื่อนรถกลับมาและตะโกนเรียกเขาอีกครั้ง
 
---------------------------------
 
ตอนกลางคืน สาวน้อยเปิดกระเป๋าเพื่อจะหยิบสมุดวาดภาพคู่ใจของเธอขึ้นมาดู
 
“เอ๊ะ?”
 
สาวน้อยประหลาดใจเมื่อเธอพบอะไรบางอย่างในกระเป๋า เธอหยิบขึ้นมาและพบว่าเป็นหนังสือเล่มดังกล่าวที่เธอดูในร้าน
 
“เห้อ... พี่ซอกจินนะพี่ซอกจิน พี่นี่ดื้อจริงๆ..” ซอลฮยอนกล่าวพลางส่ายหน้า
 
สาวน้อยเปิดดูและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สุดท้ายเขาก็แอบซื้อหนังสือเล่มนี้มาให้เธอจนได้
 
.
“แต่ถึงดื้อ พี่ก็น่ารักจริงๆ”
 
.
---------------------------------
 
“ค่อยๆเดินนะซอลฮยอน”
 
วันเวลาผ่านไปซอลฮยอนเริ่มเดินได้ดีขึ้นเรื่อยๆ และคราวนี้เธอสามารถเกาะเดินบนราวได้อย่างมั่นคง
 
“เก่งมากเลยซอลฮยอน เธอเดินได้ดีขึ้นมากเลย...” เขากล่าว “...อีกหน่อยเธอต้องเดินได้เองแน่”
“หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ”
“รอแป๊บนึงนะ”
 
ซอกจินกล่าวแล้วจึงเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อไปหยิบของบางอย่าง ซอลฮยอนมองตามด้วยความประหลาดใจ
 
“ลองเดินกับไม้ค้ำยันนี้ดูนะ” ชายหนุ่มกลับมาพร้อมไม้ค้ำยันคู่หนึ่ง
“ค่ะ”
 
สาวน้อยขานรับ ซอกจินจึงนำไม้ค้ำยันไปสอดใต้แขนเธอทั้งสองข้าง ซอลฮยอนจับไม้ทั้งสองข้างไว้
 
“เอ ว่าแต่มันใช้ยังไงเหรอคะ”
“ก็ เอาไม้ข้างนี้ไปข้างหน้า แล้วก้าวขาข้างนี้ตาม แล้วค่อยเอาไม้ข้างนี้ไป แล้วก้าวขาอีกข้างตาม แบบนี้นะ”
“อ๋อค่ะ” สาวน้อยฟังชายหนุ่มอธิบายแล้วเริ่มทำตามทันที
 
“อื้ม แบบนั้นแหละ ค่อยๆเดินนะซอลฮยอน” ชายหนุ่มกล่าวและคอยประคองเธอไว้ก่อนเพื่อไม่ให้ล้ม
 
สาวน้อยก้าวเดินช้าๆ เธอสามารถเดินได้ดี ซอลฮยอนฝึกเดินไปเรื่อยๆเพื่อสร้างความคุ้นเคยกับการใช้ไม้ค้ำยัน เธอลองเดินไปทั่วบ้าน รวมทั้งเดินไปรอบๆบ้านโดยมีซอกจินคอยประคองอยู่ข้างๆตลอด
 
...
 
“ฉันจะปล่อยให้เธอเดินเองนะ”
 
ชายหนุ่มเห็นว่าเธอเริ่มเดินได้คล่องขึ้นแล้วจึงเดินไปรอที่อีกมุมของห้อง สาวน้อยเริ่มรู้สึกหวั่นใจเมื่อเขาปล่อยมือจากเธอ
 
“เดินมาหาฉันนะ ฉันจะรอตรงนี้...” เขากล่าวและยิ้มให้กำลังใจ “...เธอทำได้ ซอลฮยอน”
 
ซอลฮยอนค่อยๆก้าวเดินไปอย่างมั่นคง สายตาเธอจ้องมองไปยังชายหนุ่มสลับกับจ้องมองพื้น ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้ประคองเธอไว้เธอก็สามารถเดินได้เองแล้ว และในที่สุดสาวน้อยก็เดินไปถึงซอกจิน
 
.
“พี่ซอกจิน”
“เธอทำได้แล้วซอลฮยอน”
 
ชายหนุ่มกล่าวและเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจ ซอลฮยอนตกใจเล็กน้อยที่เขาเข้ามากอดโดยไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็รู้สึกดีกับอ้อมกอดอุ่นๆนี้ จากชายที่ช่วยให้เธอกลับมาเดินอีกครั้งได้
 
“ท..โทษที ฉันคงดีใจมากไปหน่อย” ซอกจินได้สติจึงกำลังจะคลายกอด แต่แล้วสาวน้อยก็กอดเขากลับ
 
.
“ขอบคุณมากนะคะพี่ซอกจิน ขอบคุณจริงๆ ฉันไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงดีเลย สิ่งที่พี่ทำเพื่อฉันมันมากมายจริงๆ”
 
ซอกจินยิ้มและกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาและเธอได้ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ทำให้เขายิ่งรู้สึกผูกพันกับเธอมาก
 
.
...ไม่ต้องตอบแทนอะไรฉันทั้งนั้นล่ะ แค่เป็นเธอแบบนี้ทุกวันก็พอแล้ว...
 
---------------------------------
 
เช้าวันรุ่งขึ้น ซอลฮยอนตื่นแต่เช้าด้วยความตื่นเต้น วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาทั่วไปที่เธอจะต้องไปโรงเรียน แต่แตกต่างตรงที่เธอจะไม่ต้องนั่งรถเข็นไปอีกแล้ว
 
สาวน้อยถือไม้ค้ำทั้งสองข้างและก้าวเดินอย่างมั่นคง เธอเดินออกจากประตูด้วยรอยยิ้ม และที่หน้าบ้าน ชายหนุ่มก็ยังคงมารอเธอเหมือนเดิม
 
“พร้อมนะ”
“ค่ะ”
 
ซอลฮยอนพยักหน้ารับและก้าวเดินไปข้างหน้า ซอกจินคอยเดินเคียงข้างเธอตลอด แม้เธอจะเดินได้ช้า แต่เขาก็ยินดีที่จะรอเธอ
 
.......
“แล้วเจอกันนะ”
“ค่ะ พี่ซอกจิน”
 
ชายหนุ่มมาส่งสาวน้อยที่ห้องเรียนเหมือนทุกวัน สาวน้อยโบกมือและเดินเข้าห้องไปด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขมากที่เธอสามารถเดินมาเรียนเองได้
 
.
“ฮึๆ”
 
ชายหนุ่มแอบมองเข้ามาในห้องอีกครั้งและเฝ้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม แค่เขาเห็นเธอมีความสุข เขาก็มีความสุขแล้ว
 
...............
“วันนี้เป็นยังไงบ้างเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินกลับบ้าน
“ก็ดีค่ะ ยังไม่ค่อยชินนิดหน่อย แต่ฉันก็รู้สึกดี” สาวน้อยตอบด้วยรอยยิ้ม
“เดี๋ยวก็ดีขึ้นเองเนอะ” ซอกจินยิ้มตอบ
 
“โอ๊ะ?”
 
ทันใดนั้น ฝนก็ค่อยๆโปรยลงมา ทั้งคู่มองไปรอบๆและไม่เห็นที่ไหนที่จะเข้าไปหลบฝนได้เลย
 
“พี่ซอกจินรีบวิ่งไปก่อนเถอะค่ะ ฉันเดินช้า”
“ไม่ได้หรอก ฉันจะไม่ทิ้งให้เดินคนเดียวเด็ดขาด”
“เชื่อฉันเถอะค่ะ ฝนกำลังตกหนักขึ้น เดี๋ยวพี่จะเปียก พี่รีบวิ่งไปก่อนเถอะ”
 
“พี่ซอกจิน...”
 
ชายหนุ่มถอดเสื้อตัวนอกและนำมาบังฝนให้เธอ เขาพยายามทำให้เธอเปียกน้อยที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
 
“พี่ซอกจินอย่าเลย”
“เอาเถอะน่า”
“พี่ซอกจิน”
“ไม่ต้องห่วงฉันนะ ฉันแข็งแรงจะตาย”
“เห้อ...” ซอลฮยอนพยายามเขา แต่ห้ามอย่างไรก็ไม่สำเร็จ
 
“ระวังลื่นนะ” ชายหนุ่มกล่าวขณะที่เขาคอยระวังไม่ให้ซอลฮยอนลื่นล้มอยู่ตลอด
 
ซอลฮยอนค่อยๆเดินต่อไป แม้ว่าเสื้อของเขาจะบังอยู่ทำให้เธอมองไม่เห็นเขา แต่เธอก็รู้ว่าเขาคงเปียกชุ่มไปทั้วตัวแน่ และขนาดเธอมีเสื้อที่คอยบังน้ำฝนไว้เธอยังรู้สึกหนาว แล้วเขาจะหนาวขนาดไหน ซอลฮยอนรู้สึกซาบซึ้งกับสิ่งที่เขาทำ และในขณะเดียวกันก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้
 
---------------------------------
 
ในตอนกลางคืน ซอลฮยอนนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือและนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นวันนี้
 
“พี่ซอกจิน พี่นี่มันดื้อจริงๆ”
 
สาวน้อยยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ เธอหยิบหนังสือภาพที่เขาเคยให้ไว้ขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง
 
“แต่ก็ขอบคุณนะคะ ขอบคุณพี่จริงๆ”
 
ซอลฮยอนปิดหนังสือลง และนำหนังสือมากอดไว้ด้วย
 
.........
 
ในขณะเดียวกัน ซอกจินนั่งอยู่ริมหน้าต่างและมองดวงดาวบานท้องฟ้า
 
.
“คิมซอลฮยอน... ยิ่งวันเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งทำให้ฉันแน่ใจ...ว่าฉันคิดยังไงกับเธอ”
 
---------------------------------
 
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดส่องมา บรรดาดอกไม้ในทุ่งต่างบานสะพรั่ง เหล่าผีเสื้อหลากสีสันต่างบินดอมดมดอกไม้ ชายหนุ่มและสาวน้อยนั่งอยู่ด้วยกันบนผืนหญ้า ซอลฮยอนยังคงนั่งวาดรูปเหมือนเคย ในขณะที่ซอกจินนอนเอนกายมองท้องฟ้าพลางเหลียวมองสาวน้อย
 
.
“ไปเดินเล่นกลางทุ่งกันนะ”
 
ซอกจินเอ่ยถาม เธอหันมาพยักหน้าให้เขาด้วยรอยยิ้ม
 
......
 
ชายหนุ่มและสาวน้อยเดินช้าๆ เธอมองไปรอบๆเพื่อชมความงามของดอกไม้ แม้ว่าเธอและเขาจะมาที่นี่ด้วยกันหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยเบื่อเลย
 
“ลองเดินด้วยไม้ค้ำแค่ข้างเดียวดูนะ”
“คะ?”
 
ซอลฮยอนประหลาดใจกับสิ่งที่ซอกจินกล่าว เขานำไม้ค้ำยันออกจากแขนข้างหนึ่งของเธอ ทำให้สาวน้อยงุนงงว่าเธอจะเดินได้อย่างไร
 
ชายหนุ่มเห็นท่าทีที่ดูประหลาดใจของซอลฮยอน เขายิ้มและจูงมือข้างหนึ่งของเธอ
 
“จับมือฉันไว้นะ ไม่ต้องกลัวล้ม ฉันจะอยู่ข้างๆเธอตลอด”
 
ซอกจินให้ความมั่นใจกับเธอ และทั้งคู่ก็ก้าวเดินไปด้วยกันอย่างช้าๆโดยที่ไม่ได้พูดคุยกันมากนัก เพราะเขาและเธอก็ต่างรู้สึกตื่นเต้นกับอีกฝ่าย
 
.
“โอ๊ะ!”
 
สาวน้อยอุทานขึ้นเมื่อเธอเดินสะดุดกิ่งไม้และกำลังจะล้มลง ชายหนุ่มเห็นจึงเข้ามาประคองเธอทันทีที่เอว ในขณะที่เธอก็กอดคอเขาไว้ด้วยความตกใจ
 
ใบหน้าทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ทั้งคู่สบตากัน เขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมเมื่ออยู่ใกล้ชิดเธอมากขนาดนี้
 
ชายหนุ่มหลับตาลง เขาก้มศีรษะและบรรจงจุมพิตเธอที่ริมฝีปาก สาวน้อยเองก็ค่อยๆหลับตาลงและรับริมฝีปากของเขา ตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวจนแทบไม่เป็นจังหวะและรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งตัว นี่คงเป็นจุมพิตแรกของเขาที่เขาจะไม่มีวันลืม
 
ซอกจินค่อยๆเงยหน้ากลับขึ้นมา เขายังคงตื่นเต้นและรู้สึกเขินไม่น้อย แต่เขาไม่เสียใจเลยที่เขาได้ทำในสิ่งที่ใจเขาต้องการ เขารวบรวมสติและสบตาเธออีกครั้ง
 
.
“คิมซอลฮยอน...” เขากล่าว “...ตั้งแต่ที่เราได้พบกัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ฉันถึงอยากอยู่ใกล้ๆเธอตลอดเวลา อยากทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อเธอ อยากเห็นรอยยิ้มของเธอ อยากเห็นเธอมีความสุข ทั้งๆที่เราก็น่าจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน มันช่างน่าแปลก”
 
“วันนั้นที่เธอถามฉัน ว่าฉันจะดีกับเธอไปเพื่ออะไร ฉันได้แต่บอกว่ามันไม่มีเหตุผล แต่จริงๆแล้ว ฉันทบทวนหัวใจตัวเองมาตลอด และยิ่งเวลาผ่านไป ฉันก็ยิ่งมันใจในความรู้สึกตัวเอง...” เขากล่าว “...ฉันรักเธอนะ คิมซอลฮยอน”
 
ชายหนุ่มตัดสินใจพูดความในใจของเขาที่มีต่อเธอออกมา เขารู้สึกประหม่าและรู้สึกโล่งอกในเวลาเดียวกัน
 
“ฉันพูดความในใจของฉันแล้ว...” เขากล่าวต่อ “...ฉันแค่หวังลึกๆว่าเธอจะรู้สึกแบบเดียวกับฉัน”
 
ซอกจินยังคงสบตาสาวน้อยตลอด สาวน้อยนิ่งเงียบและยิ้ม ในขณะที่เขารอฟังคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ
 
.
“พี่ซอกจิน... ฉัน...” เธอเรียกชื่อเขาและเว้นไปพักหนึ่ง “...ฉันก็รักพี่เหมือนกันค่ะ”
 
“ซอลฮยอน...” ชายหนุ่มยิ้มดีใจและสวมกอดสาวน้อย
 
“ตอนนี้พวกเรายังเด็กกันอยู่ แต่ฉันจะรอวันที่พวกเราโตเป็นผู้ใหญ่ ฉันจะเข้าเรียนแพทย์ให้ได้ และฉันจะดูแลเธอเอง ฉันจะทำให้เธอมีความสุขให้ได้ รอฉันหน่อยนะ คิมซอลฮยอน”
“ค่ะพี่ซอกจิน ฉันจะรอวันนั้น และฉันก็จะกลับมาเดินเหมือนปกติให้ได้ ฉันอยากเคียงข้างพี่โดยไม่ทำให้พี่ต้องอายใครๆ ฉันจะพยายาม”
“อย่าทำแบบนั้นเพื่อฉันนะ...” เขากล่าวต่อ “...แต่ให้ทำเพื่อตัวเอง เข้าใจรึเปล่า”
“อืม...ก็ได้ค่ะ”
 
สาวน้อยกล่าวอย่างไรเดียงสา ซอกจินจึงยิ้มและลูบศีรษะเธอด้วยความเอ็นดู แล้วจึงจับมือเธออย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาและเธอจะเดินต่อไปในทุ่งดอกไม้
 
............
 
“ฉันไปล่ะ แล้วเจอกันนะ” ชายหนุ่มกล่าวลาเมื่อมาส่งเธอถึงบ้าน
“ค่ะพี่ซอกจิน กลับบ้านดีๆนะคะ”
“อื้ม”
 
ซอกจินโบกมือลาและยิ้มให้สาวน้อยก่อนจะเดินกลับไป ซอลฮยอนเดินเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้ม
 
...
 
“ซอลฮยอน มีโทรศัพท์ถึงเธอจ้ะ”
 
พี่สาวเดินมาตามเธอด้วยสีหน้าที่แปลกไปจากเดิม ซอลฮยอนเองก็แปลกใจ เพราะไม่น่าจะมีใครโทรศัพท์หาเธอ
 
.
“ใครกันนะ?”
 
สาวน้อยเดินไปที่โทรศัพท์แล้วจึงรับสาย
 
“สวัสดีค่ะ”
“นั่นซอลฮยอนเหรอลูก?”
 
เสียงชายวัยกลางคนเรียกชื่อเธอ ทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที แม้ว่าเสียงนี้เธอจะไม่ได้ยินมานานมากแล้ว แต่เธอก็ยังคงจำได้แม่นยำ
 
...
 
ซอลฮยอนฟังชายคนดังกล่าวพูดจนจบแล้วจึงวางสายไป เธอเดินกลับมาที่ห้องด้วยความกังวลและความคิดที่สับสนไปหมด
 
.
.
“พ่อ...”
.
.
To be continued…
.