Bird & Butterfly

. 
ครืดด! ครืดดด! ครืดดดด! ครืดดดด!
 
เสียงชายหนุ่มกำลังเลื่อยไม้ดังมาจากสนามหลังบ้านของสองสาว เขาทำงานอย่างขะมักเขม้น
 
.
“ท่าทางซอกจินเค้าจะเอาจริงเอาจังนะเนี่ย” โชอากล่าวกับสาวน้อย ทั้งคู่กำลังมองดูเขาจากในบ้าน
 
“อืม... ไม่ทราบสิคะ” สาวน้อยตอบและแอบยิ้ม เธอรู้สึกทึ่งในความทุ่มเทของซอกจิน
 
.
ซอกจินตอกตะปูอย่างแน่นหนาและขัดไม้ให้เรียบที่สุด เขาต้องทำให้แน่ใจว่าสิ่งนี้จะปลอดภัยเมื่อสาวน้อยได้ใช้มัน
 
.
“อา... เสร็จแล้ว...”
 
หลังจากที่เวลาผ่านไปเกือบทั้งวัน เขาก็ทำเสร็จ ซอกจินเดินวนรอบผลงานตนเองครั้งสุดท้ายพร้อมลองขยับดู เมื่อเขาแน่ใจว่ามันแน่นหนาดีแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปหาสาวน้อย
 
.
 “ซอลฮยอน ฉันทำเสร็จแล้วนะ”
“เสร็จแล้วเหรอคะ” เธอตอบด้วยท่าทีตื่นเต้น
“อื้มๆ ไปดูกันเถอะ”
 
ซอกจินพาซอลฮยอนไปที่หลังบ้าน และสิ่งที่เขาทำให้เธอก็คือราวคู่สำหรับให้ซอลฮยอนได้ฝึกเกาะเดิน
 
“นี่ไง ราวฝึกเดิน...” เขากล่าวพลางโยกแรงๆ “...เห็นมั้ยว่าแน่นหนา รับรองไม่พังแน่ ”
“ว้าว ดีจัง ฉันอยากเดินได้เร็วๆจัง”
“ฮึๆ งั้นฝึกบ่อยๆนะ”
“ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าและยิ้มดีใจ
 
“งั้นลองใช้ดูเลยนะ”
 
ซอกจินเข็นรถเข้าไปชิดราว แล้วประคองตัวสาวน้อยขึ้นจากทางด้านหลัง
 
“ฉันทำไม่ได้แน่เลย เมื่อวานที่ทุ่งดอกไม้ ฉันยังยืนไม่ได้เลย”
“เอาน่า ลองดูก่อนนะ”
 
ซอกจินประคองตัวซอลฮยอนขึ้น สาวน้อยจับราวไว้แน่น แต่ไม่นานเธอก็เสียหลักทันที
 
“โอ๊ะ!”
 
“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ล้มหรอก” ซอกจินรับเธอไว้ข้างหลัง และประคองเธออย่างแน่นหนา
 
“ฉันทำไม่ได้ ขาฉันไม่มีกำลังเลย”
“ไม่เป็นไร นี่แค่ลองเฉยๆ”
“มันไม่ง่ายเลยจริงๆ ฉันจะทำได้อย่างไรนะ คิดไม่ออกเลย” สาวน้อยกล่าวด้วยสีหน้าที่กังวล
 
“ค่อยๆฝึกไปนะ นี่เพิ่งวันแรกเอง”
“ค่ะ” ซอลฮยอนตอบ เธอรู้สึกผ่อนคลายลงและมีกำลังใจมากขึ้น
 
......
 
“ผมกลับแล้วนะครับ” ซอกจินโค้งให้โชอา ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขาจึงจะกลับบ้าน
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนมั้ยจ๊ะซอกจิน”
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับ คุณปู่คงรอผมอยู”
“งั้นก็ได้จ้ะ ขอบคุณมากนะจ๊ะ” พี่สาวกล่าว
 
“ฉันไปล่ะนะ ซอลฮยอน” เขาหันมาหาเธอ
“ค่ะ ขอบคุณพี่มากจริงๆนะคะ...” เธอกล่าว “...เดินทางดีๆนะคะพี่ซอกจิน”
“อื้ม แล้วเจอกันนะ”
“ค่ะ”
 
ชายหนุ่มยิ้มและโบกมือให้ เธอจึงก็ยิ้มและโบกมือตอบ หลังจากนั้นซอกจินจึงเดินกลับบ้านไป
 
........
 
“ข้าวเสร็จแล้วนะจ๊ะซอลฮยอน”
“ค่า...”
 
โชอาทำกับข้าวเสร็จจึงยกออกมาจากห้องครัวและเรียกน้องสาว ซอลฮยอนได้ยินดังนั้นจึงเคลื่อนรถเข็นมาที่โต๊ะกินข้าว
 
“น่าทานจังเลยค่ะพี่โชอา”
“งั้นก็ทานเยอะๆเลยนะจ๊ะ”
“ฮึๆๆ ค่ะ”
 
หลังจากนั้นสองพี่น้องจึงเริ่มรับประทานอาหารเย็นเหมือนในทุกๆวัน
 
.
“ซอกจินนี่ก็ดูเป็นคนดีเหมือนกันนะจ๊ะ” โชอาเริ่มสนทนาต่อ
“ค่ะ พี่เค้าใจดีกับหนูมากจริงๆ”
“อืม... ว่าแต่...” พี่สาวกล่าว “...ว่าแต่เค้ากำลังจีบน้องสาวพี่อยู่รึเปล่าน้า......”
 
“อะ...อะไรนะคะ???” ซอลฮยอนตกใจคำพูดของพี่สาวและหยุดรับประทานอาหารต่อทันที
 
“ฮึๆ ก็เค้ามาทำดีขนาดนี้ ถ้าไม่ชอบน้องพี่ แล้วจะมีอะไรได้อีกน้า”
“ไม่ใช่แล้วล่ะค่ะพี่โชอา ใครจะมาสนใจหนูได้”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ น้องสาวพี่ก็ออกจะน่ารักขนาดนี้”
 
“ไม่ใช่หรอกค่ะ...” เธอกล่าวต่อ “...พี่ซอกจินเค้าก็แค่สงสารคนพิการคนนึงเท่านั้นเอง ไม่มีใครสนใจคนพิการอย่างหนูหรอก”
 
โชอาได้ยินคำตอบของซอลฮยอน เธอจึงส่ายหน้าเบาๆและลูบศีรษะน้องสาว พี่สาวไม่ได้กล่าวอะไรต่อ แต่เธอก็ยังเชื่อว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นน่าจะถูก
 
.........
 
ในตอนกลางคืน ซอลฮยอนนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ เธอเปิดสมุดวาดภาพคู่ใจของเธอที่หน้าหนึ่ง และจ้องมองอยู่นาน
 
“ไม่มีใครสนใจคนพิการอย่างฉันหรอก... จริงมั้ย?”
 
สาวน้อยจ้องมองภาพวาดของซอกจิน และกล่าวเตือนใจตัวเองไม่ให้คิดอื่นไกล
 
------------------------
 
เช้าวันรุ่งขึ้น ซอลฮยอนอาบน้ำแต่งตัว และเตรียมจะไปโรงเรียนตามปกติ
 
.
“ไปล่ะนะคะพี่โชอา”
“เดินทางดีๆนะจ๊ะ”
“ค่า”
 
สาวน้อยโบกมือลาพี่สาวแล้วจึงเคลื่อนรถเข็นออกไปหน้าบ้านเพื่อไปโรงเรียน
 
.
“ไปด้วยคนสิ”
 
สาวน้อยได้ยินเสียงที่คุ้นหูจากด้านหลัง เธอยิ้มและหันไปมอง
 
“พี่ซอกจิน” ซอลฮยอนเรียนชื่อชายหนุ่มเมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้ามา
 
“ฉันมาส่งบะหมี่แถวนี้พอดี ให้ฉันไปด้วยคนนะ”
“ค่ะ”
 
ซอลฮยอนพยักหน้าตอบรับด้วยความยินดี หลังจากนั้นซอกจินจึงช่วยซอลฮยอนเข็นรถ
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ซอกจิน ไม่ต้องช่วยฉันเข็นรถหรอก” สาวน้อยรีบกล่าวด้วยความเกรงใจ
“แค่นี้เอง ไม่ลำบากหรอก” เขากล่าวและเข็นรถเธอต่อไป
“แต่... แต่ฉันเกรงใจพี่จริงๆ พี่ทำให้ฉันมาตั้งเยอะ อะไรที่ฉันช่วยตัวเองได้ ฉันก็ควรจะทำเอง”
“ไม่ต้องเกรงใจน่า ฉันเต็มใจ”
“แต่...”
“เอาเถอะน่า...” ซอกจินยังคงช่วยซอลฮยอนเข็นรถต่อไป ไม่ว่าซอลฮยอนจะพูดอย่างไรก็คงหยุดเขาไม่ได้
 
“ถ้างั้น...” สาวน้อยกล่าวและดึงล็อกที่ล้อทั้งสองข้าง ทำให้รถหยุดทันที เธอหันไปหาเขาแล้วหยิบตะกร้าบะหมี่และกระเป๋าของเขามา
 
“ถ้างั้นฉันถือของให้แล้วกัน อย่างน้อยได้ช่วยอะไรพี่บ้างก็ยังดี”
 
ชายหนุ่มได้ยินจึงยิ้ม เขาเอื้อมมือไปปลดล็อกที่ล้อทั้งสองข้างและเข็นรถต่อไป
 
...
 
ซอกจินยังเหลือกล่องบะหมี่ที่ต้องส่งอยู่ ระหว่างทางเขาจึงแวะส่งบะหมี่ตามบ้านต่างๆก่อน
 
“บะหมี่ร้อนๆมาส่งแล้วครับผม” ชายหนุ่มกล่าวขณะส่งบะหมี่ที่บ้านหลังหนึ่ง ในขณะที่ซอลฮยอนรอเขาที่ด้านนอก
 
.
“หลังนี้เสร็จละ เหลืออีกหลังเป็นหลังสุดท้ายแล้วล่ะ” เขากล่าวพลางเข็นรถไปข้างหน้าต่อ
 
“อืม... พี่ซอกจิน... บ้านหลังหน้าให้ฉันลองส่งบะหมี่ได้ไหม?”
“หืม????”
 
......
 
ซอลฮยอนเคลื่อนรถเข็นไปที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่ง เธอเอื้อมมือขึ้นกดกริ่ง และไม่นานก็มีคนเปิดประตู
 
“บะหมี่ร้อนๆมาส่งแล้วค่า” สาวน้อยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ขอบใจจ้ะ นี่ค่าบะหมี่นะจ๊ะ”
“ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ”
 
สาวน้อยรับเงินมาพร้อมโค้งให้ลูกค้า ซอกจินซึ่งยืนรออยู่ห่างๆแอบยิ้มด้วยความเอ็นดู หลังจากนั้นพวกเขาจึงไปโรงเรียนต่อด้วยกัน
 
------------------------
 
ถึงเวลาพักกลางวัน ซอกจินเดินไปยังใต้ต้นไม้ในสวนหย่อมเหมือนทุกวัน และเมื่อเขาไปถึง เขาก็เห็นเธอนั่งอยู่เช่นเคย
 
ชายหนุ่มหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พลางเหลียวมองสาวน้อย
 
“วันนี้ไม่วาดรูปแล้วเหรอ” ซอกจินถาม เมื่อเห็นเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้าน
 
“ไม่ดีกว่าค่ะ...” ซอลฮยอนกล่าว “...ฉันก็อยากวาดรูปนะ แต่ฉันอยากเดินได้มากกว่า ถ้าฉันทำการบ้านเสร็จเร็ว ฉันก็จะได้มีเวลาทำกายภาพมากขึ้น”
 
สาวน้อยกล่าวเสร็จก็รีบก้มกน้าก้มตาทำการบ้านต่อทันที ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงยิ้มให้ เขารู้สึกชื่นชมในความมุ่งมั่นและความตั้งใจจริงของเธอ
 
------------------------
 
ถึงเวลาเลิกเรียน ซอกจินมารอรับซอลฮยอนที่ห้องเรียน เขาไปที่บ้านของเธอเพื่อช่วยเธอทำกายภาพบำบัดต่อ
 
.
“กลับมาแล้วค่า พี่โชอา” สาวน้อยกล่าวขณะเคลื่อนรถเข้ามาในบ้าน และซอกจินก็เดินตามหลังเธอเข้ามา
 
“สวัสดีครับ พี่โชอา” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมโค้งศีรษะให้
 
“หวัดดีจ้า พี่เตรียมของว่างไว้ให้เด็กๆแล้วนะจ๊ะ ทานรองท้องกันก่อนได้เลย”
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ พี่โชอา”
“ตามสบายเลยนะจ๊ะ”
 
ซอลฮยอนและซอกจินนั่งรับประทานของว่างที่โชอาเตรียมไว้ให้อย่างเอร็ดอร่อย หลังจากนั้นซอลฮยอนจึงไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้าน เพื่อจะได้ทำกายภาพบำบัดได้สะดวก
 
.
“พร้อมนะ?”
“ค่ะ” สาวน้อยขานรับชายหนุ่ม
 
“วันนี้ เราอย่าเพิ่งเดินเลยนะ คงต้องทำอะไรที่ง่ายกว่านั้นก่อน...” ซอกจินกล่าว “...เพราะขาเธอไม่ได้เคลื่อนไหวมานาน กล้ามเนื้อก็จะสูญเสียมวลไปมาก ทำให้ยิ่งไม่มีแรง เพราะฉะนั้นจะต้องบริหารกล้ามเนื้อให้แข็งแรงขึ้นก่อน...” เขาพูดอย่างมีหลักการ
 
“พี่เก่งจัง พี่เหมาะที่จะเป็นหมอจริงๆด้วย” สาวน้อยกล่าวชม
 
“ฮึๆ ฉันไม่ได้เก่งหรอกนะ ฉันเพิ่งยืมหนังสือมาจากห้องสมุดนี่เอง...” เขายิ้มและหยิบหนังสือขึ้นมาเปิด “...จะเพิ่มมวลกล้ามเนื้อได้ ก็ต้องบริหารในท่าที่ถูกต้อง”
 
ซอลฮยอนตั้งใจฟังชายหนุ่ม เขาพลิกหนังสือไปมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงวางหนังสือลง
 
“ลองดูเลยนะ”
 
ซอกจินเข็นรถไปที่โซฟา เขาช่วยประคองซอลฮยอนขณะเธอย้ายตัวไปนั่งบนโซฟา ซอลฮยอนมองดูซอกจินอย่างตั้งใจ
 
“อืม โทษนะ”
 
ซอกจินกล่าว แล้วจึงค่อยยกขาเธอทั้งสองข้างไปบนโซฟาและยืดให้ขาเหยียดตรง เขาหาหมอนมาหนุนด้านหลังเธอเพื่อให้เธอสะดวกสบาย
 
“ลองทำแบบนี้ดูนะ” ซอกจินกล่าวพลางสัมผัสขาเธออย่างทะนุถนอม เขาค่อยๆงอเข่าเธอจนสุดแล้วจึงเหยียดเข่าออกเต็มที่ เขาทำซ้ำๆเดิมไปมา
 
ซอลฮยอนใจเต้นแรงขึ้นทันที เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเขินชายหนุ่ม เพราะแม้ว่าขาเธอจะไม่มีแรง แต่การรับสัมผัสยังปกติทุกอย่าง และเพราะทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ชีวิตนี้เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนเท่านี้มาก่อนเลย
 
.
“เอ่อ... ล..ลองทำเองดูนะ” ซอกจินกล่าวและวางขาเธอลง เขาเองก็รู้สึกเขินสาวน้อยไม่ต่างกัน
 
ซอลฮยอนพยายามยกขาขึ้นเอง แต่ก็ทำไม่ได้ แม้ว่าเธอจะพยายามออกแรงมากเท่าใด ขาก็กลับขยับได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ซอกจินเห็นดังนั้นจึงช่วยเธอต่อ
 
“ไม่เป็นไรนะ ค่อยๆทำไป...” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “...พยายามออกแรงที่ขา ถึงยังไม่มีแรงก็ยังต้องพยายาม”
 
ชายหนุ่มช่วยสาวน้อยยืดขาไปมาเรื่อยๆทั้งสองข้างสลับกัน และเธอเองก็พยายามออกแรงเต็มที่ แม้จะไม่มีแรง แต่เธอก็พยายามทำตามที่เขาบอก
 
…
 
“พี่ซอกจิน พี่เบื่อรึยังเหรอคะ พอก่อนก็ได้นะคะ” ซอลฮยอนถามด้วยความเกรงใจ
“ฉันไม่เบื่อหรอก เธอล่ะ เบื่อรึยังเหรอ”
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ ฉันทำได้เรื่อยๆอยู่แล้ว ”
 
สาวน้อยกล่าวกับชายหนุ่มด้วยแววตาที่มุ่งมั่น ซอกจินยิ้มให้เธออีกครั้งด้วยความเอ็นดู
 
......
 
“ผมกลับแล้วนะครับ” ชายหนุ่มโค่งให้โชอา ฟ้าเริ่มมืดแล้ว เขาจึงต้องกลับบ้าน
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”
“ยินดีครับผม...” ซอกจินกล่าวแล้วจึงหันไปหาซอลฮยอน “...ฉันกลับแล้วนะ”
“ค่ะ ขอบคุณพี่ซอกจินมากนะคะ”
 
ชายหนุ่มและสาวน้อยต่างโบกมือให้กัน แล้วซอกจินจึงเดินกลับบ้านไป
 
------------------------
 
ในตอนกลางคืน สาวน้อยนั่งอยู่บนเตียงและเปิดสมุดวาดภาพของเธอ สาวน้อยจ้องมองรูปภาพของชายหนุ่มและยิ้ม
 
หลังจากนั้นเธอวางสมุดลง และมองที่ขาทั้งสองข้างของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง
 
...ฉันจะต้องกลับมาเดินอีกครั้งให้ได้...
 
สาวน้อยใช้มือทั้งสองข้างพยุงขาข้างหนึ่งขึ้นพร้อมกับพยายามออกแรงที่ขาเอง เธอจับเข่าให้งอจนสุด แล้วจึงเหยียดขาสุดเหมือนที่ซอกจินทำให้เธอ เธอทำแบบนี้ซ้ำๆเรื่อยๆ แม้จะไม่ง่ายเหมือนเวลาที่ซอกจินช่วย แต่เธอก็พยายามเต็มที่
 
------------------------
 
วันรุ่งขึ้น ซอกจินยังคงมารอเธอที่หน้าบ้านเหมือนเคย เขาแวะส่งบะหมี่ตามบ้าน และซอลฮยอนก็ช่วยเขาส่งบะหมี่ตามบ้านต่างๆเช่นเคย
 
และเมื่อถึงโรงเรียน ซอกจินไปส่งเธอที่ห้องเรียน แล้วเขาจึงกลับไปที่ห้องตนเอง ซอลฮยอนเคลื่อนรถเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เธอมีความสุขยิ่งกว่าทุกวัน เพราะเธอมีความหวังที่จะเดินได้ สาวน้อยเก็บของที่ล็อกเกอร์หลังห้องแล้วจึงกลับมาที่โต๊ะตนเอง เธอนั่งอ่านหนังสือ เพื่อรอเวลาเข้าเรียน
 
.
.
“สวัสดี!!ทุกคน!!”
 
เสียงผู้ชายตะโกนดังมาจากประตู ซอลฮยอนได้ยินก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที
 
...จ...แจบอม...
 
สาวน้อยเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นแจบอมและพรรคพวกกำลังเดินเข้ามา พวกเขากลับมาแล้ว
 
แจบอมเดินผ่านโต๊ะของซอลฮยอน เขามองเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่แววตาบ่งบอกถึงความแค้นที่ยังไม่หมดไป ซอลฮยอนเห็นสายตาเขาจึงหลบตาทันที ก่อนที่เขาจะเดินผ่านไปในที่สุด
 
.
.
“อย่าคิดว่ามันจะจบง่ายๆนะ.... คิมซอลฮยอน”
 
.
.
To be continued
.