[EXO x SNSD]ให้ตายเถอะ! ผมเผลอรักยัยรุ่นน้อง

     วันนี้เป็นวันที่2ของการเปิดเทอม...เป็นเทอมใหม่ที่ช่างสดใสเสียจริงๆ มันทำให้ผมอยากมาโรงเรียนทุกวัน แม้แต่เสาร์-อาทิตย์ผมก็ยังอยากมาเลย...ใบหน้าหล่อคมราวนายแบบของผมแผ่รอยยิ้มร่าในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขาเรียวยาวของผมเริ่มก้าวเร็วขึ้น สัมพันธ์กับจังหวะหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก และแล้วผมก็ต้องหยุดชะงักอีกรอบกับสิ่งตรงหน้า...มันคือสิ่งที่ทำให้ผมมีกำลังใจในการตื่นเพื่อมาโรงเรียน...เด็กผู้หญิงคนที่ผมเดินชนเมื่อวาน ขณะนี้เธอยืนมองวิวโรงเรียนด้วยสายตาเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าของผม...

     หัวใจของเด็กหนุ่มผู้เย็นชาอย่างผมค่อยๆพองโต ใบหน้าที่ขาวซีดเริ่มแดงก่ำ ริมฝีปากอวบอิ่มสีซีดคลี่ยิ้มออกมากว้างๆ ผมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปหาร่างเล็กตรงหน้า

"อรุณสวัสดิ์ครับ..." ผมคลี่ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร 

"ค่ะ...รุ่นพี่" ใบหน้าเรียวสวยนั้นคลี่ยิ้มบางๆ แต่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน บอกเลยว่าผมหลงรักเธอเข้าเต็มๆ

"เรียกพี่ว่าคริสโอปป้าก็ได้..." ผมยิ้มออกมาแบบเขินอายนิดๆ เพราะสังเกตว่าเธอกำลังจ้องมาที่ตาของผม เธอพยักหน้าเล็กน้อย

"ค่ะ...คริสโอปป้า..." ผมยิ้มดีใจที่เธอยอมเรียกผมอย่างนั้น มันทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเชื่อมั่นในตัวผม

"ไม่ไปทานอะไรก่อนเหรอ?" ผมถามไปอย่างเป็นห่วง เพราะสังเกตเห็นมือเรียวบางวางอยู่ที่หน้าท้องของเธอ รู้เลยว่าเธอต้องหิวแน่ๆ จริงๆแล้วผมอยากพาเธอไปกินข้าวกับผมมากกว่านะ หุหุ

"ฉันไม่รู้ว่าเดินไปโรงอาหารทางไหน...เมื่อวานเพื่อนพาไป แต่ฉันจำทางไม่ได้อ่ะค่ะ..." ผมคลี่ยิ้มนิดๆ แต่ในใจรู้สึกดีใจมาก พอมีความหวังแล้ว บักคริสเอ้ยย

"ให้พี่พาไปรึเปล่า..." ผมมองไปในดวงตาของเธอเพื่อแสดงความน่าเชื่อถือและน่าไว้ใจ

"จะดีเหรอคะ...เดี๋ยวพวกผู้หญิงจะว่าเอา..." ผมหัวเราะเบาๆและเบ้ปากลงนิดๆไม่ให้น่าเกลียด เพราะตอนนี้อยู่ตรงหน้าสาวที่ชอบ หุหุ

"พวกนั้นมันจะว่าอะไรก็เรื่องของเขาน่า...เธอไม่ต้องสนใจ...ไปทานข้าวกันเถอะ" ผมเดินนำเธอไปก่อน ขาเรียวเล็กนั้นพยายามเดินให้ทันผม ผมเดินยิ้มตลอดทางจนเธอสังเกตได้ เธอจึงมองหน้าผมแล้วพูดกับผม 

"พี่คริสเป็นอะไรรึเปล่าคะ...เห็นเดินยิ้ม" ผมหุบยิ้มแล้วก้มหน้าลงมาคุยกับคนตัวเล็กประมาณหน้าอกที่เดินอยู่ข้างๆ ก่อนยิ้มอีกครั้งพร้อมขมวดคิ้ว

"ไม่มีอะไรหรอก...พอดีวันนี้รู้สึกมีความสุขดี..." มีความสุขเพราะอยู่กับเธอนั่นแหละ หุหุ

"อ่อค่ะ...ดีแล้ว" เธอยิ้มอายๆให้ผม ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว และคิดไปไกล...

"อ่ะ...ว่าแต่เธอชอบทานอะไรหรอ?" ผมถามยิ้มๆ หวังว่าเธอคงจะชอบแบบเดียวกับผม

"ชอบทานทุกอย่างนะคะ แต่แพ้ปลา" ผมพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ 

     ที่โรงอาหาร...

 ผมเดินแนะนำรายการอาหารและราคาอาหารแต่ละจานให้เธอจนละเอียด ไม่ใช่เพราะอะไรนะ เป็นเพราะผมแค่อยากจะให้เธอเห็นว่าผมน่ะไว้ใจได้...และดูแลเธอได้เช่นกัน หุหุ

"แหะๆ อย่างกับเด็กเสิร์ฟร้านอาหารแน่ะ..." เธอหัวเราะนิดๆแล้วมองหน้าผมพลางเล่นผมของตัวเอง ผมรู้สึกว่าเธอน่าหลงใหลเอามากๆ

"เธออยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวพี่ไปซื้อมาให้" ผมพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาอย่างสดใส

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...ฉันไปซื้อเอง พี่อย่ามาลำบากเพราะฉันเลยนะ"

'พี่ไม่เคยลำบากเพราะเธอเลยนะ...เจสสิก้า จอง' ผมคิดในใจ แต่ไม่พูดอะไร แค่เดินมุ่งตรงไปยังร้านค้า แล้วสั่งอาหารจานโปรดของผมอย่าง จาจังมยอน มาสองชุด

"อี้ฝ่าน...ทำไมวันนี้กินเยอะจังล่ะจ๊ะ?" คุณป้าอิม วอนโซ แม่ค้าขายบะหมี่ร้านประจำของผม ถามผมยิ้มๆตามประสาของเขา ผมชี้ไปที่ร่างเล็กซึ่งนั่งคอยผมซื้ออาหาร 

"ซื้อให้รุ่นน้องคนนั้นด้วยครับ...ผมไม่ได้กินคนเดียวหรอก ฮ่าๆ" คุณป้ายิ้มให้ผมแล้วบอกลาผมด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่ผมจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ...

"อาหารมาแล้วครับ...ทานให้อร่อยนะ" 

...................................................

     15:00 น. เลิกเรียน...

 ผมเดินออกมาจากรั้วโรงเรียนพร้อมกลุ่มเพื่อนๆ อย่างคิมจงอิน โอเซฮุน น้องชายของผม หวงจื่อเทา และคิม จุนมยอน ทุกคนเอาแต่ถามผมเรื่องเจสสิก้า...

"วันนี้นายไปทานข้าวกับยัยเด็กใหม่หรอวะ..."

"น่าอิจฉาชะมัด" ผมไม่ทันได้ตอบ บักจุนมยอนแทรกขึ้นมาซะละ...

"อะไรของพวกนายเนี่ย...พวกบ้า" ผมทำท่าปฏิเสธ แต่สีหน้าท่าทางมันฟ้อง เพื่อนของผมเลยแซวกันหนักขึ้น

"แหน่...เดี๋ยวนี้มีความลับกับเพื่อนนะครับท่านประธานนักเรียน...ง่อวว"

"อะไรของนายเนี่ย ไอ้บ้า" ผมเตะเข้าที่สะโพกของจงอิน ขาแซวตัวพ่อที่แซวผมเมื่อกี้ ทำให้อีกฝ่ายร้องโอดโอย สงสัยคงเตะแรงไปนะ หุหุ ขอโทษนะ

......................................................

     ที่บ้านของผม...

 ผมเดินขึ้นชั้น2 แล้วเข้าห้องนอนส่วนตัวสีขาวดำดูหรูหราสมกับที่ผมเป็นลูกชายนักธุรกิจหมื่นล้าน ผมอยากรู้มากเลยว่าทำไมพ่อผมไม่ซื้อคฤหาสน์ใหญ่ๆสักหลัง ผมเบื่อบ้านแบบนี้แล้วนะ ถึงแม้มันจะดูน่าตื่นเต้นในสายตาเพื่อนคนอื่นก็เถอะ... ผมโยนกระเป๋านักเรียนทิ้งบนพื้นที่ปูพรมลายเสือดาวอย่างแรงแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง ก่อนคว้าโทรศัพท์ไอโฟน6พลัสสีทองรุ่นลิมิเต็ตที่ผลิตออกมาแค่400เครื่องบนโลกขึ้นมากดเล่น ผมเช็คเฟสบุ๊คของตนเองก่อนเลย...

'เห้ยย!...' ผมชะงักค้างกับสิ่งที่ฉายอยู่ตรงหน้า...

มันคือ....

รูปของผมกับ เจสสิก้า จอง...! 

'ไม่นะ...'

สายตาผมกวาดอ่านแคปชั่นและคอมเม้น...

'ดูสิ...ประธานนักเรียนสุดหล่อทานข้าว และคุยกับยัยเด็กใหม่ด้วยแหละ...' 

'มาไม่ทันรู้จักใคร ก็ได้ทานข้าวกับประธานนักเรียนเสียแล้ว...'

'พรุ่งนี้ยัยนี้โดนแน่...หมั่นไส้มานานแล้ว...'

..... โดนแน่งั้นหรือ ลองดูสิ!

                                        -ผมจะปกป้องเธอเอง...เจสสิก้า จอง-