My love forever รักนี้...ที่ฉันรอ

          เห้อออออออ!!!! เสียงถอนหายใจของเพียว หญิงสาว ผู้มีดวงตาคู่สวย ดวงตาที่เฉียบคม พร้อมกับประกายหวานในเวลาเดียวกัน "นี่ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง ทำไมคนมันเยอะแบบนี้เนี่ยยยย!!!!! ให้ตายสิ จะเหยียบกันตายอยู่แล้วววววนะ"

>> เพียว บรรยาย <<
วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของโรงเรียนมัธยมBNC ชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 ที่ฉันสอบเข้าได้ ทั้งที่มันน่าจะเป็นวันที่ดีต้อนรับโรงเรียนใหม่ที่ฉันเพิ่งย้ายมาแท้ๆเล๊ยยย
ฉันควรจะดีใจมั้ย ที่สอบเข้าโรงเรียนที่ดังที่สุดในจังหวัดได้เนี่ย แถมเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่สอบติดที่นี่
เพื่อนก็ไม่มีซักคน ต้องหาเพื่อนใหม่อีกแล้วสินะ เห้อออออ!!!

ขณะที่ฉันกำลังหาตึกที่นัดหมายรวมตัวเพื่อปฐมนิเทศอยู่นั้น...

โอ๊ยยยย!!!!!,,!!!! "ครายบังอาจเหยียบเท้าช้านนนนน!!!!!!" ฉันโวยวายเสียงดัง เมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเหยียบเท้าฉันอยู่
"เห้ยยย!! ฉันขอโทด ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮือๆๆ ฉันขอโทดจริงๆน้าาาา ฮือออๆๆ"

สาวน้อยตัวเล็กน่ารัก ผิวขาวเนียน ปากอิ่มอมชมพู ผมบ๊อบตรงสลวยสีดำเงา ตัดกับสีผิวของเธอ พร้อมกับความสูงอันน้อยนิด ทำให้เธอดูเด็กมากในสายตาฉัน
ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน อ้อ! ไม่สิ..ยืนอยู่บนเท้าของฉันมากกว่านะเนี่ย!! แต่เอ๊ะ! เธอจะร้องไห้ทำไม ฉันสิที่โดนเธอเหยียบอยู่นะ!! ยัยนี่เพี้ยนดีแฮะ 

>>บลายธ์ บรรยาย <<
ตายแล้ว!! ตายๆๆ ทำไมฉันซุ่มซ่ามแบบนี้เนี่ย เพื่อนก็ยังไม่มี จะหาเพื่อนทั้งที ดันไปเหยียบเท้าเขาอีก
ยัยบลายธ์เอ๊ย!! เปิ่นไม่เลือกที่จริงๆเล๊ยยย
เขาจะด่าฉันมั้ยเนี่ย  หรือว่า...เขาจะตบฉัน ตายแน่เลย ช้านนนน ซวยแต่เช้าเลย ตึกปฐมนิเทศก็ยังหาไม่เจอ แล้วยังจะมีเรื่องอีก ฮือออออออ ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยยยยย

ฮ่าๆๆๆๆๆ ฮ่า ฮ่า ๆๆๆ เธอนี่ตลกจริงๆเลยนะ ฉันไม่เคยเจอคนแบบเธอเลยอ่ะ เหยียบเท้าคนอื่น แต่ตัวเองร้องไห้ ฮ่าๆๆ เธอติ๊งต๊องป่ะเนี่ย ฮ่ะๆๆ
ฉันรู้สึกถูกชะตากับยัยนี่ยังไงไม่รู้สิ คนอะไร ติ๊งต๊องชะมัด

"เธอไม่โกรธฉันหรอ ?? แล้วยังจะเสียงหัวเราะนั่นอีก เธอก็แปลกคนเนอะ??" ยัยนั่นพูด
"หายโกรธแระ เรื่องแค่นี้เอง" ฉันตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานหยดเยิ้มกลับไป

เอ...ไหนๆฉันก็กำลังหาเพื่อนอยู่แล้วด้วยสิ ทำความรู้จักซะเลยดีกว่า ^__^
ถือคติ สร้างมิตร ดีกว่าสร้างศัตรู(ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ยเรา อิอิ)

"ว่าแต่...เธอชื่อรัยอ่ะ??? มาปฐมนิเทศเหมือนกันใช่มั้ย??? เธอมากับใคร??? แล้....." ฉันยังถามไม่ทันจบ
"พอเลยๆ เอาทีละคำถาม สมองฉันสั่งงานไม่ทัน"
"อ่อ โทดทีๆ งั้นถามใหม่ เธอชื่ออะไร ฉันชื่อเพียวนะ"
"ฉันชื่อบลายธ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เพื่อนใหม่"
"ยินดีเช่นกัน น้องบลายธ์//-"
"อ้าว!! จะเรียกน้องทำไม ?? เรารุ่นเดียวกันนะ"
"ป่าวหรอก ฉันเห็นเธอเตี้ยอ่ะ ยังกะเด็กประถม นี่เธอสูงถึง150เซนป่ะเนี่ย??? ฮ่า ฮ่าๆๆ"
"เอิ่ม... ~~เอาที่เธอสบายใจเลยละกันนะ"

ตึ่งง....ตึงงงง ตึ๊งงงงงง...งงง
ประกาศ...ขอให้นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 ที่เข้ามาปฐมนิเทศ มาพร้อมกันที่หอประชุม ในเวลา
8นาฬิกาตรง ด้วยนะคะ!!! ตึ๊งงงง ตึงงงงง...ตึ่งงงง ง

แล้วเรา2คนก็พร้อมใจกันมองไปที่นาฬิกา

"เฮ้ยยยยย!!!!! อีก5นาที!!! "

เราสองคนพูดพร้อมกัน!!!

"ตึกCอยู่ไหนเนี่ยยยยย น้องบลายธ์ เธอรู้ช่ายยยม้ายยยย???" ฉันหันไปถามคนตัวเล็กอย่างมีความหวัง
"ขอโทดนะเพียว ฉันก็กำลังหาเหมือนกับเธอนั่นแหล่ะ"
"ม่ายจริ๊งงงง!!!"
แล้วความหวังของฉันก็ต้องสลายเมื่อได้ยินคำตอบ

***คราวนี้ตายจริงๆแน่ สาวน้อย***

ณ ห้องปฐมนิเทศ

"ขออนุญาตค่ะ!!!!!"
สาวน้อยทั้งสอง รีบเข้าไปยังหอประชุมที่จัดปฐมนิเทศ ซึ่งตอนนี้ สายตาทุกคู่ได้หันมามองพวกเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เอาไงดี เพียว เอาไงดี ฉันพึมพำกับตัวเอง
"นี่! เพียว เธอฟังฉันอยู่รึป่าว ห๊ะ!!!!"
"โอ๊ยยย! คุณน้องบลายธ์คะ อย่าทำลายสมาธิสิค๊ะ ฉันกำลังคิดหาวิธี
ที่จะทำให้อาจารย์ไม่ทำโทษเรา2คนอยู่นะ
ดูสิ คนเยอะขนาดนั้น เห็นหน้าสวยๆแบบนี้ ฉันก็อายเป็นนะค๊ะ"
"งั้นเอางี้ป่ะ" ฟุบบบ!!!!
เห๊ยยยย!!!! น้องบลายธ์ !!!! จู่ๆร่างเล็กก็ทรุดลงไปกองกับพื้น
ฉันตกใจมาก รีบพยุงตัวยัยเตี้ยขึ้นมา แต่เธอกลับยิ้มน้อยๆที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์...

~เอาแล้วไง..ยัยเพื่อนตัวแสบ ไม่ปรึกษากันก่อนเลย ให้ตายเถอะ!! แกทำให้ฉันอายหนักกว่าเดิมมั้ยเนี่ย
ยัยน้องบลายธ์ เพื่อนเลิฟ

"คิดอะไรอยู่ เพียว เราต้องช่วยกันนะ เร็วสิ นะๆๆ ฉันลงทุนแสดงขนาดนี้แล้ว นะๆ พลีสสส"

เอาวะ!! ไหนๆก็เล่นขนาดนี้ละ คงต้องเล่นตามน้ำสินะ ~.,,~

ว๊ายยย!!! น้องบลายธ์ !!! อาจารย์คะ เพื่อนหนูเป็นลมค่ะ ช่วยด้วยค่ะอาจารย์!!!!

จากห้องประชุมใหญ่ที่เงียบสงบ ตอนนี้กลับมีเสียงฮือฮา ดังก้อง ต่างคนต่างก็ มามุงดูยัยเพื่อนตัวดี
ที่ตอนนี้แอบยิ้มอยู่บนตักของฉัน แต่คิดไปคิดมา..ก็สนุกดีนะ ฮ่ะๆ ๆ

"ทุกคนหลบไป!!!! นั่งประจำที่ของตัวเอง เดี๋ยวนี้!!!

เสียงอาจารย์หญิงวัยกลางคน ที่หน้าตา เหมือนแม่มดใจร้าย กำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเรา
แถมเสียงที่ออกคำสั่งที่ดุดันน่าเกรงขาม ฉันสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของอาจารย์คนนี้ในทันที
ฟังแล้วขนลุกชะมัด ~ บรึ๋ยยย~~ คิดแล้วก็สยองงงง นี่ฉันเปลี่ยนใจสารภาพบาปกับอาจารย์ทันมั้ยยT^T

ยัยน้องบลายธ์ตัวดี จะหลับอีกนานมั้ยค๊าา ฉันเกรงจนระบบภายในปั่นป่วนไปหมดแล้วนะ!!