พิมพ์ลิขิตเเอบรัก

บทที่ 2

แอบสืบ

                เมื่อเสร็จธุระกับมารดาแล้ว พิมพ์ภัทรจึงตัดสินใจตรงกลับบ้านทันที เพื่อกลับมาปฏิบัติภารกิจสำคัญ นั่นคือ...สืบประวัติ เธออยากรู้ว่าผู้ชายที่ชื่อ ธีร์ ที่ช่วยเธอไม่ให้ใบหน้าสวยๆลงไปจูบกับพื้นถนนคอนกรีตหน้าตึกกิจกรรมเมื่อเช้านี้คือใคร คนแรกที่เธอนึกถึงและมั่นใจว่าจะสามารถตอบคำถามทุกข้อที่หญิงสาวอยากรู้ได้แน่นอน นิ้วเรียวเล็กสัมผัสหน้าจอสมาร์ทโฟนเพื่อปลดล็อค เลื่อนหาเบอร์คุ้นเคยที่ช่วงนี้เธอโทรออกบ่อยที่สุด เพื่อจะปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องเรียนและชมรมต่างๆ รอไม่ถึงนาทีหญิงสาวก็ได้ยินเสียงไพเราะตอบกลับมาท่ามกลางเสียงโหวกเหวกโวยวายพูดคุยกันดังสนั่น ราวกับกำลังมีงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรสักอย่าง

                “ว่าไงภัทร พี่อยู่ที่ห้องชมรมจ้ะ” เสียงรันดากรอกมาตามสายบอกให้รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ที่ไหน

                “เอ่อ ภัทรมีเรื่องเรียนจะปรึกษาหน่อยค่ะ” หญิงสาวงัดข้ออ้างเรื่องเรียนขึ้นมาก่อน ไม่กล้าบอกไปตรงๆว่าอยากรู้เรื่อง.....ผู้ชาย เพราะเดี๋ยวอีกฝ่ายจะหาว่าเธอ เอ่อ...แรง!!!

                “ได้สิ งั้นถือสายรอสักครู่ เดี๋ยวพี่เดินหาที่เงียบๆก่อนนะ” เพราะห้องชมรมอาสาฯกำลังมีประชุม จึงเป็นเหตุให้มีเสียงพูดคุยกันดังลั่นสนั่นห้อง

                “มีอะไรจ้ะ” เมื่อหามุมเงียบที่เหมาะแก่การคุยโทรศัพท์ได้แล้ว รันดาจึงถามคู่สายต่อ

                “เอ่อ คือ ภัทรอยากเข้าชมรมเดียวกับพี่ดาค่ะ” หญิงสาวพยายามเปล่งเสียงตะกุกตะกักออกมาในที่สุด พร้อมๆกับงานแอ๊บก็ต้องมา ถ้าบอกไปตรงๆว่าอยากสืบประวัติผู้ชาย มีหวังโดนแขวะว่า....แรด

                “ได้สิ พรุ่งนี้มาสมัครได้เลย เราเปิดรับเป็นแรก”

                “แล้ว แล้วใครเป็นประธานชมรมเหรอคะ ภัทรจะได้ไปฝากเนื้อฝากตัวสักหน่อย” เผื่อว่าพี่ธีร์ของเธออาจจะเป็น บางทีเธอจะได้เจอเขาบ่อยขึ้น แหะๆ

                “อ้อ ปารมีจ้ะ” ครืน!!! แต่แล้วคำตอบของพี่รหัสก็ทำให้ความหวังอันน้อยนิดของน้องรหัสอย่างเธอ เป็นอันพังทลายลงมาต่อหน้าต่อตา

                “เอ่อ ละ..แล้วพีธีร์....” พิมพ์ภัทรกลับหลุดปากเรียกชื่อคนที่ตัวเองอยากเจอออกมาจนได้

                “อ้อ นายปารมีน่ะประธานชมรม ส่วนนายธีร์เป็นรอง สองคนนั้นเขาเป็นเพื่อนรักกันจ้ะ” พี่รหัสสาวบอกตำแหน่งของคนที่คู่สนทนาอยากรู้ แต่ก็แอบสงสัยว่าน้องรหัสสาวจะมาสมัครชมรม แล้วมันเกี่ยวอะไรกับประธานและรองประธานด้วยล่ะ!

                “ค่ะ งั้นพรุ่งนี้ภัทรจะเข้าไปแต่เช้าเลยค่ะ” พิมพ์ภัทรตอบกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ พรุ่งนี้แล้วสินะที่เรา....จะได้เจอกันอีกครั้ง อ้ายย...พี่ธีร์ของภัทร แต่เดี๋ยวนะเธอต้องมีตัวช่วยสิ ข้อมูลแค่นี้มันไม่พอหรอก ยังไม่รู้เลยว่าเขาเรียนอะไร ชอบไม่ชอบกินอะไร แต่ละวันเรียนอะไรบ้าง ที่สำคัญบ้านอยู่ที่ไหน ฉะนั้นเป้าหมายต่อไปของเธอคือ.......การสืบจาก ‘ปารมี’ เพื่อนรักของธีร์ภพ

                วันรุ่งขึ้นพิมพ์ภัทรตื่นแต่เช้าเพื่อใช้เวลาพิถีพิถันแต่งตัวเสื้อผ้าหน้าผมเป็นพิเศษ หญิงสาวหมุนตัวอยู่หน้ากระจกไปมาหลายรอบ จนคนที่มายืนแอบมองลูกสาวสุดที่รักอย่างคุณระพี อดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ นี่ลูกสาวของเขาโตขึ้นอีกขั้นแล้วสินะ รู้จักรักสวยรักงามมากขึ้น รู้จักการแต่งหน้าแต่งตัว หันมาสนใจเรื่องเข้าครัวทำอาหารทำขนมกว่าเมื่อก่อนเยอะ ห้องหับก็ดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยราวกับแม่บ้านแม่เรือนนัก แต่ทำไมท่านถึงได้รู้สึกโหวงๆยังไงชอบกล เหมือนกับว่านกน้อยหัดบินตัวนี้พร้อมที่จะโผผินออกจากกรงทอง ที่เขาและภรรยาแสนดีอย่างพิมพ์ดาวสร้างไว้คุ้มกันเสียแล้ว เพราะถึงยังไงในสายตาของพ่อแม่อย่างท่านทั้งสอง ก็ยังเห็นลูกเป็นเด็กอยู่เสมอ ต่อให้อายุมากแค่ไหนก็ตาม

                “พ่อ” พิมพ์ภัทรเรียกบิดาเสียงหวาน วิ่งเข้าไปกอดร่างสูงท้วมเช่นที่ทำเป็นประจำทุกวัน จนกลายเป็นที่ชินตาของเหล่าคนรับใช้ไปเสียแล้ว

                “ภัทรไปก่อนนะคะ ภัทรรักพ่อที่สุด” คนร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มบิดาอันเป็นที่รัก ก่อนจะกล่าวลาไปมหาวิทยาลัย หากแต่ไม่ลืมที่จะหยิบกล่องขนมช็อกโกแลตขนาดกลาง ที่เธอตั้งใจทำตั้งแต่เมื่อคืนไปด้วย พลันหัวใจดวงน้อยก็นึกไปถึงใบหน้าหล่อปิ้งราวกับพระเอกเกาหลีของธีร์ภพ ผู้ที่ทำให้เธอได้รู้จักกับการเข้าครัวกางตำราทำขนมเป็นครั้งแรกในชีวิตนับตั้งแต่เกิดมา!

....ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก....

อกข้างซ้ายภายใต้เสื้อนักศึกษาสีขาวล้วนกำลังเต้นกระหน่ำเป็นจังหวะรัวเร็ว ราวกับจะกระเด็นออกมาเสียงให้ได้ หญิงสาวมองเพ่งสายตาอยู่ที่ป้ายบอกชื่อห้อง

ชมรมอาสาฯ....

             นี่เธอกำลังจะได้พบหน้าผู้ชายที่อยู่ในห้วงความรู้สึกนึกคิดมาตลอดคืน แม้กระทั่งตอนหลับฝันอย่างนั้นเหรอ แล้วเขาจะคุยกับเธอไหม เขาจะรับเธอเป็นสมาชิกชมรมรึเปล่า แล้ว...แล้วเธอต้องทำตัวยังไง ความคิดของพิมพ์ภัทรกำลังปั่นป่วนไปหมด คล้ายมีคลื่นน้ำไหลวนไปมาอยู่ในช่องท้อง การได้ยินและการรับรู้ของสมองมันอื้ออึงก้องกังวาน จนไม่รับรู้ว่ากำลังมีผู้ชายตัวสูงมายืนอยู่สะกิดไหล่บอบบางด้านหลัง....