ผีอังกฤษ

          คืนวันหนึ่ง ชาลอนไปออกเดตกับบิล แฟนหนุ่ม กว่าจะกลับบ้านก็เกือบเช้ามืดแล้ว บิลส่งเธอ

ที่สะพานข้ามแม่น้ำเทมส์ ทั้งสองล่ำลากัน

          ชาลอนเดินข้ามสะพาน เธอเห็นชายแก่คนหนึ่งกำลังวาดภาพอยู่ในมุมมืดสลัว แม้จะกลัวแค่ไหน แต่ทางกลับบ้านต้องเดินผ่านสะพานนี้เท่านั้น เธอจึงแข็งใจเดินไป

          ชาลอนตั้งใจจะเดินผ่านชายแก่ไปให้เร็วที่สุด แต่พอเหลือบไปเห็นภาพที่ชายแก่วาดก็หยุด

ตรงนั้นทันที มันคือภาพวาดคนที่สมจริงอย่างไม่น่าเชื่อ คนในถาพดูราวกับมีชีวิต  ชาลอนลืมความกลัวก่อนหน้านี้ไปทั้งหมด และขอให้ชายแก่ช่วยวาดภาพเธอสักรูปหนึ่ง ชายแก่ตกลงและลงมือวาดภาพชาลอน

          ภาพนั้นเหมือนชาลอนอย่างไร้ที่ติ และดูมีชีวิตชีวาราวกับเป็นคนจริงๆ  ชาลอนถูกใจภาพวาดนั้นมากจึงขอซื้อ แต่ชายแก่กลับปฏิเสธ

          ชาลอนอ้อนวอนอยู่นาน จนชายแก่ใจอ่อนยอมขายภาพวาดนั้นแต่บอกเงื่อนไขว่า ห้ามมองภาพนั้นเกิน 10 นาทีเด็ดขาด

          เมื่อกลับถึงบ้าน ชาลอนแขวนภาพวาดไว้บนกำแพง ตรงจุดที่มองเห็นได้ชัดเจน

          ภาพวาดดูเหมือนจริงมากราวกับเป็นชาลอนอีกคนหนึ่ง เธอจ้องภาพวาดอย่างใจลอยอยู่นานโดยลืมคำเตือนของชายแก่ไปสนิด นับจากนั้นมา ไม่วาชาลอนจะนอนบนเตียง กินข้าว หรือแต่งหน้า เธอก็มักจะมองภาพวาดตังเองอย่างหลงใหล โดยไม่สนใจสักกี่นาที

          วันหนึ่ง บิลมาหาชาลอนที่บ้าน เขาเห็นภาพวาดนั้นแล้วสังหรณ์ใจอย่างประหลาด จึงบอกชาลอนว่าให้นำภาพไปเก็บ แต่ชาลอนก็ไม่ไดทำตามที่แฟนหนุ่มเตือน

          ไม่จากนั้น ชาลอนก็ค่อยๆ ซูบลง  ในช่วงแรกเธอดีใจที่น้ำหนักลด แต่นานวันเข้า ใบหน้าของเธอก็เริ่มซีดเซียวและไร้ชีวิตชีวาราวกับคนป่วย เธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร

          นับวันชาลอนก็ยิ่งซูบผอมลงเรื่อยๆ เธอเริ่มหลบหน้าบิล เพราะอายสภาพตัวเอง          

          วันหนึ่ง ชาลอนกลับบ้านมาในสภาพอิดโรยเต็มที เธอเหลือบไปมองภาพวาด และเริ่งเห็นความผิดปกติบางอย่าง

          ชาลอนในภาพวาดดูมีชีวิตชีวาและงดงามกว่าช่วงแรกๆ เสียอีก ผิวพรรณนวลเนียนและเปล่งประกาย ใบหน้าสดใสต่างจากตัวจริงลิิบลับ

          ทั้นใดนั้นชาลอนก็รู้สึกเสียวสันหลังและขนลุก เมื่อชาลอนในภาพวาดจ้องตาและยิมให้ เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจสุดขีด

          เมื่อตั้งสติได้ ชาลอนตระหนักว่าสิ่งที่ดูดกลืนความมีชีวิตชีวาของเธอและกำลังฆ่าเธอช้าๆ คือภาพวาดนี้นี่เอง

          ชาลอนตัดสินใจจะกำจัดภาพวาดทิ้ง แต่แค่เธอจับภาพวาด ก็รู้สึกปวดร้าวที่มือราวกับถูกตีอย่างแรง แต่พอปล่อยมือ ความเจ็บปวดนั้นกลับหายไปอย่างนาาประหลาด เมื่อเธอจับรูปภาพอีกครั้ง ความเจ็บปวดก็กลับมาอีก ชาลอนไม่มีทางที่จะกำจัดภาพนี้ได้ เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง

          เมื่อเวลาผ่านไป ชาลอนในภาพวาดก็ยิ่งเปล่งประกายงดงามสวนทางกับตัวจริงที่กลายที่กลายเป็นร่างไร้วิญญาณ เอาแต่เหม่อมองและจ้องภาพนั้นอย่างไร้สติ

          บิลมาหาชาลอนที่บ้านด้วยความเป็นหวง เพราะเธอไม่ยอมพบหนาเขานานมากแล้ว เขากดกริ่งอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีวี่แววของชาลอนเมื่อเปิดประตูจึงพบว่าประตูไม่ได้ล็อคไว้

          บิลเข้าไปในบ้าน เขาชะงักทั้นทีเมื่อเห็นภาพวาดบนกำแพงซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็นภาพหญิงสาวผอมแห้ง ซูบเซียว ใบหน้าวีดเผือกเหมือนร่างไร้วิญญาณ

          เสียงของชาลอนดังมาจากข้างหลัง บิลสะดุ้งเล็กน้อย

          "ภาพนั้นน่าเกลียดมากใช่ไหมละ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะเอาไปเผาเดี๋นี้แหละ"

          เหมื่อบิลหันหลังกลับไป เขาตะลึงกลับสิ่งที่เห็น

          ชาลอนดูมีชีวิตชีวา สดใส และงดงามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...