I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 9
 
 
 
ฟิน
 
ผลั้วะ!!
 
ผมแค่ง้างมือกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาหมัดหนักก็สวนเข้าหน้าเต็มแก้มข้างซ้าย ผมต้องชกมันนะเว้ย! แต่ไอ้เหี้ยนี่มันไหวตัวทันชกกลับมาก่อนผมจะปล่อยหมัดเสียอีก
 
“ไอ้ตี๋!! นั่นพี่กู” เสียงฟางมันแหกปากร้องดึงตัวไอ้คนชื่อตี๋ถอยออกห่างจากผม แต่น้องกูก็แรงมดเหลือเกิน ร่างกายใหญ่มันขยับไปได้นิดแทบไม่กระดิก
 
“อ้าว คนนี้เหรอพี่มึง กูเคยได้ยินแต่ชื่อ” มันคุยกับฟางจบหันมาพยักหน้าให้ผม
 
“หวัดดี กูผัวฟาง มึงชื่อฟินใช่ไหม กูน้องเขยมึงนะ”
 
เหี้ยยย
 
มึงพูดได้หน้าตาเฉยมาก มันทำเหมือนเราไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน ไอ้สัส! มึงชกกูไปแล้ว หน้าหล่อ ๆ กูโดนมึงเสยแล้ว คงไม่ใช่แค่ผมเท่านั้นที่อุทานคำหยาบออกมา ไอ้พัดเองที่เป็นคนโทรตามก็ร้องออกมาคำเดียวกัน
 
ผมรู้แล้ว ว่าแม่งกวนตีนสมคำล่ำลือจริง ๆ
 
“กูไม่รับเว้ย!!” ผมแหกปากต่อยหน้ามันเข้าจัง ๆที่ดั้งโด่ง ไอ้พัดมันยืนดูต้นทางให้กันคนผ่านมาเจอและเอาไปฟ้องสถานศึกษา
 
“มึง!!” มันหน้าหันกุมจมูกตัวเอง หันกลับมาจ้องผมเขม็ง ฟางมันดึงแขนไอ้ตี๋ไว้ผมจึงสะดวกในการปล่อยหมัดที่สองใส่
 
“ปล่อยกูไอ้ฟาง! กูผัวมึงนะ”
 
“ผัวส้นตีนแบบมึงกูไม่เอา พูดอะไรให้เกียรติแฟนกูด้วย พี่พัดครับ รักนะครับ” ฟางขยิบตาให้พัด แฟนจอมปลอมเล่นตามบทบาทกางสามนิ้วส่งจูบให้
 
ไอ้เหี้ยพัดก็เอาน้องกูด้วยเหรอวะ จบไอ้ตี๋มีเคลียร์ยาว
 
“กูให้ทั้งเกลียดทั้งแค้นเลย แฟนส้นตีนอะไรวะ! คิดว่ากูยอมมึงฝั…โอ๊ย!!!” ตี๋ล้มลงไปนั่งกับพื้นโดนถีบกลางลำตัวเข้าจนจุก ผมเล่นทีเผลอตอนแม่งพูดมากถีบมันจนกระเด็น เหลือบไปเห็นถังขยะยิ้มมุมปากเดินไปเปิดฝาถังทิ้งเอาไว้
 
มึงต้องเจอกูไอ้ตี๋
 
ผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาลากไปยืนหยุดที่หน้าถัง หัวทุยของตี๋หายลงไปในถังเหลืองที่บรรจุทั้งกล่องโฟมและพลาสติกมากมาย ยังไม่รวมเศษอาหารที่กระจายเต็มถัง
 
“อี๋~ พี่ฟินสกปรกว่ะ” ฟางทำหน้าจะอ้วกยกมือปิดจมูก
 
แหม น้องกูก็สำอางจัง ผมเผลอหันไปมองไอ้ฟางแป๊บเดียวโดนกระชากหัวไปจุ่มถังขยะสูดหายใจเข้าเต็มปอด แค่นั้นยังไม่พอหน้ายังโดนกดให้ไปแตะกับเศษอาหารเละ ๆ
 
“อุ๊บ…อ้วกกก!!” ผมปิดปากรีบโงหัวขึ้นมาอาเจียนบริเวณใกล้ ๆ น้องชายตัวดีมันยืนชี้หน้าไอ้ตี๋อีกมือลูบหลังให้ผม สภาพไอ้ตี๋ตอนนี้มันก็ไม่ต่างจากผมนะ หัวมันมีเศษใบไม้ติดเต็ม
 
“ไหวไหมวะพี่?”
 
“อึก กูไหว มึงไม่ต้องยุ่งกับมันแล้วฟาง กูสั่ง!” ไม่รับ ยังไงผมก็ไม่เอามันเข้าบ้านแน่
 
พัดล็อคคอตี๋กระทุ้งเข่าเข้ากับหลังขาของตี๋จนร่างสูงเข่าอ่อนล้มลง ผมเห็นเพื่อนช่วยจัดการต่อพยุงตัวเองขึ้นไปบีบคางมันไว้แน่น มันสะบัดหน้าหนีจะลุกขึ้นยืนแต่ฟางมันกดหัวให้อยู่เฉย ๆ
 
“ที่มึงบอกว่ามึงเป็นผัวน้องกู มึงพูดจริงใช่ไหม?”
 
“เออ!! จะตอแหลอ้อมค้อมทำเหี้ยอะไร ความจริงก็คือความจริง” ตี๋ตอบกลับ
 
“งั้นไอ้ฟางก็เป็นเมียมึง มึงได้กันแล้ว กูพูดถูกไหมวะ?!” ผมใจเย็นอย่างมากที่จะถามมันออกไปทีละคำถาม รู้สันดานน้องชายตัวเองดีว่าแม่งตอแหลเก่ง ถ้ามันไม่ยอมก็คงไม่ถูกเขาเอาง่าย ๆ
 
ไอ้ฟางมันร้อยเล่มเกวียน เอาตัวรอดเก่งชิบหาย
 
ตี๋เงียบเงยหน้ามองฟางที่มือยังกุมกลุ่มผมของเขาแน่น ผมรอฟังคำตอบด้วยบรรยากาศที่โคตรเงียบ มึงจะเงียบกันทำไมวะ เมียก็เมีย มึงพูดมาอย่างมากก็ลูกผู้ชายที่กล้าทำก็กล้ารับ
 
“….ไม่ใช่….กูก็แค่หวังฟันมันเล่น ๆ” เสียงเข้มที่พูดออกมาบีบหัวใจคนรับฟังจนอื้ออยู่ในอก ฟางมือสั่นขอบตารื้นกัดฟันแน่น
 
“สัส!! มึงทำเหี้ยกับน้องกูแล้วบอกหวังฟันเล่น  ๆ มึง! อย่า…” ผมโคตรโมโหหยิบไม้มาตั้งท่าจะฟาดหัวแม่งให้เจ็บ แต่ก็ต้องถือค้างเมื่อเสียงไอ้ฟางขัดเสียก่อน
 
“พี่ฟิน…ฟางอยากกลับบ้าน” เสียงฟางที่สั่นเครือเอ่ยขึ้น มือบางปล่อยมือจากหัวทุยเข้ามาสวมกอดพี่ชายหน้าแนบอกแกร่ง
 
“แต่พี่ยังไม่สะใจเลยนะ!!” ผมมือสั่นไปตาม ๆ กัน ข่มความโมโหเก็บไว้ในอกทิ้งไม้ให้ห่างออกไป ทำไมผมถึงยอม…
 
ฟางมันร้องไห้ น้องชายผมมันเคยร้องไห้ที่ไหนนอกซะจากเรื่องที่กระทบจิตใจมันจริง ๆ
 
ตุบ
 
พัดปล่อยมือจากคอขาวเดินมารวบตัวฟางกดหน้าฟางให้แนบกับอกตัวเองเพื่อปลอบใจ ตี๋มองตามแต่ไม่ลุกขึ้นมากระทำป่าเถื่อนเหมือนตอนแรก เขานิ่งเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก
 
“กูอาจจะไม่ใช่พี่ที่ดี แต่กูก็ไม่เคยทำน้องตัวเองร้องไห้ มึงรู้ไว้ว่าไอ้คนชื่อฟินมันเกลียดผู้ชายระยำอย่างมึงเข้ากระดูกดำ ครั้งนี้กูจะหยุดให้ แต่ถ้ามึงยังไม่เลิกวุ่นวายกับฟาง…กูจะกระทืบมึงจนตาย!!” ผมประกาศก้อง เอาให้แม่งได้ยินกันให้ทั่ว
 
มีนักศึกษาที่ยังไม่กลับบ้านแอบมองผ่านหลังเสาบ้าง ต้นไม้บ้าง แต่มันก็ได้แค่เสือก เพราะถ้าเอาไปฟ้องแล้วผมจับได้มันก็ตายคาตีน ผมไม่ทำใครก่อน ถ้ามันไม่มายุ่งกับผม
 
……………………………………………………………
 
ฟาง
 
กูแค่หวังฟันมันเล่น ๆ
 
“แงงง~  กูเสียใจ” เสียงแผดร้องจะเป็นจะตายดังขึ้น แตงกับออมนั่งเท้าคางขาจุ่มลงไปในสระว่ายน้ำ
 
ผมกำลังจะขาดใจตาย เมื่อกี้ไอ้ตี๋มันเหมือนเอามีดมาแทงผมเป็นร้อย ๆ เล่ม คอยดู! กูจะไม่สนใจมึงแล้ว ผมจะไปมีผัวใหม่ หาให้ดีกว่ามัน รวยกว่ามันเป็นร้อย ๆ เท่า
 
“กรี๊ดดด~  อิออม ๆ ฝรั่งว่ะ อร๊ายยย ~  แซ่บมาก” แตงสะกิดให้เพื่อนสาวมองไปยังหนุ่มผมทองสองคนที่เดินอวดกล้ามหน้าท้องแน่น ๆมาทางที่พวกเธอนั่งอยู่ แต่สายตาของสองหนุ่มไม่ได้มองอกทรงโตของสองสาว แต่มองฟางที่นั่งแกว่งขาเล่นน้ำเปลือยท่อนบนอยู่ถัดไปต่างหาก
 
ฟางขาว…
 
ขาวจนสะดุดตาแมลงทั้งหลายให้มาดอมดมถึงที่ ออมไล่สายตาจากหนุ่มหล่อไปปลายทางก็เจอหน้าของเพื่อนรักที่มองมาด้วยใบหน้าเบื่อ
 
“ชะนีอดแดกค่ะ” ออมพูดสั้น ๆ
 
“กูล่ะเบื่อ ไป ๆ ลงไปเล่นน้ำดีกว่าว่ะ อ่อยเต็มที่เลยค่ะอิฟาง กูให้” แตงดึงเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นเดินไปยังบันไดลงสระ ไม่วายก้มลงกระซิบข้างหูฟางที่นั่งมองพื้นน้ำสีฟ้า
 
อะไรของมันวะ
 
ผมเริ่มรู้สึกหนาวลุกขึ้นยืนเดินไปคว้าชุดคลุมที่พาดกับเก้าอี้ตัวยาวเดินผ่านผู้ชายสองคนที่สวมมา แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมีมือใครสักคนมาคว้าข้อมือเอาไว้
 
“จะรีบไปไหนล่ะครับ” เสียงเปล่งพูดไทยสำเนียงฝรั่งเอ่ยพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ผมจะขอความช่วยเหลือจากสองเพื่อนสาวที่หันไปไม่พบสักคน สงสัยไปเปลี่ยนชุดลงว่ายน้ำ
 
“ปล่อย”
 
“แค่มือยังนิ่มน่าจับ ตรงอื่นจะลื่นมือขนาดไหนนะ” เสียงหื่นของมันพูดกับผมสายตาส่อลางร้าย
 
ไม่ปลอดภัย
 
กึก
 
แล้วมันก็จริงอย่างที่คิดวัตถุสีดำถูกดึงขึ้นมาเพียงนิดตั้งใจให้ผมเห็น ผู้ชายอีกคนมายืนซ้อนด้านหลังของผมกดวัตถุนั้นจ่อที่ด้านหลังบังคับให้เดินไปอย่างเงียบ ๆ
 
มันพาผมมาที่หลังสระว่ายน้ำทางเปลี่ยว ๆ มองไปข้างหน้าเห็นป้ายปิดว่าห้ามเข้าแปะอยู่ คนหนึ่งเดินไปหาเหล็กมางัดประตู อีกคนก็จับผมมือไพล่หลังดันตัวให้ผมเดินไปข้างหน้า
 
“มึงไปบอกไอ้เจ้าของแล้วใช่ไหมว่าเรายืมตรงนี้ถ่ายทำหนัง”
 
“อืม กูจัดการให้เรียบร้อยแล้ว มันก็โง่หลงเชื่อกูดีใจที่ได้เศษเงินของเรา ฮ่า ๆ ๆ”
 
“ปล่อยกู!!!” ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่ามันจะทำอะไร ห้องที่ถูกปิดตายเปิดออกกว้าง ภายในเหม็นฉุนมีห้องน้ำอยู่สามห้องที่ไม่ได้ใช้การมานาน
 
ตุบ
 
มันโยนผมเข้าไปด้านในมือรูดเข็มขัดออกจากกางเกง เงยหน้ามองอีกคนที่ถือกล้องรอพร้อมถ่าย ผมไม่ได้โง่ที่ไม่รู้เรื่องที่มันกำลังจะทำ หนี! ผมต้องหนี ไม่ว่าจะตายก็ต้องหนีให้ได้
 
เสียงโทรศัพท์แผดเสียงร้องดังขึ้น ผมกดรับโดยไม่มองว่าใครโทรเข้ามา ลิ้นเล็กรัวพูดไม่หายใจบอกสถานที่และตำแหน่งคร่าว ๆ ที่ปลายสายน่าจะเข้าใจ
 
“คิดว่าจะรอดรึไง!!! มึงเอาโทรศัพท์มันมานี่” ชายคนที่กำลังถอดกางเกงเตะโทรศัพท์ของผมไปให้เพื่อนที่ถือกล้อง มันเหยียบลงบนหน้าจอจนแหลก เสียงตะโกนที่ดังออกมาผมจำได้ดีว่ามันเป็นเสียงไอ้ตี๋
 
“มึงเอามันสักที ลีลามากกูจะเริ่มก่อนนะ” เหมือนคนที่ตั้งกล้องรอที่ไม่พอใจ ร่างใหญ่ของมันเดินมาประชิดผมที่นั่งอยู่
 
“ไอ้เหี้ย!!! กูจะแจ้งตำรวจจับพวกมึง” ผมประกาศออกไปเสียงสั่นเครือ
 
“หวังว่ามึงจะไม่ตายก่อนจะได้พูดนะ หึ มานี่!”
 
มือใหญ่กระชากหัวผมลากเข้ามาด้านใน ผิวกายครูดไปกับพื้นปูนแข็งเป็นแผลตามตัวเลือดซิบออกมา มันจับผมคว่ำก่อนจะกระแทกตัวลงมาคร่อมผมเอาไว้
 
อยากจะหนี แต่มันหนีไปไหนไม่ได้ ผมจะมาหมดท่าตอนนี้ไม่ได้ ในหัวของผมขาวโพลนนึกถึงใบหน้าไอ้ตี๋หวังให้มันมาให้ทันเวลา มึงต้องมาช่วยกูนะ มึงต้องมา…
 
“ว้าว น่ากินกว่าที่คิด มึงว่าไหม” หนุ่มแปลกหน้าคนแรกหันไปถามอีกคนที่ตั้งกล้องเตรียมถ่าย
 
“อืม ไม่คิดว่าสถานที่ธรรมดาจะเจอคนน่ากินขนาดนี้ “
 
“ฮ่า ๆ ๆ กลัวอะไร “ ผมตัวสั่นหันหน้าหนีใจดิ่งลงเหวเยือนนรกเข้าไปทุกที มันบีบคางผมให้หันกลับมามอง ริมฝีปากที่น่ารังเกียจทาบทับลงมาแต่ผมเม้มปากไว้แน่น
 
“อืม…ต้องให้ง้างใช้ไหม” มันพูดเสียงเกรี้ยวกราดหงุดหงิดลงมือกระชากกลุ่มผมนิ่มติดมือไปทางด้านหลัง ผมเจ็บจนอยากจะอ้าปากร้องไห้ออกมา กลัว….
 
ผมกลัวจนอยากจะกัดลิ้นตาย สาบานได้ว่าถ้ามันทำอะไรผมจริง
 
ผมจะ….ไม่ออกมาจากห้องให้ใครได้เห็นอีก
 
เพี้ยะ!
 
อึก…ผมเจ็บ
 
ร่างกายขาวดิ้นหนีฝ่ามือที่ฟาดลงมาที่บั้นท้ายผ่านเนื้อผ้าบางเจ็บไปถึงไขสันหลัง มันจิกเล็บลงบนหลังของผมเป็นรอยทางยาว น้ำเสียงพึงพอใจที่เห็นหน้าผมทรมานมันหลอกหลอนเข้ามาในโสตประสาท
 
“อ่าห์~ เร้าใจชะมัด” เสียงแหบพร่าที่ก้มลงกระซิบข้างหูน่าขยะแขยง ผมคว่ำหน้าซบลงกับพื้นเย็นของห้องน้ำร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
 
ช่วยกูด้วย ฮึก ช่วยกูด้วย…
 
ร่างกายใหญ่ขยับยกขึ้นถอดกางเกงรั้งไว้ต้นขาควักสิ่งใหญ่โตออกมาถูไถไปกับร่องก้นนิ่ม ใยผ้าบางยับยู่ย่นไปตามแรงเคลื่อนไหว มือสกปรกจับขอบกางเกงดึงลงมาเห็นก้นขาวล่อตาล่อใจ ชายอีกคนที่ถือกล้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่มองตาไม่กระพริบ
 
“กูขอก่อนได้ไหม” มีการต่อรองเกิดขึ้น เพื่อนที่นั่งคร่อมฟางอยู่เงยหน้ามามอง
 
“เราตกลงกันแล้ว มึงควรจะทำตามนั้นนะ” อีกคนไม่ยอมง่าย ๆ
 
“อึก…แต่กูไม่ไหว ซี๊ดดด…แค่เห็นก็จะแตกให้ได้”
 
ผมกระดกตัวขึ้นแรง ๆหวังให้บั้นท้ายโดนจุดสำคัญของมันจนจุก หน้ามันเหยเกกุมเป้าตัวเองกัดฟันมองผมตาเขียว อีกคนที่ถือกล้องมันเดินเข้ามาใกล้แต่ผมไวกว่าวิ่งเข้าไปหลบอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์ของน้ำก่อนจะกดลงกลอนมือปิดปากสายตาก้มมองพื้นใจสั่นระรัว
 
อย่างน้อยก็ถ่วงเวลาได้สักพักใหญ่
 
ปัง ๆ ๆ
 
เฮือก!
 
“ออกมา!! มึงไม่รอดแน่” เสียงมันขู่มือทุบประตู ผมกัดหายใจไม่ขยับตัวแม่แต่นิด
 
ฮือออ ได้โปรด ช่วยผมให้หลุดจากนรกขุมนี้ที
 
………………………………………………………………..
 
ตี๋
 
เสียงฝีเท้าซอยถี่เร็ววิ่งมาทางห้องน้ำด้านหลังที่ถูกปิดตายเอาไว้ไม่ได้ใช้งาน ผมมองแม่กุญแจที่ห้อยต่องแต่งมั่นใจว่าฟางต้องอยู่ในนั้นแน่นอน ก็เขาวิ่งพล่านไปทั่วทุกห้องน้ำ มีแต่ที่นี่แหละ ห้องสุดท้าย
 
ปัง!!!
 
ประตูถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างใหญ่ของตี๋ที่กวาดตามองไปทั่วทั้งห้อง เห็นชายสองคนยืนอยู่หน้าห้องน้ำใบหน้าเครียดแค้นจ้องประตูบานนั้นมือถือเหล็กเหมามือพยายามงัดเข้าไปให้ได้ คนที่ยืนกุมเป้าหันมาเห็นผู้มาใหม่ยกปืนขึ้นมาจ่อจะยิง
 
“ถอยออกไป” ผมไม่ได้ถอยแต่กลับวิ่งเข้าใส่เตะปืนลอยคว้างกลางอากาศ ปืนหล่นตกลงมาอยู่ที่เท้าของผมไม่รอช้าที่จะก้มลงหยิบมันขึ้นมายิงไปที่ขาของเจ้าของปืนทั้งสองข้าง
 
ปัง ปัง
 
“มึง!” ชายอีกทิ้งเหล็กในมือชักปืนออกมา ผมก้มหัวลงปล่อยหมัดไปที่กลางลำตัวสุดแรงจับมันทุ่มลงกองกับพื้น
 
เชือกเส้นหนามัดผู้ร้ายสองคนตัวติดกัน ผมจัดการเตะเข้าที่ลำคอทำให้สลบไป โชคดีที่มันไม่ทันตั้งตัวและมากันแค่สองคน แต่ถึงมากกว่านี้ผมก็ต้องช่วยฟางให้ได้
 
ไม่ว่าตัวเองจะตายรึไม่ก็ตาม ฟางต้องปลอดภัย
 
“ฮัลโหล พี่องอาจเหรอครับ….ช่วยมาที่ XXX ด่วนเลย….อย่าเพิ่งถาม….เอาเสื้อผ้าผมมาสักชุดด้วย….ครับ ผมจะรอ” ผมต่อสายหาพี่องอาจให้มาจัดการพวกเดนสังคมให้พ้นจากโลกใบนี้
 
ก๊อก ๆ
 
“ฟาง เปิดประตู” ผมแนบหูลงไปฟังเสียงข้างใน ได้ยินเสียงล้มหายใจกับเสียงสะอื้นแผ่ว ๆ
 
“ฟาง…กูเอง ไม่ต้องกลัว…” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีสติพอจะรับฟังอะไร ก้มมองประตูที่ถูกงัดเข้าไปเกือบจะพังหยิบเหล็กที่มันทั้งมางัดต่อจนพังเข้าไปได้
 
ภาพที่ผมเห็นทำเอาหมดแรงสงสารมันจับใจ ตามร่างกายอาบไปด้วยเลือดปล่อยกลิ่นคาวคลุ้งออกมา มือมันจับกันแน่นยืนก้มหน้าสั่นน้ำตานอง ขนาดผมได้เข้าไปใกล้มันยังไม่รู้ตัว
 
“ฟาง” ผมเอ่ยเสียงแผ่วมือยื่นไปแตะไหล่ให้มันตื่นจากภวังค์เลวร้าย มันสะดุ้งตาเบิกกว้างมองผมมือชี้หน้าให้ถอยห่าง
 
“มึงอย่าเข้ามา!! ฮึก กูยอมตาย…มึงอย่าเข้ามานะ”
 
“ฟาง นี้กูเอง กูตี๋ผัวมึงไง ไอ้เด็กเหี้ยอย่าทำกูใจเสียดิวะ มีสติหน่อย” ผมพูดกล่อมให้มันตื่น แต่เป็นใครเจอเรื่องกระทบใจอย่างนี้เข้าไปก็สติแตกครั้นจะเป็นบ้า
 
“ฮึก…ตี๋….มึงช่วยกูด้วย ช่วยกูด้วย ฮือออ~” ฟางเพ้อส่ายหน้ารัวว่าอย่าเข้าไปใกล้ ผมจ้องตามันเดินเข้าคว้ามันมากอดแนบอก มันดิ้นรุนแรงก่อนจะนิ่งไปกัดไหล่ผมจนเจ็บ
 
“อ้ะ! เกิดอะไรขึ้น?” พี่องอาจเดินเข้ามา ผมกอดฟางแน่นพามันเดินออกมาก่อนจะแบมือรับเสื้อผ้าที่สั่งไว้
 
“ผมจะพาฟางกลับก่อน ฝากทางนี้ด้วยนะครับ” ไม่ต้องอธิบายพี่องอาจก็พยักหน้าเข้าใจ เปิดกล้องดูเรื่องราวทั้งหมดก่อนจะเก็บไว้เป็นหลักฐานให้ตำรวจ พอให้แล้วก็จะทำลายมันทิ้งซะไม่ให้ใครได้รับรู้นอกจากเขาแค่สามคน
 
…………………………………………………………………………………….
 
ฟาง
 
ภายในห้องนอนที่คุ้นตาผมผวาตื่นขึ้นมาขยุ้มผ้าปูแน่น กวาดตาไปรอบห้องเห็นรูปไอ้ตี๋ที่ฉีกยิ้มกอดคอกับพี่ดิน มือบางทาบอกโล่งใจที่ตี๋ช่วยไว้ได้ทัน ยอมรับว่าคิดจะตายจริงถ้าขืนมันพังประตูเข้ามาได้
 
แกร๊ก
 
ผมชันตัวลุกนั่งมองไปที่ประตูและคนที่เข้ามาใหม่ เห็นหน้าพี่ชายตัวเองที่ขอบตารื้นกลืนก้อนแข็งลงคอ พี่พัดและไอ้ตี๋มองหน้ากันก่อนจะเดินออกไป ผมปล่อยโฮอีกรอบอ้าแขนออกต้อนรับพี่ชายที่เดินมานั่งขางเตียงสวมกอดผมแน่น
 
“….ขอโทษ พี่ขอโทษนะฟาง”
 
“ไม่เป็นไร…ฮึก….” ผมลูบหลังพี่ชายปลอบประโลม พี่ฟินสะอื้นไร้น้ำตาแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเขาเจ็บแค่ไหนที่ปล่อยให้ผมเจอเรื่องที่ไม่คาดคิด และผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวผมด้วย
 
“หมดเวลาแล้ว แดกข้าวไอ้ฟาง” ไอ้ตี๋มันเปิดประตูเข้ามาขัดช่วงเวลาของสองพี่น้อง ฟินเข่นเขี้ยวผละตัวออกมานั่งหันหน้าออกหาเจ้าของห้อง
 
“มึงแม่ง! ฮึย พี่กลับก่อนนะฟาง อยู่ที่นี่ไปก่อนพี่เอาเสื้อผ้าห้องแกมาไว้นี่แล้ว”
 
“ห้ะ!! ว่าไงนะพี่ฟิน” ผมต้องหูฟาดไปแน่ ๆ ที่พี่ฟินให้ผมนอนกับไอ้ตี๋ เมื่อเย็นยังตีกันฆ่ากันเกือบตาย แล้วตอนนี้โยนน้องให้ศตรูที่ประกาศกร้าวว่าเกลียดหน้าตาเฉย
 
“เออ! มึงอย่าถามเยอะเลย ผัวมึงไม่ใช่ไง กูไม่ได้เต็มใจ! แต่มันจำเป็นเว้ย”
 
ผมงงหนักมองหลังพี่ฟินที่เดินสวนกับที่พี่พัดเดินเข้ามา ร่างสูงใหญ่มานั่งที่ปลายเตียงยกมือผมขึ้นกุมแนบริมฝีปากลงบนเนื้อขาวที่หลังมือ
 
“หายไว ๆนะครับน้องฟาง แฟนพี่เก่งอยู่แล้ว ไว้…”
 
“จะออกไปดี ๆหรือต้องเจอตีนกูก่อน” เสียงเข้มดุจ้องมาทางผมเขม็ง เอ้า กูนั่งเฉย ๆนะเฮ้ย
 
“หึ น้องฟางแฟนกู ตราบใดที่มึงยังหาสถานะให้ฟางไม่ได้ กูก็ยังคงเป็นแฟนอยู่” พัดลุกขึ้นเดินมาหยุดข้างตี๋ พูดเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน
 
“ไอ้พัด!! ให้ไวกูหิวข้าว” เสียงตะโกนของฟินดังรอดเข้ามา พัดหันหน้าไปทางฟางส่งจูบให้ก่อนจะปิดประตูเดินทางกลับ
 
“มีแต่พวกวอนตีน” ตี๋พึมพำเดินอาดมาช้อนตัวอุ้มร่างบางขึ้น ฟางหน้าเหวอแก้มสองข้างแดงระเรื่อมือคล้องคอตี๋กลัวจะตก
 
“กะ กูเดินเองได้”
 
“หุบปาก วันนี้กูใช้พลังงานไปเยอะไม่อยากถียงด้วย รอหายดีค่อยมาต่อปากต่อคำกู”
 
ไอ้ตี๋มันวางผมบนเก้าอี้เดินไปหยิบน้ำมาวางไว้พร้อมลงมือตักข้าวส่งให้ผม อาหารบนโต๊ะมันเรียกน้ำลายให้กลืนลงมือหยิบช้อนขึ้นตักมาวางบนข้าวร้อนส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ
 
อร่อยมาก
 
“กินเข้าไปเยอะ ๆ จะได้มีแรงสู้คนอื่นเขาได้” ผมชะงักนึกถึงใบหน้าไอ้สองตัวที่จับผมทำมิดีมิร้าย ตี๋หันมามองไม่ได้ตั้งใจพูดให้คิด แค่อยากให้ฟางกินข้าวให้มาก ๆ สมกับที่เสียแรงเหนื่อยไป
 
ผมเผลอปล่อยช้อนล่วงลงกระทบจานข้าวเกิดเสียงดัง จู่ ๆมือมันก็ไม่มีแรงขึ้นมา น้ำตากลับมารื้นอีกครั้งใจสั่นตัวสั่นยากจะห้ามให้หยุด
 
หมับ
 
ตี๋คว้าคนข้างกายมากอดลูบหัวน้อยจูบลงบนเส้นผมเล็กดันตัวฟางออกสบสายตากันตรง ๆ เอียงหน้าประกบปากลงไปตอดลิ้นนุ่มที่จูบตอบกลับมาเป็นครั้งแรก สองมือใหญ่เลื่อนลงโอบเอวบางสอดมือเข้าไปใต้เสื้อลูบไล้หน้าท้องขาวเนียน ก่อนนิ้วจะสะกิดตุ่มไตบีบเค้นดึงให้หายหมันเขี้ยว
 
“จำแค่ใบหน้ากู ริมฝีปากกู สัมผัสจากกูเท่านั้น จะไม่มีคนอื่นได้แตะต้องมึงอีก มึงเป็นของกูคนเดียวนะฟาง จำเอาไว้ให้ขึ้นใจว่าใครมีสิทธิ์ก้าวกายร่างกายมึง จำแค่ว่าใครผัวมึง…จุ๊บ…”ผมแหงนหน้ารับจูบที่ตี๋มอบให้อีกครั้ง
 
“ทุกอย่างมึงเป็นของกู แค่กูคนเดียว!” เสียงเข้มเน้นย้ำอีกครั้ง
 
“อื้ม~ อย่าล้วงดิวะ กูหิวข้าวไม่ได้หิวมึง” ผมจับมือที่ซุกซนออกจากเสื้อก้มหน้างุดพูดเตือนมันเขิน ๆ
 
ไอ้เหี้ยตี๋มันหื่นได้ทุกสถานการณ์  ไอ้เลว
 
“หึ แดกข้าวก่อนค่อยแดกกูต่อ คืนนี้กูยอมให้มึงเลยไอ้เด็กเปรต เอาให้เต็มที่ ลบรอยพวกมันออกจากตัวมึงให้หมด แต่ถ้ามึงมันได้เรื่องกูคงต้องทำเอง” เสียงมันล้อเลียนส่งยิ้มกวนตีนมาให้ ผมยกมือตบหน้ามันก้มหน้ากินข้าวต่อ
 
เขินจนแก้มจะแตกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
 
 
 
 TBC.
 
ตอนหน้าไปค่ายแล้วจ้า นางไปกันยกแก๊ง พี่ว่าที่หมอก็ติดไปกับเขาด้วย
แต่ก็ยังไม่เซอร์ไพร์เท่าพี่ฟินกับพี่พัด
ที่สุดท้ายแล้วก็ไปจนได้ ตี๋เอ๊ย แกเล่นผิดคนแล้ว ลงทุนขัดขวางยังไงก็ไม่สำเร็จ เสร็จแน่ เหอ ๆ