I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 4
 
 
ดิน
 
 
ใครมันจะคาดคิดว่านายบดินทร์แสนป่าเถื่อนคนนี้จะมาเดินตามหาไอ้เด็กโยธานามว่าติ้วได้ ไม่รู้คราวนี้จะได้กินยำตีนหรือยำเล็บมือนางเป็นจานหลัก เพราะชีวิตไอ้เด็กโยธามันไม่เคยรอดปลอดภัยได้สักวัน
 
มันหายไปไหนวะ
 
"อย่าบอกนะว่าลืมไว้ในห้องพี่ดิน" ติ้วยกมือตบหน้าผากให้กับความขี้ลืมของตัวเอง
 
ดินล้วงโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาอีกคน กวาดตามองไปรอบๆลานจอดเพ่งสายตามองรถที่พอจะคลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นของติ้ว
 
"ครับพี่ดิน" ติ้วเหยียดขาออกล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับ
 
(ติ้วอยู่ไหน พี่หาไม่เจอ)
 
พี่ดินกำลังหาเขา นัยน์ตาเป็นประกายยื่นหน้าออกไปนอกรถมองเห็นหลังบางอยู่ไม่ไกลมากนัก ดินหมุนตัวมองข้างหลังรู้สึกเหมือนมีใครจ้อง หันมาเจอหน้าคมของเด็กโยธากวักมือเรียกยิ้มหวานให้
 
สองมือล้วงเก็บโทรศัพท์โยนเข้ากระเป๋ากางเกง ใบหน้าระรื่นนักนะ เดี๋ยวเจอๆ พี่ดินคนดีเดินอาดๆเข้าไปหาติ้วที่เปิดประตูรถรอให้เข้ามาข้างใน
 
"มีอะไรรึเปล่าครับ" เสียงนุ่มเอ่ยถาม ดินฉีกยิ้มใส่มือบิดใบหูขาวขบฟันแน่นจนอีกคนร้องโอย
 
"พี่ทำติ้วทำไมครับ"
 
"ไม่รู้เลย ไม่รู้งั้นเหรอ หืม" ยิ่งติ้วตีหน้าซื่อใส่มือยิ่งบิดเกรียวเพิ่มแรงขึ้นไปอีก
 
"เจ็บๆๆ ถ้าเรื่องแตงบอกเลยว่าเพื่อนนะพี่ดิน นิสัยมันแมนยิ่งกว่าผู้ชายถึก ไว้วันหลังจะแนะนำให้รู้จัก"
 
"ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่เพื่อนไม่เพื่อน แต่มันอยู่ที่ติ้วยืนนิ่งให้เธอจับ"
 
"แค่แปปเดียวเอง" ติ้วเถียงออกมาใบหน้ายิ้มกริ่มกวนโทสะ พี่ดินกำลังหึง บุญไอ้ติ้วนักที่เห็นเมียหึง
 
"ยิ้มอะไร!" เสียงเข้มตะวาดน้อยๆถลึงตาใส่ว่าอย่าซ่ากับพี่นะ
 
 แหน่ะ ยิ้มหน่อยก็ดุ อ้อนหน่อยก็หาว่าอ่่อย เมียผมท่าทางจะบ้า เด็กโยธาคิดขำๆกลั้นหัวเราะก้มหน้ามองขาขาวของเมียที่โผล่พ้นขอบกางเกงยีนส์ตัวสวย เห็นแล้วมันน่ากัดให้เป็นรอยฟัน
 
"เห้อ คุยกับเด็กมันน่าปวดหัวกว่าที่คิด" เสียงเนือยๆเอ่ยขึ้น ดินเปิดกระเป๋าเป้ใบเล็กรูดซิปมือควานหาของที่ต้องการส่งให้ติ้ว
 
"เบอร์พี่ก็มีทำไมไม่โทรบอก คอนโดก็ไม่ได้ไกลขับกลับไปเอาไม่นานหรอก" ติ้วรับกระเป๋าเงินมาถือไว้
 
"เกรงใจนี่ครับ แล้วอีกอย่าง..." น้ำเสียงแผ่วลงเงยหน้ามองดิน "ผมไม่มีเบอร์พี่" ส่งยิ้มแหยๆให้
 
"มี พี่เมมเอาไว้ในเครื่องให้แล้ว" ตอนไหนวะ ติ้วหยิบโทรศัพท์กดดูรายชื่อเอียงคอแปลกใจ
 
"พี่ดินคนดี ฮ่าๆๆๆ ทำไมตั้งชื่อนี้อะพี่"
 
"พอใจมีอะไรไหม"
 
"เปล่าครับ แล้วมาแค่เอานี่มาให้?" ดินส่ายหน้าเม้มปากเสมองไปทางอื่น
 
"พี่..." น้ำเสียงแผ่วเอ่ยตอบ มันเบากมากจนต้องทวนถามอีกครั้ง
 
"อะไรนะพี่"
 
"พี่คิดถึงติ้วได้ยินยังห้ะ!" ดินโต้กลับสองแก้มขึ้นสี ติ้วอ้าปากกระพริบตาถี่ๆนิ้วยาวชี้ไปที่ดินและวนเข้าหาตัวเอง
 
ใบหน้าคมยิ้มแย้มใจเต้นรัวแรงอยู่ในอก คว้าร่างโปร่งมากกกอดยกมือลูบหัวป้อยๆ ดินเผลอยิ้มออกมาก่อนตีหน้าเรียบเฉยผละตัวออกมาจ้องหน้าคมนิ่ง
 
"เมื่อกี้...ติ้วยอมให้เพื่อนกอดคอ เมื่อคืนที่จูบกันยังไม่เข็ดใช่ไหม"
 
"พี่ดินคนดีอย่าทำร้ายสามีที่น่ารักเลยนะครับ สมัยนี้เขาให้เลี้ยงกันด้วยความรักไม่ใช่ลำแข้ง"
 
"แต่พี่ชอบใช้กำลัง"
 
"ใช้ได้แต่ขอให้ถูกเวลา ยิ่งถ้าพี่ดินใช้มันตอนออกกำลังกายบนเตียงจะดีมาก โอ๊ยๆๆ" ทั้งบิดหูตีหน้าฟาดแข้ง ไม่รู้เขินหรือโกรธแต่โคตรป่าเถื่อนได้ใจ สงสัยต้องเปลี่ยนชื่อเป็นพี่ดินคนเถื่อนของไอ้ติ้วเด็กโยธามากกว่าคำเดิมแล้วมั้ง
 
"หยุดพูดจาน่าเกียจออกมาได้แล้ว สมองคิดได้แค่เรื่องนี้สินะ"
 
แหม ไม่อยากจะเถียงให้ได้อายกว่านี้ ใครกันนะที่เดินเข้ามาหาเขาในห้องน้ำจนได้เสียกัน
 
"ครับ ติ้วก็พูดเล่นอยากให้อารมณ์ดี"
 
"ดี ดีมาก เหอะ แล้ววันนี้ิเลิกเรียนกี่โมง"
 
"สี่ครับ ทำไม พี่ดินจะชวนไปไหนกันสองคนอะดิ" น้ำเสียงแซวล้อกวนบาทาดินเข้าให้อีกรอบ เมื่อเจอสายตาโหดทอดมาเตือนติ้วรีบแก้คำ
 
"งั้นชวนทำไม?"
 
"อืม ก็ใช่ เก็บเสื้อผ้าแล้วมานอนห้องพี่ ผัวเมียแยกกันมันไม่ดี" ข้ออ้างที่ยกมาพูดข้างๆคูๆมันฟังไม่ขึ้นสักนิด แต่ติ้วก็ทำเป็นอือออตามเห็นด้วย
 
"เหรอครับ อืม งั้นวันนี้เลยก็ได้ ดีไหมครับ"
 
"กะ ก็ดีมั้ง" ดินตบแก้มสากของติ้วเมื่อยื่นหน้าเข้ามาใกล้
 
"ซาดิสก์ก็ไม่บอก งั้นเลิกแล้วจะโทรหานะครับ จุ๊บ~" ให้ตาย ไอ้เด็กโยธามันชอบทำให้ใจเต้นอยู่เรื่อยดินเก้อเขินยกเท้าถีบเข้ากลางร่างสูงผละตัวเปิดประตูลง
 
ติ้วยกนิ้วแตะริมฝีปากที่เพิ่งกดลงบนกลีบปากนุ่มหยุ่น มืออีกข้างกุมท้องนั่งตัวงอมองร่างโปร่งผ่านกระจกรถที่เลื่อนปิด ทั้งจุกทั้งเจ็บแต่ก็คุ้ม
 
 
 
 
ฟาง
 
 
@มหา'ลัย
 
 
ผมไม่สนหรอกว่าโลกจะร้อนหรือตับใครแม่งจะแตก แค่เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดและถ้าขืนยังไปเสือกเรื่องของคนอื่นอีก ผมคงจะเป็นบ้าตายเข้าสักวัน
 
 “ฟาง ชินมาหามึง” ไอ้ติ้วโบ๊ยปากไปที่ทางเดิน ผมมองตามเห็นไอ้ชินมันเดินยิ้มมาให้ กูสวยมากเลยสิ
 
“ไง ชินมาหาฟางเหรอ”
 
 “ครับ ถ้าชินไม่มาหาฟางจะให้มาหาใครล่ะ” ผมอาจจะกระทืบแม่งตายได้ภายในเสี้ยววินาที
 
 “ฟางมีนัดแล้วอ่า” แสร้งหน้าเสร้าไปนิด ในใจคือกูกำลังไล่มึงทางอ้อมนะ รีบไปสิวะ
 
 “ใคร?”
 
“กูเอง” เสียงเย็นๆของไอ้เชี้ยตี๋มันสอดเข้ามาได้จังหวะ ผมไม่เข้าใจว่าในนิยายมันเป็นแบบนี้จริงไหมวะ แบบว่ามาได้จังหวะชิบๆแบบนี้
 
 “ฟาง…”
 
 “ครับ ฟางมีนัดกับไอ้...พี่ตี๋” เกือบตายคาตีนแล้วไอ้ฟาง แค่ไอ้คำเดียวไอ้ตี๋มองเขม็ง
 
 “ไม่จริงหรอก ฟางไม่ถูกกับพี่คนนี้ไม่ใช่ไง แล้วเขาเรียนสิ่งแวดล้อมนี่” ชินค้านหัวชนฝา
 
 “พี่กับฟางถูกกันมากเลยครับ ใช่ไหมฟาง?” แค่ถามพอครับไม่ต้องขู่ พี่ดินกอดคอไอ้ติ้วหอมแก้มกันไม่เกรงใจกูสักนิด เห็นแล้วมันน่าอิจฉา เหลือบมองไอ้คนที่ยืนค้ำอยู่บนหัวแล้วเศร้าใจ มึงคงไม่มีวันจีบกูแบบนี้แน่
 
 “ฟางไปกับชินนะครับ เราไม่ได้เดินเที่ยวกันสองต่อสองนานแล้วนะ”
 
 ผมกำลังตกอยู่ในสถานการณ์นางเอกป้ายแดง สวยครับ กูสวยมาก อย่าแย่งกันได้ทุกคน ขืนผมตอบออกไปแบบที่คิดไอ้พี่ตี๋มันได้ใช้บาทาที่โคตรหนักนาบหน้าผมไว้เป็นของที่ระลึกก่อนจะตบคว่ำแบบไม่ต้องสงสัย
 
 ผมพูดเหมือนผมกำลังคบกับมันเลย เหอๆ กูมโนอีกแล้ว
 
 “มึงจะไปตื้อมันทำไมวะชิน อยากเที่ยวกับกูไหมล่ะ โอ๊ย! ขอโทษครับ” พระเอกสัสเลยเพื่อนผม ไอ้ติ้วจับหูตัวเองลูบป้อยๆ ลืมตัวว่าพี่ดินนั่งอยู่ข้างมันล่ะสิ
 
 “ฟาง ชินไม่ยอมแพ้หรอกนะ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
 
 “อืม แล้วเจอกัน” ผมโบกมือให้ ชินยิ้มปากกว้างก่อนเดินกระแทกไหล่ของตี๋ไป
 
 วันนี้ไอ้ติ้วมันต้องไปขนของที่เหลือจากห้องมันมาไว้ห้องพี่ดิน ผมแซวมันจนเพื่อนสาวสองคนรู้ว่ามันมีแฟน แต่ผมก็ไม่ได้บอกไปว่าใคร ถ้ามันอยากบอกก็คงบอกเอง
 
 แต่อีกคนที่ผมสงสัยคือเพทาย หายหัวไม่ว่าแต่รังสีความเป็นผัวมันแผ่กระจายจนรู้สึกได้
 
 ปัง!!
 
 เสียงไอ้ตี๋มันกระแทกประตูใส่ผมเมื่อมันอาสามาปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้  ร่างกำยำแบบเลวๆของมันเดินอ้อมมานั่งที่คนขับ ผมจะปลอดภัยถึงบ้านมันไหม
 
 “ที่จริงกูไปเรียนที่อื่นก็ได้นะ” ผมเอ่ยกับมันเสียงแผ่ว ไอ้ตี๋หันขวับเล่นเอาผวาสะดุ้งดีดตัวโหยง
 
 “กูเกลียดคนโลเลแบบมึงมากเลย จะเอายังไง!”
 
 “ก็ออกรถดิ ไปเรียนบ้านมึงก็ได้” แค่นี้ทำโหด มันไม่ได้พาผมเข้าบ้านเพื่อเอาลูกสะใภ้มาเปิดตัว แต่ผมอยากแรดไปเรียนศิลปะการต่อสู้บ้านมันเอง สืบมาเลยรู้ คิกๆ
 
 ขอกราบพ่อตาแม่ยายสวยๆ ฉีกยิ้มสยาม นัยน์ตาอ่อนหวานก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ กระผมนายทวิชว่าที่ลูกสะใภ้ของบ้านเองนะครับ กร๊าก ผมได้แต่คิดขำๆยกมือไหวพวกท่านแล้วเดินตามตูดไอ้ตี๋เข้าไปในบ้านต้อยๆ
 
 ผมก็เรียกไม่ถูกว่าสถานที่ฝึกเขาเรียกเป็นโรงเป็นห้องหรือเป็นอะไรก็ตาม แต่ผมไอ้ฟางมันได้ยืนอยู่ผู้ชายนับสิบที่จ้องผมเป็นตาเดียว เพราะไอ้ลูกชายบ้านนี้อาสาพามาเองด้วยล่ะมั้ง ได้ยินมันบอกว่ามันไม่เคยพาใครมาด้วยตัวเองเลย ส่วนใหญ่คนที่จะมาเรียนที่นี่จะต้องมาสมัครเอง และไม่ใช่เข้าง่ายๆนะครับ มันมีพวกมาเรียนเล่นๆด้วยไง ก็ต้องมีแบบสอบถามให้ทำและฝึกสักสามวันให้รู้ว่าชอบรึเปล่าถึงจะลงเรียนได้
 
 นับว่ากูใช้เส้นตี๋เข้าล้วนๆ ฮ่าๆๆ
 
 “หยุดก่อน สวัสดีครับคุณปวัตน์” ผมทำตัวไม่ถูกมือดูเกะกะไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหน ทุกคนยกมือไหว้ไอ้ตี๋ มันทำหน้าเข้มยกมือไหว้ตอบ
 
 “ครับ ตามสบายเลย ผมพาเด็กมาสอนไม่ได้มาตรวจสอบอะไร” แม่งดูทางการยังไงก็ไม่รู้ แล้วไอ้ตรวจสอบที่ว่าคืออะไรวะ?
 
 “มึงต้องตรวจอะไรวะ” แน่นอน คนอย่างไอ้ฟางไม่ยอมให้คำถามมันคาใจได้นาน
 
 “ก็ดูความสามารถที่เพิ่มขึ้นไง ถ้าเรียนไปแล้วไม่พัฒนาขึ้นเลยจะเรียนไปทำไมวะ”
 
 ตอนนี้นายทวิชได้แต่คิดว่ากูกลับบ้านทันไหม
 
 เราเข้ามาส่วนด้านหลังและเข้าไปในห้องทึบๆที่ติดแอร์เย็นมาก ผมทำตาเคลิ้มจะหลับมันซะตรงนี้ บ้านผมธุรกิจเรื่องเส้นๆครับ เส้นก๋วยเตี๋ยวไง ไม่ได้ร้านใหญ่โตอะไรมากมายแต่แม่ชอบผมก็ไม่อยากขัด บอกให้ไปขายทองกับพ่อก็ไม่ยอม ดื้อด้านเหมือนใครวะ
 
 “ตกลงมึงจะเรียนอะไรก่อน ที่นี่มีสอนหมดทุกอย่าง”
 
 “อะไรง่ายสุด” ผมเอ่ยขึ้นไม่คิดไม่อะไรทั้งนั้นแหละ กูไม่ได้ตั้งใจมาเรียน กูมาแรดเว้ย
 
 “มึงว่าไงนะ!!” เสียงติดหงุดหงิดถามผมดังลั่น โอเค กูตั้งใจมาเรียนก็ได้ ดีอย่างนะ ผมจะได้มีวิชาต่อสู้ติดตัวกับเขาบ้าง เราไม่รู้หรอกว่าวันนึงเราอาจต้องใช้มันจริงๆขึ้นมาก็ได้ อันตรายมันมีอยู่รอบตัว
 
                “กูอยากเรียนพวกเตะๆ” ไอ้ตี๋ยื่นกระดาษรายการเรียนส่งให้ผมเลือก แต่ละอย่างโคตรน่าเรียนเลยครับ
 
 ถ้าพวกฟาดก็อย่างมวย กังฟู เตะก็จะมีมวยไทยกับเทควันโด้  พวกการเหวี่ยงทุ่ม ก็จะมียูโด มวยปล้ำไอคิโด้ ฮับกิโดการใช้อาวุธก็มีเคนโด้ การฟันดาบ  บลาๆ แม่งอีกเยอะครับผมรู้จักก็มีแค่นี้
 
 “กูอยากเรียนมวยปล้ำ ฟันดาบ มึงสอนได้ป่ะวะ” ใบหน้าไอ้ตี๋เรียบนิ่งมือกระชากคอเสื้อผมลอยขึ้น
 
 “มึงอยากเรียนจริงๆหรือมาเพื่อกวนตีนกู ถ้ามวยปล้ำกูสอนให้ตอนนี้เลยก็ได้!” ไม่พูดเปล่ายังสาธิตจับผมเหวี่ยงทิ้งลงกับเบาะที่ไม่นิ่มไม่แข็งแต่จุกโคตรๆ
 
 “เฮ้ยๆๆๆ มึงจะทำอะไรกู” ร้องดิเหี้ยรออะไร ไอ้ตี๋มันคร่อมผมยื่นหน้ามาจนจมูกโด่งเราแตะกัน ผมหลับตาปี๋เบียงหน้าหลบไปอีกทาง
 
 “ก็สอนมวยปล้ำไง” เสียงเจ้าเล่ห์กระซิบตอบ
 
 “มึงกำลังปล้ำกูแล้วไอ้สัส ไม่ได้ๆกูต้องเป็นฝ่ายกระทำไม่ใช่มึงจะมาทำกู มันไม่ถูกต้องนะเว้ย” ผมยกมือดันตัวมันออกได้ยินเสียงหัวเราะมันแว่วมาให้ได้ยิน
 
 “ฮ่าๆๆ กูเบื่อหน้าเคะๆอย่างมึงว่ะ พอ เลิกเล่นแล้ว เดี๋ยวเรียกพี่องอาจมาสอนมึงแทน”
 
 ร่างสูงใหญ่ผละตัวออกเดินหายออกไปจากห้อง ฟางนั่งยกมือทาบอกใจหายใจคว่ำและนึกเสียดายที่มันไม่แม้แต่จะจูบ เชี้ย กูอ่อยขนาดนี้ยังเสือกโง่ชิบหาย แล้วพี่องอาจอะไรนั่นไม่อยากเรียนด้วยเลยว่ะ แค่ชื่อก็น่ากลัว
 
 ชายหนุ่มผิวสีขาวเหมือนหยวกกล้วยเดินตามหลังไอ้ตี๋เข้ามาใบหน้ายิ้มแย้ม ชิบหาย แม่งหล่อจังวะ
 
 “คนนี้เหรอครับคุณตี๋” เสียงยังนุ่มน่าฟังอีก เคลิ้มครับงานนี้
 
 “อืม แสบใช้ได้อยู่ ฝากด้วยนะ” ตี๋กอดอกมองหน้าฟางที่ตาเยิ้มจ้องครูสอนคนใหม่จนคนโดนจ้องรู้สึกเขิน สองเท้ายาวก้าวไปตบหัวเล็กให้ตื่นจากฝัน
 
 “ไอ้…มึงมาตบกูทำไม”
 
 “หยุดมองก่อนโดนตีน กูจะอยู่ในนี้ด้วยไม่ต้องแรด” ขอบคุณที่ชม ผมยิ้มแป้นผลักหน้ามันออกลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ยกมือไหว้พี่องอาจ
 
 “เรียกพี่อินก็ได้นะครับ แล้วน้องชื่อ…”
 
 “ฟางครับ ข้าวฟาง เรียกสั้นๆว่าน้องฟางก็ได้นะครับพี่อิน เราจะได้สนิทสนมกันมากขึ้นไปอีก”
 
“ไม่ต้องเสียเวลาอ่อย พี่องอาจเขามีแฟนแล้ว” ผมจะพูดอะไรต่อได้นอกจากเสียดายสัสๆ และคิดแค้นไอ้ตี๋ที่รู้ทันความแรดของผม ฮ่าๆๆ
 
 “ครับ มีแฟนแล้ว แต่ถ้าน้องฟางอยากเป็นกิ๊กกับพี่ก็โอเคนะ” ทั้งผมทั้งไอ้ตี๋มองหน้าพี่อินขวับ สายตาตี๋จ้องอินนิ่ง
 
 “ได้เหรอครับ”
 
 “มึงจะเรียนไหม!!!” โอเค ผมว่าเราควรกันหลังไมค์นะพี่ พี่อินเดินหลบมุมให้ผมเผชิญหน้ากับไอ้โหดตรงๆ รักกูมากนะพี่
 
 “เรียนดิ ตกลงเริ่มอะไรก่อน” ผมตอบมันเสียงเท่ามดตด
 
 “ฝึกร่างกายก่อน พี่องอาจไว้มาสอนมันพรุ่งนี้นะครับ” หันมามองผม “วันนี้ผมจะสอนมันเอง” อย่าโหดครับ กูกลัว
 
 พี่อินแม่งโคตรจะเชื่อฟังเลย ผมมองผ่านไอ้ตี๋เห็นหลังไวๆ จะเอ๋ ผมเลื่อนสายตาเงยหน้ามองไอ้โหด(เปลี่ยนชื่อแล้ว) ใจมันเต้นตึกๆว่ารักเธอ กูกำลังบ้าโปรดเข้าใจ
 
 “ข้ามหัวกู” ตี๋กัดฟันพูดกรอดๆสาวเท้าเข้ามาใกล้ฟางยกแขนล็อกตัวเอาไว้ทั้งสองข้าง
 
 “กูก็ยืนเฉยๆไปข้ามตอนไหนครับ” เอ้า ปากพาซวยอีกกู นี่ผมกำลังคิดนะไม่ใช่ให้พูดออกมาแบบนี้
 
 “คดีไอ้เหี้ยชินยังไม่จบ มึงยังเสนอหน้ามายุ่งกับพี่องอาจอีก จะเอายังไง!!! กูเตือนมึงหลายรอบแล้วนะไอ้เด็กเปรต หรือว่าต้องให้กูเอาจริง”
 
 “ไอ้ตี๋…คือกูกำลังงง” ผมเสี่ยงตายโต้ตอบกับมัน
 
 “งงอะไร?”
 
 “คือแบบว่ามึงบอกจะเอากูเป็นเมียใช่มะ และนี่คือวิธีจีบแบบใหม่เหรอวะ กูอยากมีโมเม้นต์ที่น่ารักแบบคนอื่นบ้างอะ เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งมองกูแบบนั้นคือกูชื่อฟางนะ สถานะโสดอยู่ มึงจะเอากูเป็นเมียก็ช่วยศึกษากันบ้างดิวะ กูโมโหอะแม่ง! กูเก็บกดมากเข้าใจป่ะ แล้ว…”
 
 “ฮ่าๆๆๆ ไอ้เหี้ย กูข่มขืนมึงไม่ลงเลย โอ๊ย มึงแม่ง” ผมยืนหน้าบึ้งส่งสายตาหมาสงสัยมือเกาหัวเอียงคอไม่เข้าใจ
 
“อะไรวะ”
 
 “ฟังนะไอ้คุณฟาง กู-ไม่-ได้-จีบ-มึง! แต่กูจะเอามึงเป็นเมีย และมึงต้องสมยอมด้วย เพราะถ้าไม่ยอมกูจะปล้ำ”
 
เชี้ยยย ผมโคตรใจเต้นกับคำว่าปล้ำเลย มึงรออะไรวะตี๋
 
 “กูไม่ยอมมึงหรอก ลูกมีพ่อมีแม่ มีพี่ชายอีกคน บ้านอยู่xxx คอนโดxxx เบอร์โทร 089-xxx-xxxใครมันจะไปยอมวะ” ตี๋อ้าปากค้างตบหน้าผากตัวเองแรงๆ
 
 “ขอยาให้กูกินด่วน” ผมได้ยินตี๋พึมพำๆหน้าเครียดๆ
 
 นายปวัตน์ทรุดฮวบรู้สึกตื้อไม่มีเรี่ยวแรงจะยืน ฟางทิ้งตัวลงนอนข้างๆใช้แขนหนุนหัวแทนหมอน มือสะกิดหลังหนาให้หันมามอง
 
 “^+++^ ให้กูช่วยผายปอดไหมวะ”
 
 “ไม่ต้อง แค่มึงช่วยอยู่เงียบๆก็พอแล้ว เห้อ กูอยากจะบ้าตาย”
 
 “ไอ้ตี๋…เรื่องชินอะ กูให้มึงจัดการได้เลยนะ แต่เรื่องพี่อินอะ กูขอจัดการเอง” ผมเอ่ยกับมันเสียงเรียบหน้าจริงจัง
 
 “มึงจะทำอะไรพี่องอาจ?”
 
 “กูจะปล้ำ! ให้สมกับที่เขามาจีบกูต่อหน้ามึง” ไอ้ตี๋เดินหนีไปล็อคห้อง ผมดีดตัวขึ้นนั่งมองมัน
 
 “มึง…มาปล้ำกูแก้ขัดไปก่อนแล้วกันนะไอ้เด็กเปรต กูสมยอมจะนอนรอนิ่งๆเลย” เสียงมันหื่นกระตุกยิ้มนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าผม มือหนาแตะบ่าผมทั้งสองข้างก่อนจะดึงตัวผมไปคร่อมทับเอาไว้ทั้งตัว
 
 “เป็นเมียกูเถอะนะตี๋ ป๋าจะเลี้ยงดูอิหนูอย่างดีเลย” ผมฉักยิ้มพูดประโยคที่คิดไว้ออกมา ตี๋มันก็ยิ้มและพูดเชือดผมนิ่มๆ
 
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เอาดิ”
 
 ดูถูกันเข้าไป ผมจิกหัวทุยมันแหงนหน้าขึ้น ใบหน้าเข้มมองผมนัยน์ตาเต็มไปด้วยความต้องการ ตัดฉากไปฉายที่นอกห้องแทนนะครับ ผมจะเอาไอ้ตี๋ทำเมีย ผลเป็นยังไงกูรู้ๆกันอยู่  เป็นเมียกูนะตี๋น้อย
 
 
 
TBC.