I'm sorry! ขอโทษครับ สามีผมโหด

Chapter 19

 

 

 

ฟาง

 

“มึงไหวแน่นะ?” ไอ้มอสถามผมรอบที่สามได้  ผมก็ยิ้มแป้นชูสองนิ้วส่งให้มัน

 

“อืม มึงกลับไปเหอะ กูโอเค”

 

โอเคก็เหี้ยแล้ว มึงเห็นไหมว่าก้นกูนั่งไม่ติดพื้น

 

“อืม ถึงห้องแล้วโทรบอกกูด้วย กูเป็นห่วง” ผมเหลือบตาไปเห็นรถไอ้ตี๋เลี้ยวเข้ามา มึงห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้สัส!

 

“มึงรีบกลับเลยไอ้มอส กูว่ามึงเริ่มไม่โอเคแล้ว มันมานู้นแล้วเว้ย!”

 

“ใครวะ?” มอสหันไปมองด้านหลังตัวเองที่มีรถยนต์มาจอดจ่อก้นอยู่ “ชิบ! ผัวมาก็ไม่บอกกู” ผมลมจับเมื่อไอ้มอสมันหนีไปไหนไม่ทัน ไอ้ตี๋เปิดประตูลงมายืนจังก้าจ้องหน้าไอ้มอสนิ่ง

 

“ยืนคุยอะไรกัน?!!” แค่คุยมึงก็ด่า ชีวิตนี้กูต้องคุยกับมึงคนเดียวใช่ไหมวะ

 

“ก็เรื่องทั่วไป เรื่องบนเตียงบ้าง ทำไม? ผัวก็อยู่ส่วนผัว เมียพี่ก็เมียผม” แล่ว ๆ ๆ กูไม่รู้เรื่อง อย่าพาความซวยมาให้กู

 

“ขอคั่นเวลาสักครู่นะครับ พี่ตี๋ ผมสาบานได้ว่าผมมีพี่คนเดียวนะเว้ย”

 

“กูไม่โง่! มึงอย่ามากวนตีนกูนะไอ้เด็กน้อย” ตี๋หันไปหาเรื่องมอสต่อ

 

“ผมไม่เด็กนะครับ ใช่ไหมฟาง คืนนั้นเราก็นอนด้วยกันทั้งคืน บอกผัวมึงไปดิว่ากูไม่เด็กแล้ว”

 

“คืนไหนวะ? อ๋อ…” สงสัยจะเป็นเมื่อวันนั้นที่ผมต้องทำรายงานห้องมัน อืม ๆ

 

“นึกออกแล้วใช่ไหมฟาง เนอะ ๆ ไม่เด็กแล้ว” มึงปีสองแล้วนะไอ้มอส ผมไม่เข้าใจว่ามันถามผมทำไม อายุ 19 มันก็โตแล้วนะผมว่า

 

“อืม มึงโตแล้วไง” ผมก็ตอบมันเป็นตามความเข้าใจของตัวเอง แล้วทำไมไอ้ตี๋ต้องจ้องผมขนาดนั้นด้วยวะ

 

“ไอ้ฟาง!! ไหนมึงบอกมีกูคนเดียว แล้วมึงไปเห็นไอจู๋มันตอนไหน” เสียงเข้มเอ่ยกระชากมือกำรอบแขนของฟางดึงเข้าหาตัว

 

“อะไรกันวะ? พี่แม่งทะลึ่ง” ผมยิ้มเขิน

 

“ฮ่า ๆ ๆ น่ารักชิบหายเพื่อนกู กลับก่อนนะครับผัวฟาง ไว้เจอกันใหม่ วันนี้ผมมีธุระไม่ว่างเล่นด้วย” มอสชิ่งหนีไปหาพี่ฟินคนดีที่นั่งรออยู่ที่ร้านอาหาร

 

…………………………………………………………………….

 

ฟิน

 

ผมแลซ้ายเหลียวขวาหาร่างสูงใหญ่ของไอ้พัดว่ามันอยู่ในอาณาเขตแถวนี้หรือไม่ ร่างขาว ๆ ของไอ้มอสมันเปิดประตูเข้ามา ผมลดเมนูที่ปิดหน้าลงโบกมือเรียกมันบอกตำแหน่งว่านั่งอยู่ตรงนี้

 

“รอนานไหมครับ?”

 

“ไม่นานเลย มึงจะแดกอะไรก็รีบสั่ง กูมีธุระต้องไปทำต่อ” ผมรีบกางเมนูออกกวักมือเรียกพนักงาน

 

“แต่ผมไม่รีบ นานทีจะเจอพี่ฟิน ผมขออยู่นาน ๆ ไม่ได้เหรอ” อย่ามาอ้อน มุขนี้มันใช้กับกูไม่ได้ผลหรอกเว้ย

 

“มึงเข้าใจคำว่าธุระไหม? ทำไมมึงชอบยุ่งกับกูจังวะ ไม่หันไปอ้อนพี่รหัสมึงบ้าง”

 

“ก็พี่รหัสผมไม่น่ารักเหมือนพี่ฟินนี่ครับ” มึงเอาส้นตีนมองรึไงถึงว่ากูน่ารัก เมื่อได้รายการอาหารที่ต้องการพนักงานก็กลับไป ผมเลื่อนตัวลงให้เห็นแค่หัว

 

“ถ้ามึงเห็นไอ้พัดมาสะกิดกูด้วยนะ”

 

“ทำไมผมต้องทำอย่างนั้นด้วย เรื่องวันนั้นผมยังแค้นไม่หายเลยนะ ฮึ ผมรู้ว่าพี่พัดแกล้งผม วันนั้นระหว่างพี่กับพี่พัดไม่มีอะไรเกินเลยกันใช่ไหมครับ”

 

มึงจะเอาเลยขนาดไหน กูเกือบเสียตัวเพราะมึงเลย ไอ้มอส

 

“อืม มันแกล้งมึง” ผมตอบส่ง ๆ ให้มันสบายใจ ไอ้ห่านี่มันชอบถามมากถามเยอะ ผมเลี่ยงอันไหนได้ก็เลี่ยง

 

“ได้แล้วครับ” เสียงพนักงานดึงความสนใจของผมให้กลับไปนั่งท่าปกติ ไอ้มอสก็กวนตีน มันยิ้มพร้อมส่งตะเกียบให้ผมเหมือนแฟนมานั่งกินข้าวกัน

 

“ผมว่าหน้าม้าพี่ยาวไปนะ เอ…เอาหนังยางมารึเปล่านะ” มันคลำหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า ผมคีบอาหารเข้าปากตาก็มองไปนอกร้านค่อยระวังพวกเพื่อนมันมาเห็นแล้วพากันไปแซวให้ไอ้พัดได้ยิน

 

พรึบ

 

ผมคาบลูกชิ้นในปากค้างเมื่อไอ้มอสมันยืนขึ้นโน้มหน้าตัวเข้ามามัดจุกให้ผม กลิ่นน้ำหอมของมันลอยเข้ามาแตะจมูก แล้วผมก็เสือกชอบกลิ่นนี้ซะด้วยสิ

 

“เรียบร้อย น่ารักจังนะพี่เนี่ย” หมดกันไอ้ฟินแห่งโยธา มาดนักเลงผมหมดไปกับไอ้จุกจิ๋วบนหัว ลองหยิบโทรศัพท์ออกมาส่องดู อืม กูแบ๊วเหี้ย

 

“แดกได้รึยัง?” ผมจ้องมันเขม็งส่งสายตาข่มขู่

 

“คร้าบบบ ที่รักอย่าดุเค้าสิ”

 

“อย่าลามปามไอ้มอส แดกเข้าไปจะได้รีบกลับ”

 

ระหว่างที่ฟินกำลังก้มหน้าเพื่อทานอาหารก็มีร่างสูงของอีกคนเดินเข้ามาในร้าน พัดโบกมือทักทายเพื่อนแก๊งเตะบอลที่นัดกันมาหาอะไรกินหลังเลิกเรียน

 

“มาสายนะมึง แล้ววันนี้ดูโอ้มึงไม่มาไงวะ” พัดนั่งเก้าอี้ที่หันหน้าไปทางโต๊ะของฟินพอดิบพอดี แต่ร่างของมอสที่นั่งหันหลังให้บังอยู่จึงไม่ทันเห็นอีกคน

 

“วันนี้มันไปทำธุระกับพ่อ”

 

“พ่อหรือผัว ฮ่า ๆ เห็นโหด ๆ อย่างไอ้ฟิน แม่งมีมุมน่ารักด้วยนะเดี๋ยวนี้ วันนั้นกูเห็นมันกัดปากตัวเองคิดการบ้าน แม่งโคตรยั่วเลย”

 

“มึงอย่าคิดจะยุ่งกับมันเลยนะเว้ย ไอ้ฟินกูจองไว้แล้ว”

 

“กูว่าแล้ว แดกเพื่อนเหรอครับไอ้พัด สาว ๆ มันไม่ถึงใจมึงหรือไง”

 

“ก็ประมาณนั้น มึงห้ามไปแซวมันเด็ดขาด เดี๋ยวซวยกู” พัดขอร้องเพื่อนชายสี่คน

 

“แววกลัวเมียมาแต่ไกล หรือมึงเมียมัน ฮ่า ๆ กูเดาไม่ออกเลยว่ะ”

 

“มึงว่าไอ้ฟินไปทำธุระกับพ่อ?” พัดขมวดคิ้วพยักหน้า

 

“แล้วไอ้คนที่นั่งแดกข้าวกับไอ้มอสมันคือใคร?” พัดมองเลยไปอีกโต๊ะ เอียงคอมองสบสายตาเข้ากับฟินเข้าเต็ม ๆ

 

“แค่ก ๆ  ๆ ช…ชิบหายแล้ว!” ผมทุบอกตัวเองที่สำลักข้าวเข้าไป ไอ้พัดมันอยู่ที่นี่ ผมเห็นมัน มันเห็นผม

 

“น้ำครับพี่ บอกแล้วอย่ารีบกิน เป็นยังไงล่ะ” มอสส่งแก้วน้ำให้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมรับแก้วน้ำเอาไว้ตามองไอ้พัดที่ถอยเก้าอี้เดินมาทางนี้

 

“มอส พี่ว่าเรากลับกันเหอะ วันหลังเดี๋ยวมาเลี้ยงใหม่ กลับกัน ๆ” ผมโคตรรีบลุกขึ้นยื่นฉุดมือไอ้มอสให้ลุกตาม แต่ยังช้ากว่าไอ้พัดที่เดินมาถึงโต๊ะเรียบร้อย

 

“กูเพิ่งรู้ว่าพ่อ! มึงคือไอ้มอส”

 

“กลับไปคุยที่ห้อง กูขอล่ะ” ผมจับแขนล่ำเอาไว้ ไอ้มอสมันลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับไอ้พัด

 

“ทำไมพี่ชอบมาขัดขวางจัง แฟน? ก็ไม่ใช่”

 

“รู้ได้ไงว่าไม่ใช่”

 

“พี่กลับก่อนนะมอส” ผมควักแบงค์พันวางบนโต๊ะ “นี่เงิน” ไปรีบลากไอ้พัดออกมาให้ไวที่สุด กลัวว่ามันจะระเบิดออกมากลางร้าน รถของมันจอดอยู่หน้าประตูทางเข้าพอดี ผมผลักมันเข้าไปนั่งข้างคนขับ คลำหากุญแจที่กระเป๋ากางเกงของมันมาขับเอง

 

“หึ” แต่เสียงสั้น ๆ กับท่าทางที่นิ่งเงียบผมก็เสียวสันหลังวาบขึ้นมา ตายแน่ กลับห้องไปผมต้องตายแน่ ๆ

 

ปัง!!

 

“มึงโกหกกู!!” เท้ายาวยกถีบประตูปิดเสียงดังลั่น ผมหยีตายกมือปิดหู

 

“กูไม่อยากให้มึงคิดมาก กูมาเลี้ยงน้องเฉย ๆ นะเว้ย ไม่มีอะไรมากกว่านั้น”

 

“แล้วกูต้องรอให้มึงก่อนรึไงถึงจะหึงได้ กูหึง!! ไอ้เหี้ย…กูโคตรหึงเลย” พัดเสยผมรูดเนคไทลงเหวี่ยงลงกับเบาะโซฟา ผมตัวสั่นใจสั่นเดินเข้าห้องครัวไปหาน้ำเย็น ๆ ดื่ม

 

ไม่ไหว น้ำเย็นไม่ช่วยให้ความร้อนในตัวผมลดลงเลย

 

“อย่าคิดว่ากูจะปล่อย…มองตามันก็รู้ว่ามันคิดกับมึงเกินพี่น้อง กูคงต้องสั่งสอนมันสักหน่อยว่ามึงของใคร”

 

“อื้อ~ มึงทำอะไร ไอ้พัด! กูไม่เอา” ผมประคองแก้วน้ำไม่ให้หกก่อนจะรีบวางลงบนโต๊ะ มือของไอ้พัดล้วงเข้ามาในกางเกงผมจากทางด้านหลัง ร่างของมันกำลังโอบกอดผมอยู่ ริมฝีปากร้อนคลอเคลียบริเวณใบหูไล่ลงมาที่คางและซอกคอ

 

“ที่มันยังตามมึง เพราะมันไม่รู้สินะว่ามึงแฟนกู งั้นพรุ่งนี้กูจะบอกทุกคนว่ามึงแฟนกู พวกแม่งจะได้เลิกจ้องจะจับมึงทำเมียสักที”

 

“จะมีใครนอกจากมึงวะ กูไม่ได้น่ารักแบบน้องต้นข้าวนะเว้ย! นะ…นั่นมึงจะพากูไปไหน”

 

ผมดิ้นพล่านถูกอุ้มเอวลากออกจากห้องครัวไปยังห้องนอน ร่างของผมกระแทกกับเตียงเด้งขึ้นเหนือเบาะนุ่ม สายตาของมันจ้องมาที่ผมกระเถิบตัวเองเข้ามาให้ในขณะที่ผมได้แต่กระเถิบตัวหนีจนสุดหนทางรอด

 

“ถ้าไม่อยากให้กูปล้ำมึงก็หนีออกไปซะ กูคงทนได้อีกไม่นาน” มันเบือนหน้าหนีหายใจหอบ ผมรีบก้าวลงจากเตียงวิ่งไปยืนหยุดมือจับลูกบิดค้างเอาไว้

 

“กูไม่ชอบที่มึงเอาอารมณ์มาลงกับกู ครั้งแรกของกู…มันต้องไม่ใช่แบบนี้” ผมพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเปิดประตูออกไปนั่งรอมันข้างนอก

 

……………………………………………………………………….

 

พัด

 

“โธ่เว้ย!! กูควรเชื่อใจมึง แต่กูก็ทำไม่ได้ทุกที” ผมลงหมัดไปกับเตียงต่อยสุดแรงเป็นรอยยับยู่ยี่ โมโหที่มันโกหก แต่ที่มันทำก็เพื่อให้ผมสบายใจไม่ใช่เหรอวะ เพราะถ้ามันบอกมาตรง ๆ ผมก็คงยั้งอารมณ์จะไปด้วยไว้ไม่ไหว และอาจจะต่อยหน้าไอ้มอสเกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โตอีก

 

ใช่…เราต่างก็รู้ใจกันดี มันถึงต้องโกหกผม

 

“เกือบไปแล้ว กูเกือบจะทำลายมึงแล้วไอ้ฟิน บัดซบ! กูต้องควบคุมตัวเองให้มากกว่านี้” ผมนอนแผ่หลาปล่อยให้แอร์เย็น ๆ ช่วยลดระดับความร้อนในร่างกายที่พุ่งสูง ไม่คิดว่าตัวเองจะขี้หึง ไม่คิดว่าคนที่ต้องมาตามหึงคือเพื่อนสนิท ทุกทีกูก็เก็บอารมณ์ได้นี่หว่า พอเปลี่ยนจากเพื่อนมาเป็นแฟน อะไร ๆ มันก็เปลี่ยนไปหมด

 

แกร๊ก

 

ผมเปิดประตูออกมาคิดหาคำพูดว่าจะขอโทษมันยังไงดีอยู่นาน แต่ภาพที่เห็นมันให้ความรู้สึกว่าไอ้ฟินมันน่ารัก ผู้ชายคมเข้มอย่างมันนอนกอดตุ๊กตาปีศาจสีแดงหลับปุ๋ยคอพับตกลงจากเบาะนิ่ม ผมเดินไปประคองหัวมันขึ้นจัดท่าให้นอนดี ๆ เอียงหน้ามองมันอยู่นานจนได้ยินเสียงออดดังขึ้น

 

“ไอ้ฟาง”

 

“หลบไปพี่พัด ฟางจะเข้าไปหาพี่ฟิน” มาถึงฟางมันก็ดันตัวผมให้พ้นทางหน้ามุ่ยเข้าไปด้านใน ผมยืนมองหน้าไอ้ตี๋ความรู้สึกไม่ค่อยกินเส้นกับมันเท่าไหร่

 

“ทำอะไรน้องกูอีก”

 

“มึงควรถามไอ้ฟางมากกว่าว่าทำอะไรกับไอ้มอส ส้นตีน! แม่งน่ากระทืบให้ตายทั้งคู่” ไอ้มอสอีกแล้วเหรอวะ ดูเหมือนผมกับมันจะมีเป้าหมายเดียวกันซะแล้ว

 

“มึงอยากให้ไอ้มอสไม่มายุ่งกับไอ้ฟางไหมล่ะ?” ผมลองถามเล่น ๆ ดูเชิง

 

“หน้ามึงชั่ว” ก่อนจัดการไอ้มอส ผมว่ากระทืบไอ้เหี้ยนี่ก่อนเลย

 

“เข้ามาคุยข้างใน กูว่าเราได้มีเรื่องให้ทำด้วยกันว่ะ” ผมหลีกทางผายมือให้มันเข้ามา

 

“กูเป็นคนดีพอ แต่ถ้าข้อเสนอมึงดีก็ตกลง” สรุปมึงก็ไม่ต่างกับกูหรอก ผมไหวไหล่ปิดประตูเดินเข้ามาสมทบด้านใน

 

“มึงทำอะไรน้องกูไอ้ตี๋!!” กวนไอ้ฟินจนมันตื่นจนได้นะ ผมถอนหายใจทรุดตัวนั่งข้างไอ้ฟิน

 

“กูไม่ยักรู้ว่ามึงเป็นเด็กขี้ฟ้อง”

 

“กูไม่ได้ฟ้อง แต่มึงทำเหี้ยกับกู พี่ฟินดูดิ” ฟางถลกคอเสื้อออกเผยให้เห็นซอกคอขาวที่มีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำทั่วทั้งคอ “ฟางไม่ชอบ เพื่อนมันจะล้อเอา”

 

ผมแอบขำเมื่อเห็นหน้าไอ้ฟินเหล่มองน้องมัน เรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาฟ้องกัน ถ้าผมทำกับไอ้ฟิน รับรองได้เลยว่าไอ้ฟินมันไม่กล้าเปิดให้ใครเห็นหรอก

 

“แล้วมึงไม่ขัดขืน?”

 

“ก็…ตอนนั้นมันกำลังได้ที่…พอมาส่องกระจกดูมันก็เป็นรอยอ่า พี่ฟินต้องจัดการมันให้ฟางนะเว้ย”

 

“กูเครียด! มึงสมยอมมันองแล้วมาเรียกร้องอะไรกับกูวะ ไปไกลตีนเลยไอ้ฟาง ทำกูเสียหน้ามาก”

 

“ทำไมพี่พูดหมา ๆ แบบนี้วะ ฟางโดนกระทำนะ”

 

“แต่มึงสมยอม แล้วจะให้กูเอาอะไรไปสู้กับมัน แค่ตัวกูเองยังเอาไม่รอดเลย” มันบ่นพึมพำสายตาเหล่มาทางผม

 

“พี่แม่งไม่ได้เรื่องเลย ไอ้มอสมันยังช่วยฟางได้มากกว่าอีก”

 

“มึงไปยุ่งอะไรกับไอ้มอส กูสั่งเลยนะ อย่าไปสนิทกับมันให้มาก”

 

“ทำไมวะ?” ไอ้ฟางยังทำหน้าสงสัยไม่เลิก ไอ้ฟินมันมองหน้าไอ้ตี๋โน้มคอน้องมันเข้ามากระซิบ

 

/ไอ้มอสมันบอกกูว่าชอบมึง/

 

/พี่อย่ามามั่ว มันบอกฟางว่าชอบพี่/

 

“เอาทั้งคู่!! / เอาทั้งคู่!!” สองพี่น้องพูดออกมาพร้อมกันเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ ผมหรี่ตาจับผิดไอ้ฟิน มันกลืนน้ำลายลงคอกระชับหมอนอิงกอดแนบอกแน่นขึ้น

 

“รักน้องเสียดายพี่” ฟางพูด

 

“รักพี่เสียดายน้อง เห้อ~” ฟินยกมือกุมขมับก้มหน้าลง

 

ผมกับไอ้ตี๋ยักคิ้วส่งซิกให้กัน แอบแลกเบอร์มันเข้าเครื่อง “แล้วค่อยคุยกัน” ผมพูดลอย ๆ ให้มันได้ยิน ยกยิ้มมุมปากเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

 

ไอ้มอส มึงได้เจอดับเบิ้ลเหี้ยเข้าให้แล้ว ไม่รอดแน่ หึ

 

…………………………………………………………….

 

ฟ้า

 

ทุกอย่างกำลังไปได้ด้วยดี…

 

ผมยิ้มรับวันใหม่ที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านม่านหน้าต่าง แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย พี่ฟินกลับมายิ้มอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้จะสดใสมากกว่าเดิม เราทำดีแล้ว ผมเชื่ออย่างนั้น

 

“น้อง! น้องครับ ลืมกระเป๋าครับ” เสียงพี่พนักงานตะโกนเรียกลูกค้าที่รีบร้อนเดินออกไป ผมเอาบิลไปจ่ายเงินเดินออกมาจากร้านเตรียมกลับหอที่อยู่ไม่ไกล

 

เมื่อมาถึงหอก็แวะเข้าร้านค้าใต้หอหาอะไรขึ้นไปนั่งกินบนห้องเสียหน่อย มือหยิบขนมที่ชอบใส่ตะกร้ากับน้ำอัดลมที่ชอบดื่มประจำ ต่อแถวเรียงคิวรอจ่ายเงิน แต่เหมือนผู้ชายคนข้างหน้าผมจะเกิดปัญหาเข้าให้แล้ว

 

“กระเป๋าหายไปไหน…” ผมได้ยินเขาบ่นมือลูบหลังกางเกงล้วงกระเป๋าทั้งสองข้าง

 

“ขอโทษนะครับ ฝากของไว้ก่อนเดี๋ยวผมกลับมาเอา” เขาเอ่ยอย่างสุภาพวิ่งหายออกไป ผมจำหน้าเขาได้ เขาคือผู้ชายที่ลืมกระเป๋าไว้ที่ร้านข้าวที่ผมนั่งไปกินเมื่อกี้

 

“หล่อจังเลยนะเธอ สงสัยกระเป๋าตังจะหาย ฉันออกให้เขาดีไหมนะ”

 

“อยากให้มันมากไป ว่าที่สามีฉันในอนาคตนะ”

 

ดีหน่อยที่ตอนนี้คนไม่ค่อยเยอะ ผมมองของที่วางลงบนเคาน์เตอร์แล้วช่างใจอยู่นานว่าจะช่วยเหลือเขายังไงดี ก่อนที่มือของผมจะทันรับของจากพนักงานก็ดันของบนเคาน์เตอร์ให้คิดเงินรวมเลย

 

“คิดรวมเลยครับ คนนั้นเพื่อนผมเอง” ผมยิ้มหยิบเงินออกมาส่งให้ พนักงานสาวทำหน้าแปลกใจ ผมเองก็แปลกใจที่คิดจะช่วยเหลือคนแปลกหน้าทั้งที่ไม่เคยจะได้คุยกันด้วยซ้ำ

 

“มึงด่ากูโง่เป็นรอบที่ล้านแล้วนะซัมเมอร์ กูคงย้อนกลับไปร้านเมื่อกี้แหละว่ะ มึงจะมายังไง…อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ โอเค…กูโง่เอง ครับเพื่อน กูรับทราบครับ เออ! มาให้ไวเลย แค่นี้นะ” ผมยืนรอเขาคุยโทรศัพท์จนเสร็จ เมื่อเขาหันมาเห็นผมยืนจ้องหน้าอยู่จึงเอ่ยถาม

 

“มีอะไรกับพี่รึเปล่าครับน้อง?”

 

“เอ่อ…คือ…นี่ของพี่ครับ ผมเอามาให้” เขามองถุงในมือของผมที่ยื่นออกไปให้ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

 

“ของพี่?”

 

“ก่อนพี่ออกไปลุงเขาเรียกพี่ไว้ แต่พี่ไม่ได้ยิน กระเป๋าพี่อยู่ที่ร้านข้าวเมื่อกี้นะครับ” ผมพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้ตื่นเต้นไปกับเจ้าของใบหน้าที่ดึงดูดสายตา ยอมรับว่าหล่อมาก ผู้ชายด้วยกันยังรู้สึกหวั่นไหว

 

“น้องใจดีจัง ไว้พี่ทาโร่ว่างเมื่อไหร่จะพาไปเลี้ยงขอบคุณนะครับ แล้วพักอยู่หอนี้เหรอ?” เขากวาดตามองหอพักที่ผมอาศัยอยู่

 

“ครับ เพิ่งจะมาอยู่ได้ไม่นาน”

 

“อืม พี่ก็กำลังหาที่พักใกล้โรงพยาบาลพอดี งั้น…พี่อยู่ด้วยคนนะ” ผมอึ้งไปพักก่อนจะหาเสียงตัวเองเจอ

 

“ครับ? พี่จะมา…อยู่…กับผม”

 

“ใช่ไง หรือน้องอยู่กับเพื่อนไปแล้ว ว้า แย่จังนะ พี่เสียดายมาก ๆ เลย” เขาทำหน้าเศร้า ผมรู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร คงไม่เป็นไรมั้ง

 

“งั้นก็ได้ครับ ผมอยู่คนเดียว”

 

“จริงเหรอ! งั้นวันนี้พี่ขนของมาเลยนะ ฝากตัวด้วยนะครับ” เขาจับมือผมเขย่า รอยยิ้มที่ผมเห็นมันช่างน่ามองจัง ผมกำลังชอบคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ฟิน… ผมชอบรอยยิ้มของเขาจัง แต่ยังไงก็ยังคงลืมไม่ฟินไม่ได้อยู่ดี

 

“น้องชื่ออะไรครับ?”

 

“ผมชื่อฟ้า”

 

“งั้นเหรอ พี่ชื่อทาโร่นะ แล้วฟ้าชอบกินทาโร่ไหม?” ผมกระพริบตาถี่ดึงมือตัวเองออกจากอุ้มมือใหญ่

 

“อะไรนะครับ?”

 

“ทาโร่ไง ฟ้าชอบกินทาโร่ไหม ฮ่า ๆ ๆ พี่คงรีบเกินไป งั้นเอาเป็นว่า…ทาโร่ทั้งหมดนี่พี่ให้ฟ้านะ แล้วเย็นนี้เจอกันครับ อ้อ ขอเบอร์หน่อยสิ เวลาพี่ขนของมาจะได้โทรบอก” ผมยืนงงแต่ก็กดเบอร์ตัวเองให้เขาไป

 

“แล้วเจอกันครับน้องฟ้า พี่โชคดีจริง ๆ วันนี้ หึ” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรออกไปรถคันหรูก็แล่นผ่านหน้าผมไปซะแล้ว

 

อะไรกัน เจอหน้า รู้ชื่อ แลกเบอร์ บอกผมทีว่ามันอะไรกัน!

 

 

 

           

TBC.