Pandora's Heart คำสาปรักคืนใจเจ้าชายปีศาจ

ตอนที่ 5

ความฝัน

........................................................................

หกโมงเย็น ทั้งสามก็ลงไปรับเครื่องแบบนักเรียนที่สั่งไว้ มันเป็นกระเป๋าหนังสะหายไหล่สีดำ จากนั้นก็ไปทานอาหารเย็นที่โรงอาหาร แล้วกลับเข้าหอตอนเวลาทุ่มครึ่ง อาร์น่าจ้อไม่หยุด เร็นก็ฟังบ้างพูดบ้าง มีแต่เจ้าชายเลออนที่ไม่พูดคุยกับใคร เอาแต่ตีหน้านิ่งเก๊กหล่อจนอาร์น่าหมั่นไส้ไม่คุยด้วย

            พอถึงห้อง อาร์น่าก็เปิดกระเป๋าดูทันที เขาไม่คิดว่ากระเป๋าใบเท่านี้จะสามารถใส่ของเยอะแยะทั้งหมดได้ เร็นจึงบอกว่า มันเป็นกระเป๋าที่ทำจากเส้นใยเวทมนตร์ ตอนทำก็ร่ายเวทลงไปด้วย จึงทำให้มันเป็นกระเป๋าวิเศษ ใส่ของเข้าไปเท่าไหร่ก็ได้ น้ำหนักก็ไม่เพิ่มขึ้น ดังนั้นกระเป๋าใบนี้จึงมีราคาแพงมาก

            ได้ยินแล้วก็ต้องตาโต มันดีขนาดนั้นเชียวหรือ จะขายได้กี่ตังค์กันนะ!?

            นี่มาคาโอคาดหวังกับเขามากถึงขนาดยอมลงทุนซื้อของอย่างงี้ให้เขาเลยเหรอ!!? คิดแล้วก็ต้องกลืนน้ำลาย พ่อของเขานี่ท่าทางจะอยากได้มากแฮะ -_-^

            อาร์น่าล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะหยิบเอาทุกอย่างออกมาวางไว้ตรงหน้า เสื่อเชิร์ตสีขาวแขนสั้นสองตัว แขนยาวสองตัว กางเกงสีดำเข้ารูปสี่ตัว คาร์ดิแกนสีเทาหนึ่งตัว เสื้อนอกหนึ่งตัว เนคไทสีม่วงสลับดำหนึ่งเส้น เข็มกลัดตราโรงเรียนหนึ่งอัน เสื้อยืดสีขาว กับชุดวอร์มสีม่วงหนึ่งชุด ชุดนอนแขนสั้น กางเกงขายาวสีม่วงหนึ่งชุด ผ้าคลุมมีฮู้ดสีดำหนึ่งผืน และอุปกรณ์การเรียนจำพวกหนังสือสมุดปากกายางลบดินสอไม้บรรทัดครบชุด แล้วก็ตารางเรียน

            เด็กหนุ่มเก็บเสื้อผ้าทั้งหมดเข้าตู้ เก็บสมุดหนังสือไว้บนหัวเตียง แล้วลากกล่องไม้เก่าๆ ออกมาหยิบเอาผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟันยาสีฟันออกมาถือ ก่อนจะหยิบเอาจดหมายอีกฉบับในกระเป๋าถือออกมา เตรียมอาบน้ำ

            แกร๊ก

            ประตูห้องน้ำเปิดออกโดยเจ้าชายเลออน ร่างบางเงยหน้ามองอีกฝ่ายแล้วก็ต้องเบ้ปากหมั่นไส้ ผมสีขาวเปียกลู่ลงกับใบหน้าเรียว ผิวขาวเกาะพราวด้วยหยดน้ำ เขาพันผ้าขนหนูผืนเดียว ส่วนผ้าผืนเล็กวางพาดกับลำคอระหง กระดูกไหปลาร้าดูเด่นชัด กล้ามหน้าท้องน้อยๆ พองามยิ่งทำให้คนตัวเล็กกว่าอิจฉาจนออกนอกหน้า

            ร่างสูงเบนสายตาไปมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนหันกลับมาสนใจกับตัวเองต่อ เขานั่งเช็ดผมบนเตียงอย่างไม่สนสายตาลุกเป็นไฟของคนข้างหลัง อาร์น่ากัดฟันกรอด เดินลงส้นตึงตังเข้าห้องน้ำไปแล้วปิดประตูดังปังก่อนสบถ

            “หล่อตายล่ะ ไอ้โรคจิต!!!” คนเป็นเจ้าชายหันมองนิ่งๆ ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรให้ร่างบางไม่ชอบขี้หน้า ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเขาเสียมากกว่า แต่เขาก็ไม่ใส่ใจมาก หยิบชุดนอนมาใส่แล้วอ่านหนังสือที่เอามาจากบ้าน

            “ว้ากกกกกกกกกกกกกกก” เสียงกรีดร้องดังขึ้นจนทั้งสองคนหันขวับไปมองประตูห้องน้ำ ก่อนจะได้ยินเสียงอื่นๆ ตามมา

            แคว่ก แคว่ก แคว่ก

            โครกกกกกกก

            ตึง

            “ตาแก่หัวเถิกเอ๊ย!!!!!”

            ภายในห้องน้ำ อาร์น่าตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดหลังจากอ่านจดหมายจบ เนื้อหาในจดหมายไม่มีอะไรมากนอกจากแผนการที่ไม่ค่อยเป็นแผนการสักเท่าไหร่ แล้วที่เหลือก็มีแต่ข้อความสรรเสริญความโง่ของเขาจนจบหน้ากระดาษ

            เขาจัดการฉีกกระดาษแผ่นนั้นจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะโยนลงชักโครกแล้วกดมัน และแหกปากออกมาอีกด้วยความเหลืออดหลังจากเอาหัวโขกกำแพงทีนึงให้ได้จำ

            คราวหลังอย่าได้โง่อย่างนี้อีก!!!

            “เฮ้ย อาร์น่า นายยังอยู่ดีรึเปล่า?” เร็นเคาะประตูห้องน้ำเบาๆ ก่อนถามด้วยความเป็นห่วง

            “ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้ชำระหนี้แค้น ฉันไม่มีทางตายก่อนเด็ดขาดเล้ย!!” ร่างบางตะโกนบอก เร็นทำหน้างงเต็กก่อนจะเดินกลับนั่งบนเตียงเมื่อแน่ใจแล้วว่าอีกคนไม่เป็นอะไร

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดน้ำดังซ่า ผสมปนเปกับคำด่ามากมายดังออกจากห้องน้ำ เร็นส่ายหัวกับเพื่อนใหม่ ไม่รู้ว่าอาร์น่ามันด่าใคร -_-^

            สักพักร่างบางก็ออกมาบ้าง ความจริงเด็กหนุ่มก็ไม่ได้อยากเรียนแบบใคร แต่เขาลืมเอาชุดเข้าไปด้วย ร่างบางจึงออกมาไม่ต่างจากเลออนสักเท่าไหร่ แต่ที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดก็คือ เอวบางคอดกิ่ว ไร้ซึ่งไขมันและกล้ามหน้าท้อง ผิวขาวเนียนแลดูน่าสัมผัส สองหนุ่มหันมองจนร่างบางไม่วายพูดจาโอ้อวดด้วยรอยยิ้มเหนือกว่า

            “หุ่นฉันดีจนพวกนายมองกันตาข้างเลยสินะ อิจฉาล่ะสิ อยากสัมผัสลูบคลำงั้นเหหรอ?  แต่ไม่ได้หรอกฉันสงวนไว้ให้สาวน้อยหวานใจของฉันเพียงผู้เดียว” เร็นเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะว่า

            “หุ่นยังกะถั่วงอกแหนะ” อาร์น่าหุบยิ้มฉับพลันก่อนจะแว้ดใส่

            “ใครถั่วงอกฟะ!!”

            “ขี้ก้าง” เสียงเรียบๆ จากเจ้าชายน้ำแข็ง อาร์น่าหันพรึ่บ!

            “ห๊า? =O=” แล้วก้าวฉับๆ ไปหาอีฝ่ายบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมแล้วเขย่าคอเสื้อไปมา

            “ขี้ก้างอะไรกันฟร้า ใช้คำที่ชาวบ้านเขาฟังเข้าใจหน่อยจะได้มั้ย! โคตรทำร้ายจิตใจเลย! แล้วคำนั้นน่ะ ไม่พูดออกมาก็ไม่มีใครเขาหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ” เลออนหัวสั่นหัวคลอนตามแรงเขย่า เร็นหัวเราะคิกคัก เลออนมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ

            พรึ่บ!

            “เอ๊ะ” < - - อาร์น่า

            “หืม?” < - - เร็น

            “ไปใส่เสื้อผ้าก่อนมั้ย? -///-” เจ้าชายน้ำแข็งกล่าวเสียงเรียบก่อนจะหันหน้าหนีอีกทาง ร่างบางก้มลงมองตัวเองแล้วก็ต้องหน้าแดงแปร๊ด มองแก้มที่ขึ้นสีจางๆ จากไอ้เจ้าชายโรคจิต

            “ว้ากกกกกก” แล้วก็ต้องร้องออกมา เก็บผ้าขึ้นพันเอวอย่างเร็วหลังจากนั้นก็กระโดดลงจากเตียงไปชี้หน้าของเจ้าชายผมขาว

            “แกมันโรคจิต!!!!” พูดจบก็วิ่งกลับไปใส่เสื้อผ้าอย่างไวก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเอาผ้าคลุมโปรง แล้วสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย

            “ชิส์ วันนี้มันวันอะไรกันฟร้า มีแต่เรื่องให้หงุดหงิด ฮึ่ม” เร็นกลั้วหัวเราะก่อนจะเดินไปอาบน้ำ เลออนอ่านหนังสือเงียบๆ คนเดียว เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าทำไมร่างบางถึงชอบด่าว่าเขาโรคจิตทั้งๆ ที่ตัวเองนั่นแหละเป็นต้นเหตุ

.....................................................................

            อาร์น่าเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าไม่คุ้นตา เด็กหนุ่มยืนงงอยู่กับที่ กลิ่นธาตุเหล็กลอยเตะจมูกจนต้องยกมือขึ้นปิดมัน มองไปรอบกายก็จำไม่เห็นได้ว่ามันคือที่ไหน

เบื้องหน้าคือท้องฟ้าสีแดงดั่งยามอัสดง เมฆสีขาวหยุดนิ่งกับที่ ของเหลวสีแดงนองพื้นท่วมจนถึงหน้าแข้ง ไร้ที่สิ้นสุด ไร้สิ่งปลูกสร้าง ไร้สิ่งมีชีวิต ไร้สุ้มเสียงใดๆ ทั้งสิ้น สิ่งที่เห็นมีเพียงดาบพุพังนับพันหมื่นเล่มกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกทิศทาง

            จ๋อม

            เด็กหนุ่มก้าวขาเดิน เสียงของเหลวที่ท้วมขึ้นมาครึ่งแข้ง กลิ่นธาตุเหล็กเหม็นฟุ้งลอยเข้าจมูก เขาทำหน้าเหยเก ของเหลวที่ว่าคือเลือดที่เอ่อท่วมทั่วทั้งบริเวณ

น่ะ น่ากลัวอ่ะ -_-

ร่างบางหันมองซ้ายขวา นี่เขาอยู่ที่ไหนเขานึกย้อนเหตุการณ์ก่อนหน้าที่จะมาอยู่ที่นี่ เขาจำได้ว่าเลออนพูดว่าเขาขี้ก้าง (นึกแล้วก็ฉุน) จนทะเลาะกัน ถ้าจะพูดให้ถูกคงเป็นเขาคนเดียวที่ด่าฉอดๆ ก่อนผ้าเช็ดตัวจะหลุด พอไอ้เจ้าชายโรคจิตนั่นเห็นของรักเขาก็หน้าแดงแล้วไล่ให้ไปใส่เสื้อผ้า (อ๊า!!!! มีแต่เรื่องน่าอายเว้ย) เขาอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกแผ่นดินผืนไหนดีแล้วก็นอนคลุมโปงด่ามันในใจ จากนั้นก็มาอยู่ที่นี่

            อืมมมมมม.....=_=

            ฝัน.........

            สินะ -____-

            คิดได้ดังนั้นก็ยกกำปั้นขวาทุบลงบนฝ่ามือซ้ายดังปุ คิดแล้วก็สบายใจ โล่งอย่างบอกไม่ถูก ถึงความรู้สึกมันจะเหมือนจองจริงมากเลยก็เถอะ!

            เขาออกเดินเรื่อยๆ ของเหลวสีแดงแตกออกเป็นระลอกคลื่น ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งทั่ว

            ช่างเป็นฝันที่ดูเปล่าเปลี่ยวใจซะเหลือเกิน -_- นี่มันจะเหงาเกินไปแล้ว!!! ฝันบ้าฝันบออะไรฟะ!!!? จะฝันทั้งทีไม่มีเพื่อนเลยเหรอ!!!

            คิดแล้วก็หัวเสีย

            “ว้อยยยยยยยยยยยยย คิดจะให้ฉันยืนทื่ออยู่ในฝันตัวเองแบบนี้จนกว่าจะตื่นรึไงฟะ!!! นี่มันอะไร เหม็นก็เหม็น สิ่งมีชีวิตสักตัวก็ไม่มี นานๆ จะฝันที ฝันให้มันสนุกสนานเฮฮากว่านี้จะได้ไหม? โคตรเหงาเลย!!!!” ตะโกนออกมาแล้วก็หอบแฮ่กๆ มองไปรอบกายสังเกตหาสิ่งผิดปกติ

            ......................................

            เงียบฉี่

            เฮ้อ -_-

            “นาย...ทะ ท่าน....”

เสียงแหบห้าวดังขึ้นจากทุกทิศทาง ร่างบางหันซ้ายแลขวามองหาต้นตอของเสียง แต่ก็พบเพียงดาบเก่าๆ ไร้สิ่งมีชีวิตที่สามารถพูดได้

แล้วเมื่อกี้เสียงใครล่ะ ?

            “เฮ้ยยยยยยยย ถ้ามีคนอยู่ก็ตอบหน่อยยยยยย!!!!!” ร่างบางป้องปากร้องตะโกนแล้วมองซ้ายมองขวา

            “นาย.... ท่าน”

            “อยู่ไหนน่ะ!!!?” เด็กหนุ่มถามออกไป

            “............................” มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ร่างสบถออกมาเบาๆ

            ชิส์ ช่างเป็นฝันที่เข้าใจยากจริงๆ-_-

            “เฮ้อออออ เมื่อไหร่จะเช้าสักที?” อาร์น่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาจะรอจนกว่าจะเช้า หรือคงต้องรอคนมาปลุกสินะ? -_-

            เขายืนนิ่ง เมื่อยขาก็เมื่อย ไม่มีที่ให้นั่งเลยสักนิด!!!

            ลำบากแท้วุ้ย!!!

            “.....น่า”

            เสียงหนึ่งก้องกังวานเข้าโสตประสาท คล้ายดังมาจากที่ที่ไกลแสนไกลเด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวา แต่ก็ไม่เห็นใคร แต่เสียงนี่คุ้นๆ ฮะ

          “อาร์น่า”

            มันดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาจำได้ทันที มันเป็นเสียงของเร็น เด็กหนุ่มยิ้มร่าก่อนออกเดินอีกครั้ง เขาก็นึกว่าในฝันจะมีแค่เขาคนเดียวซะอีก!!

          “อาร์น่าเฮ้ย!”

            เสียงของเร็นยังดังขึ้นอีก แต่คราวนี้ดูเหมือนจะมีน้ำโหนิดๆ อาร์น่าหมุนไปรอบทิศ ฟังว่าเสียงนั้นมาจากทางไหน แต่ก็ไร้ประโยชน์ มันดังขึ้นจากที่ที่ไกลมากๆ แต่ก็เหมือนจะอยู่ใกล้มากๆ เช่นกัน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น

          “เจ้าขี้ก้าง”

อาร์น่าหยุดกึก เส้นเลือดเต้นตุบๆ อยากจะท้าไฝว้จริงๆ เลยพับผ่าสิ!!! -_+

            “แกอยู่ไหนฟะ แน่จริงก็โผล่หัวออกมาสิเฮ่ย!!!!” ร่างบางโวยวายอยู่คนเดียว ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะความเจ็บจากก้นลามไปยังหลังเหมือนกับโดนกระแทก

            อาร์น่าลืมตาพรึ่บ! ร้องโอดโอย กก่อนจะยื่นมือเกาะขอบเตียงพยุงตัวเองขึ้นนั่ง เห็นเร็นกับเลออนนั่งอยู่ที่เตียงตัวเอง กำลังขะมักเขม้นกับตารางเรียน ก่อนหนุ่มผมสีบลูเบอร์รี่จะหันมาถามนิ่งๆ

            “ตื่นแล้วเหรอ?”

            “โอย รู้สึกเหมือนโดนถีบเลยอ่ะ” อาร์น่าลูปหลังป้อยๆ เร็นขมมวดคิ้วก่อนจะว่า

            “ละเมอน่ะ” ร่างบางมองอีกฝ่ายอย่างจับผิด แต่ก็ต้องถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้

************************************************

To be continued