ใจร้าย (Heartless)

…

…

…

…

 

 

 

เฮือกกก...!!!

 

 

พรึ่บ!

 

 

          “ แฮ่ก...แฮ่ก... ฮื้ออ... “ เนมสะดุ้งตัวโยนก่อนจะลืมตาขึ้นมาเสียงหายใจหอบเหนื่อยเนื้อตัวสั่นสะท้าน บนใบหน้าสวยเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อที่ไหลลิ่วลงมาตามซอกคอสวยสีหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาด ร่างบางก้มลงสำรวจดูร่างกายของตัวเองก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความโล่งใจ ฝัน เขาแค่ฝันไปเท่านั้น

 

 

 

“ กลัวถึงขนาดเก็บไปฝัน ท่าทางจะเป็นเอามากแล้วเรา “ เนมส่ายหน้าไปมาช้าๆให้กับความคิดบ้าๆของตัวเอง ก่อนจะนึกย้อนไปถึงตอนที่ตัวเองเข้ามานั่งหลบไอ้พวกบ้ากามนั่นในพุ่มไม้แล้วผล็อยหลับลงไปด้วยความเพลีย ถึงร่างกายของเนมจะดูค่อนไปทางผู้หญิงแต่ภายในจิตใจของเขาแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวกว่าผู้ชายบางคนเสียอีก

 

 

 

“ ไอ้พวกบ้านั่นมันไปรึยังวะ เห้อออ... “ เนมบ่นพึมพำเบาๆก่อนจะพยุงตัวเองออกมาจากพุ่มไม้ เนมสอดส่องสายตามองไปรอบๆบริเวณที่ตัวเองอยู่เพื่อดูให้แน่ใจว่าเจ้าพวกนั้นไม่อยู่แถวนี้แล้วจึงเดินค่อยๆเดินออกมา

 

 

 

เนมไม่รู้ว่าต้องเดินออกไปไกลอีกเท่าไหร่ถึงจะเจอกับถนนใหญ่เพราะตอนที่วิ่งเข้ามาไม่ทันได้สังเกตสิ่งรอบตัว

 

 

 

“ โอ๊ยยยย!!! “ เนมร้องเสียงหลงก่อนที่ร่างบางจะเซถลาไปตามแรงดึง เนมยกมือขึ้นมาตีแขนคนที่ดึงกระชากผมตัวเองรัวๆ ถ้าจะให้เขาเดาคงจะเป็นไอ้พวกบ้ากามพวกนั้นแน่

 

 

 

“ ปล่อยดิโว้ยย! ปล่อยกู... ปล่อย “ เนมโวยวายขึ้น

 

 

 

“ กูรอมึงตั้งนานแม่งซ่อนตัวเก่งชิบหาย “ ลูกพี่มันพูดขึ้นก่อนจะผลักเนมให้ล้มลงไปกองที่พื้น

 

 

 

“ ไอ้พวกเหี้ย ต้องการอะไรจากกูกันแน่ กูไปทำอะไรให้พวกมึงไม่ทราบ ห้ะ “

เนมตะโกนถามออกไปอย่างเหลืออด

 

 

 

          “ กูจะเอามึงทำเมียไงหละ ฮ่า...ฮ่า...” ลูกน้องอีกคนของมันพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ เนมได้แต่นั่งนิ่งคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ในหัวสมองของเนมนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่ตัวเองฝันมันกำลังจะกลายเป็นความจริงงั้นหรอ

 

 

 

          “ ไม่ต้องกลัวนะจ้ะคนสวย พี่รับรองไม่เจ็บหรอก พี่จะทำเบาๆ “ เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามานั่งลงข้างเนมมือหนาเอื้อมไปเกลี่ยแก้มเนียน เนมถดตัวหนีเขยิบออกไปอีกด้านแต่ก็ต้องชะงักเพราะมีพวกมันอีกคนมานั่งขวางเอาไว้

 

 

 

          “ พวกมึงมันก็ดีแต่รังแกคนอ่อนแอกว่าแหละวะ ถุ๋ย!!! “ น้ำลายเหนียวข้นถูกพ่นออกมจากปากสวยของเนมจนเต็มใบหน้าของลูกพี่มัน มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าตัวเองก่อนจะยิ้มเยาะออกมา

 

 

เพี้ยะ!!!

 

 

 

อึก.....

 

 

 

          มือหยาบฟาดเข้าไปที่ใบหน้าเนียนอย่างแรง เนมทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บแสบรอยนิ้วมือปรากฏให้เห็นเด่นชัดถึงความแรงของอีกฝ่าย

 

 

 

          “ ปากดีนักนะมึง เก็บแรงไว้ร้องครางใต้ร่างกูดีกว่า “

 

 

 

          ( เหมือน เหมือนมาก เหมือนในความฝันเลย ) เนมคิดได้แต่คิดขึ้นในใจ ความกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อพวกมันทยอยเดินเข้ามาหาพร้อมกับทำหน้าหื่น

 

 

 

          “ พี่วิน พี่วินนนนนน ช่วยเนมด้วย “ เนมตะโกนเสียงดังลั่นเรียกชื่อวินก่อนจะหลับตาปี๋ ในใจก็ยังภาวนาให้วินมาช่วยเขาเช่นเดิมถึงแม้ว่าอาจจะไม่มีหวังเลยก็ตาม

 

 

 

ปั้ง....ปั้งงง

 

 

          เสียงจากปลายกระบอกปืนที่ถูกยิงขึ้นฟ้าดังสนั่น พวกมันทั้งหมดหยุดชะงักก่อนจะพากันหันไปมองทางต้นเสียง ร่างหนาค่อยเดินออกมาจากมุมมืดปลายกระบอกปืนหันจ่อไปทางพวกมัน ใบหน้าหล่อมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง

 

 

 

          “ เนม “ เสียงเข้มเอ่ยเรียกชื่อเนมออกมา

 

 

 

“ พะ...พี่วิน “ เนมอุทานเรียกวินด้วยความตกใจ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นวิน เนมขยี้ตาตัวเองแรงๆก่อนจะเพ่งมองดูเพื่อความแน่ใจ

 

 

 

“ เออกูเอง มานี่หรืออยากอยู่ให้มันข่มขืนก็ตามใจ “ วินพูดขึ้น ในมือก็ยังถือปืนจ่อไปที่พวกมัน

 

 

 

“ ครับ “ เนมตอบรับทั้งที่ยังงงๆอยู่กับเหตุการณ์แต่ก็ยอมลุกวิ่งไปหาวินด้วยความเร็ว

 

 

 

“ อย่าตามมาถ้าไม่อยากหัวกระจุย “ วินพูดขู่ออกไปด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งเช่นเดิม มือหนาอีกข้างเอื้อมไปกุมมือบางเอาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว เนมยืนนิ่งมองการกระทำของวินด้วยหัวใจที่พองโต

 

 

 

“ คิดว่าพวกกูกลัวรึไง “ หนึ่งในสี่คนโพลงขึ้นมาโดยไม่นึกกลัววัตถุสีดำคลับที่จ่อมาทางพวกตนเอง

 

 

 

“ หึหึ ไม่กลัวงั้นหรอ “ วินหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะหันปืนลงต่ำไปที่หน้าขา

 

 

 

ปั้ง...

 

 

 

โอ้ยยย!!! อ๊ากกกก....

 

 

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของมันดังขึ้นเมื่อโดนกระสุนปืนเจาะเข้าไปที่ขาอย่างจัง

 

 

 

          “ ลองอีกมั้ย “ วินเอ่ยถาม

 

 

 

          “ พะ...พอแล้วพี่ พวกผมกลัวแล้วอย่าทำอะไรผมเลย “ ลูกพี่มันพูดขึ้นพร้อมกับคุกเข่าพนมมือไหว้วินด้วยความตื่นกลัว

 

 

 

          “ งั้นก็ไสหัวพวกมึงไปซะ “ สิ้นเสียงของวินพวกมันก็พากันพยุงคนเจ็บแล้ววิ่งหนีหายไปด้วยความเร็ว

 

 

 

          ทั้งคู่ออกมาจากป่าโดยไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียวจนเดินมาถึงรถที่วินจอดเอาไว้ เนมเม้มปากตัวเองแน่นอยากจะถามถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นและอะไรหลายๆอย่างที่มันคั่งค้างแต่ก็กลัวจะทำให้วินไม่พอใจ วินหันมามองเนมด้วยสายตาที่เย็นชา วินรู้ตัวเองดีว่าเป็นต้นเหตุให้เนมต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแต่ด้วยฐิทิที่มาปิดกั้นตัวเองจากเนมมีมากกว่าจึงทำให้วินยังคงเฉยชากับเนมเหมือนเดิม

 

 

 

          “ กลับกันเถอะ ดึกมากละ “ วินพูดขึ้นก่อนจะเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ เนมรู้สึกน้อยใจวินที่ทำเหมือนไม่สนใจเขาทั้งที่เกือบโดนข่มขืนแต่กลับไม่สนใจไม่ถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนไหมทั้งๆที่ทั้งหมดเป็นความผิดของวิน

 

 

 

          “ พี่จะไม่ขอโทษผมหน่อยหรอ “ เนมตัดสินใจถามออกไปด้วยความอยากรู้ในคำตอบ

 

 

 

          “ สำคัญด้วยหรอกูถึงต้องขอโทษ “.........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

......................................................

......................................................

 

ฝากติชมด้วยนะคะ ขอบคุณคะ