ใจร้าย (Heartless)

ใจร้าย
 
ตอนที่ 9 ใจร้าย (Heartless)
 
 
 
          อากาศในเช้าวันนี้ดูสดใสแตกต่างกับจิตใจของเนมโดยสิ้นเชิง หลังจากที่ออก
มาจากห้องของวินเนมก็เอาแต่เดินทอดน่องไปตามริมฟุตบาทจนมาหยุดยืนอยู่ที่สวน
สาธารณะไม่ไกลจากคอนโดของวินนักเจ้าตัวเดินเข้าไปนั่งบนสนามหญ้าสีเขียวข้างสระน้ำเพราะยังไม่อยากกลับไปที่คอนโดตัวเอง เนมเม้นปากเข้าหากันด้วยความน้อยใจสายตาเหม่อมองออกไปพร้อมน้ำสีใสไหลลงออกมาจากหางตา
          ทำไมถึงต้องรักผู้ชายที่วิน ทำไมต้องยอมเขาทั้งๆที่เขาไม่แม้แต่จะหันมาสนใจ รักเขาทั้งที่เราเพิ่งเจอกัน รักทั้งที่เขาใจร้ายกับตัวเอง  เนมได้แต่เฝ้าถามตัวเองในใจก่อนจะซุกหน้าลงไปร้องไห้กับเข่าทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมาเพื่อหลบสายตาของผู้คนที่พากันมาเดินเล่นที่สวนนี้
 
 
 
          “ ฮึกก!!....ฮือออ ฮึกก ไอ้พี่วินไอ้คนใจร้าย “ เสียงร้องสะอึกสะอื้นปนกับเสียงตัดพ้อดังขึ้นมาเบาๆในลำคอเมื่อนึกถึงหน้าของวิน
 
 
 
          “ กูใจร้ายขนาดนั้น ? “ เสียงเข้มของวินพูดดังขึ้น ทำให้เนมที่กำลังร้องไห้ต้องหันกลับไปตามเสียงด้วยความประหลาดใจก่อนจะเจอกับร่างสูงของวินนั่งอยู่ข้างๆกาย
 
 
 
          “ พี่..ฮึกก..มาตั้งแต่เมื่อไหร่... “ เนมยกสองมือเล็กขึ้นมาปาดน้ำตาที่แก้มใส ก่อนจะเอ่ยถามด้วยออกไป เนมรู้สึกดีขึ้นมาเมื่อรู้ว่าวินตามตัวเองออกมาจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามทำให้เนมคิดเข้าข้างตัวเองว่าวินอาจจะสนใจเนมไม่มากก็น้อย
 
 
 
          “ ก็มาทันได้ยินมึงด่ากูพอดี  “ วินตอบกลับก่อนจะโยนโทรศัพท์เครื่องสวยกับกระเป๋าเงินให้กับเนม
          “ อ่ะ...นี่ของมึง ขี้น้อยใจยังเสือกขี้ลืมอีกนะมึง “
 
 
 
          “ ขอบคุณครับ “ เนมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินมาถือไว้อย่าง
งงๆก่อนจะเอ่ยขอบคุณร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆตัว
 
 
 
“ วิ่งออกมาแบบนั้นเงินก็ไม่เอามาโทรศัพท์มึงก็ไม่เอามาถ้าเกิดอะไรขึ้นมึงจะทำไง “ วินบ่นเสียงไม่จริงจังนักเพราะหลังจากที่เนมออกมาจากคอนโดเจ้าตัวก็หันไปเจอกับกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ของเนมวางไว้อยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นจึงเอื้อมไปหยิบแล้วตามเนมออกมาเพราะคิดว่าเนมคงไปไหนได้ไม่ไกล
 
 
 
 
“ เป็นห่วงผมหรอ ดีใจจัง “ เนมยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจที่วินนึกเป็นห่วงตัวเอง
 
 
 
“ เปล่า กูห่วงคนที่จะมาทำร้ายมึงกลัวเค้าไม่ได้อะไรติดมือกลับไป “
 วินตอบกลับก่อนจะหัวเราะน้อยๆออกมาทำให้เนมหน้าเจื่อนนิดๆ
 
 
 
          “ ก็นึกว่าห่วงซะอีก “ เนมว่ากลับก่อนจะหันไปพิจารณาใบหน้าของวินพร้อมกับยิ้มออกไปอย่างเผลอตัว ใบหน้าคมเข้มรับกับจมูกโด่งนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มผิวสีขาวจัดทำให้วินดูน่าหลงใหลกว่าผู้ชายทุกคนที่เขาเคยพบเจอ นี่อาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เนมรักวินอย่างไม่ต้องมีข้อสงสัยใดๆ
 
 
 
          “ มองแบบนี้แดกกูเข้าไปเลยดีไหม “ วินว่าพรางหันมาจ้องหน้าเนมก่อนที่ทั้งคู่จะสบตากันเข้าอย่างจัง
 
 
 
          “ อะ...เอ่อ พี่ยอมให้ผมแดกก็ดีหนะสิ “ เนมหันหน้าหนีก่อนจะเอ่ยออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินที่เผลอจ้องตาวิน
 
 
 
          “ หึหึ “ วินหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งข้างกันเงียบๆ
 
 
 
          “ พี่วิน “
 
 
 
          “......”
 
 
 
          “ พี่ว่าผมจะทำให้พี่ยอมรับในตัวผมได้ไหม “ เนมเอ่ยถามพร้อมกับหันหน้ามามองวินด้วยหัวใจที่สั่นระรัว เนมไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจของวินเปิดรับเขาบ้างรึยัง
 
 
 
          “......”
 
 
 
          “ ผมอยากเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างพี่ตลอดไป “ เนมว่าพรางเอนหัวตัวเองลงไปซบกับไหล่ของวินอย่างถือวิสาสะ วินเอียงหน้าหันมามองหัวทุยของเนมที่ซบลงบนไหล่ตัวเองก่อนจะหันกลับไปโดยไม่ได้ไล่หรือผลักเนมให้ออกไป
 
 
 
          “ จะแบบไหนก็ไม่ช่วยให้กูรักมึงอยู่ดี “ วินเอ่ยเสียงเรียบหลังจากที่นั่งเงียบมานาน เนมผละออกจากไหล่ของวินพร้อมกับหันหน้าไปมองร่างสูงด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
“ ทำไมผมถึงรักพี่ไม่ได้เพราะอะไรพี่ควรบอกเหตุผลให้ผมรู้บ้างสิ ให้โอกาสผมเถอะนะพี่วินให้ผมได้พิสูจน์ให้พี่เห็น ผมขอโอกาสครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวก็พอ “
 
 
 
“ มึงมันดื้อด้านเนม “ วินว่าเสียงเรียบก่อนจะลุกเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง เนมนั่งมองตามแผ่นหลังร่างสูงไปด้วยความไม่เข้าใจ
 
 
 
“ ผมจะต้องทำให้พี่รักผมให้ได้พี่วิน “ เนมตะโกนไล่หลังวินไปโดยไม่นึกอายสายตาของผู้คนรอบข้างที่มองมายังตน
 
 
 
หลังจากที่วินกลับไปแล้วเนมก็ลุกเดินออกมาจากสวนสาธารณะก่อนจะเรียกแท็กซี่เพื่อกลับคอนโดเพราะเจ้าตัวจอดรถทิ้งไว้ที่ผับแล้วออกมากับซัน เนมใช้เวลา
นานพอสมควรกว่าจะมาถึงเพราะที่ๆตัวเองอยู่กับคอนโดของวินอยู่ไกลกันมากพอ
สมควร
 
 
 
 
“ เฮ้ออออ ผมขอพักก่อนนะพี่วิน ผมสัญญาว่าถ้าผมเติมพลังใจให้ตัวเองแล้วผมจะกลับไปตื้อพี่เหมือนเดิม รอผมก่อนนะ “ เนมถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยๆก่อนจะฟุบลงไปกับเตียงนุ่มในห้องของตัวเองหลังจากเสร็จภาระกิจส่วนตัว เนมตัดสินใจแล้วว่ายังไงเจ้าตัวก็ต้องเดินตามตื้อวินให้ถึงที่สุดไม่ว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบไหนเขาก็พร้อมที่จะยอมรับมัน
 
 
          …
          …
          …
          …
          …
          …
          …
 
         
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก.....
 
เสียงเคาะประตูหน้าห้องของวินดังขึ้นในช่วงสายของวันใหม่ วินรู้สึกรำคาญเป็นอย่างมากเพราะถูกรบกวนการนอนก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปลงเพื่อกลบเสียงเคาะประตูด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
 
 
 
          ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก....
 
 
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบทำให้วินลุกขึ้นมานั่งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
          “ เหี้ยเอ้ยใครวะ แม่งมาทำไมแต่เช้า “ เสียงวินตะโกนดังขึ้นพร้อมกับสบถคำด่าออกมาอย่างเหลืออดกว่าวินจะได้นอนก็เกือบรุ่งสางเพราะมัวแต่คิดเรื่องของเนมโดยที่เจ้าตัวก็ยังไม่เข้าว่าทำไมถึงต้องมานั่งนึกถึงแต่เนม
 
 
 
          วินเดินออกมาเปิดประตูด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ก่อนจะผงะไปนิดเมื่อคนที่เคาะประตูคือคนที่ทำให้เขาอดหลับอดนอนจนเกือบจะเช้า
          “ มึงมีอะไร “ เสียงเข้มถามออกไปติดจะหงุดหงิดนิดๆ ร่างบางของเนมยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าห้องพร้อมกับมองวินด้วยสายตาโลมเลียเพราะตอนนี้วินใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวซึ่งมันทำให้เนมเห็นสัดส่วนทุกอย่างในตัวของวิน
 
 
 
          “ พี่ใส่มาแบบนี้จะมายั่วผมรึไง “ เนมไม่ตอบคำถามวินแต่เป็นฝ่ายถามวินกลับพร้อมกับยืนมองมัดกล้ามที่หน้าท้องของวินด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
          วินเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะก้มดูร่างกายตัวเอง วินยิ้มเยาะออกมาก่อนจะดึงเอวร่างบางของเนมเข้ามาใกล้ตัวเอง
 
 
 
          “ อ๊ะ!!! “ เนมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถลาไปตามแรงดึงจนปะทะเข้ากับหน้าอกแกร่งของวินก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับวินที่มองมายังตนเองอยู่ก่อนแล้ว
 
 
 
          วินยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้เนม เนมที่เห็นว่าวินก้มลงมาก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าวินจะจูบตนจึงหลับตาพริ้มในอ้อมกอดพร้อมกับปากสวยเผยอขึ้นเพื่อเตรียมรับรสจูบ
 
 
 
          “ ฝันไปก่อนนะเด็กน้อย “ เสียงกระซิบแผ่วเบาดังอยู่ข้างหูทำให้เนมลืมตาขึ้นมามองวินที่ยิ้มขำตัวเองอยู่
          “ หึหึ คิดว่ากูจะทำอะไรมึง “ วินถามออกมาเสียงเรียบก่อนจะผละร่างบางออก ทำให้เนมหน้าขึ้นสีนิดๆพราะรู้สึกอายแล้วก็เสียหน้าที่คิดไปเองฝ่ายเดียว
 
 
 
          “ คิดบ้าอะไรหละ พี่ไม่น่าพิศวาสเลยซักนิด “ เนมพูดแก้ตัวออกมาซึ่งมันขัดกับสิ่งที่เจ้าตัวคิดโดยสิ้นเชิง
 
 
 
          “ ไอ้เด็กเอ๋อ “ วินพูดขึ้นเบาๆซึ่งก็ดังพอที่จะทำให้เนมได้ยินก่อนจะยิ้มออกมากับสรรพนามที่วินใช้เรียกตัวเอง
          “ มึงมาทำไมแต่เช้า “ วินเปลี่ยนเรื่องพูดทันทีเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะเผลอเล่นไปกับเนมด้วย
 
 
 
          “ ก็มาตามตื้อพี่ไง “ เนมตอบกลับยิ้มๆ
 
 
 
          “ เหอะ เอาเวลาของมึงไปแรดที่อื่นไป อย่ามาแรดแถวนี้ “ วินว่าเสียงแข็งทั้งที่ในใจอยากจะเปิดโอกาสให้กับเนมแต่กลับเหมือนมีอะไรบางอย่างมาปิดกั้นวินเอาไว้
 
 
 
          “ ผมไม่ได้แรด ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะ “ เนมว่ากลับในใจรู้สึกขุ่นมัวที่โดนร่างสูงว่าทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีให้เขาอยู่เลย
 
 
 
          “ เห้อ อย่ามายุ่งกับกูอีกเลย “ วินบอกปัดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
 
 
 
หมับ!
 
 
วินหยุดชะงักเพราะโดนร่างบางกอดเข้าจากทางด้านหลังอย่างจัง เนมก้มหน้างุดลงกับแผ่นหลังกว้างมือเล็กกอดเอวของวินไว้แน่น
          “ พี่ให้โอกาสผมเถอะนะ ขอโอ...กะ..... “
 
 
 
          “ มึงขอโอกาสกูมากี่รอบแล้วเนม มึงไม่เหนื่อยหรอที่เอาแต่วิ่งตามคนที่เขาไม่ได้รักมึง สู้มึงกลับไปรักคนที่เขารักมึงดีกว่าไหม  “
 
          “ ฮึกก...พี่วิน ฮึกก...อย่าบอกให้ผมเลิกตามพี่เลยเพราะนั่นมันเป็นไปไม่ได้ ผมจะไม่ขอโอกาสจากพี่อีกแล้ว แต่ผมจะทำให้พี่เห็นว่าผม ฮึก...มั่นคงกับพี่ขนาดไหน “ เนมว่าพรางพร้อมกับร้องสะอื้นออกมาทั้งที่ยังกอดวินเอาไว้อยู่
 
 
 
          “ ออกไป ออกไปก่อนเนมตอนนี้กูยังไม่อยากเจอมึง “ วินพูดเสียงเข้มก่อนจะแกะมือของเนมที่กอดเอวตัวเองไว้ออก ร่างหนายกมือขึ้นมาเสยผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเขาไม่คิดว่าร่างบางตรงหน้าจะดื้อดึงได้ขนาดนี้
 
 
 
          “ ไม่!! ฮึกก...ผมไม่ไป “
 
 
 
          “ ไปเนมกูบอกให้มึงออกไปก่อน อย่ามาดื้อ “
 
 
 
          “ ฮึกกก...ก็ได้แต่ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมจะให้เวลาพี่แค่สามวัน สามวันเท่านั้นแล้วผมจะกลับมาทวงพี่คืน “ เนมว่าเสียงจริงจังก่อนจะถอยห่างวินออกมา
         
 
 
 
“ ถึงเวลานั้นกูอาจจะยอมรับมึงก็ได้เนม “............
 
 
 
 
 
 
 
..................................................................................................................
 
มาลงแล้วคร้าาา อยากได้คอมเม้นจัง
 
แต่คงหวังมากไป ขอให้สนุกกับฟิคนะคะ
 
ขอโทษด้วยที่มาลงช้าเพราะงานเยอะไปนิด...^^