หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

              ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยแต่เช้าเนี่ยตื่นนอนก็สายข้าวก็ไม่ได้กินแถมยังมาเจอตาบ้าปากเสียอีกจะมีอะไรซวยอีกไหมเนี่ย

ตึ้ง!! เสียงฉันโยนกระเป๋าลงเป็นเก้าอี้

“ไปอารมณ์มาจากไหนแต่เช้าจ๊ะเพื่อนรัก” ยัยแอนเสียงเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นหลังจากที่ฉันลงเป็นเก้าอี้

“พอดีโดนหมาบ้ากัดแต่เช้าอ่ะ เลยอารมณ์เสีย” ฉันตอบพร้อมกับทำหน้านิ่ง

“แล้วแกเป็นอะไรมากป่าว เจ็บตรงไหนไหมแกไปหาหมอยัง”

“พอแล้ว ฉันโอเค”

“ค่อยโล่งอกหน่อย.” แอนพูดพร้อมกับถอนหายใจ

“นี่อาจารย์ยังไม่เข้าอีกหรอ”ฉันถามขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆห้องที่ตอนนี้เพื่อนในห้องต่างจับกลุ่มเม้าท์กัน

“พอดีอาจารย์มีประชุมอ่ะ  คาบเช้าคงไม่ได้เรียนอ่ะ”

“งั้นฉันไปหาที่นอนก่อนนะ แกจะไปด้วยป่ะ”

“ไปสิ สวนดอกไม้หลังโรงเรียนดีไหม?”

“อืมม ก็ดีเงียบสงบไปมีคน”

แล้วฉันกับแอนก็พากันเดินลงที่สวนดอกของโรงเรียนระหว่างเดินลงบันไดนั้นฉันเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังกอดจูบอยู่ใต้บันไดฉันเดินซึ่งฉันจำได้ว่าผู้ชายคือไอ่ผู้ชายปากสุนัขที่ด่าฉันเมื่อเช้านี้ หึ! แม้แต่สถานศึกษานายก็ยังไม่เว้นทุเรศจริงๆ

“แกเป็นอะไรอีกล่ะ น่ายู่เชียว”แอนถามขึ้นหลังจากที่เราสองคนนั่งลงใต้ต้นไม้ที่สวนหลังโรงเรียน

“ป่าวไม่มีอะไรหรอก”ฉันตอบพร้อมกับเอนหลังลงนอนกับพื้นหญ้า

“แกมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหมเมล”แอนพูดแล้วมองฉันเหมือนกำลังจับผิด

“ป่าวไม่มีอะไรปิดบังแกทั้งนั้นแหละ”

“ไม่เชื่อ ฉันเห็นนะตอนที่ผ่านใต้บันไดแกจ้องชายหญิงคู่นั้นเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่างหรือว่าผู้ชายคนนั้นเป็น”

“เป็นอะไร พูดดีๆนะยัยแอน”

“เป็นแฟนแกใช่ป่ะ”แอนพูดพร้อมกับจ้องตาฉัน

“จะบ้าหรอ!! ไม่มีทางยิ่งเป็นฉันกับนายนั้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย”

“ไหนบอกไม่มีอะไรไง แล้วแกรู้จักเขาได้ไงห่ะ”

“ฉันไม่รู้จักเขาแค่บังเอิญมีเรื่องกันนิดหน่อยไม่มีอะไร”

“แน่นะ”

“อืม.”

“ก็แล้วไปเชาเป็นผู้ชายที่อันตรายที่สุดในโรงเรียนแกอย่าไปมีเรื่องกับเขาเชียวล่ะ”

“ทำไมอ่ะ นายนั่นใหญ่มาจากไหนลูกเจ้าของโรงเรียนก็ไม่ใช่”

“ก็เขานะเป็น…”ยัยแอนที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างอยู่ดีๆก็หยุดไปฉันจึงหันกลับไปมองข้างหลังก็เจอนายปากร้ายที่ด่าฉันเมื่อเช้านี้ที่กำลังเดินมาทางนี้กับเพื่อนเขา

“คุยอะไรกันอยู่ครับสาวๆ”นายนั่นเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าฉันกับยัยแอนที่แข็งเป็นหินไปแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องของนาย”ฉันตอบหน้าพร้อมกับกำลังจะหลับตา

“แหม ห่างกันไม่ถึงชั่วโมงที่รักทำไมพูดห่างเหินแบบนั้นล่ะ”

“ใครที่รักนายมิทราบ!”

“ก็เธอไง ยัยบื้อ”

“ฉันไม่ใช่ที่รักนายพุดให้มันดีๆหน่อยได้ป่ะ ฉันเสียหายนะเฟ้ย”

“จุ๊ๆ ไม่เอาที่รักพูดไม่น่ารักเลย”นายนั่นพูดพร้อมกับยิ้มหวานมาให้ฉัน

“เอ่อ..คือ”เสียงยัยแอนพูดแทรกหลังจากได้สติกลับคืนมา

“ว่าไง!!”ฉันกับนายนั่นหันไปถามยัยแอนพร้อมกัน

“เอ๊ะ นายนิจะพูดพร้อมฉันทำไม”

“ฉันป่าวนะ”

“ฉันว่าพอเถอะว่ะ ไอ่เลโก้เลิกแกล้งน้องเขาได้ล่ะ”เพื่อนนายนั่นเอ่ยขึ้น

“เออๆ ก็ได้”

“ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอคะ” ยัยแอนถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เพื่อนนายนั่น

“พี่ชื่อไมโลเป็นเพื่อนกับเลโก้มันน่ะ”

“ส่วนพี่เลโก้สุดหล่อครับน้องล่ะครับ”

“ชื่อแอนค่ะ ส่วนนี่ยัยคาราเมล”ยัยแอนตอบพร้อมกับยิ้มหวาน

“น้องมาทำอะไรกันอยู่ตรงนี่ครับ”

“พอดีแอนพายัยเมลมานอนเล่นคะ”

“อ้าว น้องคาราเมลเนอะไรครับ”นายเลโก้พูดร้อมกับมองมาทีฉันกำลังจะหลับตาพอดี

“ง่วง”พอพูดเสร็จฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทราโดยไม่หันไปสนใจคนถามสักนิด