หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

          อือ..อึดอัดชะมัดใครมานอนทับเราเนี่ยฉันลืมตาแล้วมองไปรอบๆนี่เช้าแล้วหรอว่าแต่แขนใครกันที่พาดอยู่บนตัวฉันหันหลังกลับไปมองด้านหลังก็ต้องตกใจจนจะเผลอกริ๊ดออกมาดังๆดีที่มือปิดปากไว้ทันไม่งั้นล่ะก็คงปลุกอีกคนตื่นแน่นอนฉันมองสำรวจใบหน้าที่ขาวเนียนสวยกว่าผู้หญิงหลายคนขนตางอนสวยจมูกโด่งอย่างเป็นธรรมชาติสายตาฉันไปหยุดตรงที่ริมฝีปากสีอมชมพูนั่นริมฝีปากที่ฉันสัมผัสเมื่อคืนนี้...ฉันยกมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นรัวโดยที่ไม่รู้ว่าอีกคนได้ตื่นเป็นที่เรียบร้อย
“ทำอะไรอ่ะ”พี่เลโก้กระซิบข้างหูขณะที่ฉันยังนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“พี่เลโก้ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”ฉันพยายามขยับตัวออกจาอ้อมกอดของคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม
“ก็นานพอที่จะเห็นใครบางคนที่นอนจับปากแล้วนอนอมยิ้มอยู่คนเดียว”พี่เลโก้ยิ้มเจ้าเล่ห์
“เปล่ายิ้มสักหน่อย ปล่อยเมลได้แล้ว”ฉันเริ่มขยับอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
“ไม่ปล่อยหอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะปล่อย”พี่เลโก้ทำแก้มป่องแล้วยืนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน
“ไม่! ปล่อยเมลเดี๋ยวนี้นะนี่มันโรงพยาบาลนะพี่เลโก้”
“โรงพยาบาลแล้วไง ไม่สน”พี่เลโก้พูดเสียงใสด้วยใบหน้าที่ไม่รู้ไม่ชี้
“พี่เลโก้!! .”
“ครับบบ”
“ปล่อย”
“ต้องหอมแก้มก่อนนะๆๆๆ นิดเดียวเอง”พี่เลโก้ส่งสายตาอ้อนๆแล้วเอาคางมาถูที่บริเวณไหล่ของฉัน
“เห้อออ ก็ได้ แค่หอมนะ”สุดท้ายฉันก็แพ้สายตาอ้อนๆของดวงตาคู่นี้อยู่ดีสิน่า
“ครับบบ”
ฟอดดด ฉันรีบหันหน้าหนีด้วยความเขินทันทีหลังจากที่หอมแก้มพี่เลโก้
“น่ารักแฟนพี่เลโก้เนี่ย อิอิ”
 “คราวนี้ปล่อยเมลหรือยัง”
“ครับๆ ตามสัญญา”แล้วพี่เลโก้ก็ลุกลงขึ้นไปยืนข้างๆเตียงแทนพร้อมกับส่งยิ้มทะเล้นให้ฉัน
“พี่เลโก้...”
“หืม?”
“อย่ายิ้มแบบนั้นได้ไหม”
“ทำไมอ่ะ”
“มัน...”ฉันนั่งก้มหน้าซ่อนใบหน้าที่แดงจนถึงหูด้วยความเขิน
“มันทำไมหรอ..”พี่เลโก้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ก็.....ช่างมันเถอะ”
 “แล้วสรุปพี่ยิ้มทุเรศขนาดถึงกับต้องห้ามยิ้มเลยหรอ”พี่เลโก้ทำสีหน้าเศร้าๆ
“เปล่า ก็แค่พี่ยิ้มแบบนั้นแล้ว..”ฉันเงยมองคนตรงหน้า
“แล้ว???”
“คือ.. มันน่ารักก็แค่นั้น”ฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแล้วเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างจิ้มชนกันด้วยอาการที่โครตเขินเลย
“ฮ่าๆๆ น่ารักอย่างนี้ต้องให้รางวัลคนปากหวานสักแล้ว”
“จะ..ทำอะไร”
“อยากรู้จัง ว่าปากจะหวานเหมือนคำพูดหรือเปล่า”พี่เลโก้โน้มตัวลงมาใกล้ฉัน
“อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้นักสิ”ฉันดันหน้าผากพี่เลโก้ที่เลื่อนลงมาเรื่อยๆ
“ทำไม?? เขินหรอ”
“เปล่าไม่ได้เขิน”
“แล้วหน้าแดงทำไมหรือว่าพี่..น่ารักล่ะสิ”
“อี๋ หลงตัวเอง”
 “ไม่ได้หลงตัวเองนะ พี่หลงรักเมลต่างหาก”พี่เลโก้พูดแล้วยิ้มกว้าง
“บ้า!!”รู้สึกร้อนๆไปทั่วใบหน้าเลย
“หูแดงด้วย แสดงว่าเมลเขินพี่ใช่ม่าๆ”
“เปล่าสักหน่อยใครเขินกันอากาศมันร้อนต่างหากเล่า”
“งั้นพี่ขอพิสูจน์หน่อยล่ะกันว่าอากาศมันร้อนจริงหรือ...เมลเขินพี่กันแน่”
“พิสูจน์ยังไง”
“อยากรู้จริงหรอ”ตอนนี้ใบหน้าของเราสองคนใกล้กันมากจมูกชนกันจนสัมผัสลมหายใจของฝ่ายตรงข้ามได้
“มะ...ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ เอาหน้าออกไปได้แล้ว”รู้สึกว่าหัวใจฉันจะทำงานหนักมากทุกครั้งที่พี่เลโก้เข้าใกล้ฉัน
“แต่พี่อยากบอกนี่น่า”พี่เลโก้ขยับเข้ามาใกล้จนตอนนี้เราแทบจะสิงกันแล้ว
แอดดด
“โอะโอ!.”เราทั้งคู่หันไปมองผู้มาใหม่อย่างอัตโนมัติ