หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

     ฉันนั่งมองเขาทั้งสองแลกจูบกันภาพเล่านั้นจะช่วยให้ฉันเลิกโง่และเข้มแข็งขึ้นในเมื่อพี่เลือกที่จะหักหลังเมลต่อไปเมลก็จะไม่ทนโง่อีกต่อไปฉันเช็ดน้ำตาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์โทรออกสายตายังจ้องไปที่ร่างสองคนนั้นด้วยแววตาที่เฉยชา

“ว่าไงครับ”พี่เลโก้ผละออกจากพี่เบลเดินไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงโดยอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา

“พี่เลโก้ถึงห้องหรือยังคะ”ฉันพยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่น

“พี่เพิ่งเข้าห้องตะกี้เองเมลมีอะไรหรอ”

“พี่รู้ไหมวันนี้วันอะไร”ฉันพูดพร้อมกับเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้าเดินตรงไปที่พี่เลโก้ยืนซึ่งกำลังหันหลังอยู่

“ก็วันธรรมดานิเมลถามทำไม”

“พี่จำไม่ได้แม้กระทั่งวันสำคัญของเราสินะ”พูดจบน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีกครั้งพร้อมกับกดวางสายไปเป็นจังหวะที่พี่เลโก้หันกลับบมาพอดี

“Happy anniversary” ฉันส่งยิ้มให้พร้อมกับปาเค้กใส่หน้าพี่เขา

“เมลมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่เลโก้มองฉันด้วยสีหน้าที่ร้อนรนพลางเอามือเช็ดเค้กที่เปื้อนหน้า

“เลโก้ใครโทรมาคะทำไมนานจัง”เสียงพี่เบลแทรกก่อนที่ฉันจะตอบคำถามฉันจึงหันไปเผชิญหน้ากับพี่เบล

“......”ฉันจึงหันไปเผชิญหน้ากับพี่เบลมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“อ้าวน้องเมลมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะพี่ไม่เห็นเลย”พี่เบลส่งยิ้มหวานให้ฉันซึ่งฉันดูออกว่ามันเป็นรอยยิ้มจอมปลอม

“ก็มาตั้งแต่ตอนที่เธอจูบแฟนฉัน เพี๊ยะ!!”ฉันตบไปที่แก้มซ้ายของพี่เบลฉันสุดจะทนแล้วจริงๆ

“แก กล้าดียังไงมาตบฉัน”

“แล้วเธอกล้าดียังไงมาจูบนัวเนียกับแฟนฉันห่ะ!!”ฉันพูดพร้อมกระชากผมพี่เบล

“โอ๊ยย นังบ้าผู้ชายเขาไม่เอายังจะน่าด้านเรียกเขาว่าแฟนอยู่หรอ!!”

“พอได้แล้ว เบลเธอกลับไปก่อน”พี่เลโก้เดินมาจับข้อมือฉันที่ดึงผมพี่เบล

“........”ฉันนิ่งและมือยังอยู่ที่เดิมแต่กำแน่นกว่าเดิม

“เมลปล่อย”

“......”

“พี่บอกให้ปล่อยไงเมล!!”พี่เลโก้ดึงข้อมือฉันออกอย่างแรงทำให้ผมพี่เมลติดมือฉันมากระจุกหนึ่ง

“กริ๊ดดดด!! ผมฉัน ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเมล”แล้วพี่เบลก็เดินออกไปจากห้อง

ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับพี่เลโก้ฉันเงียบไม่พูดอะไรส่วนพี่เลโก้ก็ยังจับข้อมือฉันพร้อมกับมองที่ฉันเราสองคนจ้องหน้ากันอยู่นานพอสมควรสุดท้ายพี่เลโก้ก็ถอนหายใจออกมาแล้วก็ปล่อยมือฉัน

“เมลเห็นทุกอย่างแล้วสินะ”

“ใช่! มันทำให้เมลตาสว่างขึ้นเยอะเลยถ้าวันนี้เมลไม่รู้เรื่องนี้พี่คิดจะบอกเมลเมื่อไหร่?”

“.......”

“หึ! เมลคงโง่ไปอีกนานสินะเรื่องระหว่างเรา... เมลว่าเราพอแค่นี้เถอะ”

“ไม่เอาน่าเมลพี่กับเบลเราก็เล่นกันแค่ขำๆเราไม่ได้เป็นอะไร"

“เล่นกันขำๆงั้นหรอ ฮ่าๆ ขำสิ้นดี”

“อย่างี่เง่าน่าเมล เขาก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปยังไงเมลก็เป็นแฟนพี่คนเดียว”

“แล้วถ้าเมลมีบ้างพี่ก็คงไม่ว่าอะไรสินะ”

“ก็ลองดูสิ พี่จะตามฆ่ามันให้หมดทุกคนเลย”พี่เลโก้จ้องตาฉันด้วยแววตาที่จริงจังว่าเขาทำจริงตามที่พูด

“อย่าพูดเห็นแก่ตัวอย่างนั้นสิ จุ๊ๆๆ ถ้าพี่ยังไม่เลิกนิสัยเดิมๆเมลก็คงต้องให้โอกาสตัวเองได้เจอคนที่ดีกว่า...พี่“

“คาราเมลจะเอาอย่างนั้นใช่ไหม!”พี่เลโก้พูดเสียงต่ำบ่งบอกว่ากำลังควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายฉัน “ลองคิดทบทวนให้ดีว่าใครกันนะที่เลวก่อน”แล้วฉันก็เดินออกจากตรงนั้น

“........”

“อ้อ อย่าลืมนะว่าพี่เป็นคนบังคับให้เมลต้องทำอย่างนี้พี่เป็นคนแทงข้างหลังเมลก่อนเมลจะทำให้พี่เจ็บกว่าเมลพันเท่า ปัง!!”

หลังจากที่ฉันปิดประตูขาฉันเหมือนไม่มีแรงเข่าอ่อนนั่งทรุดลงกับพื้นแล้วน้ำก็ไหลลงมาอีกครั้งฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบแตกสลายลงไปต่อหน้าฉันไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลยฉันแค่ต้องการจะปกป้องหัวใจตัวเองแต่ทำไมมันเจ็บปวดอย่างนี้.....เมื่อไหร่หัวใจของฉันจะหายจากการเจ็บปวดครั้งนี้สักที.