หยุดที่ฉันคนนี้ได้ไหม?

ก๊อก! ก๊อกๆๆ
"ใครคะ"
"เมลตื่นยังลูกสายแล้วนะ"เสียงแม่เรียกอยู่ห้องนอน
"ตื่นแล้วคะแม่ เดี๋ยวเมลลงไปนะคะ." หลังจากนั้นฉันก้รีกเย็บเอาผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำ
20 นาที ผ่านไป~
"ไปแล้วนะคะ แม่" ฉันพูดขึ้นขณะที่มือกำลังใส่รองเท้า
"ไม่กินข้าวก่อนหรอลูก"
"หนุไปกินที่โรงเรียนแล้วกัน สวัสดีคะแม่" ฉันพูดพร้อมกับยกมือไหว้แม่แล้ววิ่งออกจากบ้านไป
"อย่าวิ่งเร็วนะลูก เดี๋ยวหกล้ม"ฉันวิ่งด้วนความเร็วแสงไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อรอขึ้นรถไปโรงเรียน
 
ณ โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง
            หลังจากที่ฉันลงมาจากรถเมล์ตอนนี่ฉันกำลังเดินไปที่ห้องเรียน ปีนี้ฉันเรียนอยู่ชั้น ม.5 โรงเรียนของฉันก็เหมือนกับโงเรียนนานาชาติทั่วไปที่มีลูกคุณหนู ไฮโซ เข้ามาเรียนที่นี่ที่บ้านของฉันฐานะเข้าขั้นว่ารวยแล้วที่ฉันต้องขึ้นรถเมล์
มาเรียนก็เพราะน้องชายตัวแสบของฉันที่ไปฟ้องแม่ว่าที่ฉันตื่นสายเพราะติดซีรีย์แล้วนอนดึก แม่ก็เลยให้ฉันขึ้นรถเมล์มาเรียนเป็นเวลา 1 เดือน เพื่อเป็นการดัดนิสัยฉันพูดมากเกินไปล่ะไปขึ้นห้องเรียนดีกว่า..
“เธอ ระวัง!!”
ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนเตือนฉันก่อนที่จะ....
โครม!!!
เสียงฉันลื่นล้มก้นกระแทกกับ โอ๊ยย ทำไมถึงได้ซวยแต่เช้าเนี่ยย
“เธอๆๆ เป็นอะไรรึป่าว”
“เจ็บสิว่ะ! ถามอะไรโง่ๆ” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองบุคคลที่กำลังสนทนาด้วย
วินาทีนั้นบอกว่าคำเดียวว่า หล่อ สูง ขาว ตี๋ จมูกโด่งเป็นสัน สเป๊กเลยอ่ะ เหมืนกับพระเอกนิยายที่อ่านเมื่อคืนเลย
“เธอๆ ได้ยินที่ฉันพูดไหม? ยัยซุมซาม” คนอะไรปากร้ายชะมัด หล่อสะป่าว ชิ!
“นายว่าใคร ซุมซามห่ะ!”
“ก็เธอไงยัยบื้อ ยืนอยู่ด้วยกันแค่สองคนจะให้ฉันคุยกับอากาศไง”
“นี่นาย!! คำก็ซุมซาม สองคำก็ยัยบื้อนายดีกว่าฉันตรงไหน”
“ตรงที่ฉันไม่เดินซุมซามลื่นล้มเหมือนเธอไงยัยบื้อ ฮ่าๆๆ”
“ก็ใครจะไปรู้ว่ะ ว่ามีน้ำหกอยู่ตรงนี้”
“ที่ฉันตะโกนบอกเธอไม่ได้ยินหรอ?”
“บอกช้าไปป่ะนาย”
“นี่สรุปฉันผิดใช่ป่ะ”
“ใช่นายนั่นแหละทิ่ผิด”
“อะไรว่ะทำดีไม่ดีกลับโดนด่า คนหล่อเซง”
“อี๋! พ่อคนหล่อฉันหนุ่งแหละที่ไม่ชอบนาย ผู้ชายอะไรปากหมาชะมัด”ฉันพูดพร้อมกับเดินหนี
“นี่เธอ มันจะมากกเกินไปแล้วนะ ฉันจะให้เธอรักฉันให้ได้คอยดู”
“หึ!! แล้วฉันจะรอดูนะ”