ชาลาลาล้า ร่ายเวทมนต์หารัก

“ชาลาลาล้า อาโลโฮโมรา”
“นี่แกพอสักทีเหอะคาถาบ้าๆบอๆของแกเนี่ย ”
“รอแปปนะแก เดะมันก็เปิดออก”
“เปิดออกบ้านแกนะสิ นี่ร่ายคาถาปัญญาอ่อนของแกมาเป็นรอบที่ล้านแปดแล้วมั้งเนี่ย”
“แกอ่ะ ก็ฉันอยากลองคาถาเวทมนต์สะเดาะกุญแจนี่นา”
“พอเลยยัยอายะ ฉันว่าแกอะไปเอากุญแจมาไขมันจะเวิร์ดกว่าเยอะเลยย้ะ”
“ค้าบๆๆๆ จะไปเอามาเดี่ยวนี้เลยค้าบ -3-” อุสาจะลองคาถาที่ฝึกมาสักหน่อย อีกนิดเดียวก็จะเปิดได้อยู่แล(มั้ง)
อาจารย์ก็ไรก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็มายัดเยียดให้ไปทำความสะอาดห้องเรียนเฉย เซ็งจุงวุ้ย กะจะรีบไปอ่านคาถาเวทมนต์ต่อ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!”
“โครม!!!!” อรูยยยยย ทำไมโลกมันหมุนติ๋วๆๆๆแปลกๆๆจังเยย แถมมีคนหน้าเหมือนกันตั้งหลายคนแนะ - -“
“เฮ้ย ยัยเบ๊อะเป็นไรมากป่าววะเนี่ย”
“มึงบ้าป่าวว่ะ ยัยนี่เป็นลมไปแล้ว มึงอะพายัยนี่ไปห้องพยาบาลเลย”
“อ้าว มึงเป็นคนทำแล้วทำไมต้องกูพาไปด้วยฟ่ะ”
“ก็มึงอยู่ห้องเดียวกะยัยนี่อะ”
ณ ห้องพยาบาลของโรงเรียนxxx
“งืมมมมมมมม”
“อ้าวตื่นแล้วหรอย้ะ ยัยอายะ”
“นี่เรามาทำไรกันที่ห้องพยาบาลหรอ”
“นี่แกโดนบอลอัดหัวนิเดียว แกถึงกะความจำเสื่อมเลยหรอย้ะ” อืมนี่ฉันโดนบอลอัดใส่หัวหรอ ขอเวลาประมวลผลแปป- *-
“อ้อ ฉันจำได้ล่ะ ฉันโดนบอลอัดตอนเดินไปเอากุญแจ และใครเป็นคนทำร้ายฉ้านนนนอะแก”
“อ้อเจ้าตัวเค้าขอตัวกลับบ้านไปก่อนล่ะแก นี่แกไม่เป็นไรแล้วใช่ปะ ฉันจะได้กลับบ้านเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ เชิญแกกลับบ้านเลยค้าบ”  
หึหึหึ บังอาจมาก ทำร้ายฉันและชิ่งหนี แกได้ตายไม่ดีแน่ๆ ว่าแต่ใครทำร้ายฉ้านนนนน
“ดะ เดี่ยววววก่อนยัยแอลม่อน ใครทำร้ายฉ้านนนนน - -!!!!”