ไดอารี่...ที่รัก❤️

คนสวยไม่ได้โชคดี...

...เสมอไป

                                   ความจำเสื่อมหรอ T^T?
พลั่ก! ตุ๊บ!
ร่างเล็กๆ ของฉันลอยขึ้นเหนือพื้นอย่างรวดเร็ว แล้วร่างก็กระแทกลงสู่พื้น อย่างรวดเร็วเช่นกัน ก่อนที่ฉันจะไม่ได้สติ แล้วปล่อยให้ความมืดครองงำ
ฉันตื่นขึ้นมาในที่ที่แห่งหนึ่ง ในห้องสีขาว ที่ไม่มีลวยลายใดๆ ทั้งสิ้น แล้วฉันเป็นอะไร? ฉันเป็นใคร? แล้วที่นี่ที่ไหน? //ฉันได้แต่ถามตัวเองในใจ
  "ทะ...ที่นี่ที่ไหน...กะ...กัน" ฉันถามกับตัวเองเบาๆ แล้วสำรวจรอบๆข้างต่อไปเรื่อยๆ
  "ยู แกเป็นไงมั้ง" อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหาฉัน
  "คะ...คุณเป็นใคร" ฉันถามผู้หญิงคนนั้น เธอชะงักไปชักครู่ ก่อนจะทำสีหน้าเหมือนเดิม
  "ฉันชื่อฟองเบียร์ไง จำฉันไม่ได้หรอยู" คนที่ชื่อฟองเบียร์ถามคนที่ชื่อ ยู?
  "ฉันชื่ออะไร และฉันเป็นใคร คุณช่วยบอกฉันหน่อยสิคะ?" ฉันถามคนที่ชื่อฟองเบียร์
  "เธอชื่อ 'ยูริ' เธอเป็นคนที่เรียนเก่งสุดๆ สวยมากๆ เป็นดาวโรงเรียน แต่ดูเหมือนเมื่อ 1 อาทิตย์ที่แล้วเธอถูกรถชน แล้วความจำเสื่อม" ความจำเสื่อมหรอ...ความจำเสื่อม...TOT ( น้ำตาคลอเป้า ) 

  "ฉะ...ฉัน...อึก...ฉันความจำ...อึก...เสื่อมหรอ...ฮือๆๆ" ฉันพูดไปสะอื้นไป นี่ฉันความจำเสื่อมหรอเนี้ยย ไม่จริง...อึก...ฮือๆๆๆๆๆ TOT

  "อย่าร้องสิยู ยูแกต้องเข้มแข็งสิ" ฟองเบียร์ปลอบฉันพลางใช้มือลูบหัวฉันที่นอนอยู่

  "แล้วพ่อแม่ฉันล่ะ ฟอง...อึกๆ...เบียร์ TOT" ฉันถามฟองเบียร์แล้วสะอื้นต่อไป~

  "เอ่อ...พ่อแม่แก...เสียตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว...แล้วแกอยู่กับพี่ชาย...ใช้สมบัติที่มีที่พ่อแม่ยูเก็บไว้ให้อยู่น่ะ แล้วพี่ชายแกอยู่ที่เมืองนอก ไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก แล้วพี่แกก็ส่งเงินมาให้แต่ละเดือน แล้วเวลายูมีงานที่ผู้ปกครองเซ็น ยูจะให้คุณแม่ฉันเซ็นให้ เพราะถ้ายูส่งใบให้พี่ชายที่เมืองนอกเซ็นต้องใช้เวลานาน และอีก 3 วัน ยูต้องกลับบ้าน อันนี้คุณหมอบอกน่ะ ^_^" ฟองเบียร์พูดเสร็จก็ยิ้มฉันพลางปลอบใจดวงน้อยๆ ของฉัน T^T 

  "งั้นยูนอนพักไปเถอะ อ้อเรื่องนี้พี่ชายยูไม่รู้นะ พี่ชายแกคงไม่ได้บินมาหายู ฉันไปนะยูแล้วเจอกัน ^^" ฟองเบียร์พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไป...เหลือแต่ฉันที่ยังนอนอืด(?)อยู่ที่เตียงคนไข้อยู่เลย

ฉันคงต้องหาความจำคืนมาซะแล้ว ฉันจะรู้ให้ได้ว่าฉันเป็นใครกันแน่!!!