ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ทุกคนเราถึงแล้วนะ"คุณคุรุมิก่อนชี้ให้ดูรถไฟ จากนั้นพวกเราทั้งหมดกพากันขึ้นรถไฟในทันที
  ข้างในรถไฟ
"คุณคุรุมิคะ พวกเราต้องไปไหนก่อนคะ"ฉันถามด้วยความสงสัย
"ก็....รถไฟนี้จะไปสิ้นสุดที่สถานนีที่2 จากนั้นเดินไปอีกนิดก็จะถึงป่าไททัน พอออกจากป่าไททันได้ก็จะเป็นป่าดิบชื่น ซึ่งข้างในป่าดิบชื้นนั้นก็จะมีถ่ำให้เข้าไปในนั้น ก็จะเจอผลึกของหนังสือเวทมน ให้ดึงหนังสือออกมาแล้วเผาทิ้งสะแค่นั้นละ"คุณคุรุมิอธิบาย
"คุณคุรุมินี่สุดยอดเลยนะคะ ทั้งๆที่ไม่ได้หยิบแผ่นที่มาด้วย แต่จำทางแม่นจังนะคะ"ฉันพูดไปยิ้มไป
"ใช่ ฉันท่องจำมาหมดแล้ว ก็เพราะรู้อยู่แล้วว่าจะต้งมีใครบางคนลืมเอาแผ่นที่ที่บอกว่าจะดูแลให้เองมาแท้ๆ"คุณคุรุมิมองไปทางคุณยูโนะที่นั้งอยู่ด้วยหางตา
"ฉะ...ฉันไม่ได้ลืมสักหน่อย แค่เผลอปันไปพร้อมกับเสื้อผ้าน่ะ"คุณยูโนะเริ่มอาย
"ก็นั้นละ เธอน่ะมันทั้งซุ่มซามทั้งเซอซ่าเลยละ"คุณคุรุมิหัวเราะเล็กน้อย
"ฉันไม่ได้ซุมซามสะหน่อย ท่าเธอดูแลดีกว่าทำไมไม่เอาไปถือเองละ"คุณยูโนะสวนกลับ
"เธอจะเอายังไงยัยหัวชมพู"คุณคุรุมิเริ่มโมโห
"เธอหาเรื่องก่อนเองนะ ยัยหัวดำ" ทั้งคู่เริ่มจ้องตากันด้วยแววตาที่ดุดันมาก
"ทุกคนคะ! อย่าทะเลาะกันจะได้ไหม"ฉันตะโกนเข้าไปกลางวงของสองคนนั้น
ปัง! เสียงปืนดังขึ้น พร้อมกับโจรสามคนที่ถือปืนอยู่ทุกคน
"ทุกคนอย่าขยับ มีอะไรสงมาให้หมดไม่หันตาย!!!"โจรหมายเลข1พูด
กรีด!!!!! โจรปล้นช่วยด้วย ทุกคนเริ่มแตกตื่นวิ่งกันโกหาหน
"ชิ พวกโจรเฮ็งซวย"คุณเบย์พูดลอยๆ
"นี่ พวกเธอตรงนั้นนะ"โจรหมายเลข2ชี้มาทางที่พวกเรานั้งอยู่ แต่ดูเหมือนทุกคนจะดูไม่แตกตื่นกันเท่าไหร่เลยแฮะ
"เห ผู้หญิงผมสีชมพู่นั้นน่ารักจังน้า"โจรหมายเลข3 ซึ้งกำลังลูบหัวคุณยูโนะด้วยใบหน้าอันโรคจิต ส่วนคุณยูโนะก็ก้มหน้าไม่พูดอะไร
"เธอนี่ ท่าทางจะขี่อายนะ พูดอะไรหน่อยสิ มาจากไหนเหรอ"โจรหมายเลข3 พูดขึ้นคุณยูโนะจึงยื่นขึ้นแล้วใช้มีดที่พกมาแทงไปที่ท้องของโจรคนนั้นจนทรุดลงกับพื้น แล้วคุณยูโนะก็นั้งลงแล้งแทงไปอีก3-4ครั้งจนตาย....
"ควาย..."คำสั่นๆจากยูโนะ
"โห....ยัยผมดำนี่สวยใช้ได้เลยแฮะ นมก็ใหญ่ชิบหาย"ฌจรหมายเลข2พูดพร้อมกับเอื้อมมือออกมา เพื่อจะจับนมคุณคุรุมิ แต่ยังไม่ทันได้ทำก็โดนยิงกะบานจนตาย
"ตายสะ ไอ้หนอนโสโครก"คำสั่นๆจากคุณคุรุมิ
"ทีนี้ก็เหลือ แต่นายแล้วละเจ้าโจรชั่ว"คุณเบย์ถือปืน
"ชิ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นเด็กนี่ตายแน่"โจรนั้นลากฉันที่ยืนอยู่ข้างๆคาโนะไปเป็นตัวประกัน
"ปล่อยนะ!"ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต
"แย่แล้ว"คาโนะพูดด้วยทาทางหวาดกลัว
"วางอาวุธลงซะไม่งั้นฉันจะยิงเด็กนี่สะ"โจรคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหันกระบอกปืนมาที่ฉัน
"หึ เป็นไงละนิ่งฉันไปเลย ทั้งๆที่ดูยังไงเด็กนี่ก็ทาท่างอ่อนแอ อยู่ไปก็คงทำอะไรก็ได้ปล่อยให้ตายไปก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง"โจรคนนั้นพูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม
"ฉะ...ฉันไม่ได้อ่อนแอนะ"ฉันพูดเสียงสั่นๆ
"เห...อย่างเธอน่ะ แค่เตะกระสอบทราย กระสอบทรายยังไม่สะเทือนเลยมั้ง"โจรนั้นทำท่าทางเหยียดหยามมาก จากนั้นฉันก็เหวี่ยงมันออกหน้าต่าง
"อ่อน!"ฉันพูดด้วยแววตาที่เลื่อนลอย
"ทุกคนแย่แล้วรถไฟกำลังออกนอกเส้นทางแล้ว"เสียงคารุมะดังขึ้น
"แย่ละ ทำไงดีละคุณคุรุมิ"ยูโนะเริ่มหวาดกลัว
"มีวิธีเดียวเราต้องโดดลงรถไฟ ตอนนี้เลย"คุณคุรุมิพูดขึ้น ก่อนจะโดดออกนอกปะตูรถไฟไปที่ละคนจนเหลือแต่ฉันคนเดียว
"ยามิ!! โดดลงมาเลยเดี่ยวผมรับเอง"คารุมะพูดพร้อมกับกางแขนรับอย่างดี
"อะ...อืม"ฉันพูดพร้อมกับหลับตาแล้วโดดลงไป
"หวา....."
ตึง! ผวัรก ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"คะ...คุณคาเนกิขอโทษคะ"ฉันรีบลุกจากตัวคุณคาเนกิด้วยความอาย
"ยามิเป็นอะไรไหม"คุณคาเนกิถาม
"มะ...ไม่..เป็น..ไร...คะ"ฉันรู้สึกอายเล็กน้อย
"คารุมะนายเป็นไรไหม"คาโนะเอ่ยถามคารุมะ
"อยู่ดีๆผมก็รู้สึกfailToT"อยู่ในท่ากอดตัวเอง
"เอาเถอะ แต่อย่างน้อยเราก็ถึงป่าไททันไทแล้วนะ"คุณคุรุมิชี้ไปที่ป่านั้น
"แล้วรู้ได้ไงว่ามันคือป่าไททัน"ฉันถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ลองเงยหน้าดูสิ"คุณคุรุมิพูดขึ้น ฉันจึงเงยหน้าดู ก็เห็นไททันเดินป้วนเปี้ยนนับ10ตัว
"Ok หนูเชื่อละ"ฉันตอบคุณคุรุมิด้วยสีหน้าอึ้งเล็กน้อย
"แย่แล้ว มีตัว1หันมาทางพวกเราด้วยวิ่งเร็ว"คารุมะพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันทีพวกเราจะวิ่ง มันกว่าขวาพวกเราไปด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็โยนพวกเราเข้าป่าไป(wtf...)
"โยนหาพ่องมึงเหรอแสรด!!!!!!"เสียงคุณเบย์
กรีด!!!!!!!(เสียงข้าพเจ้าเองละ)