ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"ยามิๆ เป็นไงบ้างอะ ยามิ"ฉันได้ยินเสียงตะโกนเรียก ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้วพบว่าฉันกำลังนอนอยู่เป็นตักของคุณยูโนะ...
"ค่อยยังชั่ว แค่เป็นลมสินะ"คุณยูโนะยิ้มออกมา
"ฉัน...มาอยู่นี่ได้ไง แล้วซึนาโกะล่ะ"ฉันพูดอย่างมึนงง
"ตอนนี้ทุกคนกำลังพยายาม ช่วยอยู่นะ"
"หมายความว่าไง!"ฉันพูดด้วยความตกใจ
"ซึนาโกะตอนนี้อยู่ในมือของไททัน ตอนนี้คุณคาเนกิกับคุณคุรุมิกำลังพยายามช่วยอยู่"คุณยูโนะอธิบาย
"ไม่ได้ฉันต้องไป.."ฉันลุกขึ้นยืน
"เดี่ยวสิ! เจ้าบ้านั้นสูงตั้ง60ฟุต ส่วนเธอสูงแค่138เซน. ขืนเธอเข้าไปได้โดนเหยียบตายแน่ อย่าไปเลย"คุณเบย์ดึงมือฉันไว้
"หนวกหูน่า ถึงให้สองคนนั้นสู้กับไททันยังไงก็แพ้อยู่ดี แล้วถ้าขืนปล่อยไว้ ซึนาโกะก็จะ...."ฉันเริ่มร้องไห้
"แต่เธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งนะ"หมอนั้นพูดอีกครั้ง
"พอสักที เลิกหาว่าฉันเป็นเด็กได้แล้ว!"ฉันร้องไห้พร้อมกับปัดมือคุณเบย์ทิ้ง ฉันวิ่งออกไปในที่ๆเจ้าไททันกำลังวิ่งอยู่ ฉันหยิบไม้ที่มีขนาดใหญ่แช้วยาวกว่าตัวฉันประมาณ 25เซน. ฉันกระโดดไปที่กำแพงและต้นไม่ จากนั้นก็ดีดตัวขึ้นไปบนฟ้า แล้วใช้ไม้ที่ถืออยู่ฝาดไปที่คอไททันจนคอ(คอไททัน)ขาดแล้วมันก็ล้มลง แล้วฉันก็โดดลงพื้นไปพร้อมกับหน้าที่เปลือนเลือด..
"เสร็จไปหนึ่งเหลืออีกสาม ว่าแต่...ซึนาโกะ...อยู่ไหนกันนะ"ฉันพูดด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แล้วใช้มือเช็ดเลือดที่หน้า
"ยามิ!!! ช่วยฉันด้วย!!!"ฉันได้ยินเสียงซึนาโกะ จึงหันไปมองไททันที่อยู่ตรงหน้า เจ้านั้น มันจับซึนาโกะไว้ในมือ งานนนี้แกตายแน่ ฉันมองไททันตัวนั้นด้วยสายตาอันว่างเปล่า แล้วกระโดดขึ้นไปอีกครั้งคราวนี้ กระโดดขึ้นไปบนไหล่เพื่อไปเอาซึนาโกะออกจากมือไททัน 
"ซึนาโกะจับมือฉันไว้"ฉันยื่นมือไปหาซึนาโกะ
"ยะ...ยามิจัง"ซึนาโกะยื่นมือมาหาฉันจึงดึงขึ้นแล้วก็ช่วยไว้ได้สำเร็จ ฉันอุ้มซึนาโกะลงมาที่พื้นแล้ววางลง
"ยามิจัง ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากอ่า..."ซึนาโกะร้องไห้แล้วโผเข้ากอดฉัน
"ไม่เป็นไรแล้วนะซึนาโกะจัง"ฉันลูบหัวซึนาโกะที่กำลังกอดฉันอยู่
"แต่ว่าตอนนนี้ เธอรีบไปหลบก่อนนะ"
"อืมเข้าใจแล้ว"ซึนาโกะวิ่งหนีทันนี
"เอาล่ะที นี้ก็ถึงเวลาของแกแล้ว ขอหาที่แกคิดจะฆ่าเพื่อนของฉัน ฉัน...จะ...ฆ่า....แก....ฉันจะไม่ปล่อยให้ไททันที่บังอาจเข้ามาในโรงเรียนนี้รอดแน่ จะ...ฆ่า...ให้...หมด...เลย"ฉันพูดด้วยนัยตาที่ว่างเปล่า