ลิขิตรักฉบับคานทอง

ฉบับที่ 10

ขวากหนาม

บริษัท PW Grand Diamond

   เช้าวันนี้ใบหน้าของผู้บริหารหนุ่มหน้าตาหล่อเหลากลายเป็นบึ้งตึง เคร่งเครียด และมีคำถามเกิดขึ้นมากมายในหัวสมองของเขา

   “พรึ่บ” ภวินท์โยนหนังสือพิมพ์ค่ายยักษ์ใหญ่ลงถังขยะทันที เมื่อเขากวาดสายตาผ่านหน้าหนึ่งเพียงแวบเดียว ซึ่งมีข่าวของเขาและ        พิรารัตน์ ผู้หญิงที่เป็นทั้งรักครั้งแรกและอดีตอันแสนเจ็บปวดของเขา เขาจะไม่เดือดร้อนอะไรเลย หากเนื้อข่าวในนั้นมันมีความจริงสักนิด แต่กลับใส่ไข่ซะจนเละไม่มีส่วนใดที่มีแนวโน้มว่าจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ‘เขาไม่มีทางที่จะเป็นถ่านไฟเก่ากลับมาคุกรุ่นอีกครั้งแน่นอน’

   ภวินท์เดินไปเดินมาอยู่ในห้องทำงานที่ตอนนี้มีกองเอกสารมากมายบนโต๊ะทำงานใหญ่ เขาไม่มีอารมณ์จะสะสางงาน พยายามครุ่นคิดหาทางทำอะไรสักอย่าง เพื่อจัดการขวากหนามที่พยายามจะมาเป็นอุปสรรคความรักระหว่างเขาและณธิดา ซึ่งเพิ่งจะหวานชื่นกันได้เพียงไม่กี่วัน

   “โธ่เว้ย” ร่างสูงสบถออกมาอย่างหัวเสีย ไม่รู้ว่าปานนี้ ‘ว่าที่ภรรยา’ ของเขาจะได้อ่านข่าวรึยัง แล้วจะโกรธเขามากไหม หากได้เห็นภาพความใกล้ชิดแนบแน่นกันในอดีตนั่น จะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เธอเชื่อว่าเขาไม่มีทางกลับไปคบกับผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นอย่างแน่นอน ที่สำคัญใครมัน.....เป็นคนปล่อยข่าว

   “ทำไงดีวะ” ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือลงบนโซฟานุ่มและสบถออกมาอีกครั้ง เมื่อโทรไปหาณธิดาเพื่อจะถามและอธิบายเกี่ยวกับข่าวหน้าหนึ่งนั่น เพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด แต่กลับไม่มีคนรับสาย เขาจึงตัดสินใจก้าวออกจากห้องทำงาน เพื่อเดินเท้าไปหาหญิงสาวที่ร้านขนมของเธอ ดูท่าว่าจะทันใจกว่าการรอเธอรับสายอยู่ที่นี่ อีกอย่างก็อยากเห็นใบหน้าสวยรอยยิ้มหวานหยดด้วย ใช่! เขาหวงรอยยิ้มของเธอ ไม่ใช่แค่นั้นหรอก แต่เขาหวงทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ รวมทั้งหัวใจของเธอด้วย เขาอยากเก็บไว้เป็นของเขาคนเดียว ไม่อยากให้ใครได้พบเห็น แม้แต่ลูกค้าชายหรือหญิงที่เข้ามาซื้อขนมที่ร้านก็เถอะ ‘รักแล้วก็เลยหวงมาก!!!’

House of Choco & Bake

“พรึ่บพลั่บ” ณธิดาเงยหน้าจากหน้อจอคอมผิวเตอร์ทันที เมื่อเสียงหนังสือพิมพ์กระทบกับบาร์เคาท์เตอร์ตรงหน้า ภาพที่ปรากฏคือหญิงสาวหน้าสวยเฉี่ยว กลบด้วยเครื่องสำอางราคาแพงหนา ดวงตาครอบด้วยแพขนตาปลอม ริมฝีปากทาด้วยลิปสติกสีแดงสด ใบหน้าบึ้งตึง แววตาเย้ยหยัน และเชิดสูงขึ้นราวกับมองไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เสื้อผ้า กระเป๋า และรองเท้าที่ผู้หญิงคนนี้ใช้ล้วนแต่เป็นของแบรนด์เนมระดับไฮเอนด์ทั้งสิ้น หากแต่แววตาลึกข้างในดูเศร้าอย่างไรชอบก “รับอะไรดีคะ”     ณธิดาเอ่ยถามเสียงสุภาพเช่นเดียวกับให้บริการแด่ลูกค้าท่านอื่นในร้าน

   “อ่านข่าวสิย่ะ” พิรารัตน์สั่งเสียงสะบัด เมื่อเห็นหญิงสาวยังทำหน้าเหมือนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งๆที่เธอเพิ่งโยนหนังสือพิมพ์ผ่านหน้าไป

   “ข่าวอะไรคะ” ณธิดาถามเสียงเรียบ แล้วก้มลงอ่านข่าวทันที เนื้อข่าวหน้าหนึ่งนั้นทำให้ใบหน้าสวยใสเรียบขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ดวงตานิ่ง ในขณะที่หัวสมองกำลังวิเคราะห์ไล่ตามตัวอักษรบนหนังสือพิมพ์

     ‘ภวินท์ ภาวสุทธิธานันท์ ผู้บริหารหนุ่มไฟแรงกำลังเดินหน้าพัด              โหมถ่านไฟเก่าอย่างไฮโซสาวอย่างพิรารัตน์ พิพัฒธรรมธนา’

   ณธิดาเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ หันไปมองผู้หญิงแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดตรงหน้าอีกครั้ง ใช่! เป็นคนเดียวกับผู้หญิงในรูปข่าว ซึ่งแนบชิดสนิทสนมราวกับจะสิงห์ร่างเดียวกันกับผู้ชายใบหน้าหล่อเข้ม ซึ่งเธอจำได้ดีว่าเขาคนนั้นเพิ่งจะขอคบกับเธอเป็นแฟนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ใครจะคิดว่าอยู่มาจนจะย่างเข้าสามสิบห้าปีแล้ว เพิ่งจะมาโดนหลอกเพราะหนุ่มรุ่นน้อง ตั้งแต่ริคิดอ่านมีความรักครั้งแรก แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ตอบตกลงคบกันกับเขาทันที อย่างน้อยเธอก็ยังไม่หลวมตัวไปมากกว่านี้

   “แล้วคุณต้องการอะไร” ณธิดาถามพิรารัตน์อย่างตรงไปตรงมา แถมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับข่าวหน้าหนึ่งที่หญิงสาวตรงหน้าเอามายั่วอารมณ์ เธออายุขนาดนี้แล้ว ทำไมจะต้องไปบ้าตามลูกยุของคนที่อายุน้อยกว่าด้วย ยกเว้นผู้ชายคนนั้น ภวินท์ควรได้รับบทเรียนซะบ้าง หากเขาทำผิดจริง ‘แต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงล่ะ’ เธอจะทำอย่างไรดี จะจัดการยังไงกับผู้หญิงคนนี้ หรือจะตัดสินใจอย่างไรกับความรู้สึกตัวเองที่มีต่อชายหนุ่ม

   “เลิกยุ่งกับวินท์ซะ หรือไม่ก็ออกไปจากชีวิตเขาไปเลยได้ยิ่งดี เพราะฉันกับวินท์กำลังจะกลับมาคบกัน...เหมือนเดิม” พิรารัตน์พูดเสียงเย้ยหยันและเน้นหนักคำว่า ‘เหมือนเดิม’ เพื่อสื่อความนัยหวังให้หญิงสาวคิดลึก หรือเข้าใจผิดไปเลยยิ่งดี เพราะศัตรูหมายเลขหนึ่งอย่าง     ณธิดาจะได้พ้นทางจากการหวนคืนระหว่างเธอและภวินท์ซะที

   “คนที่คุณควรบอกน่าจะเป็นผู้ชายในข่าวมากกว่านะคะ ถ้าคุณคิดว่ามีดีมากพอที่จะดึงเขากลับมา ก็เดินไปบอกเขาสิคะ ว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีก!” คราวนี้ณธิดาเดินออมจากหลังเคาท์เตอร์มาประจันหน้ากับ พิรารัตน์ แล้วตอบโต้กลับด้วยเสียงเย็น เธอก็อยู่ของเธอดีๆ ทำไมถึงมาระรานกันถึงที่ได้ ‘ประสาทรึเปล่า’ ถ้าเจอตัวต้นเรื่องที่ทำให้เธอเผชิญกับสถานการณ์น่ารำคาญนี่เมื่อไหร่นะ เธอจะจัดการให้หมอบเลยคอยดู!!!

   “เธอไม่ต้องห่วง เพราะวินท์เขาจะต้องกลับมาหลงเสน่ห์อันร้อนแรงของฉัน เหมือนกับสมัยที่เรายังคบกันไงล่ะ” พิรารัตน์พูดออกมาอย่างมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเป็นที่สุด เพราะเธอก็เคยใช้ได้ผลกับเขามาแล้ว ทำไมจะมีครั้งที่สองไม่ได้

   “แน่ใจเหรอแพท!!!” น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธดุดันดังมาจากด้านหลัง ทำให้ความมั่นใจนักหนาที่พูดเมื่อกี้หายวับไปทันที เธอหันไปมองใบหน้าถมึงทึงของภวินท์ด้วยความหวาดหวั่น อุตส่าเช็คแล้วว่าเขามีประชุมทั้งวัน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ

   “แน่ใจเหรอแพทที่คุณพูดมาเมื่อกี้น่ะ” ภวินท์ถามย้ำอีกครั้งเป็นนัยว่าก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาอีกก็ควรจะคิดให้ดีซะก่อน

   “เอ่อ....แหมวินท์ก็ แพทแค่อยากมาทำความรู้จักกับ..ว่าที่แฟนวินท์ เพราะเราก็คุ้นเคยกันมาก่อน จริงไหมคะวินท์ขา” พิรารัตน์ก้าวมายืนเคียงข้างชายหนุ่ม เอาแขนสลักเสลาของตนคล้องแขนของ ภวินท์ อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พร้อมกับพูดเสียงหวานกึ่งประชดประชันเน้นคำว่า ‘คุ้นเคย’ เพื่อสื่อความนัยว่าเธอและเขาเคยรู้จักกันอย่างลึกซึ้งมานานแค่ไหน

   “ใครว่าเกรซเป็นว่าที่แฟนผมล่ะแพท” ภวินท์หันมาพูดกับ          พิรารัตน์ ยิ้มมุมปาก พยายามแกะมือเหนียวราวกับปลาหมึกออก แล้วเดินไปยืนเคียงข้างณธิดา ผู้หญิงที่เขารักและมั่นใจว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับเขา โอบเอวเธอแล้วดึงเข้ามาแนบชิดอย่างทะนุถนอม ราวกับว่ากลัวผิวอมชมพูของเธอจะเป็นขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บ

   “เกรซเป็นว่าที่คุณผู้หญิงของภาวสุทธิธานันท์และ...เป็นว่าที่ภรรยาของผมต่างหาก จริงไหมครับ ที่รัก” ภวินท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยน มองใบหน้าสวยของหญิงสาว จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตหวาน พยายามสื่อความในใจว่าเขาคิดวางเธอไว้ในตำแหน่งสำคัญอะไร ในฐานะผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จะยืนเคียงข้างเขาตลอดไป ส่วนคนที่ถูกมัดมือชกด้วยตำแหน่ง ‘คุณผู้หญิง’ และ ‘ภรรยา’ นั้นกลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะณธิดาไม่รู้ว่าเธอควรจะรู้สึกเช่นไร คำพูดที่ออกจากปากผู้ชายคนนี้ ยังจะเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน แม้ว่าดวงตาเขาจะบอกว่าจริงจังมากก็ตาม

   กิริยาการแสดงออกเหล่านี้ของชายหนุ่มอยู่ในสายตาของ          พิรารัตน์ตลอดทุกการเคลื่อนไหว ความอิจฉาที่มีมากอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กลับทวีโหมกระหน่ำมากขึ้นอีกหลายเท่า แทบจะล้นทะลักออกมานอกอก เพราะความอ่อนโยนที่เขามีให้ณธิดานั้น เธอไม่เคยได้รับมันจากเขา แม้แต่ตอนที่กำลังคบกันอย่างหวานชื่นจนถึงขั้นจะวางอนาคตด้วยกัน เธออยากเป็นผู้หญิงคนที่ได้ยืนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง อยากให้ความรักและห่วงใยนั่นเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว แต่เป็นเพราะความรักสนุกและยังไม่คิดที่หยุดอยู่ที่ใคร พอดีกับต้องหาทางช่วยพ่อเธอที่กำลังมีปัญหาหนักเรื่องธุรกิจด้วย อีกอย่างตอนนั้นเขาก็ไม่แสดงว่าเป็นลูกมหาเศรษฐีเลยสักนิด กลับใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไป ไม่หวือหวาเท่าที่ควรจะเป็นในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของบริษัทค้าเพชรอันดับหนึ่งของเมืองไทย เป็นเหตุให้เธอตัดสินใจเลิกรากับเขาทันที แล้วหันไปคบฝรั่งผู้ร่ำรวย แต่เธอก็เป็นที่หนึ่งได้เพียงไม่กี่เดือน ผู้ชายเลวๆนั่นก็หักหลังเธอโดยการไปมีผู้หญิง และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดอยู่ที่ใคร เธอจึงตัดสินใจกลับมาหาเขาอีกครั้ง

   “หมายความว่าไงคะวินท์” พิรารัตน์พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น กำมือแน่น จ้องมองด้วยแววตาเจ็บปวด เครียดแค้นกับสิ่งที่ได้ฟังจากปากผู้ชายที่เธอหวังว่าเขาจะให้โอกาสเธอ ได้แก้ตัวจากความผิดพลาดในอดีตอีกครั้ง และจะเป็นที่พึ่งที่สุดท้ายในชีวิตเธอ

   “ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะแพท เกรซจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตผม ที่จะยืนอยู่เคียงข้างกันไปตลอดชีวิต และถ้าคุณยังอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ล่ะก็ อย่าแตะต้องผู้หญิงของผมแม้แต่ปลายเส้นผม แต่ถ้ายังมาระรานอีก แม้แต่คนรู้จักก็อย่าหวังว่าจะได้รับสิทธิ์นั้นเลย” ภวินท์หันไปพูดกับอดีตรักแรกด้วยน้ำเสียงดุดัน ดวงตาแข็งกร้าว สื่อว่าหาก  พิรารัตน์ไม่ยอมทำตามเมื่อไร เขาก็พร้อมที่จะจัดการกับอย่างเด็ดขาดทุกเมื่อ

   “มันไม่มากไปหน่อยเหรอคะวินท์ อย่างน้อยในอดีตเราก็เคยหวานชื่นกันแค่ไหน วินท์ก็น่าจะรู้ดี” พิรารัตน์ทำใจดีสู้เสือพูดรื้อฟื้นความหลังที่เคยมีด้วยกันอีกครั้ง

   “ใช่คุณก็คืออดีตที่แสนเจ็บปวดสำหรับผม แต่เกรซคือปัจจุบันที่ผมอยากปกป้องด้วยชีวิต” คำพูดของภวินท์นั้นกระแทกใจคนฟังอย่างณธิดาและพิรารัตน์เข้าอย่างจัง แต่คนละความรู้สึกราวฟ้ากับดิน สำหรับณธิดานั้นมัน เป็นคล้ายกับคำมั่นสัญญากลายๆว่าเขาจะรักและดูแลเธอด้วยชีวิต ส่วนพิรารัตน์นั้นมันคืออาวุธแหลมคมหอกแทงกลางหัวใจให้เจ็บปวดราวกับจะทะลุไปด้านหลัง และเหมือนเป็นคำประกาศว่าเขาเลือกผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ! ผู้ที่เคยทำให้เขาต้องเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัสเช่นที่เธอกลับรู้สึกเองอยู่ตอนนี้ เธอเพิ่งจะรู้ซึ้งว่าเขารู้สึกเช่นไรเมื่อเธอเคยทิ้งเขาไปในอดีต แต่นั่นมันก็แค่อดีต เธอควรจะลืมและเดินหน้าต่อไปต่างหาก!

   “วันนี้แพทกลับก็ได้ แต่มันไม่จบแค่นี้แน่ค่ะ” กระแทกเสียงพูดจบ พิรารัตน์ก็หันเดินกระแทกส้นรองเท้าเสียงดังออกจากร้านไป โดยไม่สนใจลูกค้าในร้านที่ต่างก็หันมาให้ความสนใจด้วยความสงสัย

 ปล.ติดตามพูดคุยกันได้ที่ Dashathone