War Sword สงครามดาบราชาสีรุ้ง

               สายลมข้ามผ่านร่างกายไปอย่างรวดเร็ว แสงแดดกระทบผิวหนังและเปลือกตาแสงสีส้มนั้นสาดส่องไปทั่วท้องฟ้าและผืนดิน ดูสดใสงดงาม
               แต่สีหน้าของเด็กหนุ่ม ที่สูญเสียพ่อกับแม่ไปต่อหน้าต่อตากับตัวประหลาดที่ผุดขึ้นมาจากหลุมมันพรากชีวิตที่แสนอบอุ่นของเด็กน้อยที่ยืนมองท้องฟ้าอยู่ที่ระเบียงด้านนอก น้ำตาของเขาไหลรินอาบแก้มจนเนอะหน่ะ ถึงน้ำตานั้นจะไหลเป็นทางแต่เสียงสะอื้นที่ออกจากปากของเด็กหนุ่มนั้นก็ไม่มีเลยสักครั้งเดียว  เหมือนกับเด็กหนุ่มสูญเสียความรู้สึกแบบนั้นไปแล้วหรือมันคงจะสูญหายไปตอนที่พ่อกับแม่ของเขานั้นเสียชีวิต  ถึงต่อให้ร้องไห้มากแค่ไหน สะอื้นมากเท่าไหร่ เสียงที่คอยปลอบของพ่อความอบอุ่นจากอกแม่ของเขานั้นมันก็ไม่มีอีกแล้วนั้นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิดก็เป็นได้
"เอาละเจ้ายามิโตะ!!  เรามาฝึกกันได้แล้วอย่าโอ้เอ้ให้มันเสียเวลา"
               เสียงพูดที่ดังออกมาจากในห้อง  มันเป็นเสียงของคนที่ช่วยชีวิตเด็กหนุ่มนั้นเอาไว้จากเหตุการณ์ที่เลวร้ายและตกต่ำที่สุด เด็กน้อยไม่รอช้าทันทีที่ได้ยินเสียงเขาใช้มือปาดน้ำตาออกจากแก้มและเดินออกจากระเบียงที่มีแสงของพระอาทิตย์ส่องมา เพื่อเดินเข้าไปภายในห้องไปหาเจ้าของเสียงทันที
               "มาแล้วหรอยามิโตะ  เราไปกันได้แล้วเป็นผู้ชายต้องอย่าเสียน้ำตากับเรื่องเดิมๆอีกเป็นครั้งที่สอง"
               มิซึกิยืนมองยามิโตะ ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยเหมือนกับว่าอยากจะให้เขาเข้มแข็งด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ต้องการให้ใครต้องคอยพยุงเขาขึ้นเพราะต่อจากนี้ยามิโตะต้องเติบโตขึ้นเองจะต้องสู้เพียงลำพัง
               "ฉันจะไม่ร้องไห้อีก ต่อจากนี้และตลอดไป จะต้องเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่เสียไปกลับคืนมา"
               "นั้นแหละเจ้าเด็กปวกเปียกจากนี้เราจะฝึกหนักกันเตรียมตัวให้ดีๆเถอะ"
               จบกับการสนทนาของทั้งคู่ มิซึกิได้พายามิโตะเดินไปที่ห้องฝึก ของฐานทัพที่มีพวกใช้ดาบสีดำ อยู่และกำลังฝึกอยู่ที่นั่น
 
               ห้องฝึกใต้ดิน ของฐานทัพป้องกัน แสงสีเลือด
               "เอาละยามิโตะเจ้าจงเดินไปหาครูฝึกคนนั้นซะสิ  ต่อจากนี้และต่อไปเจ้าจะไม่ได้อยู่กับเราเจ้าจะต้องไปอยู่กับครูฝึกเขาคนนั้นที่ชื่อ โคเอ อามานะ"
               มิซึกิ ได้พายามิโตะเดินไปหาชายคนหนึ่งซึ้งมีร่างกายกำยำ หน้าของเขาและร่างกายชะโลมไปด้วยบาดแผลที่เคยสู้รบกับพวกแสงสีเลือด มันดูน่ากลัวและสุดจะบรรยาย แต่ยามิโตะเดินไปพร้อมกับมิซึกิ ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยและดูเหมือนไม่ได้กลัวครูฝึกผู้นั้นเลย
               "นี่นะหรอ  ?"
               "เด็กที่เธอจะให้มาฝึกกับเรา มิซึกิ !!!"
               "ถูกต้องเราขอฝากเจ้านี่ด้วยนะ สั่งสอนได้เต็มที่เราอนุญาติตามที่เจ้าปราถนา…."
               "งั้นก็ดีเลย เราไปกันได้แล้วเจ้าหนู ข้าจะอบรมย์เจ้าเอง 555"
               ยามิโตะเดินไปหาโคเอด้วยอาการที่นิ่งเฉยและเย็นชาไม่ได้รู้สึกถึงว่าตัวเองนั้นจะต้องทรมาณหรือเจ็บปวดบ้างเลย
               "ดีแบบนั้นข้าชอบเจ้าไปได้แล้วมิซึกิ ทางนี้ข้าจัดการเองอย่าห่วงเลย"
               "เราไม่ได้ห่วงสักหน่อยงั้นเราไปละโคเอ" 
               "บาย มิซึกิ ....................."
               มิซึกิเดินจากยามิโตะไปโดยไม่หันหลังกลับมามองยามิโตะอีกเลย  ส่วนยามิโตะเองก็เดินเข้าหาการฝึกที่รออยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองเช่นกัน
               "เอาละได้เวลาฝึกแล้ว ไปกันเจ้าหนู"
               โคเอ ได้มอบการฝึกอันแสนดุเดือดให้กับยามิโตะตั้งแต่เริ่มฝึก จนมือด้าน เลือดออก แต่ยามิโตะเองก็ไม่เคยหวั่นหรือสนใจในสิ่งนั้นเลย  ถึงทรมาณเพียงใดยามิโตะก็ไม่บ่นไม่ร้องไม่ขอให้โคเอหยุดฝึกเลยสักนิดเดียว
               ยามิโตะทั้งฝึกสภาพร่างกายอย่างทารุณ ฝึกการใช้อาวุธจำเป็นต่างๆฝึกการเอาชีวิตรอดในสนามรบ ฝึกทักษะการสังเกตุ ฝึกการทำงานเป็นทีมเพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สิ่งต่างๆที่เขาควรฝึกให้กับยามิโตะเขาก็ได้ฝึกให้อย่างเคร่งครัด
               แต่มีสิ่งเดียวที่เขายังไม่สามารถสอนให้กับยามิโตะได้นั้นคือ  ฝึกการใช้  ดาบสีดำ เพราะมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจจะรีบฝึกให้กับยามิโตะได้
               แต่ถึงอย่างนั้นยามิโตะก็ไม่ได้ละความพยายาม  และยังฝึกพร้อมกับคนอื่นๆแบบนั้นอยู่เป็นประจำ   ในแต่ละวันพวกเขาอยู่แต่ห้องใต้ดินไม่ได้ออกมาสูดอาการศภายนอกเลยมันเป็นการฝึกที่เข้มงวดเพราะถ้าไม่ทำเช่นนั้น ถ้าไปสู้รบในสนามจริง  พวกเขาอาจจะตายได้ทุกวินาทีเพราะข้างนอกนั้นมีแต่อันตรายที่มันจะเกิดได้ทุกเมื่อ  และไม่มีข้อยกเว้น ใดๆ
               ยามิโตะมุ่งมั่นฝึกต่อไปอย่างนั้นจนเชี่ยวชาญและชำนาญ
               "ต่อไปนี้ยามิโตะเจ้าจะได้ฝึกกับอีกคนที่สามารถฆ่า พวกแสงสีเลือด จนนับไม่ถ้วน คนเก่งถึงขนาดนั้นจะมาสอนเจ้าต่อจากข้าเตรียมใจให้ดีๆละ"
               "คนๆนั้นคือใคร ?"
               "โคเอ บอกผมที"
               "เมื่อเขามาเจ้าจะรู้เอง   ยามิโตะ"
 
 
 
ติดตามตอนต่อไป