War Sword สงครามดาบราชาสีรุ้ง

ปี พ.ศ. 3, 568
 
               ในยุคสมัยใหม่ที่ทุกๆคนต่างค้นคว้าเทคโนโลยีที่ทันสมัย  และอำนวยความสะดวก ที่มนุษย์นั้นได้สร้างขึ้นมีการก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีเป็นอย่างมากจนทุกๆคนนั้นลืม  เรื่องราว ความเชื่อเรื่องภูติผีปีศาจ วัฒนะธรรมต่างๆ  และสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีตเลือนลางหายไปจากมนุษย์ในปัจจุบันเกือบจะหมดสิ้น และสิ่งที่มนุษย์นั้นเชื่อในตอนนี้คือวิทยาศาตร์ที่สามารถพิสูตรได้ 100% เท่านั้น
               จนราวๆ ปี พ.ศ. 3, 600 ซึ่งมีการค้นพบอะไรบางอย่างที่อยู้ใต้ผืนพิภพเป็นเวลายาวนานนับพันปี มันเป็นโครงสร้าง ของสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่เคยมีมาก่อนเป็นโครงสร้างของตัวประหลาดที่มีรูปร่างใหญ่และสูงพอๆกับตึกสูงสามชั้น   ผู้ที่ค้นพบเรื่องราวเหล่านี้เป็นประเทศที่เจริญและก้าวหน้าด้านเทคโนโลยีไปไกลกว่าประเทศอื่นในตอนนี้คือ รัสเซีย ญีปุ่น สหรัฐอเมอริกา อังกฤษ และฝรั่งเศษ  5  ประเทศที่มีการก้าวหน้าทางวิวัฒนาการไกลที่สุดของโลกได้ค้นพบสิ่งเหล่านี้  และคิดจะปกปิดเป็นความลับต่อผู้คนบนโลกทั้งหมด เพื่อจะได้ไม่เกิดความชุลมุนกันขึ้น
               แต่ผ่านไปได้เพียง 3 เดือน ก็เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้น มีการสั่นไหวของแผ่นดินเป็นบริเวนกว้างและเป็นหลุมขนาดลึกจนมองไม่เห็นก้นของหลุมและหลุมเหล่านี้เกิดขึ้นไปทั่วทั้งโลก ผู้คนต่างพากันตกใจและหลายประเทศเริ่มถกเถียงกันในเรื้องที่เกิดขึ้นจนเป็นการก่อจลาจล หลังจากนั้นผ่านไปได้เพียง 3 วันหลังเกิดหลุมขนาดใหญ่นั่นก็มีแสงสีแดงสดมันเหมือนกับสีเลือดที่ได้พวยพุ่งออกมาจากหลุมนั้นซึ่งผู้คนนั้นไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรกันแน่ บ้างก็บอกแสงแห่งหายนะ บ้างก็บอกแสงแห่งความตายจนผู้คนนั้นต่างหวาดกลัว  และทั้นใดนั้นที่เกิดแสงสีแดงนั้นขึ้นสัตว์ประหลาดที่ 5 ประเทศแถวหน้าเคยค้นพบเมื่อ 3 เดือนก่อนพวกนั้นก็ได้ปรากฏตัวขึ้นตามหลุมที่มีอยู่ทั่วโลก  และพวกมันได้ฆ่ามนุษย์และกัดกินมนุษย์เป็นอาหารไปเป็นจำนวนมาก หลายประเทศต่างงัดอาวุธออกมาเพื่อโค่นสัตว์ประหลาดพวกนั้น แต่ก็เหมือนจะไร้ผล เพราะทำอะไรร่างกายที่สูงใหญ่และหน้าเกลียดน่ากลัวนั้นได้เลย
               แม้แต่รอยขีดข่วนก็มิอาจทำให้เกิดขึ้นได้    พวกมนุษย์เริ่มอ่อนแรงที่จะสู้  และตายไปเป็นจำนวนมากส่วนพวกที่ยังรอดชีวิตอยู่ก็เริ่มจะหมดหวังไปแล้ว
 
ผ่านไป 5 เดือนหลังวันแห่งหายนะเกิดขึ้น
                ก็มีกองทัพทหารจากหลายประเทศซึ่งมารวมตัวกันได้คิดค้นอาวุธที่สามารถฆ่าพวกมันได้สำเร็จ นั้นมันคือ ดาบสีดำ ที่รวบรวมสะสารต่างๆไว้ในนั้นมันทำให้เกิดพลังอันมหาศาลที่พอจะฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นได้  และกองกำลังที่รวมตัวกันได้ตั้งชื่อของพวกเขาขึ้นมาเองว่า  Black Sword   และเรียกเหตุการ์ณที่พวกสัตว์ประหลาดออกมาจากแสงสีแดงนั้นว่า แสงแห่งเลือด และนี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังพบโครงสร้างประหลาดนั่น และเกิดหายนะครั้งใหญ่ต่อมนุษยชาติ
 
ประเทศญีปุ่น  เมืองโตเกียว...........
"แม่ครับ  พ่อครับ  อยู่ที่ไหนคับ ?"
"พ่อครับ แม่ครับ  ออกมาซักทีสิ พ่อครับ แม่ครับ !!!"
               เสียงเรียกอย่างอ่อนเพลียของเด็กชายวัยเพียง 10 ขวบได้เดินร้องเรียกหาบิดาและมารดาของตนด้วยเนื้อตัวที่มอมแม็ม ร่างกายที่ซุบผอม หลังจากที่พวกสัตว์ประหลาดได้ปรากฏตัวขึ้นและเข่นฆ่าผู้คนทั้งหมดที่อยู่ในพื้นที่นั้นมีเพียงแค่เด็กชายที่รอดพ้นมาได้จากการช่วยเหลือของพ่อกับแม่ตนที่เอาชีวิตนั้นแลกกับชีวิต
"แม่ครับ พ่อครับ ออกมาสักที ผมไม่มีแรงแล้ว ผมอยากเจอพ่อกับแม่จังเลย"
               เด็กชายยังคงเดินและร้องเรียกหาบิดาและมารดาของตนไปเรื่อยๆตามท้องถนนและซากปรักหักพังไปทั่วบริเวณ  ถึงแม้จะไม่มีแรงเหลือที่จะเดินไปได้ไม่ไกลแต่เขาก็ยังเดินและร้องเรียกไปเรื่อยๆจนกระทั้ง
 
ฟื้วววว.....    ฟี้ววววว.....    ฟี้ววววววว................
"นั้นมันเสียงอะไรผมมองไม่ค่อยเห็นแล้วตาลายไปหมด  มะ แม่ครับ พะ พ่อครับ"
"ตึ่ง.....!!!"
               เสียงของร่างกายที่อ่อนล้าของเด็กชายได้ค่อยๆล้มลงไปกับพื้นอย่างช้าๆ และสิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นก่อนจะหมดสติ มีหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาหาเขาและเรียกเขาให้ฟื้นสติขึ้น  แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนล้าเขาจึงทำให้แค่กำมือของหญิงสาวไว้เพียงเท่านั้น
 
ผ่านไป 3 วัน
"ที่นี่ที่ไหนกัน ?"
"พ่อครับแม่ครับอยู่ที่ไหน?"
               เสียงร้องของเด็กหนุ่มหลังจากที่ตื่นขึ้นได้เพียงไม่นาน เขาอยู่ในห้องแคบๆที่ไหนสักที่  มันเป็นเหมือนฐานทัพมากกว่าจะเป็นบ้านของคน
 
แก็กๆ.....แก็กๆ.....แก็กๆ...... 
เสียงบิดลูกบิดดังขึ้น
"เป็นยังไงบ้างเจ้าหนู  ยังไม่ตายใช่ไหม"
               ผู้หญิงใส่ชุดสีขาวผมสีแดง ได้เข้ามาในห้องของเด็กชายแล้วเอ่ยปากถามถึงสภาพร่างกายตอนนี้ของเขาว่าเป็นเช่นไร 
"มะ ไม่เป็นไร"
"แล้วพ่อกับแม่ของผมละ ?"
เด็กหนุ่มพูดขึ้นหลังจากตอบคำถามของหญิงสาว
"ตายไปหมดแล้วละนะที่เห็นมีแค่นายคนเดียวที่รอดเจ้าหนู  โชคช่วยไวจริงๆ"
               หญิงสาวได้พูดขึ้นพร้อมกับคาบบุหรี่อยู่ในปาก  สีหน้าของเธอดูเข้มแข็งเหมือนจะบอกเด็กหนุ่มว่า ไม่มีเวลามานั่งเสียใจ เราต้องเดินไปข้างหน้า  อย่าจมปลักกับอดีตที่ผ่านมา
"แล้วคุณช่วยผมไว้อย่างนั้นหรอแล้วพวกสัตว์ประหลาดนั้นละ"
"พวกมันโดนฉันฆ่าไปหมดแล้วล่ะ ก็ดีนะที่ฉันไปเจอก่อนแกจะเป็นอาหารของพวกมันเสียก่อน"
"พวกคุณฆ่ามันได้ใช่ไหม  ?"
"ผมอยากฆ่าพวกมันเหมือนกันสอนผมทีสอนผมด้วยเถอะผมขอร้อง ทั้งพ่อทั้งแม่ ทั้งความสุข ความดีใจ ผมจะชิงจากพวกมันกลับคืนมาให้หมด"
               เด็กหนุ่มได้แหงนหน้ามองขึ้นไปหาใบหน้าของหญิงสาวพร้อมกับสีของดวงตาที่แดงฉานและน้ำตาที่ร่วงรินอาบแก้มของเขามันทำให้หญิงสาวคนนั้น ตอบอย่างอื่นออกมาไม่ได้เลยนอกจาก
"ก็ได้ฉันจะทำให้แกฆ่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็แล้วกัน  เรียกฉันว่า มิซึกิซะสิ  ฉันคืออาจารย์ของแก   แล้วแกละชื่ออะไรเด็กน้อย"
"ผมนะหรอครับ   ยามิโตะ  คานาชิ"
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป  วิจารณ์ติชมกันได้นะครับ อิอิ