s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

 
 
1 สัปดาห์ผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่มันคือเรื่องจริง หลังจากฉันกับพี่ต้ายึดบ้านหลังนั้นคืนมาเราก็ย้ายของเข้าไปอยู่ทันทีแถมสร้างบ้านหลังเล็กๆใหักับลูกน้องที่ไม่มีบ้านอีกต่างหาก อิทธิพลของซาตานขยายขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจาดที่เรายึดอำนาจของนายอิสรา มาเฟียต่างหันมาสนใจทำการค้ากับเรา นักธุรกิจต่างๆก็หันมาเป็นเครือข่ายของซาตานไม่ว่าจะเป็นทั้งในและนอกประเทศ
"มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้" ฉันหันไปตามเสียงเรียกนั้นทันที
"กินข้าวมั้ง"
"นี่ คนอุสาถามดีๆจะตอบดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง" อีกฝ่ายนึงเริ่มโวย แต่มีหรอที่คนอย่างต้นข้าวจะยอม
"ยุ่ง!!! กลับบ้านไปดูแลเมียพี่เหอะ" ฉันตอบกลับแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที ฉันไม่ค่อยอยากจะสนใจคนตรงหน้าซักเท่าไรจำได้ว่าตั้งแต่เขาแต่งงานฉันก็ไม่เคยพูดดีกับเขาอีกเลย ถึงแม้ว่าจะอยู่บ้านเดียวกันก็เหอะ ร่างสูงยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะก้าวขามานั่งซ้อนหลังฉันบนก้าวอี้ตัวเดียวกันแล้วกอดเอวฉันแน่น
"ทำไรของพี่เนี่ยะพี่มาร์ค ปล่อย" ฉันดิ้นพลางแกะมือเขาออก แต่ร่างสูงกลับกอดฉันแน่นแล้วยังมาฬุกไซร้แถวคอฉันอีก ก่อนที่ฉันจะรู้สึกเจ็บแปล๊บๆเหมือนมดกัด
"กอดหน่อยก็ไม่ได้ทีเมื่อก่อนยังทำมากกว่านี้เลย" พี่มาร์คพูด
"นั้นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้พี่มีเมียแล้วเพราะฉนั้นปล่อย"
"ไหนเมีย เมียที่ไหน ข้าวนะหรอเมียพี่"
"โว๊ยยย ข้าวบ้าบออะไรล่ะ นาเนียร์นู้นแต่งงานกันเขาแล้วยังจะมายุ่งกับคนอื่นอีกหรือไง" ฉันเริ่มโวยวาย พี่มาร์คขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจด่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พี่ไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นนอกจากข้าว ไม่เคยยกใครเป็นเมียนอกจากข้าว แล้วพี่ก็ไม่เคยรักใครนอกข้าว"
"นั่นมันก็เรื่องของพี่แต่ตอนนี้พี่มีนาเนียร์เป็นเมีย พี่ก็ควรจะไปซะ!!!"
"แต่พี่รักข้าว!!!! พี่จะไม่ยอมปล่อยข้าวไปอีก"
"มันเป็นแค่อดีตไปแล้วพี่มาร์คตอนนี้ระหว่างเรามันคืออดีต เข้าใจที่ข้าวพูดนะ" พี่มาร์คนิ่งเงียบไปก่อนจะเอาหัวมาซบที่หลังฉันมือก็ยังคงกอดเอวไว้แน่นเหมือนเดิม
"พี่จะเลิกกะนาเนียร์แล้วเรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม" พี่มาร์คถามฉัน ฉันหยุดนิ่งใช้ความคิดฉันเคยพูดเอาไว้ว่าถ้าจัดการเรื่องของนายอิสราเสร็จจะกลับมาคบกะพี่มาร์คเหมือนเดิม มันคงจะถึงเวลาแล้วแหละ
"ก็ดะ....."
"มาร์ค มาร์ค่ะ" ฉันยังพูดไม่จบก็มีเสียงหวานดังขึ้น พี่มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะผละออกจากฉันทันที หึ!! หญิงสาวเดินเข้ามาก่อนจะกอดแขนของพี่มาร์คอย่างคนคุ้นเคย แน่สิ!! ก็เขาเป็นสามีภรรยากันนี่
"มาทำไรอยู่ตรงนี้ว่ะพี่" ไอ้เปอร์ถามหลังจากที่เดินเข้ามาพร้อมพี่ต้าและฟิน. พี่มาร์คถอนหายใจเฮืกใหญ่ก่อนจะตอบ
"มาหาข้าว"
"มาหาทำไมค่ะ" นาเนียร์ถามพลางมองฉันด้วยสายตาจิกกัด ช่างต่างกับนาเนียร์คนก่อนสิ้นดี
"ป่าวหรอกค่ะ แล้วนาเนียร์มาที่นี่ทำไมค่ะ" พี่มาร์คหันไปถามนาเนียร์ แหม!! พูดค่ะพูดขาด้วยแหะ แล้วที่พูดกับฉันเมื่อกี้ล่ะหมาวความว่าไง ฉันคงคิดผิดที่จะกลับไปคบกับพี่มาร์คเขาเปนเพลบอยคำพูดเมื่อกี้ก็คงหรอกให้ฉันตายใจแล้วมันก็ได้ผล
"นี่!! ยืนเหม่ออะไรของเธอ"ฉันสะดุังนิดหน่อยก่อนจะหันมามองหน้าฟิน หมอนี่สีหน้าไม่ค่อยดีเลยสงสัยจะสะเทือนใจละมั้ง
"ป่าวๆๆ ไปกินข้าวกันป่ะ หิวอ่ะ" ฉันเอ่ยชวน ทุกคนหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียวโดยเฉพาะพี่มาร์คที่มองฉันตาเขียวปั๊ด ฉันยักไหล่นิดๆอย่างไม่สนใจแล้วเดินจับมือฟินออกจากห้องแต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกจากห้องก็ถูกมือปริศนาขว้าแขนไว้ก่อน ฉันมองเจ้าของมืออย่างหงุดหงิด
"ปล่อย" ฉันบอกเสียงต่ำ
"ไม่ ข้าวต้องไปกับพีี" พี่มาร์คพูดพร้อมกระชากแขนฉัน
 
"ปล่อย"
"ทำไมข้าวต้องไปกับมัน ปล่อยมือมันซะก่อนที่พี่จะหมดความอดทน"
"มายุ่งอะไรด้วยล่ะ เมียพี่ก็มีไปดูแลเธอซะ!!" ฉันตะคอกใส่หน้าพี่มาร์คก่อนจะบิดข้อมือออกแต่พี่มันกลับบีบแน่นขึ้น ฉันชักจะเริ่มหมดความอดทนกับคนตรงหน้าแล้วสิ ฉันมองหน้าพี่ต้าหวังจะให้ช่วยแต่พี่มันกลับเมินเฉยแถมนั่งซบไหล่กะไอ้เปอร์อีกต่างหาก หันมามองหน้านาเนียร์พบว่าเธอมองฉันอยู่แต่ด้วยสายตาที่บอกว่าให้ฉันไปจากพี่มาร์คซะ
"ปล่อยข้าว"ฟินพูดพร้อมผลักพี่มาร์คออก แต่ถูกพี่มาร์คชกหน้ากลับมาจนเจ้าตัวเซล้ม ฉันรีบดันตัวพี่มาร์คออกทันที
"หยุด ข้าวบอกให้หยุด!!"
"ทำไม เป็นห่วงมันมากหรือไง"
"อย่าหาเรื่องกันดีกว่า แล้วก็อย่ามายุ่งกับข้าว" ฉันบอก พี่มาร์คกระชากแขนฉันอย่างแรง ฉันนิ่งหน้าด้วยความเจ็บ
"พี่จะเลิกกับนาเนียร์ข้าว พี่บอกข้าวแล้วไง"
"เพลบอยอย่างพี่หยุดที่ใครไม่ได้หรอก"
"ไม่ข้าว พี่จะหยุด หยุดที่ข้าว" พี่มาร์คบอกเสียงอ่อย ฉันยืนนิ่งใช้ความคิด ทำไงดีล่ะจะตอบว่าไงดีกลับไปเริ่มต้นใหม่หรือจะหยุดแค่นี้ ระหว่างใช่ความคิดฉันพลันเห็นสายตาที่นาเนียร์มองมา ยัยนี่เกียจฉัน ยัยนี่รักพี่มาร์ค
"ไปตายซะ!! พี่มาร์ค" ฉันสบถก่อนจะสะบัดมือหลุดแล้วลากฟินออกจากห้องให้เร็วที่สุด ฉันไม่อยากยุ่งกับพี่มาร์คอีกแล้ว คนอย่างเขานะหยุดที่ใครไม่ได้หรอก